Dagur - 27.02.1930, Blaðsíða 2

38
DAGUB
10. tbU

bh *m
Nýkomið fjölbreytt úrval af
Karlmanna-vetrarfrökkum.
<
sumarfrökkum.
—»— regnkápum.
Drengja-vetrarfrökkum. Kven-kápum
og Ryk-frökkum.
Kaupfélag Eyfirðinga.
mmHimummmhm
My ndastof an
Gránufélagsgötu 22 er opin alla
daga frá kl. 10—6.
Guðr. Funch-Rasmussen.
að þeim ölium og þó einkum þeim
síðasta. Munu flestir eða allir telja það
mikinn feng að hafa átt þess kost að
hlusta á ræður þessarar gáfuðu og
andríku konu og óska þess, að slíkt
mætti þeim sem oftast þlotnast.
Að endingu skal þess getið, að alls-
herjar tjaldbúðarfundur verður haldinn
í Ommen í Hollandi á næsta sumri
dagana 29. júlí til 7. ágúst. Par flytur
Krishnamurti ræður. Á þann fund er
öllum frjálst að koma. Peir, sem
kynnu að hafa f hyggju að sækja fund
þennan og komast á þann hátt í per-
sónulegt samband við mannkynsfræð-
arann, geta snúið sér til frú Aðalbjarg-
ar, sem leiðbeinir mönnum og gefur
upplýsingar um það efni
I. E.
Pér íerst, Flekkur.
Á Undalsfundinum á fimtudags-
kvöldið las Brynleifur Tobíasson
nokkur orð upp úr blaðinu »lng-.
ólfur*, til þess að sanna að' B. L
hefði í ræðu sinni vikið út af vegi
sannleikans og skýrt rangt frá um-
mælum blaðsins í garð borgarstjóra
Reykjavíkur. Björn Líndal andmælti
því, að Brynleifur læsi þetta upp
sjálfur og óskaði eftir því, að fund-
arstjóri gerði það. Varð þetta ekki
skilið á aðra leið en svo, að Líndal
byggist við að B. T. myndi falsa
upplesturinn sér í hag en B. L. í
óhag.
Ýmsa Akureyrarbúa mun reka
minni til þess, að á hinum fræga
þingmenskuferli Lindals þóttist hann
eitt sinn á mannfundi einum hér í
kjördæmi sínu, vera að lesa upp
ummæli Tryggva Pórhallssonar úr
>Timanum< og átti sá upplestur að
vera Tr. P. til svívirðingar. A sama
fundinum varð B. L. ber að þeirri
'»þjóðmálalygi<, að blaðið, sem
hann var að lesa úr, var >Vörður<
og ummælin upplesnu voru ettir
þáverandi ritstjóra blaðsins, Kristján
Albertsson. Pegar Líndal var kom-'
inn í þessa óþægilegu klípu, greip
hann til þess fangaráðs að látast
Fyrirheitna landið.
Vörður, félag ungra íhaldsmanna,
hélt opinberan umræðufund í Nýja-
Bíó, fimtudaginn 22. þ. m. Hafði
það fengið Björn Líndal tii að flytja
þar erindi nokkurt, er hann nefndi
»Fyrirheitna landið<. Er Líndal
manna sýnst um það, að velja
glæsilegar fyrirsagniri Fýsti marga
að heyra, hvar það lægi, landið,
sem ungir íhaldsmenn á Akureyri
hygðu að ná undir leiðsögn Lín-
dals. — Varð því mannmargt og
húsfyllir lengstum.
Hóf Llndal máls og las upp all-
langt erindi. Kvað hann menn löng-
um hafa dreymt Mn fyrirheitin lönd,
Við undirritaðir endurskoðunarmenn bæjarreikninga Akureyrar vottum
það hérmeð, að bæjargjaldkeri Jón Guðlaugsson hefir árlega fært
bænum til tekna vextina af innstæðu rafveitunnar f íslandsbanka, eins og
öðrum innstæðum rafveitu og bæjarsjóðs. Frá þessu hefir og meðundir-
ritaður Böðvar Bjarkan skýrt á fundi bæjarstjórnár 18. þ. m.
