Dagur - 09.07.1947, Blaðsíða 6

6
DAGUR
Miðvikudagur 9. júlí 1947
Nýkomið!
Hvítir rimlasandalar
Trébotnaskór á unglinga
Strigaskór
nr. 39—44
fyrirliggjandi
SKÓBÚÐ KEA
Sláttuvél
til sölu. Enn frenuir kola-
eldavél. — A. v. á.
Píanóeiqendur
Þeir, sem þurfa að láta gera
við hljóðfæri sin, geri svo
vel og tali við mig sem fyrst,
þar sem eg hefi aðeins
'skamma dvöl í bænum að
þessu sinni.
Otto Ryel..
Hjólkoppur
af PÍymouth-bíl, tapaðist á
]eiðinni H úsavfk—Akureyri.
Vinsamlegast skilist til
Kristjáns Jánssonar, bakara.
Ágætt herbergi
með húsgögnum, í Reykja-
vík, er til leigu í 1-2 mán-
uði. Laust nú þegar.
Otto Ryel.
Þökkum innilega auðsýntla samúð og hluttekningu
við andlát og jarðarför
JÓNASÍNU SIGURÐARDÓTTUR.
Vandamenn.
Vegna sumarleyfa
verður vinniistofum vorum lokað dag-
ana 13.-27. júlí 1947.
Prentverk Odds Björnssonar h.f.
Vélabókbandið h.f.

Hríseyjar-ferjan
Eerjtibátiirinn „Sævar“ verður í förum ■ milli
Hríseyjar og Litla-Árskógssands í sambandi við
áætlunarferðirnar, kvöfds og morgna, þessa daga:
mámudaga, miðvikudaga og föstudaga. — Auka-
ferðír á laugardagsktvöldiim.
Ath. Þess á milli fæst báturinn í aukaferðir.
Búsáhöld
og glervara
verður seld næstu daga
með miklum afslætti
Verzlunin London.
Eyþór Tómasson.
Gúmmíslanga
V2 ”
fyrirliggjandi.
Kaupfélag Eyfirðinga
Járn- og glervörudeild.
■tKBKHKKBKHKHKBKHStKBKHKHKHKK-lKKBKHKHKHKHKBKBKBKHKHKBKI
Pottaplöntur
úrvali
Blómabúð KEA
ÍÍKKbKbKBKhKhKbKHKhKHKbKbKbK-iKHKhKbKbKhKBKBKhKBKbKKbK

