Alþýðublaðið - 05.02.1969, Blaðsíða 5

; ALÞYÐUBI'AÐTÐ' 5. febrúar 1069 5
íg er hara oð
Kovalam 23. 1. 1%9.
KOVALAM £i' baðströnc! á veSt
■ urjaðri Suður-Tndlancls rétt suntian
' við 'borgina T'rivandrum. Gulur
, sandurinn liggur. eins ög 'mjó ræma
■ meðfram sjón'um svo langt sem
; augað -eygir til 'beggja handa frií
hótelinu- þar sem ég gisti. Öðru
, megin við þetta gula 'strik er græn-
; leitt grunnsævið, Ivinúm megin enda
laust haf af kókospáliivum' er bær-
ast hægt í toppinn þó ekki finnist
andblær niðri á jörð.
Hótelið stendur á klettahöfða sem
skagar franv í sjóinn. F.inu sinni
_ var það konungshöll, sumarhöll
. maharajans af Travancöre, en nú
■ er það ríkiseign.
Eg kem nvér fyrir í skugga nokk-
. urra pálnva sem vaxa fast niður við
. sandinn og virði fyrir.mér umhverf-
ið, Þessi. . baðströnd . þykir góð.
Kana.damaður ' s,em er gestur hér
' líka segir að þetta se éin. béátá: hað-
strönd heims, og Ivaivn hefur víijSa
fhrlð.
Þar sem hvítur nvaður tyllir sér
niður skýtur alltaf upp einhverjum
heimamönnum, venjulega unglirtg-
um eða börnunv, en líka stundum
fullorðnum, og þá venjulega af
gönvlu sortinni. Það er eins og þeir
spretti upp úr jörðiivivi. F.kki cr
víst að þeir betli, en ekki munu
þeir slá hendinni á nvóti því að þú
gefir þeim eitthvað, óg 'einhvern
veginn reyna ]veir oftast að lvafa
tú úr nvanni peninga.I þeirra augum
er vestræiviv nvaður líklega fyrst og
fremst r-íkur eyðsluseggur, -og 'þar
að auki grunnhygginn.
E'g hef ekki lengi tey.gt úr mér
'þarna í forsælunni er dren'ghnokki
kemur töltandi eftir sandinum.
Hann er lítið klæddur ög þessar fáu
spjarir sem'lvann h'efur utan á sér
eru-blak'kar og snjáðar. Hann sézt á
hækjur sinar 'rétt hjá.
'Hann: Votsúr-nvan, sö r, V'otsúr-
nva-n ? ......................
'Eg: Hvað ertu að segja, drengur
minn?
-Eg skil hann ckki, hann talar
ensku með undarlegum franvhurði.
Hann: Voisúrnvan, 'sör. '
Eg gef því engan gaum, þykist
fulh'iss að hvað sem hann segi þá
sé h'ann í 'þeinv hugleiðingum að
snúa út ií’r mér peninga. ‘ Annars
finnst nvér þetta afskaplega lítið
hetlaral'egur drengur. Hann er
ófranvfærinn og míldur á svip, elsku
legtir eins og sveitabarn. Eg Iret
sem ég sjái hann ekki, en hann fer
hvergii
Skanvmt undan landi fljóta nokkr
ir fiskibátar. Þeir eru af tveimur
gerðurn: þokkalegir bátar á stærð
við meðal trillu, með stóru dökk-
leitu þríhyrndu segli og liggur eitt
horiv seglsins í rá sem stendur langt
út af lvátnum á bakborð’a; og svo
’litlar fleytur sem geta eiginlega
hvorki talizt bátuit né fleki, aðeins
fjórir staurar negldir þannig sarnan
að þeir nvynda íhvolfa fjöl, en breið
ir klanvpar á lvvorunv enda. Fiski-
nvaðurinn stendur á þessari fleytu
aftan til og gutlar sér áfram með
bamhusbo! flettum í rniðju. Það
kenvur sér betur að bér er Ivgnt.
