Dagur - 20.05.1937, Side 2

Dagur - 20.05.1937, Side 2
92 DAGUR 23. tbl. „Og þannig mælti Zaraþústra „Mikill Iiávaði. en Ififtil ull!“ Þegar formaður Sjálfstæðis- flokksins, Ólafur Thors, var hér á ferð á dögunum, til þess að setja niður deilur í liði sínu og sætta þær íhaldskempur, er sárast hafði klæjað í framboð fyrir flokkinn hér, við „valdatöku“ Sigurðar dýralæknis, hélt hann að sjálf- sögðu fund með mönnum sínum og kannaði liðið. „íslendingi“ seg- ist svo frá í feitletraðri fyrirsögn, að Ólafur hafi haldið það „ágæta ræðu“, enda birtir blaðið mjög ít- arlegan útdrátt úr henni í langri grein og segir, svo að engum sjá- ist yfir það við lesturinn, að þar hafi farið saman „kraftur, mál- snilld og rökfimi afburðamanns- ins“. Má til sanns vegar færa, að krafturinn hafi verið talsverður, en sá kraftur mun minna marga á söguna um bóndann, er klippti grísinn sinn, og þótti hávaðinn mikill, en ullin lítil, enda er það helzt um rökfimina að segja, að ræðan mun einstakt plagg í ís- lenzkri stjórnmálasögu — og er þá langt til jafnað — svo frábær er hún um óskammfeilni og hunda- vaðshátt. Ihaldið á blðilsbuxuiiiini. Það er raunar engin nýlunda, að stjórnmálaflokkar lofi upp í erm- ina sína fyrir kosningar, enda munu flestir vitibornir kjósendur fyrir löngu búnir að læra að meta kosningaloforð þeirra með hæfi- legum afslætti. Hins vegar eru „stefnuskrár11, „áætlanir“ og „kosningabombur“ flokkanna jafn- an all fróðlegar til athugunar fyr- ir athugula og gagnrýna lesendur. Og stefnuskrá sú, er Ólafur Thors leggur nú fram fyrir hönd flokks síns, er sannarlega fróðleg og skemmtileg, þegar hún er lesin með hliðsjón af forsögu flokksins og afskiptum hans af þjóðmálun- um frá upphafi. Sýnir ræðan, að Ólafur er bráðhnittinn og kald- hæðinn öfugmælasmiður, sem „Spegillinn“ gæti verið fullsæmd- ur af að hafa fyrir ritstjóra. En seinheppin verða þau öfugmæli þó í munni formanns „Sjálfstæðis- flokksins“. Þá má og greinilega ráða það af ræðu Thors, hvar í- haldið hyggur nú helzt á land- vinninga og kjósendaveiðar. Flokkurinn þarf ekki að semja stefnuskrá er gangi í augu hinna prúðu manna, er mynda hinn ó- brotgjarna kjarna hans, stórbrask- aranna og stórútgerðarhöldanna. Slíkir menn vita vel, hvaðan vind- urinn blæs, þótt Ólafur fægi ekki stél sitt framan í þá, þegar hann er að tala við „háttvirta kjósend- ur“. Hann má gjarnan þeirra vegna semja „áætlun“, sem líkleg sé til að ganga í augu fjöldans, og krydda hana jafnvel með „marx- istisku" gjálfri og róttækum víg- orðum. Því nú er verið að biðla til smákaupmannanna, smáútvegs- mannanna, millistéttarfólksins, verkamanna í sveit og við sjó og allrar annarrar alþýðu, sem kynni að vera svo heimsk að gína við agninu. Ólafur forsmáir jafnvel ekki alveg að útbúa „prógramat- riði“ fyrir „mennina með mosann í skegginu“, þótt bændadeild áróð- ursstarfseminnar sé þó auðvitað fyrst og fremst ætlað að sjá fyrir hæfilegri tálbeitu handa þeim lýð. íhaldsforingjarnir eru ekkert smeykir við að svíkja