Dagur - 18.01.1945, Blaðsíða 6

D A © U R
Fimmtudagur 18. janúar 1945
EDUJIIRDS
BORIMDRD

(Framhald).
frá íbúum landsins og trú þeirra og þjóðsögum; opnaði þeim ævin-
týraheim svaðilfafa til ókunnra stranda, ásta og dauða, hláturs og
liefnda. Bateman hlustaði í fyrstu með ólund, en brátt náðu töfrar
orðanna og frásagnarsnilldarinnaf valdi á honum og hann sat eins
og í leiðslu. Hillingar ævintýranna skyggðu á hversdagsleikann.
Hafði hann gleymt því, að þessi eiginleiki hans, ásamt elskulegu
viðmóti, hafði lokkað stórar f járhæðir úr vasa almennings og nær
því leyst hann undan þyí, að afplána réttmæta hegningu fyrir af-
brot sín. Enginn var meira sannfærandi og fáir kunnu betur að
segja frá. Allt í einu stóð hann á fætur.
,,Jæja, drengir, þið hafið án efa margs að minnast og margt að
spjalla. Eg ætla þess vegna að draga mig í hlé. Eddi vísar yður á
svefnherlDergið, Hunter.“
„En eg hafði ekki hugsað mér að ónáða yður með gistingu," sagði
Bateman.
„Yður kemur til með að líða miklu betur hér. F.g skal sjá um, að
þér verðið vakinn í tíma.“
Hann kvaddi þá með handabandi, virðulega eins og kirkjuhöfð-
ingja hefði sæmt.
„Eg skal aka þér til bæjarins í kvöld ef þú vilt,“ sagði Edward.
„En þú ættir að vera kyrr. Það er jeiðinda-ferðalag í myrkri.“
Báðir voru þögulir um stund. Bateman var að hugsa um hvern-
ig hann ætti að hefja máls á erindi sínu. Það sem skeð hafði í dag
sannfærði hann ennþá betur um, að allt væri ekki með felldu.
„Hvenær ætlarðu að koma heim til Chicogo?' ‘spurði hann allt
í einu.
Edward svaraði ekki. Stundarþögn var. Því næst sneri hann sér
að vini sínum og brosti.
„Eg veit ekki. Ef til vill kem eg þangað aldrei aftur.“
„Hvað meinarðu, maður, ertu genginn af göflunum?" hrópaði
Bateman.
„Nei, nei. Langt í frá. En eg kann vel við mig hér. Mér líður vel
hér. Væri þá ekki heimskulegt að breyta til?“
„En herra minn tr’úr! Þú getur ekki eytt ævi þinni hér á þessum
útkjálka. Þetta er ekkert líf fyrir mann ejns og þig. Þetta er að
grafa sig lifandi. Edward, þú verður að fara héðan. áður en það er
of seint. Egvissi alltaf, að ekki var allt með felldu. Staðurinn hefir
náð einhverju töfravaldi yfir þér. Þú hefir lent í slæmum félags-
skap. En þetta er allt hægt að laga, — kostar ekkert nema að rífa
sig upp úr því. Þetta líf verkar á þig eins og eiturlyf. Ef þú kenmr
með mér muntu skilja eftir skamman tíma, að andrúmsloftið liér
er eitra,ð. Þú gerir þér enga grein fyrir því lengur hversu dásamlegt
það er, að lifa í hreinu og hressandi andrúmsloftinu heima."
Bateman talaði hratt, af æstu skapi. Orðin hrutu af vörum hans
áður en hann vissi af. Rödd hans var einlæg og tilfinriingarík
Edward komst við.
„Það er fallegt af þér, gamli vinur, að ltera minn hag svo fyrir
brjósti.“
„Komdu með mér á morgun, Edward. Þú héfðir aldrei átt að
fara hingað. Þetta er ekkert líf fyrir'þig."
„Þú talar mikið um lífið hér og lífið heirna. En hvernig veiztu á
hvern hátt menn verða hamingjusamastir?"
„Það ætti ekki að vera vandi að svara því. Aðeiris eitt svar til við
þeirri spurningu. Með því að gera skyludu sína, starfa af alúð og
þjóna landi sínu og þjóð af trúmennsku.“
„Og hver er svo umbunin fyrir það?“
„Umbunin er góð samvizka, ánægja yfir því, að hafa lokið því
verki, sem maður hefir sett sér.“
„Mér finnst þetta næsta fánýtt, — þú fyrirgefur," sagði Edward
og húmið náði ekki að dylja bros hans. „Þú ert hræddur um, að
mér hafi hrakað á sorglegan hátt. Víst er margt nú orðið í fari
mínu, sem mundi hafa hneykslað mig meira en lítið fyrir þremur
árum.“
„Hefir Arnold Jackson kennt þér þá hluti?“
„Þér er ekki um hann gefið? Það er kannske ekkert undarlegt
Eg hafði andúð á honum fyrst þegar eg kom hér. Skoðaði hann í
sama Ijósi og þú. En hann er enginn hversdagsmaður. Þú heyrðir
sjálfur, að hann gerir enga tilraun til þess að leyna því, að hann
hafi setið í fangelsi. Eg veit líka, að hann iðraðist alls ekki fyrir þá
glæpi, sem leiddu hann þangað. Eina kvörtunin sem komið hefir
frá honum um þá hluti var, að heilsu hans hefði því miður hrakað
árin í fangelsinu. Hann hefir enga hugmynd um hvað iðrun og
samvizkubit eru. Hann á engin siðalögmál. Hann tekur allt eins og
það er, og sjálfan sig líka. Hann er örlátur og góðviljaður.
„Hann var það alltaf á kostnað annarra," greip Bateman fram í.
„Hann hefir reynst mér góður vinur. Og það er ekki óeðlilegt að
eg dæmi um manninn eftir þeirri reynslu, sem eg hefi af honum."
„Og er árangurinn þá sá, að þú hefir tapað dómgreindinni á
eðlismun góðs og ills?“
(Framhald).
Innilega þökkum við öllum, sem heiðruðu minningu móður
okkar,
Pálínu Guðjónsdóttur,
og sýndu okkur vinsemd og samúð við andlát hennar og útför.
Helgi Sumarliðason. Þórdís Sumarliðadóttir.
Amerísk Hickory
SKÍÐI
meo o<í an c x
0 /4r\. m
stalkanta
Splitkein .«f" rVý's'-=*W
skíði
Bindingar
Skíðastafir
Sjafnarskíða
áburður
Kaupfélag EyfirÖinga
Járn- og glervörudeild
<S>
I Gefjunardúkar
w —
| Ullarteppi
(♦>
I Kam bgarns band
I Eopi
w
® ' ' /
I er meira og minna notað á hverju heimili
| á landinu.
Gefjunar-ullarvörur eru þjóðkunnar fyrir
gæði.
f Gefjunar-vörur fást hjá öllum kaupfélögum
| landsins og víðar,
Ullarverksmiðjan GEFJUN
tJrval af ilmvötnum
Verð frá kr. 5.00-kr. 335.00
Stjörnu Apótek

