Alþýðublaðið - 21.02.1969, Qupperneq 5

Það' er ekki oft, að þessi vetur, sem nú líður, hefur boðið
UPP á slíkt véður sem á miðvikudaginn, og' reyndar í gær Hka;
gíampandi sólskin, kyrrt veður og jörð alhvít.
Þetta veður hafði líka þau áhrif,
að allir, sem vettlingi gátu valdið
bundu skíðin á bíla sína og héldu
upp í skíðaskálana og ekki er skort-
ur á þeim: Armannsskálinn í Jós-
efsdal, Skíðaskálinn í Hveradölum,
Kolviðarhólsskálinn og K-R-skálinn
í Skálafelli, svo eitthvað sé nefnt.
Uppi í KR-skálanum var líka
fjöldi manns samankominn, þegar
við skruppum þangað á -miðviku-
daginn, vopnaðir myndavél og
penria. Þarna voru heilar fjölskyld-
ur og skólakrakkarnir voru svo
heppnir, að það er farið að gefa frí
í skólum á öskudaginn. Fyrsta
rfíánneskjan, sem við hitturri, var
hún G'mnhildur litla, sem sagðist
Þessi bíða eftir að fara með skíðalyftunni upp í efstu brekku.
fara oft á skíði, en vissi þó ekki
hvað' oft.
Mest bar þarna á ungu og hraustu
fólki, sem hafði verið í skálanum
rim nóttina, og npkkrir pikar og
stúlkur sögðu, að þa.u kæmu alltaf
hingað, þegar skíðafæri væri. Þau
kváðust vera ánægð með færið, —
nema þeim fannst helzt til mikið
harðfenni.
í brekkunni næst skálanum
renndu sér nokkrir fullorðnir menn
og geystust á svigi, hölluðu sér
sitt á hvað eins og stórmeistarar
og snjórinn þyrlaðist í kringum
þá. Nokkru neðar æfðu stráklingar
sig í svigi með því að renna sér
eftir krókóttri braut, milli ógnvekj-
andi klettasnasa, eflaust verða ein-
hverjir þeirra stórmeistarar með
tímanum. Einn þeirra var í vand-
ræðum með að spenna á sig skíðin
og bað mig að hjálpa sér um leið
og mig bar að. Þegar ég hafði
gert það, sem hann bað mig um,
tók hann af sér annan vettlinginn
og þakkaði mér kærlega fyrir með
handabandi. Það fannsit mér
■ skemmtilegra en þótt hann hefði
rennt sér niður fjajlshlíðina á fullri
ferð og komið standandi niður á
jafnsléttu.
-----------
Nú var skammt eftir að skíða-
lyftunni, sem liggur hátt upp í
fjall, og að því er mér virtist ekki
vogandi nema hraustum taugum
að fara þangað upp til þess að
renna sér niður. En þrátt fyrir það
var löng biðröð fyrir neðan lyft-
una, tugir uriglinga biðu eftir að
komast upp { fjall til að endasend-
ast niður brattar brekkurnar. KR-
ingurinn, sem stóð við að selja að-
ganginn að lyftunni, 10 kr. mið-
ann, sagði, að farnar væru 8—
900 ferðir á dag, en það gefur 8
þús. krónur ! aðra hönd. Hann
sagði líka, að þetta væri í þriðja
sinn í vetur, sem skálirin væri op-
inn.
Það var tekið að halla degi, þcg-
ar við snerum að skálanum aftur.
Við settumst inn og keyptum okk-
ur te og brauðsneið á 25 krónur.
Matsalurinn var fullhr af ungling-
um, það voru nemendur úr Vogn-
skóla’, og í gær voru rieméndur úr
öðrum skóln. Fjórir strákar sátu
og spiluðu bridge af miklu kappi,
á méðan þeir söfnuðu -kröftum í
að fara eina ferð ennþá út í brekk-
Urriar.
Þegar við höfðum drukkið te-
sopann og hiti var farinn að
streyma um líkamann, 'héldum við
a'f stað í bæinn, hugsandi um það,
hvað það er nú hollt að vera á
skíðum eftir, allar inniseturnar x
ALÞÝÐUBLAÐIÐ 21. febrúar 1969 5
vetur. Bílarnir voru teknir að
streyma í bæinn, enda klukkan að
verða sex og farið að kula. Bíla-
lestin fór sér hægt, enda sannkall-
að sér hreint fjallaloftið, en þeim
vegamótunum upp að skálanum
háfði gerzt leiðinlegur atburður.
Tveir ungir rnenn höfðu lagt af
stað um hádegisbilið upp í skála
til að renna sér á skíðum og teyga
að sér hreina fjallaloftið, en þeim
liafði orðið hált á svellinu, — og
ferð þeirra endað úti í skurði, org
annað afturhjólið brotnað undan,
þegar bíllinn kom niður. Ökumað-
ttrinn hafði tekið sér far í bæinn
til 1 jess að ná í kranabíl, en það
dróst og dróst að hann kænti, og
félagi hans, setn attlaði að bíða og
gæta bilsins, var búinn að ganga
frarn og aftur í meira en fimm
klukkustundir, þegar okkur bar
að. Hann getur þó huggað sig við
það, að hann hefur fengið heil-
mikið af hreiriu fjallalofti í lung-
un við þessa bið. Að öðru leyti
hefur þessi skíðaferð ekki verið til
fjár.
i
Þarna lcikur einn af stórmeisturunum listir sínar,