Alþýðublaðið - 17.10.1967, Blaðsíða 13

Ný dönsk mynd, gerö eftir hinnl
umdeildu metsölubók Siv Holms
„Jeg en kvinde“.
Sýnd kl. 9.
ÓTTAR YNGVASON
héraðsdómslögmaður
MÁLFLUTNINGSSKRIFSTOFA
BLÖNDUHLÍÐ 1 • SÍMI 21296
BÍLAKAUP
15812 — 23900
Höfum kaupendur aB flest-
um tegundum og árgerðum
af nýlegum bifreiðum.
Vinsamlegast látiíí skrá bif-
reiðina sem fyrst.
BÍLAKAUP
Skúlagötu 55 við Rauðará
Simar 15812 - 23900.
ÖKUMENN
Látið stilla í tíma.
Hjólastillingar
Mótorstillingar
Ljósastillingar
Fljót og örugg þjón-
usta.
BÍLASKOÐUN &
SIILLING
Skúlagötu 32
Sími 13-100.
Lesið Alþýðublaðið
Hún flýtti sér upp stigann
áður en samvizka hennar fengi
hana til að skipta um skoðun.
Hún varð að berjast við við-
bjóðinn, þegar hún kom að
herbergisdyrunum hans. En til-
gangurinn helgaði meðalið — ef
hún fann eitthvað grunsamlegt
við hann gat hún notað það sem
vopn til að fá hann til að fara.
Það leit samt út fyrlr að hún
væri að eyða tíma sínum til ein-
skis því að það voru aðeins föt
í skápnum og jafnvel þó að hún
leitaði í vösum hans fann hún
engan bréfmiða. Annað hvort
var hann óvenju reglusamur
eða hann hafði viljandi tekið
burt allt sem gat sýnt, hver
hann var.
Hún var í þann veginn að
hætta leitinni, þegar hún heyrði
skrjáf í pappír og hún fór að
leita í fötum hans með enn meiri
ákafa.
Hún hrukkaði ennið hugsandi
við þennan fund sinn. Þetta var
farþegalisti frá skipi og þegar
hún fletti honum datt ein örk-
in á gólfið. Hún tók hana upp
og sá að þetta var reikningur
frá hóteli í New York gefinn út
á herbergi nr. 708.
Ameríka, hugsaði hún æst.
Þessi Carey, sem faðir hennar
hafði greitt peninga svo árum
skipti var líká frá Ameríku.
Fyrsta hugmynd hennar hafði
verið rétt — hann og David
Carew voru sami maðurinn.
Nú settist hún niður til að
skoða bréfin vandlega. Það var
engin ástæða til að ætla að Da-
vid Carew ætti farþegalista
nema hann hefði verið farþegi
um borð í skipinu. En iiún fann
hvorki hans nafn né nafn Car-
eys. Þá tók hún hótelreikning-
inn aftur upp, en hann sagði
henni ekkert nema að einhver
— sennilega David Carew —
hefði búið á herbergi nr. 708
í þrjá daga.
Hún byrjaði andvarpandi af
vonbrigðum að láta hlutina á
sinn stað og hún var svo upp-
tekin af að fjarlægja öll um-
merki um leitina að hún sá ekki
né heyrði neitt fyrr en dyrnar
opnuðust. Þá sat hún grafkyrr,
stjörf af skelfingu.
— Er þetta ekki Margaret,
sagði David Caréw með sinni
djúpu, lágu rödd. — Ég bjóst
ekki við að finna þig hér.
Hún leit á hann. — Hvers
vegna. . . hvers vegna ertu ekki
á ströndinni?
— Ég kom til að sækja veiði-
stöngina mína. Hann sneri lykl-
inum í skránni og stakk honum
í vasa sinn.
Meg starði hræðslulega á'
hann. — Hvers vegna. . . hvers
vegna ertu að læsa?
— Til að þú sleppir ekki út,
sagði hann elskulega og gekk ró-
lega til hennar, en hún hörfaði
upp að veggnum.
— Segðu mér, hvað þú.varst
að gera á herberginu mínu.
Hann studdi báðum höndum á
vegginn sitt hvoru megin við
hana svo hún var lokuð inni og
þegar hún leit á dökkt, hvass-
legt andlitið skildi hún með
skelfingu að þau voru tvö ein í
húsinu. Anna hafði íarið út að
Christina Lafferty:
ÖRLAGAVALDUR
ganga og ef hún veinaöi heyrði
enginn til hennar.
— Þú ert hrædd, sagði hann
blíðlega, — enda hefurðu á-
stæðu til þess. Hvað varstu að
gera hérna inni?
— Ég. . . ég var að skoða dót-
ið þitt. Hún leit upp og varð
þrjózkuleg á svipinn. — Þú get-
ur ekki ásakað mig fyrir það.
— Hvað fannstu?
Hún hristi höfuðið. — Ekkert.
Hann virti hana fyrir sér smá
stund. — Ef þú værir karlmað-
ur myndi ég slá þig en þar sem
þú ert stúlka verð ég að refsa
þér á annan hátt. Áður en hún
gat fært sig tók hann svo fast
utan um hana að hún gat ekki
slitið sig lausa.
