Dagur - 21.12.1944, Qupperneq 3

Fimmtudaginn 21. desember 1944
Ð AG U R
S
iFXT*
Chmítnas
í Carol'
,1?
Ch&rles
Dickens
qj þetta sinn þurfti Scrooge ekki og bíða eftir því,
^ að klukkan slægi eitt högg. ÞVí að jafnskjótt
og liann var kominn heim í rúmið sitt aftur, ljóm-
aði allt hergbergið hans í undarlegri, skærri, græn-
leitri birtu, eins og það væri hellir. Á rniðju gólfi
stóð nokkurs konar hásæti og á það var hlaðið
kjúklingum, jólagæsum, svínslærum, ávöxtum öl-
föngum, — öllum þeim veizlumat, sem- hugurinn
girntist. Við fótskörina var hin veglegasta púns
bolla. Efst í hásætinu sat glaðlegur, feitur risi.
„Eg er andi þeirra jóla, sem við nú lifúm“.
„Andi!“, sagði Scrooge. „Farðu með mig hvert.
sem þú vilt“.
Kannske hefur það verið samúð andans með
þeim, sem bágt eiga, sem leiddi þá fyrst að dyrum
þeirra, sem voru starfsmenn gamla Scrooge. Við
þröskuld hússins hans unga Cratchits stanzaði and-
inn og blessaði húsío og íbúa þess.
Ungi Cratchit kom hlaupandi inn úr dyrunum
og Tumi litli, sonur lians sat á öxl lians. Turni litli
hélt á hækjunni sinni í heridinni.
„Og hvernig hagaði Tumi litli sér í kirkjunni?",
spurði móðir hans.
„Hann var indæll“, svaraði ungi faðirinn. „Hann
er þægur og góður drengur hann Tumi. Og meira
en það. Hann er svo vel hugsandi. Hvað heldurðu
að hann hafi sagt við mig í kirkjunni? Hann sagði,
að hann vonaði að kirkjugestirnir hefðu haft gott
af að sjá liann í guðshúsi, þetta jólakvöld. Því að
éf til vill mundi hækjan hans minna fólkið á, hver
það var, sem lét blinda fá sýn og halta ganga.“
Og nú var jólagæsin sótt. Hún var ekki sérlega
feit, — ekki af dýrustu tegund, en hvað gerði það
til, þegar hugurinn var glaður. Börnin þeirra
Cratchit-hjónanna borðuðu nægju sína. Og aldrei
höfðu þau fyrir hitt aðrar eins krásir.
„Guð blessi okkur matinn“. sagði Tumi litli.
Hann sat við hlið föður síns. Ungi Cratchit hélt
grannri, veiklulegri hendi sonar síns fast í lófa sín-
um, eins og hann óttaðist, að einhver mundi koma
og hrífa hann burt frá þeim.
„Andi!“, sagði Scrooge. „Segðu mér, hvort Tuini
litli á langt líf fyrir höndum?“
„Eg sé autt sæti,“ svaraði andinn, „þarna úti í
arinhorninu, og á stólnum liggur hækja, vel geymd
og ekki gleymd. En eigandinn litli er horfinn. Ef
skuggarnir, sem nú teygja sig um litlu stofuna, fá
að þrífast óáreittir, er barnið dæmt til dauða“.
„Nei, nei“, hrópaði Scrooge. „Það má aldrei
verða. Segðu heldur að honum verði hlíft.“
■ j* gf*
Chtidtnas
Carol
Charltj
Dtcliem
NDINN hreif Scrooge með sér í fjarlægan borg-
arhluta. Scrooge undraðist það mjög, að hann
heyrði þar rödd, er hann kannaðist vel við. Hann
þekkti brátt, að það var raust systursonar hans.
„Víst er það satt“, heyrði hann frænda sinn segja.
„Hann sagði að jólin væri helber vitleysa." Hann
var að segja félögum slínum frá því, hvernig Scrooge
héldi upp á jólin. Það var glatt á hjalla. Næst skyldi
farið í jólaleiki.
Leikurinn var nefndur: „Já og nei.“ Frændi
Scrooge átti að hugsa sér eitthvað, og hinir áttu að
geta upp á hvað það væri. Hann mátti aldrei svara
spurningúm þeirra nema með orðunum: Já og nei.
Spurningunum rigndi yfir hann, og innan lítillar
stundar varð það heyrinkunnugt, að hann var að
hugsa um kvikindi, leiðinlegt, skapillt dýr, sem
stundum. rumdi í og stundum talaði og átti heima
í borginni.
„Eg veit hvað það er, — eg er búinn að finna
það Friðrik,“ hrópaði einhver í hópnum.
„Hvað er það?“ hrópaði Friðrik.
„Það er frændi þinn gamli, hann-Scroo-oo-ge!“
Enn sól klukkan eitt högg.
Scrooge leit upp þar sem hann lá í rúmi sínu, og
sá skuggalega veru, sveipaða dökkum kyrtli, ganga
að rúmstokkunum.
„Ert þú andi hinna ókomnu jóla?“,' spurði
Scrooge.
Veran svaraði engu, en þeir liðu af stað, til fjar-
lægs borgarhluta. Þar var fátæklegt urn að litast.
