Alþýðublaðið - 05.09.1968, Side 15

UNDIR SUÐRÆNNI SOL
19.
HLUTI
og skerandi. Þá koma þeir allir
hlaupandi til að vita, hvað sé að
mér og á meðan, ferð þú. Þér
verður að takast það, Púkk, ann.
ars .. deyr Túan Mason.
Sfðustu orðin minntu á hálf-
kæfða stunu.
Púkk kingdi nokkrum sinnum
— og svo sást hann ekki leng.
ur.
Jean taldi hægt upp að fimm-
tíu, svo veinaði hún hát't og
skerandi.
Fyrst eftir að hún hafði vein.
að var allt með kyrrum kjörum,
en svo heyrði hún hróp að utan
og hlaupandi fótatak manna.
Jean lét fallast' niður á rúmið
og huldi andlitið í höndum sér.
Hún fann það, að henni var
bæði illt og að hana svimaði.
Þetta virtist ætla að heppnast'.
Don þreif upp dyrnar og kom
hlaupandi til hennar. — Jean ...
hvað er að? Hvers vegna ...?
Hún gerði sitt bezta til að
hörfa ekki frá honum í skelfingu.
— Sla ... slanga! tautaði hún.
—Ég ... ég sá slöngu, þarna ..
þarna í horninu undir skápnum.
Don leit umhverfis sig í her.
berginu og rödd hans var óþolin.
mæðisleg, þegar hann sagði:
— Vitleysa, elskan, elskan mín.
Þig hefur dreymt þetta. Hér er
enginn slanga.
—Ég .. ég! Tárin runnu nið.
ur kinnar hennar, þegar hún
tók hendurnar frá andlitinu. Þau
komu vegna þess, að hún var
svo hrædd um, að henni tækist
ekki að sannfæra liann — og
einmitt af þeirri ástæðu, tókst
BARNALEIKTÆKI
ÍÞRÓTTATÆKI
Vélaverkstæði
Bernharðs Hanness.,
Suðurlandsbraut 12.
Sími 35810.
Don varð blíðlegri á svipinn.
henni það.
Hann tók utan um hana og tók
hana í faðm sér. — þú ert tauga
veikluð, elskan min. Jæja, þetta
ey að verða búið. Síðustu orðin
sagði hann svo sigrihrósandi, að
Jean varð að beita öllu sínu vilja
þreki til að slíta sig ekki lausa
því að glampinn [ augum lians
olli því, að henni rann kalt vatn
milli skinns og hörunds.
— Ég þarf bara að senda menn
mína af stað, svo kem ég aftur,
hjartað mitt, tautaði Don. — Ég
hef vanrækt þig alltof lengi. En
ég lofa þér því, að í kvöld skaltu
ekki sofa ein.
Rödd hans var orðin óskýr og
varir hans leituðu hennar af
græðgi og illa dulinni ástrfðu,
sem fylltu hana ótta og viðbjóði.
Hann þrýsti henni að sér og
tautaði ástúðarorð í eyra henn-
ar.
Jean reyndi að hugsa skýrt',
því að allt var undir því komið,
að hún hagaði sér rétt. Don var
eiginmaður henriar og hafðirétt
til að búast við því, að hún hlakk.
aði til þess að verða hans. Ef
liún sýndi honum andúð núna,
væri öllu glatað. Hún varð líka
að halda Don hjá sér eins lengi
og henni væri unnt, þvj að þá
fengi Púkk lengri tíma til að
aðvara Bruee.
Þess vegna neyddi hún sjálfa
,sig ifil að hvtsla !feimnislega,
en samt eins og hrifin en ósnert
brúður: — Farðu ekki frá mér,
Don. Hvaða máli skiptir það,
hvort þú hefur einum tímanum
lengur eða skemur til að elta
ræningjana?
Hún sá ástríðuglampa í aug-
um hans. -— Elskan mín...
sagði hann rámum rómi og Jean
fannst, að nú hlyti að ljða yfir
hana.
En í þessu var barið ákaft
að dyrum. Don sleit sig lausan
og þaut til dyra. Þar öskraði hann
öskureiður:
—Hver dirfist að ónáða mig?
Innfæddi maðurinn, sem stóð
fyrir utan dyrnar, virtist hverfa
inn í sjálfan sig, en samt tókst
honum að stynja upp:
— Litli froskurinn, Túan,
stamaði hann. — Drengurinn,
sem er þjónn ensku ungfrúarinn-
ar. Við sáum hann á leið inní
frumskóginn.
— Hvað?
Þetta hljómaði eins og reiði-
öskur og það fór hroilur um
Jean.
— Það var ækki m>n sök,
Túan, .sagði innfæddi maðurinn.
—Ég heyrði ensku ungfrúna,
veina og kom strax hingað. Dreng
urinn hlýtur að hafa laumast
á brott um það leyti. Ég sendi,
menn á eftir honum, en ...
— Farðu á þinn stað. Skip-
aði Don. — Ég er að koma.
Hann leit síðan á Jean og nú
var hvorki hægt að merkja ást
né ástríðu í svip hans. Þar sást
aðeins hrá grimmd og girnd.
Þegar hann greip um handlegg
hennar, skárust fingur hans inn
í handlegg hennar:
— Þú hefur ráðgert vel, sak.
lausa dúfan mín, sagði hann og^
beit á jaxlinn. — Drengurinn
fór að aðvara Mason.
En Jean kinokaði sér ekki
vjð líkamlegum sársaukanum.
Hún leit-fyrirlit'lega á (hann
og augu Jnenn'ar 'leiftruðuK
svo mjög létt henni við að
geta hætt öllum leikaraskap.
