Dagur - 03.10.1935, Qupperneq 2

170
DAGUR
40. tbi.
bl. er annt um gjaldeyrinn.
Að þessu hafa ihaldsmenn
heimtað óhindraðan innflutning
erlendra vara, ekki aðeins nauð-
synjavara, heldur og allskonar
»luxus«-glingurs, sem þeir telja
vel til þess fallið að skapa milli-
liðum í flokki þeirra nokkurn
fljóttekinn gróða.
Á þennan hátt hefir komið fram
í íhaldsflokknum frámunalegt
skeytingarlcysi um verzlunarjöfn-
uð þjóðarinnar út á við og með-
ferð gjaldeyrisins.
En nú bregður svo við að
Morgunblaðið er allt í einu orðið
mjög áhyggjufullt út af meðferð
erlends gjaldeyris á ákaflega tak-
mörkuðu svæði. Þetta málgagn í-
haldsins vill láta banna utanfarir
núverandi ráðherra, af því að þær
muni hafa í för með sér einhverja
ofurlitla eyðslu á erlendum gjald-
eyri.
Einkum leggur þó málgagn í-
haldsins sterka áherzlu á að Jón-
asi Jónssyni sé ekki hleypt út fyr-
ir landsteinana, af því að hann
sé sá skelfilegur eyðslubelgur á
erlendan gjaldeyri. Harmar blað-
ið það mjög, að hann hafi farið
utan á fund lögjafnaðarnefndar-
innar ásamt öðrum nefndarmönri-
um og verið þar nokkrum dögum
lengur en hinir nefndarmennirn-
ir, vegna sjúkleika konu hans.
Er þetta ekki í fyrsta skipti,
sem íhaldsmenn ráðast með ó-
skammfeilinni frekju inn fyrir
vébönd heimilislífs Jónasar Jóns-
sonar.
Slíkt blygðunarleysi á hvergi
heima nema meðal íhaldsmanna
og er vitanlega skárri hluta
flokksins til sárrar raunar, af því
að auðsætt er, að slík framkoma
spillir fyrir flokknum í augum
allra sæmilegra manna.
Umhyggja Mbl. fyrir greiðslu-
jöfnuði íslendinga við útlönd nær
ekki lengra en þetta. Hún tak-
markast við utanfarir ráðherr-
anna og Jónasar Jónssonar og
kemur hvergi annarstaðar fram.
Hverjum heilvita manni hlýtur
að skiljast, að á þessum erfið-
leikatímum viðskiptanna landa á
milli eru utanfarir ráðherranna
brýn þörf, sem ófyrirgefanlegt
væri að láta undir höfuð leggjast.
Það ætti og hverjum viti bomum
manni að vera augljóst mál, að
ráðherrarnir hafa betri aðstöðu
en aðrir til nýtilegrar ráðs-
mennsku erlendis fyrir þjóðarinn-
ar hönd. Þess vegna telja núver-
andi ráðherrar það ekki eftir sér
að bregða sér til útlanda, þegar
þeir sjá, að skyldan kallar þá til
þeirra ferða. Auðvitað skýtur
þetta nokkuð skökku við fram-
ferði íhaldsmanna, þegar þeir
hafa verið við völd. Þeirra regla
var að hreyfa sig sem minnst
þegar mest lá við. Sem minnis-
stætt dæmi má nefna þegar ó-
skapalánið var tekið 1921. Þá sat
Magnús Guðmundsson í makind-
um heima, en hafði fyrir milli-
göngumenn um lántökuna of-
drykkjumann og stórbraskara og
staklc að þeim 100 þús. kr. fyrir
það ónæði, sem hann hafði gert
þeim.
í sambandi við utanfai'ir Jónas-
ar Jónssonar í þágu íslenzkra
roála verður Mbl. fyndið aldrei
þessu vant og nefnir hann »lúxus-
flakkara«. En þessi fyndni Mbl.