F.inn af höfuðkostum þessarár
strandar er að hér er nær alltaf
- sléttur sjór.
•Hann: Eg er ba'ra að horfa, cg
er ekkert að gera.
Eg: A hvað? Ertu að hovfa á
nvig? '
- -Haivn: Já/og á þetbi senv þú ert
. með. ■ - ■
" Nú eru fiskimennirnrr að korna
að landi með net sín. Þeir hafa
alltaf átt þessa strönd og halda þar
■ sínum fornu háttum. Sanvt arnast
þeir ekkert við gestum; en 'reyna
• náttúrlega að sníkja út úr þeim
■ eitthvert verðnvæti ef þess er nokk-
ur kostu-r. F.inn kenvur og blaðrar
við nvig einhver óskcip á malajalam
. senv er tnanna mál á þessurn slóð-
.-unv, en ég' virði 'hann ekki viðiits.
- Það gæti kostiið að hinir kæmu líka
_ og svo er alveg nóg að hafa þann
litla sitjandi yfir sér.
F.g þnrf alltáf annað slagið að
vera að færa mig. Stofnar pálm-
anna eru grannir og krónurnar hátt
‘ í lofti, en aðeins þær veita forsælu.
Eg forðast brennheita sólina, veit að
hvítur skrokkur eins og ég skað-
hrennur á stuttum tírna, brennur
jafnvel í forsælu og eins þótt þykkt
sé loft.
Sá liili vill endilega hjálpa nvér
að draga handklæðið inn í skugg-
ann aftur og færa fyrir mig nvynda-
vélina og stráhattinn, ef ég er þá
ekki nveð hann á höfðinu. En nvér
er ekkert um það gefið.
Hamv: Langar þig ekki til að
synda? F.g skal vera votsúrman, r-
passa handklæðið, myndavélina og
hattinn.
Nú skil ég fyrst hvað hann vilt.
Hann vill gæta dóts míns meðan ég
er í sjónum svo því verði ekki
stolið, og fá peninga fyrir.
Eg: Nei, ég ætla ekkert í sjóinn.
Hann (eftir dálitla þögn): Eg er
.'bara að lvorfa, ég er ekkert að gera.
Þögn.
Um þetta leyti ber að ungan mann
. sem talar prýðilega ensku. Hann
vill fara með nvig út á -sjó í einni
af litlu fjöluuum, en það þori ég
ckki fyrir rnitt litla líf, ekki þó af
því ÓTt sé hræddur við að drukkna,
hrldur af hiivu, að ég muni sól-
hremva svo á slíku ferðalagi, að ég
yfð'i eins og spælt egg bcggja megin
er ég kænvi ti! baka.
Hann: Eg er bara að horfa.
Þögn.
Tndverskur unglingul' er að leiða
litla hvíta stúlku ! flæðarnválinu,
en móðirin situr uppi á bakka. —
Fiskimaður dorgar nveð færi á
næstu klöpp. Amvar kemur .gang-
inn. og tínir ujvp dauð síli í fjöru-
borðinu. '
Og nú kemur til mín nnnar strák-
' ur, stærri ög frékari. Hann vill
líka gæta dótsins, en. hypjar sig
fljótt á burt þegar lvann sér að ég
er ckki viðmælandi og tekur að
svngja h'ástöfum eitthvað á sínu
^igin máli.
F.g: Hvað er strákurinn að
svngja ?
Hann: Hann syngur á malajal-
am.
l'.g: Já, ég veit það, en um hvað
er nann að syngja.
Hann (verður skrýtinn á svip-
inn): F.kki fallegt.
"Nú-já, svo hann er að syngja eitt-
hvað miður gott unv mig af því ég
vildi ckkert sinna lvonunv.
En nú kemur konan nvín inn í
forsæluna, hún er meira gefin fyr-
ir sólbruna en ég.
Hamv: Eg er bara að horfa.
Hann þarf sýnilega að afsaka
tilveru sína fyrir henni líka, vill
nveð' þessu reyna að koma í veg
fyrir að ég reki hann á brott.
l7.g: Hvar átlu heinva, áttu lveinva
Jiérna hjá?