Hann laut niður og þrýsti vör-
um síi.um að hennar. Hún hafði
búizt við hörðum, rruddaleguin
kossi, sem myndi auðmýkja hana
en í þess stað kyssti hann hana
kossi, sem engin vörn var gegn,
brennandi heitum og ástríðu-
þrungnum. Meg gleymdi eitt
augnablik hver hann var og
fann aðeins gleðina er streymdi
um hverja taug hennar og kom
vörum hennar til að mýkjast
undir vörum hans.
Svo sleppti hann henni og
gekk fáein skref aftur á' bak og
horfði undarlega á hana. Löngu
síðar sagði hann: — Nú máttu
fara, hér er lykillinn.
Hún flýði niður stigann, hún
var bæði sár og ringluð.
Skömmu síðar heyrði liún hann
ganga niður stigann en í stað
þess að fara út, leit hann inn í
eldhúsið og sagði:
— Við Janice borðum í New-
quey — við komum seint heim.
Þú skalt ekki vaka eftir okkur.
Meg kreppti hnefana. — Það
er víst ekki til neins að biðja
um það — en láttu systur mína
í friði.
— Þér skjátlast, kæra Margar
_et, ef þú heldur, að ég eltist við
liana.
— Ég veit það, ég veit það. . .
hún er afar aðlaðandi, en hún
er aðeins sautjón ára. Hún held
ur að hún viti allt; en það gerir
liún ekki. Hún er vön yngri mönn
um, drengjum, sem hún getur
vafið um fingur sér.
— Þá er kominn tími til að
hún finni mun á manni og dreng,
sagði hann hranalega.
Meg leit beint í augu hans. —
Svo þú ætlar að fara með hana
til Newquay?
Hann hneigði sig hæðnislega.
—• Mig myndi aldrei dreyma um
að bregðast töfrandi, ungri
stúlku.
— Þú ert samvizkulaus, sagði
hún. — Þú ert siðlaus og vond-
ur.
Hann gekk til hennar og tók
um andlit hennar svo hann sæi
augu hennar og nú sagði hann
blíðlega: — Veiztu, hvað þú ert,
reiða, litla Meg mín? Þú ert
afbrýðisöm. Þú segir við sjálfa
þig, að þú hafi áhyggjur af syst
ur þinni en það er ekki allur
sannleikurinn. í kvöld muntu
hugsa um, hvort ég sé að kyssa
Janica eins og ég kyssti þig áð-
an.
i
7. KAFLI.
Morguninn eftir settist Meg
inn á herbergi sitt til að skrifa
bréf til ameríska hótelsins.
Þetta var hugmynd, sem hún
hafði fengið um nóttina meðan
hún hafði legið vakandi og beð-
ið eftir að David og Janice
kæmu heim.
Nú undirritaði hún bréfið og
las það, sem hún hafði skrifað:
„Ég væri afar þakklát yður,
ef þér gætuð aðstoðað mig við
að finna vin minn, en ég hef^
glatað heimilisfangi hans. Hann
heitir David Carew og ég veit að
hann bjó á herbergi nr. 708 frá
28. febrúar til 2. marz í ár. Mér
þætti því afar vænt um, ef þér
aðgættuð í gestaskrá yðar, hvaða
heimilisfang hr. Carew hefur
gefið upp“.
Hún var ánægð yfir kænsku
sinni, því hún hafði skrifað nafn
ið Care þannig að bæði var hægt
að lesa það sem Carew og Car-
ey. Það væri bót í máli að vita,
hvaðan hann kom kannski gat
hún þá skrifað lögreglunni í
heimborg hans og spurt, hvort
þeir vissu nokkuð um hann.
Hún lét Önnu fá bréfið, en
Anna var einnig að fara niður
í þorpið til að kaupa í matinn
og svo gekk hún sjálf út að
steinnámunni. Það var þoka yf-
ir heiðinni, en hún var ekki þétt
ari en svo, að hún sá kranana
bera við himinn. Það heyrðist
enginn véladynur og það henti
til þess að mennirnir væru ekki
að vinna. Meg varð öskureið.
Það var hræðilegt að verkamenn
irnir skildu vera aðgerðalausir,
þegar allt stóð og féll með stein
námunni.
Peter var á skrifstofu sinni
17. október 1967 - ALÞÝÐUBLAÐIÐ 13
SERVÍETTU-
PRENTUN
SÍMI 32-101.
með reikninga og Meg var vön
að líta inn til lians í hvert skipti,
sem hún kom til steinnámunnar.
Það var eini Ijósi punkturinn í
lífi hennar, en þennan morgun
stoppaði hún þar ekki. — Ég
verð að fara og athuga af hverju
mennirnir eru ekki að vinna,
sagði hún.
Hann brosti til hennar. —
Þeir hreyfa sig ekki í svona
veðri. Þeir eru hér allir, því að
þeir vilja ckki verða af daglaun
unum, en þú færð þá ekki til
að gera handtak í þessu veðri.
— Við sjáum nú til, sagði hún.
Hann greip um hönd hennar.
— Ég vildi óska, að þú létir það
vera, Meg. Þú færir aðeins í
taugarnar á þeim og það verða
læti, ef þeir fara í verkfall.
— En það er óréttlæti, að þeir
skulu fá full laun, þegar þeir
. vinna ekki, mótmælti hún ákaft.
— Ég verð að reyna að gera eitt-
hvað.
Peter andvarpaði. — Allt í
lagi. Ég skal koma með þér.^
Steinnáman lá' mjög afskekkt
og Meg stóð um stund og horfði
niður í námuna, ef hún vissi
aðeins meira um reksturinn.