Dagur - 21.09.1944, Blaðsíða 6

6
Hrösun Edwards Barnard
Saga eftir W. Somerset Maugham
W—II—H—II ---------------------lljl
(Framhald).
„Góðan daginn, ísabella," sagði hann, hress í brágði.
„Qóðan daginn, Bateman."
„Þú varst væn, að þekkja rödd mfna. Hvernig fórstu að því?“
„Það er nú ekki svo langt um liðið, síðan eg heyrði til þín síð-
ast, og þar að auki bjóst eg við að heyra frá þér.“
„Hvenær fæ eg að sjá þig?“
„Þú lætur svo lítið að borða hjá okkur í kvöld, nema þú hafir
eitthvað annað betra fyrir stafni?“
„Þú veizt vel, að eg gæti ekki haft neitt annað betra fyrir stafni."
„Eg vona að þú hafir ýmsar fréttir að færa?“
Honum fannst hann heyra eftirvæntingu í rödd hennar.
,,Já,“ sagði hann.
, Jæja, þú segir mér allt af létta í kvöld. Vertu sæll."
Hún hringdi af. Það var líkt henni, að geta beðið svo marga
klukkutíma að nauðsynjalausu, eftir því að heyra fréttirnar, sem
skiptu hana þó svo miklu. Bateman þótti aðdáunarvert hugrekki
koma fram í þolinmæði hennar. Sama tilfinningin greip hann í
kvöldverðarboðinu, sem hann sat á heimili hennar. Þau voru þar
tvö ein, ásamt foreldrum hennar. Hún ræddi um ýms smáatriði
daglega lífsins. Honum flaug í iiug, að^jannig mundi dauðadæmd-
ur markgreifi á miðöldum líka hafa talað um hversdagslegustu
hluti, meðan böðlar hans komu fallöxinni í réttar skorður. Andlits-
fall hennar minnti hann líka sterklega á glæstan aðalsmann. Hver
sæmilega menntur maður mundi sjá, að í æðum hennar flaut blóð
beztu ætta Chicagoborgar. Borðstofan var auk þess hæfileg um-
gjörð um hina sérkennilegu fegurð hennar. ísabella hafði komið
því til leiðar, að húsið, sem var nákvæm eftirlíking á frönsku að-
alssetri, hafði verið búið húsgögnum frá tímabili Loðvíks XV., að
ráði ensks sérfræðings. Hinn þægilegi skrautbúnaður liússins, sem
var þannig tengdur nafni hins glysgjarna þjóðhöfðingja, yarpaði
ævintýrabjarma á yndisþokka hennar og skapaði honum virðuleik.
Því að hugur Isabellu var hlaðinn alvarlegum efnum, og þótt við-
ræður hennar væru léttar á yfirborðiftu, voru þær þó'ekki léttvæg-
ar. Hún talaði í þetta skipti um hljómleikana, sem hún og móðir
hennar höfðu hlýtt á þá um daginn og um fyrirlesturinn, sem enskt
skáld hafði haldið þar í borginni. Hún minntist léttilega á stjórn-
málaástandið og drap á málverkið, eftir hollenzka meistarann, sem
faðir hennar hafði nýlega komizt yfir í New York og greitt fimm-
tíu þúsund dollara fyrir. Bateman fannst huggun að lieyra til henn-
ar. Hann fann til þess, að hann var aftur mitt á meðal menntaðs
fólks, í miðpunkti menningar og lista. Honum var rórra, því að
einhverjar ókennilegar hræringar, sem vaknað höfðu, — gegn vilja
hans, — í hjarta hans meðan hann dvaldiáSuðurhafseyjunum, voru
nú loksins hjaðnaðar, — sofnaðar fyrir fullt og allt.
„Það er dásamlegt að vera aftur kominn til Chicago," sagði hann.
Kvöldverðinum var loksins lokið og þau stóðu á fætur og
gengu út úr borðsalnum. Þá var það, sem stundin langþráða rann
upp. ísabella sagði við móður sína: „Eg ætla að bjóða Bateman upp
með mér. Við þurfum að spjalla um ýmsa hluti.“
„Eins og þú vilt, góða mín,“ sagði frú Longstaffe. „Við faðir
þinn verðum í Madame du Barry-herbergjunum. Þið getið fundið
okkur þar á eftir.“
ísabella leiddi hinn unga mann upp breiða stigana og vísaði
honum inn í herbergin, sem áttu svo margar kærar minningar í
huga hans. Hann þekkti þar hvern hlut og þó gat hann ekki stillt
sig að hrópa upp yfir sig af ánægju, þegar hann gekk inn fyrir
þröskuldinn. Hún leit í kringum sig og brosti.
„Já, herbergin eru falleg. Eg held mér hafi tekizt vel með þau.
Aðalatriðið er, að hér er allt í stíl. Ekki einu sinni öskubakki, sem
ekki tilheyrir réttu tímabili.“
„Já, sennilega er það einmitt þetta, sem gerir þau svo dásamleg.
Þau eru fullkomin, eins og þú sjálf og allt, sem þú kemur nálægt,“
sagði Bateman.