í augum hennar sá Don,
hvað hún fyrirleit hann og
Ihenti henni svo fast frá. sér,
að hún rakst á rúmið og féll
á gólfið.
— Ég skal sjá um þig
sejnna tautaði hann hásurn
rómi, snerist á 'hæl og fór út.
Hann skellti hurðinni í lás að
bak: sér.
Jean lá kyrr á gólfinu, stynj
andi af sársauka og æsingi.
Hún heyrði skipanir Dons fyr
ir utan gluggann og skömmu
seinna sá hún skugga inn
fædds manns fyrir utan vírnet
ið. Hann hafði greinilega ver ,ð
settur á vörð fyrir utan glugg
ann hennar.
Nú gat hún ekki flúið.
Samt óttaðist hún ekki um
sina eigin velferð. Hún hugs-
aði aðeins um velferð inn-
fædda idrengsins, sem var á
le ðinni umhverfis frumskóg-
inn tii að aðVaha hinn lelskaða
Túan Mason.
Svo fann hún allt í einu,
hvérnig kýrrðin yfirgnæfði
allt. Hún heyrði hvorki tal
hinna innfæddu eða fótatak á
flísunum fyrir utan. Jean stirðn
aði upp og reis upp v„ð dogg.
Mennirnk voru víst lagðir af
stað til að refsa uppreisnar-
mönnunum.
Hún hrökk hrædd við, þeg
ar hún heyrði að dyrnar voru
opnaðar.
Don var að koma. Hann gekk
inn í stofuna og virti hana íyr
'ir sér og hann glotti, þegar
hann sá, að hún varð hrædd.
— Mennirnir eru farnir af
stað, sagði hann blíðlega. - En Nik
alí ætlar að sjá um að losa okk-
ur við drenginn, vin þinn og Mas
on. Það var skemmtilegt, að mað.
urinn, sem átti að fara með hann
í vélbátnum, gat ekki lokið verk
inu. En Nikalí tekst það, hann
er svo slægur.
— En Sara . . . hvfslaði Jean.
— Drap Nikalí hana samkvæmt
ósk þinni?
Don hrist'i höfuðið. — Nei. Það
var sameiginlegt takmark. Nikalí
hefur alltaf haft horn í siðu
þeirrar kvensu. Hún vildi ekki
eiga hann að elskhuga — og ég
gat ekki búizt við því, að hún
þegði til lengdar.
— Þegði! stundi Jean. — Svo
sonur Söru er einnig sonur þinn?
Don yppti öxlum. — Ég kunni
bara vel við hana. En hún var
svo heimsk, að hún varð leið
á mér, áður en ég verð leiður á
henni. Þess vegna stakk hún af
með Mason, vini þínum. Nú,
hún hefur þegar borgað fyrir
það og hann fær sín laun innan
skamms.
— En hvað ég hef verið blind!
grét Jean. — Að ég skyldi verða
ástfangin af þér. Og nú ...
— Ertu konan mín! greip Don
fram í fyrir henni — og þú
verður kpnan mín meðan ég
vil eiga þig. Ég þeld, að Jteð
verði langt þangað til að ég verð
leiður á þér, elskan, Pening-
arnir þjnir stuðla að því.
— En eitrið! veinaði Jean.
— Svo Kardíjurtin er ekki hættu
laus eins og þú sagðir. Það er
rétt, sem Bruce sagði og ...
— Já, hann Mason. Don glotti.
— Þú varðst víst ástfangin af
honum hjá ræningjunum. Frúm.
skógarnæturnar eru hættulegar.
Hann sá, hvað hún roðnaði
og skellti upp úr.
— Þú skalt ekki halda, að ég
taki svona smá glappaskot alvar-
lega. Ég held jafnvel, að þú
verðir aðeins meira aðlaðandi
fyrir mig. í hvert einasta skipti,
sem ég á’eftir að taka þig f faðm
minn hér eftir, mun ég minn.
ast þess, að ég hef rænt Mason
því, sem hann mat mest á jarð-
rjki. Svo verð ég fljótur að fá
þig til að gleyma honum.
Hann greip skyndilega um
handlegg hennar með annarri
hendinni. Hinni stakk hann nið-
ur í jakkavasann og náði þar
í sprautu. Hún var full af lit.
lausum vökva og Jean glennti
upp augun af skelfingu.
Don skellti upp úr. — Já,
vinkona. Nú færðu sjálf að reyna
Kamardíeitrið. Ein inhspýtipg og
þú neitar mér ekki um neitt.
Kamardíeitrið, sem ) Bruce
hafði sagt að eyðilegði vilja
mannanna og gerði þá að þræl-
um þess.
—. Ég vann sjálfur eitrið úr
jurtunum, sagði Don. — Ég
bjóst við þvj, að það kæmi að
góðum notum. Fyrstu áhrif þesS
eru einstaklega áhrifamikil. Þér
mun líða vel og ótti þinn og
áhyggjur hverfa algjörlega. Þu
munt hlýða mér gjörsamlega
eins og Kabúla.
Athugið opið frá kl. I — 8 e.h.
Haustútsala
Okkar árlega haustútsala.
stórlæikikað verð á lífstykkjavörum og undir-
fatnaði, — Lítilsháttar gallaðar lífstykkjavör-
ur.
FYLGIZT MEÐ FJÖLDANUM.
KAUPIÐ VÖRUR FYRIR HÁLFVIRÐI.
Laugavegi 26.

5. sept. 1968 - ALÞÝÐUBLAÐIO |,5
1*1