ætlar að verða því nokkuð dýr.
Hún gefur tilefni til að rifja upp'
utanfarir ýmsra flökkukinda í-
haldsins, sem rápað hafá land úr
landi í hinu viðbjóðslegasta »lúx-
us«-flækinga-ástandi, sjálfum sér
til vansæmdar og þjóð sinni til
stórskammar, sóandi erlendum
gjaldeyri ráðlaust og vitlaust frá
íslenzkum almúga.
Frá einni slíkri »lúxusflakkara-
för« íhaldsmanna skýrir Nýja
dagblaðið á þenna veg/(auðsýni-
lega eftir sjónarvotti):
»Síðastliðið vor fór m. a. til út-
landa einn háttsettur íhaldsmaður
Rvíkur.
Hann er einn af íhaldsins út-
völdu, frambjóðandi þess til bæj-
arstjórnar, jafn ágætur nazisti
sem íhaldsmaður að dómi beggja
þeirra flokka, og talin höfuðprýði
hverrar sveitarinnar sem er.
Þessi maður hafði fengið er-
lendan gjaldeyri, og hann hafði
þegar milli landa byrjað að gleðja
sitt fróma hjarta við ölföng
skipsins. Við þetta óx honum svo
sjálfstæði og afrekslund, að hann
steðjaði aftur á 2. farrými til
þess (eftir því sem hann sagði)
að slá af þá farþega, sem þar
hittust.
Þetta ölóða bæjarfulltrúaefni í-
haldsins, réðst þar inn, beit einn
farþegann í síðuna utan yfir öll
föt, svo að blátt mar varð undan.
Sömuleiðis beit hann þenna far-
þega í fingur djúpt inn í vöðva og
veitti enn einum af þjónum skips-
ins samskonar áverka, áður en
hinir óviðbúnu farþegar höfðu
náð að kasta honum á dyr.
Ekki er nokkur efi á því, að
hefði þessi skepna ferðast með
erlendu skipi, myndi honum
hvergi hafa verið hleypt lausum á
land erlendis.
En nú slapp hann refsilaust eða
lítið til útlanda með, erlendan
gjaldeyri — til þess að bera með
framkomu sinni hróður sinnar
ættjarðar út meðal framandi
þjóða.
Þetta er eitt dæmj um þá gagn-
semi fyrir þjóðina og þann álits-
auka, sem íhaldsins útvöldu fyrir-
myndir bera með sér út fyrir
pollinn«.
Já, aðeins »eitt dæmi«. Því mið-
ur er þar af nógu að taka.
Þarna blasir við umhyggja að-
almálgagns íhaldsflokksins fyrir
gjaldeyrinum. Það er algerlega
kærulaust um hann, þegar
»skepnur« íhaldsins sóa honum til
svívirðingar landi og þjóð, en eys
óhróðrinum yfir þá menn, sem
Blað „einkafyrirtækisins".
Gísli Brynjólfsson, sem verið
hefir ritstjóri »Framsóknar«, er
farinn til útlanda til framhalds-
náms í guðfræði. Jón Jónsson frá
Stóradal hefir tekið við ritstjóm
blaðsins.
Fyrsta blaðið undir stjóm Jóns
flytur loginn óhróður um fram-
leiðsluvörur bænda. Það skýrir
frá því, að Mjólkurbú Flóamanna
selji ost í tonnatali til svínafóð-
urs, og að verðið á ostinum sé 5
aurar pundið. Vísir tekur síðan
upp frásögnina um ostsöluna.
Út af þessum fréttaburði, fyrst
Framsóknar og síðan Vísis, hefir
forstjóri Mjólkurbús Flóamanna
birt svohljóðandi yfirlýsingu í
»Nýja dagblaðinu« 25. sept. s. 1.