Hann: Nei.
Hann reynir að gera mér skilj-
anlegt hvar hann eig! heinva, ea
til þess dúgar enskukunnáttai haivs
ekki.
I Kerala ganga öll börn í .sktvla.
Þegar farið er unv þjóðvegiivai í þv{
ríki eru alls staðar skóiar pg alls
staðar börn nveð hækur, oftast öll
eins klædd, í skólabúningi, srrák-
arnir oft í hláurn stuttbuxum, stúlk-
urnar í bláum pilsurn.
Eg: Ertu ekki í skóla?
Hann: Nei.
Hann horfir beint niður ög gref-
ur Jvendurivar í sandinn.
F.g: Af hverju ertu ekki -f -skóla?
Hér eru allir krakkar í skóla.
'Maiin: Enginn skóli eftir ifjórða
bekk.
Eg: Af hverju?
Hann (horfir enn nfður) : Engar
bækur, engir peningar.
Eg: Hvað gerir pabbi þinn, cv
hann fiskimaður?
Hann: Nei, pahbi er steinroaðúr.
Mér skilst við -nánari i eftír-
.grennsian að hann vinni vjð aíS
höggva grjót.
Ég: Hvað ertu gamall? i
Hann: Tólf.
Eg: Hvað áttu mörg syátkini?
Hann: Tvo bræður, tvær .^ystur.
Nú er ÖJhi snúið við, nú er það
ég sem cr frekur, ekki hann. iHann.
er líka svólítið vandræðaleguri und-
ir þessari yfirheyrslu, horfir ';niður
og lætur sandinn renná gegnum
greiparnar.
Er hér er konvið er ég ákveðinn
í að gefa honurn einhverja smá-
nvuni þótt ekki þurfi ég votsúrman.
'Við náum' því í snvávegis og fáum.
honum. .
Hann þákkar,'kveðúr að Hindú.i-
sið, ekki alveg eins dapur.
Hann: Gefa möiruríu.
H\ort hann segir satt veit ég
ekki, en hann er ekki. þesslegur að
hann fari með ósannindi, en kann-
ski er hann bara snjall plötuslag-
ari? Það er í rauninni ekÉi mitt
mál. En hann er að minnsta kosti
ólíkur hinunv betlurunum.
Flýgur fiskisagan.
Eftir stundarkorn lekur aðra
stráka að drífa að. Fyrst kenvur lít-
ill hnubbur, prýðilega vel til fara
ög stríðalinn og segir á góðri ensku
að hann geti ekki gengið í skóla
af því að hann eigi enga peninga
fyrir bókum. Og eitthvað svipað
Framhald á 10. síöa
ÚTIFUNDUR
gegrt atvinnuleysi og kjaraskerðingu
Verkamannafélagið Dagsbrún og Trésmiðafé-
lag Reykjalvíkur ihaldla stuttan útifund á Aust-
urvelli föstudaginn 7. 'þ.m. kl. 13,45. (Alþingi
kemur saman kl. 14 sama dag.)
Ræðumenn verða; Jón Snorri Þorleifsson og
Guðmundur J. Guðmundsson. Fundarstjóri
verður Eðvarð Sigurðsson, formaður Dags-
brúnar.
Verkamannafélagið Dagsbrún
Launþegar! Á félagssvæðum 'reykvískra
verkalýðsfélaga eru nær 2000 ativinnuleys-
ingjar, og þeim fjölgar daglega. —- Þið, sem
ennþá hafilð vinnu, takið ykkur frí frá störf-
,um imilli kl. 13 og 15.
Mótmælum öll atvinnuleysi og kjaraskerð-
ingu og fjölmennum á útifundinn á föstudag-
inn.
Trésmiðafélag Reykjavíkur

1

rii i 6uR Llh' / jáúxiv iiiilv
fSfíiÖ fíjbfnuili
Vtl.inz .fflií 32IJÓ1
TINRÍJ tr-