þessa menn seinna. Þeir treysta „fánaliðinu11 þrautæfða úr Kveldúlfsportinu til þess að kenna þeim hæversku og undirgefni, þegar þeir færu að ganga eftir efndunum að „sigrin- um“ afstöðnum. Þá er og stefnuskrá „breiðfylk- ingarinnar“, eins og Ólafur lýsir henni, ný rök fyrir málstað þeirra manna, er varað hafa við nazista- hættunni í íhaldsflokknum. Hún sver sig svo greinilega í ætt við „hina 25 punkta“, stefnuskrá Hit- lers fyrir valdatöku hans, en sú stefnuskrá var, svo sem kunnugt er, soðin saman úr vinsælustu stefnumálum og girnilegasta lýð- skrumi allra mögulegra flokka og dró ekki sízt — þótt merkilegt megi kallast — dám af vígorðum og kosningabrellum sósíalista og jafnvel kommúnista. Hitler tókst að svæfa gagnrýni nægilega margra kjósenda til þess að hon- um var kleyft að rýja þýzku þjóð- ina flestum mannréttindum, prentfrelsi, málfrelsi, skoðana- frelsi, og hneppa allt, er á móti reis, í fangabúðir með tilstyrk „fánaliðsins“ úr hinu þýzka Kveldúlfsporti. Nú er eftir að vita, hvort íslenzkir kjósendur renna jafn auðveldlega á agn hinnar nýju „breiðfylkingar“. 14 punklar Ólafts. Ólafur skiptir lýðskrumi sínu í „punkta“ að sið Hitlers, svo að kjósendur megi fremur hafa yfir- sýn nokkra um hið fyrirheitna land íhaldsins. En rausn Ólafs er þó sýnu minni en Hitlers, því að punktar hans eru aðeins 14, en Hitlers 25, og tókst honum þó að svíkja þá alla. Gæti þetta bent á, að Hitler sé öllu frjósamari andi en Ólafur. Thors byrjar að sjálfsögðu á því að ganga af öllu atvinnuleysi dauðu í landinu með „einstak- lingsframtaki" einu saman, en annars með tvær hendur tómar, og er það rösklega gert af íhalds- manni. Ekki þykir honum þó ó- maksins vert að geta þess, hvern- ig þetta megi verða, nema hvað. „flokkurinn ætlar og skal bera á það öll þau vopn, sem þurfa muni til þess að ráða við það.“ Og kappinn klykkir út með því, að koma hér á „heiðvirðu og réttlátu stjórnarfari og ráðvendni í með- ferð opinbers fjár.“ Er þetta sniðulega gert af flokki, sem var- ið hefir framferði allra stærstu fjárglæframanna, veiðiþjófa, at- kvæða-falsara, -síldarmála og -mjólkurflösku-1 ögbrjóta þessa lands. Allt hér á milli er og á sömu bókina lært: Fiskveiðasjóð- ur á að fá 12 milljónir handa sjáv- arútveginum og margt fleira, sem honum má að gagni koma. Teknar skulu upp „breyttar og bættar að- ferðir í verkun og sölu fiskjar,“ þótt Ólaf og hans nóta óraði aldrei fyrir slíku, meðan þeir voru því sem næst einráðir um meðferð aflans og dyttu slíkar „hundakúnstir“ fyrst í hug, er hin „rauða“ fiskimálanefnd var búin að brjóta ísinn. Landhelgisgæzlan skal efld með byggingu nýrra varðskipa, sjálfsagt til að „passa upp á“ hina dæmdu veiðiþjófa í þingmannaliði „Sjálfstæðisflokks- ins“, sbr. hól „Morgunblaðsins“ á dögunum um „heiðarleik“ Jóns Auðuns, eftir að uppvíst var orðið um dulmálslykil hans, er saminn var beinlínis með það fyrir augum að hjálpa togurum Jóns að ræna landhelgina í hans eigin kjördœmi. Þá á landbúnaðurinn og að fá mikið fé handa á milli, bændunum á að fjölga, ræktunin að vaxa og framleiðslan að auðveldast, svo að all verður í „þessu fína lagi“ í sveitunum. Flokkurinn hyggst að berjast fyrir „óðalsrétti“ með því að skipta óðulunum upp í smá- býli(!) o. s. frv. o. s. frv. Ekki gleymir „Sjálfstæðið“ iðn- aðinum heldur. Ólafur ætlar að leggja honum nægilegt reksturs- íé, þótt „ísl.