Málefnasamningur stjórnarinn-
ar og landbúnaðurinn.
. (Framhald af 2. síðu).
mætti næturrafmagn frá núver-
andi Sogsvirkjuri við rekstur
verksmiðjunnar í Reykjavík, en
alveg brýtur sú fullyrðing í bága
við álit ameríska verkfræðings-
ins, því að hann sýnir frarn á, að
þessi orka nægi aðeins svo lítilli
verksmiðju, að hún nægi alls
ekki þörfum þjóðarinnar, og
geti því þessi leið ekki kornið til
greina. Rekur enn að hinu sama
og áður, að hagsmunir Reykja-
víkur eiga að sitja fyrir þörfunr
þjóðarinnar í augum Reykjavík-
urvaldsins. Að vísu er ekki ann-
að en gott um það að segja að
hlynnt- sé að höfuðstaðnum, en
það má bara ekki vera uni of á
kostnað annarra landshluta.
Hinar sömu ástæður.
Ríkisstjórnin vill láta líta svo
i'tt, að hún ætli að fresta áhurð-
arverksm iðjumálinu vegna ó-
nógs undirbúnings. Þetta er fyr-
irsláttur. Mótþrói stjórnarinnar
og flokka hennar gegn málinu er
af allt öðrum rótum runninn.
Hin sanna ástæða er fyrst og
fremst sú, að stjórnin er farin að
renna grun í, að ekki sé allt með
feldu um fjárhag ríkissjóðs og
nú þurfi að fara að spara. Og þá
er það ráð tekið að láta sparnað-
inn koma niður á landbúnaðin-
um, því Mbl. segir, að stjórnin
geti verið sæmilega örugg í sessi
án fylgis bænda, og mest sé um
vert að hafa stuðning bæjabúa.
Og jafnvel er gengið svo langt í
þessum sparnaði, að stjórnarlið-
ið er látið fella lögboðnar
greiðslur til landbúnaðarins eins
og framlagið til framkvæmda
lögum um landnám ríkisins.
Fleiri stoðir renna og undir mót-
þróann. Ein þeirra er sú, að
Vilhjálmur Þór undirbjó málið,
en þá dugar ekki að viðurkenna
að undirbúningurinn hafi verið
í nokkru lagi, og því þurfi hin
vísa stjórn, sem nú situr að
völdum að taka málið til nýrrar
athugunar, svo að áburðurinn
hlaupi ekki allur í hellu við
geymsluna! eins og í pottinn hafi
verið búið af hendi Vilhjálms
Þór.
. En eins og áður er að vikið,
rriun stjórnin ekki þurfa að hafa
áhyggjur út af hellusamruna
áburðarins, og sízt ef verksmiðj-
an verður reist á Akureyri, þar
sem skilyrðin eru bezt. En það
er annað, sem stjórnin þarf ef til
vill að bera kvíðboga fyrir, og
það er að allur málefnasamning-
ur hennar hlaupi saman í hellu
og verði ónothæfur, eins og til
hans er stofnað frá öllum hlið-
um.
Og það skal núv. ríkisstjórn
og flokkar hennar fá að vita, að
til lengdar verður nauðsynja-
mál landbúnaðarins ekki stöðv-
að. Bændur landsins og Frarn-
sóknarflokkurinn munu finna
ráð til að koma því aftur á réttan
kjöl.
Leiðrétting. Blaðið hefir verið
beðið fyrir eftirfarandi leiðréttingu í
sambandi við opinberunarfregn í 1.
tbl. Þar stóð ungfrú Hjördís Jónsdótt-
ir, Hrauni Öxnadal og Hallgrímur Vil-
hjálmsson, Ak., Á að vera Herdís Jón-
asdóttir.