Þar við götu var ógeðsleg kjallarahola. Þar var
verzlað með gamlar tuskur, flöskur og rusl. Mitt
í draslinu, sem þar var á boðstólum, sat óhreinn,
ólundarlegur og úrillur karl, fjörgamall að sjá. Þeir
Scrooge liðu inn í herbergið jafnskjótt og kerling
kom inn úr dyrunum með böggul undir hendinni.
„Leystu utan af bögglinum, Jói karl‘,‘ sagði kerl-
ingin.
Jói kraup á kné og reif pappírinn utan af böggl-
inum. Út úr honum valt dökkt klæði.
„Hvað er nú þteta?“ spurði Jói. „Eru þetta rúm-
tjöld, eða hvað?“
„Auðvitað eru það rúmtjöld,“ svaraði kering og
hló hátt.
„Þú ætlar þó ekki að segja mér, að þú hafir tekið
þau niður, með hringjum og öllu saman, meðan
hann lá dauður í rúminu?“, spurði Jói.
„Auðvitað, maður“. svaraði kerling. „Hann
þarfnast þeirra ekki lengur.“
Scrooge fann kaldan svitann spretta út um sig
allan. Hann þékkti rúmtjöldin. Hann fann, að
þannig mundi hans verða- minnzt á hinum mikla
degi.
ChriítMC
íaröL
f* V$
Charle#
Dickm
SCROOGE fórnaði höndum og bað til Guðs. Bað
um miskunn og fyrirgefning. Og !í sama mund
sá hann, að kyrtillinn dökki hvarf af öxlum and-
ans og hann smáóskýrðist, unz hann leið inn í rúm-
stokkinn.
Já, — þetta var herbergið hans og rúmið hans.
En dásamlegast af öllu var þó, að dagana, vikurnar
og mánuðina, sem framundan voru, átti hann líka.
Framtíðin var hans eign, og honum mudi enn gef-
ast tækifæri til þess, að verða góður maður.
Hann hljóp út að glugganum, opnaði hann, og
stakk höfðinu út. Úti á götunni var tötralegúr
drengur.
„Heyrðu strákur", kallaði Scrooge. „Ratarðu í
kjötbúðina hérna neðar í götunni?“
„Auðvitað rata eg,“ sagði strákur.
„Ágætt,“ sagði Scrooge. „Þú ert greindur strákur.
Veiztu hvort þeir hafa selt stóru verðlauna-jólagæs-
ina, sem var til sýnis í glugganum þeirra?“
„Hún er óseld. Eg sá hana þar áðan.“
„Afbragð," sagði Scrooge. „Hlauptu til þeirra
fyrir mig, og segðu þeim að senda mér hana hingað
tafarlaust, — og hérna eru aurar fyrir ómakið.“
Hann fleygði silfurpening á götuna.
„Eg sendi Cratchit-fjölskyldunni gæsina,“ sagði
Scrooge við sjálfan sig. Hann neri saman lófunum
af eftirvæntingu og ánægju, og brosti í kantpinn.
„Ennþá er tími til að bjarga Tuma litla. Þau fá
aldrei að vita, hver sendi þeirn gæsina. En hún
mun smakkast vel, og hún er helmingi stærr-i en
Tumi litli sjálfur!“
Scrooge fór í kirkju. Hann gekk glaðlega um göt-
una og klappaði á kollinn á börnunum. Þegar líða
tók á daginn, skundaði hann heim til frænda síns.
Hann barði að dyrum.
„Það er eg, — það er Scrooge frændi“, sagði hann
um leið og hann gekk inn í stofuna. „Eg ætla ekki
að borða hjá ykkur, bara spjalla dálitla stund. Má
eg koma inn?“
Mátti hann koma inn! Þau tóku honum vel.
Hann var eins og heima eftir fáeinar mínútur. Það
féll prýðilega á með þeim.
Næsta morgun var Scrooge snemma í skrifstof-
unni. Bara að hann gæti nú komið þangað fyrstur,
og verið vitni að því, er ungi Cratchit kæmi of
seint til vinnu sinnar.
Og víst kom hann of seint í þetta sinn. Klukkan
sló níu og ekki kom piltur. Kortér yfir. Enginn
kom enn. Hann var átján mínútum of seinn til
vinnunnar þennan daginn.
% „Góðan dag“, rumdi í Scrooge. Hann reyndi að
stæla ólundina gömlu, sem bezt hann mátti.
„Hvernig stendur á því, að þú leyfir þér að koma
hingað á þessum tíma dags,“ sagði hann, og
byrsti sig.
„Eg bið afsökunar, húsbóndi góður,“ sagði Crat-
chit dauflega. *
„Nú skal eg segja þér nokkuð, karlinn". hélt
Scrooge áfram. „Svona nokkuð getur ekki gengið
til frambúðar.“ Hann stökk á fætur og gekk hvat-
lega til hans. — „Og þess vegna er eg að hugsa um,
að,------hækka kaupið þitt talsvert!“
Og nú stóð Scrooge við orð sín. Hann efndi allt,
sem hann lofaði, og gerði betur en það. Hann varð
annar faðir Tuma litla. Tumi átti góða daga eftir
þetta, og dauðinn sótti hann ekki. Scrooge varð
góður vinur og góður húsbóndi, eins góður maður
og nokkur annar í borginni, — í nokkurri borg eða
sveit, hvar sem leitað er á hnettinum.