»í tilefni af grein, er stóð i
»Framsókn« þ. 21. og í »Vísi«
sunnudaginn þ. 22. þ. m., vil ég
hér með leyfa mér að mótmæla,
að nokkurt kg. af osti hafi verið
selt héðan frá Mjólkurbúi Flóa-
manna til svínafóðurs hvorki fyr-
ir 10 aura pr. kg. eða á öðra
verði. — Þessi frásögn í »Fram-
sókn« og »Vísi« hlýtur því að
wAlþýðum.tt
byggjast á óráðvendni í frétta-
burði eða óeðlilegri tilhneigingu
ritstjóranna til þess að fara með
ósannindi, ef þeir telja, að með
því yrði hægt að hnekkja áliti
Mjólkurbús Flóamanna og starfs-
manna þess.
C. Jörgensen,
forstjóri Mjólkurbús Flóamannac.
Engum kemui- á óvart þó að
Vísir grípi til lyginnar með það
fyrir augum að hnekkja áliti á
framleiðsluvörum bænda. En að
líkindum kemur þeim bændum,
sem villzt hafa inn í einkafyrir-
tæki Jóns í Stóradal, það undar-
lega fyrir sjónir, að blaðið, sem
nefnir sig »Bændablað — Sam-
vinnublað«, gerist fynrmynd og
heimild Vísis að tilhæfulausum
fréttaburði til álitshnekkis fram-
leiðsluvörum bænda og það undir
byrjunarritstjóm Jóns í Stóradal.
Getur þetta varpað nokkm ljósi
yfir þann anda, sem ríkir meðal
forystumanna »Bændaflokksins«.
En um ritstjórn Jóns í Stóra-
dal má segja:
111 var þín fyrsta ganga.
og K. E. A.
Alþm., er út kom 28. f. m. var-
ar við ofsatrú, hvort heldur er á
einhvern guðdóm, stofnanir,
verknað eða eitthvað annað, því
ofsatrúarfólk sé sjónlaust á stað-
reyndir og gagnrýnislaus trú geri
menn heimska.
Látum þetta nú gott heita. Þó
getur leikið á tveim tungum
hvort ofsatrú er ekki hóti skárri,
þó óheppileg sé, en algert trúleysx
á guð, menn og málefni, en út í
það skal ekki farið hér.
Blaðið nefnir tvö dæmi mn
utan fara í brýnum viðskiptaer-
indum eða í þágu atvinnuvega
þjóðarinnar og telur eftir lítil-
fjörlegan gjaldeyri til þeirra, þeg-
ar borið er saman við gegndar-
laust sukk og svall lúxusflækinga
íhaldsins.
Hver botnar í þessari dæma-
lausu ónáttúru íhaldsblaðanna?
ofsatrú, sem geri áhangendur
sína blinda og heimska. Komm-
únistar trúi á byltingu, en ein-
hver G., sem riti í Dag, komist
lengst í þeirri heimsku að trúa á
Kaupfélag Eyfirðinga. Alþm.
gleymir alveg að nefna nærtæk-
asta dæmið um blinda ofsatrd.
Það hefðu sannarlega verið hæg
heimatökin fyrir blaðið að benda
á, að það tryði sjálft á ríkis- og
bæjarrekstur, sem allra meina
bót.
Alþm. segir, að oftrú mín á K.
E. A. sé »sömu tegundar« og trú
kommúnista á byltingu, en henni
lýsir blaðið á þá leið, að komm-
únistar trúi því, »að ef bylting fer
einungis fram, hafi kreppur, óár-
an í uppskeru og aflabrögðum,
styrjaldir og veðurfar engin áhrif
á afkomu fólksins«.
Þar sem nú Alþm. segir, að trú
mín á Kaupfélag Eyfirðinga sé
pWIWWWBBHli
UPcjónavélar
af fleiri gerðum og stærðum,
S« hrin^vélar m
«• ™
U langvélar,
fást nú í
Kaupfélagi Eyfirðinga.
Járn- og glervorudeild.
ÍíiiMiðii&iiilftiiliftliiiíl