Akureyri, 26. febr. 1930.
Karl Nikuldsson. BÖðvar Bjarkan.
Skorað er á blaðió »Verkamaðurinn«, að birta þessa yfirlýsingu í
næsta tölublaði sínu.
fón Guðlaugsson.
vera orðinn hálfblindur og ætlaði að
afsaka sig með sjónleysinu. Síðan
eru liðin nokkur ár, og ber ekki
á öðru en B. L. hafi enn allgóða
sjón, og lítur því út fyrir, að .hann
hafi beinlínis logið á sig sjóndepr-
unni, hvort sem það getur heyrt
undir þjóðmálalygi eða ekki.
í sambandi við hjal Líndals um
þjóðmálaiygina má og minna á það,
að honum varð það eitt sinn á að
fara með ósannindi'á opinberum
fundi um Jónas Jónsson dómsmála-
ráðherra í sambandi við kettolls-
málið, og ennfremur skýrði hann
rangt frá um enska olíusamninginn
hér á árunum; hvortveggja ósann-
indin sönnuðust eftir á með vott-
orðum.
Pó að ungir »sjálfstæðismenn<
muni þetta ef til vill ekki, þá hljóta
hinir eldri að muna það. Og víst v
er um það, að Líndal sjálfur hefir
engu af þessu gleymt.
Ein af sleikitungum Lindals hér
f bæ hefir skýrt frá því opinberlega,
að fyrirlestur hans hafi endað á
þessa leiði
»Gleymið því aldrei, þið ungu
menn og konur, að eina beina leið-
in til hins fyrirheitna lands mann-
úðarinnar, réttlætisins og kærleikans,
er vegur dregskaparins og sannleik-
ans<.
Orkað gæti nú tvfmælis, hvort
B. L. sé vel kjörinn til þess að
leiðbeina öðrum á vegi sannleikans.
Sá, sem tekur að sér þá leiðsögu,
ætti helzt að byrja á því að gera
hreint fyrir eigin dyrum.
Minnugur.
er flytu í mjólk og hunangi, og
smjör drypi af hverju strái. Hefðu
sumir talið þau liggja öðru megin
torsóttra hafa, en aðrir uppi í jökl-
um og óbygðum. Hefðu menn nú
leitað af sér allan grun um þetta
og ekkert fundið. En ógætilega
hefði verið farið, oft og einatt. Væri
leiðirnar varðaðar beinum angur-
gapanna. er ekki hefðu fylgt ráð-
um hygginna manna, er heima
hefðu setið, en þotið út í óvissuna.
Væri óvíst, að nokkuð hefði hafzt
upp úr öllu þessu brölti. Hitt væri
ráð, að fara rólega og hægt að
öllu og tryggja sér »forða til næsta
máls«. Væri það fyrsta og merki-
legasta menningarviðleitni mann-
anna og elzta boðorðið: »Pú skalt
ekki stela«. Forsjálu meyjarnar lof-
aði ræðumaður mjög. Kvað þær
hafa þótt kvenna beztar i sínu ung-
dæmi, en nú væri meyjahugur
manna breyttur til hins verra.
Kvaðst hann nú segja það eitt, er
hann vissi >sannast og réttast* og
myndi hvorki »blikna né blána«.
Lygabylgja mikil sagði ræðumað-
ur að risi nú í landinu, og hefði
hún skolað sér upp í ræðustól
ungra ihaldsmanna. Pótti mönnum
það vel mælt og drengilega, en
undruðust hinsvegar hve létt og
fimlega Líndal flyti á þeirri báru(
Kvað hann þjóðmálalygar magnast
mjög i landinu, og væri Knúti
Ziemsen nú nóg boðið. Hefði hann
höfðað mál á Gísla Guðmundsson,
ritstj. Tímans og Ingólfs, kosninga-
blaðs Framsóknar í Rvik við síð-
ustu bæjarstjórnarkosningar þar.
