Dagur - 29.09.1932, Qupperneq 3

39. tbl.
DAGUR
155
Að utan
Hér eru stödd um þessar mund-
ir sr. Benjamín Kristjánsson og
kona hans, frú jónfna Björnsdóttir,
nýlega alkomin tii íslands frá Vest-
urheimi.
Nýkomið eintak af ,Heimskringlu'
minnist þeirra hjóna á eftirminni-
legan hátt, að þeim nýförnum frá
Wmnipeg eftir fjögra ára dvöl.
Allan þann tíma þjónaði sr. Benja-
mín >SambandssöfnuðÍ€ f Winni-
peg. Eftirfarandi ummæli, er eg
hefi leyft mér að taka úr >Hkr.«,
sýnir bezt hvernig honum hefir
farizt það starf úr hendi. Var þó
allt annað en vandalaust að taka
við þeim söfnuði af sr. Ragnari E.
Kvaran, er þar hafði getið sér al-
veg sérstakan orðstir sem ræðu-
maður og við prestverk öll. Höfðu
menn engar vonir gert sér um
að jafn hæfur maður myndi setjast
i það sæti, sem raun varð þó á,
er sr. Benjamfn tók við.
Svo kemst sr. Ragnar að orði,
m. a„ i ávarpi er hann sem for-
seti kirkjufélagsins biður >Hkr.< að
birta við burtför sr. Benjamins:
»Þakklæti vort er einlægt og óskorað
fyrir starfið, sem leyst hefir verið af
hendi. Á herðum þínum hefir hvílt
starfsemin í stærsta og umfangsmesta
söfnuði bræðrafélags vors. Vér erum
þakklátir fyrir þá alúð og- vandvirkni,
sem þú hefir lagt í starf þitt. Oss er
ljóst, að þú hefir verið öðrum prestum
fyrirmynd að því hugarfari, sem ætti
að vera aðalhróður frjálslyndrar kirkju
— því hugarfari, er ,telur samvisku-
samlega leit eiga að vera undanfara
kennimennskunner. Pú hefir lagt kapp
á að auðga anda þinn, þú hefir setið
við brunna þekkingarinnar, þú hefir
íhugað hinar ólíkustu stefnur, borið þær
saman, lagt dóm gáfna þinna á'þær
og fyrir bragðið auðnast að gera flutn-
ing kristindómsins börnum vorrar aldar
arðberandi f kirkju þinni. Vér erum
þakklátir fyrir íhyggli gáfna þinna,
einarðleik skapferlis þíns og hreinskilni
boðskapar þíns«,
r En svo minnist dr. Rðgnvaldur
Pétursson, yfirumsjónarmaður* og
æðsti maður Sambandssafnaða
Vestur-tslendinga — og einhver
ramm-islenzkasti maður vestra —
sr. Benjamfns i þvi tölubh >Hkr.<,
er út kom næst eftir burtfðr þeirra
hjóna:
»Það þarf ekki að taka það fram, að
kveðjan að þessu sinni var blandin
þessum söknuði. Séra Benmjamín og
kona hans hafa eignast marga vini yfir
þessi fjögur ár sem þau hafa dvalið
hér. Þeir finna allir til þrautarinnar
að kveðja. Verkahringur hans hefir
verið víðtækur. Hann hefir starfað hér
sem blaðamaður, rithöfundur og prest-
ur. Verk hans hafa náð út til margra.
Fleiri hafa átt leið með honum en
hann ber nokkur kennsl á. Allir bera
þeir margskonar minningar í sjóði, frá
þeim samfundum og samstarfi, en
skarðar nú, sökum skilnaðarins. En þó
þær minningar verði skarðar hér eftir,
þegar hver hlýtur að njóta þeirra einn
og út af fyrir sig, fellur þó enginn
* Svarar helzt tll biskupiembættis hér á
íslandi, S. H, f. H.
♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦+♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦++♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦+♦+♦♦+
Nýkomið:
Hv. lérell frá 0.65 m. — Tvistlau frá 0.75 m. - Flónel
irá 0.80 m. — Næríatalérett margir litir. - Kápufóöur
margir litir. — S æ n ö u r v e r a e f n i hvít og misiit. - l) n d i r
sængurdúkar, þeir langbestu, sem fást. - F i ð U r Ofl d ú n-
léreít. — Fiður og dúnn, hreinsað. — BláCheviot. —
| Fiauel - AIkIæði, góða, gamla sortin. - Divanteppi
| frá kr. n.50 - Sporfbuxur frá kr. n.oo - Mannchelt-
j ► S k y r t U r frá kr. 6,75. — B e 11 i, herra og dömu. — T Ö S k U r
stórar og smáar og margt fleira nýkomið.
BRAUNS VERZLUN
Páll Sigurgeirsson.
fölskvi á þær fyrir það. Þær eru og
þær verða, bjartar og hreinar eins og
innræti og upplag mannsins er sjálfs.
