Alþýðublaðið - 20.07.1967, Blaðsíða 13

íslenzkur texti.
OSS 117 í Bahfa
Ný ofsaspennandi OSS 117 mynd
í litum og Cinemascope segir
frá baráttu við harðsviraða upp-
reisnarmenn í Brasilíu.
FREDERIK STAFFORD.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
Bönnuð innan 16 ára.
Kvensami
píanistinn
Víðfræg og snilldarvel gerð
amerísk gamanmynd í litum.
PETER SELLERS.
PAULA PRENTISS.
íslenzkur texti.
Sýnd kl. 5 og 9.
ÖKUMENN!
Látið stilla í tíma.
Hjólastillingar
Mótorstillingar
Ljósastillingar
Fljót og örugg þjón-
usta.
BÍLASKOÐUN &
STILLING
Skúlagötu 32
Sími 13-100.
ÓTTAR YNGVASON, hdl.
BLÖNDUHLÍÐ t, SÍMI 2\296
VIÐTALST, KL. 4—6
MÁLFLUTNINGUR LÖGFRÆOISTÖRP
T rúlef smarhringar
Sendmn gegn póstkröfu.
Fljót afgreiðsla.
Guðm. Þorsteinsson
guilsmlður
Bankastrætl 12.
AUGLÝSID
í Aiþýðublaðinu
111 Suzanne Ebel: rbPA
Ul 3L 0( IkKA 3 ÁST
kyssa mig blíðlega og ástúðlega.
í þetta skipti ónáðaði enginn
okkur. Við þrýstum okkur hvort
að 'öðru og hann tautaði við eyra
mér allt þetta, sem ég þráði að
heyra og muna, en gleymdi jafn-
óðum. Að ég væri fögur og vit-
ur og góð. Að ég væri aðlaðandi
og heyrði samt aldrei orð. Hann
sagðist ekki þrá mig eða elska
mig, en hann þrýsti mér æ fastar
að sér og kyssti mig aftur og
aftur. Ég var hamingjusöm, æst
og hrygg. Mér létti þegar bátur-
inn kom að höfninni í ísóla og
við skildum. Hjarta mitt barð-
ist enn hratt og varir mínar voru
sárar.
\
TÍUNDI KAFLI.
Það var dögun. Ég gat ekki
sofið. Ég fór út á svalirnar. —
Fuglarnir voru ekki farnir að
syngja enn. Garðurinn var fyr-
ir neðan fætur mína, allur í
blóma og snyrtilegur eins og
Trish. Þegar ég minntist þeirra
— hennar og James sofandi inni
í húsinu — tók ég þá ákvörðun
að vinna eitis og þræll, þau gáfu
mér frí í gær og ég skuldaði þeim
fyrir það. í gær hafði mig langað
að yfirgefa þetta allt, rósirnar,
kokkteilana, koddana og launin
og sitja og mála á ormétnu fjala
gólfi og lifa á spaghetti.
Lúcíana kipptist við, þegar
hún sá mig sitja alklædda á svöl-
unum og skrifa föður mínum kl.
8 að morgni.
— Þetta getur ekki verið.
— Þetta er. Á ég að segja þér
frá deginum í gær? Ég er alveg
að springa.
Hún settist á stólarminn með-
an ég lýsti Davíð og vinum hans
og sýndi henni myndina, sem
enn var rök.
— Og maðurinn þinn?
— Hann er ekki minn. Ég vildi
að hann væri það.
— Þú óskar þess, ég kalla
hann þinn mann. Hvað um
hann?
— Hann kyssti mig.
— Ég bjóst ekki við að hann
héldi í höndina á þér. Þó segir
Marcello að Englendingar séu
óútreiknanlegir.
— Hann er elskulegur. Og ást-
úðlegur. Og ó.. heldurðu að það
sé nokkur von fyrir mig?
Von um livað?
Eins og þú vitir það ekki.
Hún leit á mig og hallaði und-
ir flatt eins og fugl. Augu henn-
ar voru gáfuleg. Allir í húsinu
sáu meira en venjulegt var nema
ég.
— Allir vita of mikið hérna.
Lúcíana spurði ekki við hvað
ég ætti.
— Áttu við hvort þú hafir ein
hverja von um að hann biðji
þín?
— Ég hugsaði ekki svo langt.
— Allar ógiftar stúlkur kom-
ast að altarinu, ef þær vilja. Ég
hugsa: — Auðvitað giftist ég
honum ekki ! — Það kemur í
sama stað niður.
— Þú ert grobbin; ég skellti
upp úr.
— Það er ekki grobb heldur
sannleikurinn. ítalskir menn
■ sýna þér strax mynd af mömmu
sinni og segja þér um framtíð-
ina og biðja þín. Eða þeir stinga
upp á að hátta saman og ílölsk
stúlka segir nei. En ekki í Eng-
landi. í Englandi getur karlmað-
ur boðið þér að hátta hjá þér
og virt þig samt.
— Ég vil ekki; .. ég vil ekki
jú, skollinn hafi það, ég
vil giftast!
— Húrra, sagði hún og fór.
Það var ekki fyrr en ég var að
setja bláberjasultu ofan á brauð-
ið mitt, sem ég skildi að hún
hafði aldrei sagt að ég mætti
vona.
James sat á svölunum og las
bréfin sín. Ég fékk venjulega
taugaáfall þegar ég sá hrúguna,
því ég þurfti að svara hverju
einasta bréfi.