Ekki hafði hann séð Ingólf og óvis
voru málalokin. Einnig hefði verið
logið upp á Jón á Reynistað, »einn
hinn almætasta og albezta þing-
mann«. Pótti Lindal mæla þar spak-
lega á íhaldsvisu. Pó kvað hann
enn ótalið hið versta. Tryggvi Pór-
hallsson hefði lýst því yfir í þing-
inu, að skipuð væri nefnd tii að
athuga rafvirkjun i sveitum. Hefði
Morgunblaðið lýst því yfir að þetta
væri ekki rétt, engin nefnd hefði
verið skipuð. Sagði lögmaðurinn
að hér væri ekki alt með feldu.
Hér lægu fyrir tveir ósamhljóða
vitnisburóir. Annaðhvort hefði nefnd-
in verið skipuð eða ekki skipuð.
Annaðhvort iygi forsætisráðherrann
eða Morgunblaðið. Greip nú Lín-
dal guðmóður. Vatzt hann fram á
gólfið, otaði blýantstubbnum að á-
heyrendum og fór hamförum.
Mæltu þeir, ei fróðir voru, að eigi
myndi Elli hafa leikið meir að Pór,
en Líndal að Lygi. Kvað hann það
þjóðarsmán, er seint myndi fyrnast,
ef forsætisráóherra hefði logið. Væri
það hörmuleg spílling, ef átt hefði
sér stað. Kvaðst hann eigi vita,
hve langt mætti ganga ef þetta
Félag ungra
ri
heldur fund í »Skjaldborg« kl.
1 e h. á sunnudaginn.
væri svo, en biðja kvaðst hann
fundinn að taka vel eftir því, að
hann segði ef. Enginn mætti mis-
skilja orð sín. H a n n segði aðeins
það, er hann vissi »sannast og rétt-
ast«.
Ráð-kvaðst Líndal sjá til þess að
afstýra þjóðmálalygum. Væri það
blað, sem ríkið gæfi út, óg allir
mættu í skrifa, en ekki annað en
það, er þeir vissu »sannast og rétt-
ast«. Mætti hafa einskonar sann-
leiks og drengskaparnefnd, er réði
því, hvað þar birtist. Práttfyrir alt,
þjóðmálalygar og bolscheviama,
samvinnu og síldareinkasölu, komst
þó ræðumaður að þeirri niðurstöðu,
að aldrei hefði heiminum vegnað
jafnvel og nú.
Lauk erindinu með þessum fögru
og frumlegu orðum, er, Norðlingur
— er mjög stundar fyndni nú upp
á síðkastið — segir, að af megi
marka anda þess: »Oleymið því
aldrei, ungu menn og konur, að
eina beina leiðin til hins fyrirheitna
lands mannúðarinnar, réttlætisins
og kærleikans, er vegur drengskap-
arins og sannleikans«. Var gerður
vonum minni rómur að svo hjart-
næmum orðum. Er islendingseðlið
enn all harðsvírað, þvi ekki minn-
ist sá, er þetta skrifar, að hafa séð
nokkurn vikna. Jafnvel kærleiksrík-
ar og réttlátar íhaldsfrúr þraukuðu
með þurra vanga.
Einar Olgeirsson talaði næst.
Rakti hann nokkuð skoðanir jafn-
aðarmanna um fyrirheitna landið.
Pá bar hann harðlega á móti ýms-
um ádeilum Líndals í garð jafnað-
armanna, svo sem því, að skotnir
væru menn daglega í Rússlandi
vegna trúarbragða. Mæltist honum
að vanda vel og skipulega.
. Tóku nú ýmsir til máls. Jóhann
Scheving veitti Lindal. Sagðist hann
vera maður heimskur, enda hefði
hann alltaf garnan að hlusta á Lfn-
dal. Voru þeir mjög sammála Líndal
og hann. Mátti og ógerla í millum
sjá, hvor þeirra mælti fleiri orðum
á sama tíma. Báðir voru háfleygir
og skrúðmálugir, en Scheving karl-
mannlegri og óklökkvari i máli. Er
hann og öllu hugkvæmari um iík-
ingar og myndvísi. Enda hefir hann
skrifað leikrit og fengið prentað, en
Lindal eigi. Sagði Scheving, að nú
væri hart barist á velli stjórnmál-
anna, og hefðu íhaldsmenn »lagt
niður skottiðx í þeirri viðureign. Fór
þá kliður um salinn, og dáðu-