Af minni reynslu, af því litla samverki
sem eg hefi átt með honum, treysti eg
mér til að segja, að þær minningar er
eg hefi eignast með honum muni
verða mér kærar, og þegar syrtir á
veðurfari félagslífsins muni þær:
>Fyrir gluggann minn ganga
sem glaða-sólskins dagar
og bera af ylgeislum yddum
örvamæli fullan«.
Yfir þessi ár sem hann hefir starfað
hér með oss hafa margar breytingar
gerst á högum manna, bæði ytra og
innra. Við öllum þessum breytingum
hefir hann brugðist mannlega og
drengilega. Minnist eg þar sérstaklega
verka þeirra er hann hefir unnið sem
prestur þessa safnaðar. Við samkomu-
höld hafa ræður hans verið lausar við
þau geðbrigði og það fálm, sem auð-
kennir þá er eigi skynja annnað en það
sem á yfirborðinu gerist. Þær hafa
sótt niður í djúpið, þar sem hafið er
lygnt, þó boðar brjóti hið efra. Þær
hafa verið sérstaklega lausar við æðru
og öfga hversdagsskoðananna en sótt
til lífssannindanna sjálfra sem jafnan
eru söm og ein.
Við skilnaðar athafnirnar hefir hann
staðið styrkur og öruggur. Hann hefir
kvatt þá vini vora aldna og unga, er
frá oss hafa horfið yfir tímans haf, til
hinnar ósýnilegu strandar, með alúð
og kærleika, virðulega og fagurlega,
svo að héðanför þeirra hefir ekki ein
göngu varpað kveldskini yfir hinn
hrellda huga ættingja og vandamanna,
heldur og fögrum morgunroða. í því
efni hefir hann reynst verkefni hinnar
almennu kirkju trúr. Því það er verk-
efni kirkjunnar að gera mannlífið dýrð-
legt á allan hátt, í lífi og dauða -
að blessa og fagna komu mannanna í
heiminn, leiðbeina þeim meðan þeir
dvelja hér, eftir þeirri þekkingu, sem
hún hefir yfir að ráða og að lokum
kveðja þá, er þeir fara héðan, með
virðingu, vináttu og kærleika.
Prédikanir hans hafa jafnan verið
sanngjarnar, viturlegar og gagnhugsað-
ar. Með þeim hefir hann fremur leit-
ast við að fræða en kenna, í full-
komnu samræmi við stefnu hinna frjáls-
lyndu trúarskoðana. Það er létt verk og
vandalítið að kenna, en það er erfitt
verk og torsótt að fræða. Það er létt
verk að lesa mönnum fyrir, bönn eða
boðorð og nefna í það vætti, kenni-
setningar fornar er Iífið hefir gert
mönnum ljóst að á engu eru byggðar.
Það er eins og að kenna mönnum að
telja. Allir geta lært að telja. En það
er erfitt verk að vekja hugsunina og
styrkja hana svo hún ekki þreytist,
þroska skilninginn og skýra dóm-
greindina, svo að menn geti verið
sjálfum sér lögmál og valið sér veg
til gæfu og göfgunar. En það er lífið.
Eg þarf ekki að fara fleiri orðum
um störf séra Benjamíns. Þau hafa
verið untíin af alúð, með trúmennsku
og með glöggum skilningi og dreng-
skap. Vér þökkum þér fyrir þau öll
góði vinur, og söknum þess, að ástæð-
urnar skuli varna því að vér getum
orðið þess Iengur aðnjótandi að þú
starfir vor á meðal, í þarfir þeirra mál-
efna, sem eru æðst og bezt og sem
ein eru virði æfidagsins alls, En sér-
staklega vil eg flytja þér þakklsti raitt
Fyrir þær ánægjustundir, sem fólk mitt
og eg sjálfur hefi átt með ykkur, frá
því fundum bar saman fyrir fjórum
árum síðan. Eg þakka þér vináttu þína
og drenglund. Eg sakna þín héðan, en
ann þó jafnframt íslandi þess að eign-
ast þig að nýju, og njóta verka þinna
er vér óskum að verði mörg og giftu-
drjúg. Því er einhvernveginn svo farið,
að frá því, fyrir það og til þess hneigj-
ast hugsanir vorar, — jafnvel þeirra er
búið hafa fjarvistum við það lengstan
hluta æfinnar. Fylgi ykkur heill, sæmd
og heiður æfina á enda. Góða ferð.