— Júlía! Fáðu þér sæti! Hann
var jafnáhyggjufullur og hann
hafði verið í marga daga. Þegar
hann var áhyggjufullur varð
hann ellilegur.
Hann lagði frá sér bréfið,
studdi olnboganum ofan á hrúg-
una og leit' beint í augu mér?
Hvað hafði ég verið að hugsa í
morgun um að allir vissu of mik-
ið um alla hér? James var blind-
ur eins og leðurblaka,
— Júíía, hann reis á fætur og
gekk fram og aftur um svalirn-
ar. — Þú ert góð stúlka. Ég er
feginn að ég fann þig. Þú ert
gimsteinn. Ertu sterk líka?
Ég starði undrandi á hann.
Hvað kæmi næst? En ég gat al-
drei staðizt James. Hann var svo
drengjalegur eins og Davíð Lane
að ég varð móðurleg.
— Vitanlega er ég ster.k!
— Góð stúlka, sagðí hann og
andvarpaði. — Ég verð að fara
í fimleikasalinn. Ég hef þyngst
um þrjú pund. Það er viskíið.
Hafði ég lofað einhverju? Og
ef svo var, hverju? Það gat ver-
ið eitthvað auðvelt, að vélrita
bréf eða hringja fyrir hann. —
James fór alltaf kringum efnið
eins og köttur í kringum heitan
graut, ef hann vildi láta gera
eitthvað fyrir sig, en ekki ef það
var fyrir Trish. Trish gat svo
sem beðið sjálf. Hún sagði í róm
deyjandi manns: — Viltu gera
mína síðustu bón? Hér eru þrjá-
tíu og fjórar.
Ég svaraði bréfunum og gekk
inn fyrir, svo heyrði ég fótatak
á svölunum. Ég fékk hjartslátt
og hljóp til baka. Það var Mar-
cello.
— Þú hélzt ég væri einhver
annar! En þau augu! Hann kyssti
á hönd mér. — Hvernig líður
ungfrú Júlíu? Eg sé að hún
er liamingjusöm.
— Dálítið. Lúcíana getur
sagt þér ástæðuna.
— Hún segir mér aldrei
neitt', sagði hann og lauk við
appelsínusafa Jamesar.
— En þú ert bezti vinur
hennar!
Hann gretti sig. Hann virt-
ist áhyggjufullur og mér fannst
að handarkoss hans hefði verið
vélrænn.
— Hvað er að, Marcello?
— Ferðamennirnir. Þessar út-
lendu kerlingar. Þær gera út af
við mig.
— Þú þarft ekki að fylgja
þeim um eyjuna. Lúcíana segir
að þú hafir efni á að láta það
vera.
— Lúcíana veit ekkert um
það, sagði hann reiðilega. —
Heldurðu að ég eyddi tímanum í
ferðamenn, ef ég héldi ekki . .
hann lauk ekki við setninguna.
— Hvað er að?
— Ekkert sérstakt.
— Vitleysa! Eg tók undir
handlegg hans. Eg var sterk
eins og allir þeir, sem eru ham-
ingjusamir í ástum. — Segðu
mér hvað það er? Er það Lúc-
íana. Þú elskar hana.
— Það getur vel verið.
Hann leit niður og dökkt hár
hans féll fram á ennið. En hve
ítalir voru laglegir! Hann líkt-
ist ekki kærulausa unga mann-
inum sem alltaf var í eldhús-
inu.
— Vertu góð við Lúcíönu,
sagði hann. — Eg get ekki verið
hér. Ég þarf að fara til Rómar
í lögfræði. Stattu með henni
nngfrú Júlía. Lúcíana er alltof
sjálfstæð.
— Um hvað ertu eiginlega að
tala?
Þetta var meiri morguninn!
Þarna hagaði James sér líkt og
skátadrengur sem á að fara í
skátapróf og Marcello eins og
hetjan, sem átti að syngja
síðustu aríuna sína.
— Viltu útskýra þetta. sagði
ég óþolinmóð. — Hvað get ég
gert fyrir þig.
— Vertu góð við Lúcíönu,
sagði hann og lyfti. hendinni
með leikrænum tilburðum. —
Hann virtist enn á'líta að hann
væri á leiksviði. — Segðu
henni að ég verði að fara í dag
en að ég komi aftur.
— Segðu henni það sjálfur,
asni- sagði ég hvasst'. — Þú ert
hvort eð er hérna. Farðu inn í
eldlnis og segðu lienni það.
20.
— Ég get það ekki. — Guð
blessi þig, ungfrú Júlía.
Hann hraðaði sér gegnum
garðinn og út um hliðið.
Ég fór inn. Lúcíana var að
elda og skipa fyrir í eldhúsinu.
Blómavasar stóðu í röðum, það
mallaði á pönnum, körfur full-
ar af blómum alls staðar og
hún var að rífast við þjóninn.
Þetta var ekki rétta stundin til
að tala við hana, svo ég fór.
Þegar ég gekk inn í setustof-
una til að fá mér glas fyrir mat-
inn kom James þjótandi og dró
mig afsíðis.
- Ég var að bíða eftir þér.
Minnstu ekki á greinina við
Patricíu.
Svo það var sprenging, hugs-
aði ég.
— Ef hún isegir eitthvað,
skaltu einskis spyrja, sagði
hann. — Hún komst úr jafn-
vægi. Hún er svo viðkvæm.
— Ég skil, ég skil.
— Trish hefur ekkert sjá'lfs-
Heímsins mest selfla sinnep,
og auðvitaö kemur það frá
ALUR S.F. - SÍMI: 1 3051