V átryggingardeild^Þ*
CLAUDlA
SAGA HJÓNABANDS
EFTIR
ROSEFRANKEN ^
(Framhald.).
,,Það fer eftir því hvort hann yrði fyrsta flokks auðnuleysingi eða
ekki.“
Hún andvarpaði. „Manstu ]>egar við vorum að taia um það, að
vel gæti svo farið, að Bobby yrði forseti? Það er svo oft, sem yngri
börnin komast ekki eins 'langt og frumburðurinn."
„Jú, jú, allir frumburðir eru sjálfkjömir til forseta."
Fritz var að hreinsa til í garðinum, þegar þau óku í hlað. Hann
fleygði garðhrífunni og hljóp til að fagna þeim. Berta kom hlaup-
andi niður tröppurnar með Bobby í fanginu, og hundarnir töku til
að gjamina af eintómum fögnuði. Úti á enginu, sem nú var slegið
mildum haustlit, sá Claudía hvar Louella og kálfurinn hennar voru
á beit. Það var engu líkara, en þær mæðgurnar befðu litíð upp úr
grasinu til þess að sjá, hverjir kæmu þar í lilað.
„Sjáðu,“ hrópaði Davið, himinlifandi. „Þarna koma kiindurnar
í gegnum aldingarðinn. Það er eins og þær liafi fundið það á sér,
að þið eruð komin heim.“
„Já,“ hugsaði Claudía. „Þetta er okkar konungsgarður.“ Hún
leit yfir allt umhverfið. Þetta var þeirra jörð, þeirra heimili. Og
hér var allt, sem hún átti, Davíð, drengurinn og húsið. Og svo rann
allt í einu upp fyrir henni, að það var valt að treysta hamingjunni.
Á einni nóttu var hægt að hrífa þetta allt úr faðnii hennar, eins og
móðir heninar hafði verið hrifin á burt frá þeim. En þetui augna-
hlik mundi þó iverða hennar eign að eilífu.
„Komdu, elskan,“ sagði Davíð og stjakaði henni á undan sér upp
tröppumar. Það var eins og hann renndi grun í lnigrenningar
hennar. Þegar þau komu heim með Bobby í fyrsta sinn, hatfði móðir
hennar tekið á móti þeim með sínu innilega brosi. Nú var hún ekki
rneir. Og nú þarfnaðist Claudía hennar þó meira en áður.
„Það er allt í lagi með mig,‘ sagði hún, svona til þess að hug-
hreysta Davíð.
Þetta var í ifyrsta sinn, sem hún hafði verið fjarverandi frá hús-
inú, síðan það var standsett, og nú Jannst henni indælt að vera
heima á ný. Hún gekk inn í dagstofuna. Henni fannst hún í senn
stærri og minni en áður, alveg eins og þó breytt. Hún gekk og skoð-
aði hvern hlut. Fritz og B-erta höfðu ekki verið iðjulaus. Allt var
bónað og pússað, svo að það gljáði. Allir blómavasamir voru fullir
af nýútsprungnum, ilmandi blómum. Claudía gekk að stærsta vas-
anum og hagræddi hlómunum í honum. Berta var alveg sérstök
manneskja, en hún kunni ekki lag á því, að hagræða hlómum í vasa,
hugsaði Claudía. Þarna var stóll, sem ekki var alveg á réttum stað.
„Ja, húsið hefur saknað mín,“ hugsaði hún.
Jafnvel þótt það væri alls engin nauðsyn, let hún það eftir Davíð
að hann bæri hana í fanginu upp í svefnherbergið. Hún lét sem sér
þætti það mjög elskulegt af honum, af því að hún vissi, að honum
mundi þykja vænt um það. En annaðhvort var hann orðinn mikið
eldri, en hann var fyrir fimm árpm, eða hún var orðin mun þyngri,
eða þá stiginn var brattari, en hann átti að vera, og allt of hrattur
fyrir svona rómantík, því að hún hafði ekki lifað hættulegri tvær
mínútur en þessar í fangi lians á leiðinni upp á loftið.
„Þú ert að kæfa ,mig,“ hrópaði hann, er leiðin var hálfnuð.
„Haltu ekki svona fast utan um hálsinn á mér.“
„Þú hlýtur að hafa farið í skóna öfuga í morgun, vinurinn,“
sagði hún, „og þetta ferðalag getur ekki haldið svona áfram. Settu
mig niður. Eg þarf hvort sem er að taka til starfa og líta efitir harn-
inu.“
„Berta passar barnið,“ stundi hann upp um leið og hann steig
upp á loftskörina og lét hana varlega niður. Þau gengu inn í svefn-
herbergið. Hún lét ekki sérstaklega á því bera, en gott þótti lienni
að vera komin þangað. Hún nenmti ekki að hafa fyrir því að and-
mæla, þegar Berta tilkynnti, að hún ætlaði að sofa í barnaherberg-
inu til frekara öryggis. „Það verður bara í nótt,“ bætti Berta við.
En Ber.ta virtist hafa gleymt þessu loforði, því að hún hélt áfram
að búa um sig þar inni. Claudía hafði samivizkubit af þessu. „í fyrsta
lagi,,“ isagði hún við Davíð kvöld nokkurt, er þau voru að hátta,
„er þetta mitt barn, og í öðru lagj er J>að skylda móðurinnar, að
giei.a sjálf bamsins.“
„Vitleysa,“ svaraði Davíð. „Ber.ta hefur gatfian af þessu. Hún
sagði mér, að hún hefði lengi hlakkað til aðfá aðsotfa með barnið.“
-,,Eg skil ekki, hvernig liægt er að hlakka itil þess.“
,Þú skilur það kannske, þegar þú ert komin á hennar aldur.“
„Já, en Berta er svo sem ekkert gömul. Hún er ekki nema
fim,mtug.“
„Hún ,er orðin óskaplega feit og þung á sér. Mundir þú ennþá
vera skotin í mér, ef eg vigtaði 200 pund?“
Hann kinkaði kolli, hálf ólundarlegur.
„En=ef eg fengi mér falskar tennur?“ (Framhald).