“ teldi það hér á dög- unum eina hina svívirðilegustu „kosningabombu" sósíalista að tala um að ríkið legði ákveðnar upphæðir í iðnlánasjóð. 'Eln-i at- vinnuvegurinn, sem Ólafur gleym- ir alveg, eftir sögusögn „Isl.“ að dæma, er verzlunin. Hún er alls ekki nefnd á nafn í hinum 14 -punktum! En hann ætlar að sjálf- sögðu hinni útvöldu „þjóð“ sinni að vita það, að hún á að fá allar útlendar vörur, þar á meðal iðn- aðarvörur, hömlulaust til sölu á innlendum markaði, og þannig skal hinum unga iðnaði lands- manna, sem vitað er að margir kaupsýslumenn líta mjög röngu auga, veitt hægt andlát mitt í öllu lánsfé sínu! Og það sem meira er um vert: Hann ætlar kaupmönn- unum að vita það, að íhaldið er fúst til að leggja kaupfélögin og samvinnufélögin að velli og leyfa möngurunum að hreiðra um sig í bælinu þeirra. Þess vegna lofar hann kaupmönnunum engu. Þeir eru hans menn. Þeir skilja hann, þótt hann þegi. Ólafur gleymir líka gengismál- inu alveg, þessu fjöreggi hinna niðurfallssjúku bandamannasinna, „bændavinanna“. En kaupmenn- irnir vita líka, að honum er treyst- andi til að stilla tungur þessara orðhvötu manna, áður en til nokk- urra framkvæmda kemur, er brot- ið gætu í bága við hagsmuni þeirra. Hannes er a. m. k. hans „einka-eign“ og nú á hann ítök nokkur í þeim öllum.. Enn eru ótalin fjöldamörg fríð- indi, er Ólafur býður þjóðinni, ef hún aðeins vill falla fram og til- biðja hann. Hún á að fá skóla, raf- veitur og yfirhöfuð allt eða ílest það sem „íhaldsflokkurinn“ hefir verið að draga á langinn og fjand- skapast við undanfarin ár. Verka- lýðurinn á að fá „sem hæstar árs- tekjur,“ „vinnustaðir verði sem heilsusamlegastir", en fyrst og fremst eiga þó verkamenn að njóta þessa staka „vinnufriðar11, sem Thor Thors ætlar að skenkja þeim með vinnulöggjöf sinni, af kveldúlflegri náð og föðurkær- leika! En aðalafrekin eru þó enn ó- talin: þjóðin á að fá greiðsluhalla- laus fjárlög og fullan greiðslu- jöfnuð. Og þessi fjármálabýsn vii’ðast eiga að gerast á þann ein- falda hátt, að mikið fé skal ýmist lánað eða gefið öllum atvinnu- greinum, en þær fái eftirgefna tolla og skatta; með öðrum orð- um: afkoma ríkissjóðs skal tryggð með því, að greiða sem mest úr honum en minnst í hann. Þetta er skemmtileg lausn þessa vanda- máls, og hljóta allir að vera á- nægðir með hana! Það sem Olafur gleyindi. Af framanrituðu er ljóst, að Ól- afur gleymdi í ræðu sinni öllum ÁGÆT hafragrjón í pökkum, fást í Kaupfélag Eyfirðinga. Nýlenduvörudeildin.

x

Dagur

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Dagur
https://timarit.is/publication/256

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.