Guð blessi ykkur. R. P.«
Persónulega er mér kunnugt ura
að þessi umraæli dr. Rögnvalds
eru skrumlaus. Eg hefi kynnst
býsna mörgum mönnum um æf-
ina — >a11ra landa, Iits og blands<
— en ekki gæti eg með góðri sam-
vizku úr þeim flokki dregið fram
betri dreng — meiri heiðursmann
i hvívetna — né frjálslyndari f þessa
orðs b e z t u merkingu — lausari
við hverskyns öfgar, ofstæki og
>isma< — en séra Benjamfn. Qáf-
um hans, ritfærni og ræðumennsku
mun eg eigi þurfa að lýsa, frekar
en að framan er gert. Er það mikitl
ávinningur íslandi, að heimta heim
aftur svo vel gerða menn, á blóma-
skeiði, eftir stórþroskandi utanför
til míkilla menningarþjóða, er lifa
jafn stórfelldu athafna- og hugsana-
lífi, til allra handa, og Engil-Sax-
neskar þjóðir. En óhætt mun að
fullyrða að rithöfundar þeirra og
spekingar hugsi, riti og tali skii-
merkilegar og Ijósar, a. m. k< i vor
eyru, norrænna manna, en allar
aðrar þjóðir vestrænar, að Frökkum
e. t. v. undanskildum, en standi
sennilega öllum framar um nor-
ræna brjóstgreind (.common sense ).
Margir nafnkunnir guðfræðingar,
íslenzkir, hafa þá einnig sömu leið
farið, sér til frama, og sn Benja-
min. Nægir að minna á sr. Ás-
mund Ouðmundsson, prestaskóla-
kennará, sr. Jakob , Kristinsson,
skólastjóra á Eiðum, sr. Friðrik
Hallgrímsson, sr. Ragnar E. Kvar-
an, sr. Friðrik A. Friðriksson, sr.
Porgeirjónsson, skólastjóra á Reykj-
um, o. fl. reyndar, ef þörf gerðist.
En eigi fáum vér betri fréttir að
utan, en þann orðstfr, er góðir ís-
lendingar hafa þar getið sér.
Eg má bæta: þvf við, að eigi
varð frú Jónfna að sfnu leyti sfður
viniæl manni sfnum i sðfnuði
V etrarstulku
vana hússtörfum,
vantar mig nú þegar.
Þortíjörg Halldórs frá Höfnum.
Oddeyrargötu 38.
þeirra hjóna, fyrir drenglyndi, ósér-
plægni og ötulleik. Eru slík hjón
íslandi stórum velkomin heim.
Akureyri, 28. *ept. 1932.
Siflíús Halldórs fró Hðfnum.
Litli maðurinn
við stóra húsið.
(Qrein með þessari yfirskrift birtist í
blaðinu >Einherjic á Siglufirði 21. þ. m.
Er hún eftir Þormóð Eyjólfsson konsúl og
er svar gegn árásargrein á Þ. E., er birt-
ist í »Siglfirðingi« 17. þ. m. Upphafgrein-
ar Þormóðs bregður ljósi yfir þá bardaga-
aðferð, er lakari hlutf íhaldsmanna temur
sér, og fer það hér á eftir).
>Eg veit, að margir hafalitiðsvo
á, að eitt hið allra lúalegasta og
auðvirðilegasta f hinni skipulags-
bundnu ofsókn, sem hafin var í
sumar á hendur eins hins mætasta
manns þessa bæjar, O. S., hafi ver-
ið smáatvik, er kom fyrir f sambandl
við myndasöfnunina. — Fyrverandi
ritstjóri >Siglfirðings«, Jón Jóhann-
esson, tókst það meðal annars á
hendur að safna rayndum af O S
og húseignum hans. Hann kom þá
til myndasmiðsins og bað hann að
taka fyrir sig mynd af nýja húsinu
við Pormóðsgötu og láta lítinn
mann standa við húsið, þegar hann
tæki myndina. Petta gerði mynda-
smiðurinn þó ekki. Var það víst
hvorttveggja, að hann hafði þá ekki
nógn Iágvaxinn mann við hendina,
enda mun honum bafa virzt tilmæl-
in næsta einkennileg og grunað að
að eitthvað væri gruggugt við þau.
Hvaða þýðmgu gat það haft að láta
Iítinn mann standa við húsið? Átti
húsið að sýnas! stærra en það f raun
og veru var ? í hvaða tilgangi var
það gert ? Parna kemur fram glögg
spegilmynd af bardagaaðferðinni. —
Það var ekki hirt um hvernig hlut-
irnir voru I raun og veru, heldur
hvernig hægt var að iáta þá sýnasl
vera. — Sú saga er ekki lengri og
varpar skiru Ijósi á innræti Jóns
Jóhannessonar. En vopnið snerist
f höndunum á honum eins og svo
ofl áður. Húsið sýnist ekki stærra
en áður, en Jón mínnkaði. Fyrir hug-
skotssjónum Siglfirðinga stendur
hann nú jafnan með stórhýsi f
baksýn, minni og pésalegri en
nokkru sinni fyr . . . . ,<