Þau settust fyrir framan arinelcíinn. Hann fann stóru, gráu, al-
varlegu augun hennar hvíla á sér
„Og hvaða tíðindi flyturðu mér svo?“ spurði hún.
„Eg veit ekki á hverju eg á'að byrja.“
„Ætlar Edward Barnard að koma aftur?“
„Nei.“
Drykklöng stund leið áður en Batenjan talaði aftur, og meðan
þögnin ríkti létu þau bæði hugann hvarfla til liðinnar tíðar. Hann
átti erfitt starf fyrir höndum, því að í sögunni, sem hann þurfti að
segja henni, var margt, sem mundi særa næmar tilfinningar henn-
ar. Honum fannst hann ekk'i hafa þrek til þess að segja henni allt
af létta, og þó vissi hanp, að hann mundi gera henni rangt til, —
já, og raunar sjálfum sér líka, — ef hann leyndi hana nokkru. Hún
átti rétt á að-fá að heyra allan sannleikann, undandráttarlaust.
Sagan hófst raunverulega fyrir mörgum árum síðan, þegar hann
og Edward Barnard voru báðir skólasveinar og höfðu kynnzt ísa-
bellu Longstaffe í te-drykkjuboði, sem haldið var til þess að kynna
hana heldra fólki í borginni, um það bil er hún var að verða gjaf-
yajda. (Frambald).
DAGUR
Fimmtudaginn 21. septemlDer 1944
<HKHKHKHWHKHKHKHKHKHKHKHKHÚKHKHKHKHKHKHKHKBKH«(fiHKHKH*
INotað þakjárn 1
(ógalv.) |
Plötustærð 10 fet. 1
PLÖTURNAR EKKI BOGNAR. |
Selt ódýrt meðan birgðir endast.
Kaupfélag Eyfiröingaí
Byggingavörudeild. g
IKMtOfiHKHKHKHKHKHKHKHKHKHKHKHKHKHKHKHKHOHKHKHWHKHKHKHK
K. ■ 1 ..—...
Ágætt sláturrúgmjöl
Saltf gróft og fínt
Blandað krydd
Pipar
Negull
Allrahanda
Vínedik
Edikssýra
Saltpétur í kjöt og fleira
Kaupfélag Eyfirðinga
Nýlenduvörudeild og útibú
Greifinn af |
Monte Cristo (
100 ár eru nú liðin síðan j
Greifinn af Monte Cristo kom i
fyrst út á frummálinu. A þess- j
um tímamótum birtist þessi j
heimsfræga saga í fyrsta sinn I
í íslenzkri þýðingu í vandaðri j
útgáfu, sem prýdd er mynd-;
um/af helztu atburðum sög-j
unnar. j
Alexandre Dúmas, höfund- j
ur bókarinnar, er einn af j
frægustu rithöfundum Frakka j
og skipta bækur hans hundr- j
uðum, en frægust þeirra allra I
er Greifinn af Monte C.risto, j
enda hefir hún verið lesin og j
dáð í heila öld í flestum lönd- j
um heims meir en nokkur j
önnur skáldsaga.
Greifinn af Monte Cristo f
fæst hjá öllum bóksölum j
HUGLEIÐINGAR UM
SAMVINNUMÁL
(Framhald af 3. síðu).
ins til endimarka héraðsins eða
sýslunnar oð langt inn í næstu
sýslu. — Það lítur út fyrir að K.
E. A. sé búið að tileinka sér hug-
sjónir langsýnna samvinnu-
manna, að láta sér ekkert mann-
legt óviðkomandi, og heldur
ekkert ómáttugt í sínum verka-
hring. Um hin menningarlegu
álnif samvinnufélaganna fyrir
þjóðina mætti segja miklu meira
en hér verður gert. — Eg ætla að
lokum að taka upp orð manns
eins um Kaupfél. Eyfirðinga, er
sögð voru fyrir mörgum árum,
en þau voru á þá leið, að það
hefði unnið meira menningar-
starf á 10 árum, en nokkur skóli
hefði gert á 50 eða 100 árum.
En það er skoðun mín, að ekk-
ert kaupfélag eða samvinnufé-
lag, sem starfað hefir um nokk-
ur ár hér á landi, sé svo lítilitiót-
legt, að það hafi ekki unnið
töluvert menningarstarf; það
liggur svo ríkt í skipulagi þeirra
og eðli.
Eg held að um það verði ekki
deilt, að Samvinnufélögin hér á
landi séu orðin fyrir nokkru
voldugt ríki í þeipri merkingu,
sem brezki ráðherrann meinti. —
En að þau séu einnig ríki rétt-
lætis, frelsis og framþróunar hefi
eg verið að sýna hér í þessu
stutta söguágripi.
Þar er óendanlegt starf fram
undan fyrir þau — og þjóðina
alla.
KB«H«H«H«H«H«H«H«H«H«H«H«»
SEGL
tapaðist á leiðinni frá Akur-
eyri að Varðgjá, laugardaginn
'6. þ. m. — Finnandi beðinn
að skila því í bensínafgr.
K.E.A., gegn fundarlaunum.