Dagur - 11.10.1953, Side 10

10
D AGU R
Miðvikudaginn 14. október 1953 1
s. 15
I Ævintýri í Afríkn I
31
15
4. DAGUR. WfáftötAWfötAlS
BÆNDUR!
GAMATOX-baðlyfið er komið.
Byggingavörudeild KEA.
Saumastofan
er flutt í Landsbankahúsið nýja, 3. hæð.
Saumastofa Björgvins Friðrikssonar s.f.
Kvöldskóli
A7ið undirritaðir höfum ákveðið að halda kvöldskóla á
vetri komanda, ef næg þátttaka fæst. Kennslugreinar verða
þessar: íslevzk jválfræði og réttritun, íslenzk bókmennta-
saga, danska, sæuska, enska, þýzka og franska. Kennslugjald
kr. 50.00 á mánuði fyrir hverja námsgrein.
Væntanlegir nemendur skrifi sig á lista, er liggur frammi
í Bókaverzlun Axels Kristjánssonar h. f., fyrir 25. þ. m.
Friðrik Þorvaldsson
Gísli Jónsson
Jón Árni Jónsson
f'
Avextir
Nýjir:
Vínber — Melónur — Sitrónur.
Þurrkaðir:
Apricosur — Blandaðir — Bananar
Döðlur — Gráfíkjur — Ferskjur
Perur — Kúrenur — Succat — Sveskjur 3 stærðir
Rtisínur, steinlausar Ijósar á kr. 9.75, dökkar með
steinum, dökkar steinlausar.
Niðursoðnir:
Apricosur — Perur — Ferskjur
Jarðarber — Kirsuber — Sulta
Appelsínmúarmelade í 7 Ibs. dósum sérstaklega
gott.
VÖRUHÚSIÐ H.F.
Frá Karlakór Ak.!
Félagar mæti í Verkalýðshús-
inu kl. 8.30 í kvöld (miðviku-
dag).
STJÓRNIN.
— Vertu sæl, mamma, sagði eg
við sjálfan mig, — svona fór það.
Étinn af ljóni í blóma lífsins!
Við fórum stóran hálfhring að
ljóninu. Kidogo virtist alltaf aka
fjær því, en var x rauninni að
nálgast það. Harry ýtti nú olnbog-
anum í síðuna á mér og við létum
okkur renna út úr jeppanum.
Harry hafði gripið með sér gamlan
og slitinn riffil, svona til öryggis
fyrir mig, og hann hafði áður full-
vissað mig um, að með þessum
riffli væri ómögulegt að hitta nema
ljón.
Eg byrjaði nú að skríða í átt til
Ijónsins, yfir gróft, gult grasið, og
nú virtist mér skepnan ferleg á að
líta og ótrúlega stór. Eg sá vanga-
svipinn á því. Það var hofmóður
í svipnum og heimspekilegt upplit
á því og ekki ósvipað því, er
bankastjórar horfa út í loftið og
hugsa um framtíðina. Vöðvarnir á
bógunum hnipruðust og það setti
klærnar á kaf í jörðina, titringur
fór um bógana. Flugnager var að
angra konung skóganna. Við vor-
um nú komnir svo nærri að maður
gat kastað tölu á flugurnar.
Harry greip í fótinn á mér og
við lögðumst á bak við runna.
Ljónið hvessti augun á runnann.
Víst var hausinn á því dálítið elli-
legur, en makkinn var stór og
myndarlegur. Mér virtist hausinn
á því eins stór og heysáta.
„Láttu hann hafa þaðhvíslaði
Harry.
Eg reis upp á hnén og miðaði á
bak við eyrað á því. Það gekk
kraftaverki næst, hvað eg var ró-
legur. Eg skalf ekki minnstu vit-
und. Kúlan kom í mark, rétt eins
og maður slær með boxhanzka í
sandpoka. Ljónið veltist á hliðina,
sparkaði einu sinni út frá sér,
teygði úr sér cg hreyfði sig ekki
meir.
„Þetta er það steindauðasta ljón,
sem eg hef nokkru sinni séð,“ sagði
Harry, „en ef eg væri í þínum spor-
um, mundi eg drepa það aftur. Það
eru nefnilega dauðu dýrin sem rísa
upp á afturlappirnar og drepa
mann, ef maður gáir ekki að sér.“
Eg lét það hafa það aftur.
„En stærðin á skepnunni," sagði
Harry. „Og nú ertu orðinn Bwana
Simba. Og hér koma aðdáendurn-
ir! Þeir vilja heiðra hetjuna. Mað-
ur drepur ljón og þá á maður
marga vini og er þegar kominn í
áhrifastöðu hjá svertingjunum."
Og svertingjarnir létu ekki á sér
standa. Þeir komu hver á fætur
öðrum og tóku í hendina á mér og
hristu hana vel og lengi og létu mig
heyra, að eg væri mikil skytta,
maður, sem tæki ljón í einu skoti,
mikill veiðimaður og verndari
hinna fátæku. Eg kinkaði kolli til
samþykkis, en skauzt svo á bak við
trjárunna. Mér var óglatt. Taldi
mér trú um, að það væri af ein-
hverju, sem eg hefði látið ofan í
mig.
Við skoðuðum nú ljónið mitt
gaumgæfilega. Það var ákaflega
rytjulegt þegar nær dró. Dautt
ljón á engan virðuleik. Allur há-
tignarsvipurinn er af því — rennur
út í grasið með blóðinu. Þetta var
gamalt dýr — tíu ára gamalt, að
því Harry taldi. Við mældum það.
Tíu fet og hálfu betur. Skárri var
það nú skepnan.
Mér var laus tungan á leiðinni
heim til tjaldbúðanna og eg tók á
móti heillaóskunum sem sjálf-
sögðum hlut. Mér fannst eg vera
laus við alls konar minnimáttar-
tilfinningar, sem höfðu þjáð mig
árum saman. Sérhver maður verð-
ur að mæta ljóni á veginum ein-
hvern tíman á ævinni, ef hann vill
standa undir nafni, raunar skiptir
ekki máli, hvort það er í líki kven-
manns, yfirboðara eða lífshættu.
Eg hafði mætt mínu ljóni, gengið
með sigur af hólmi og var fullur
af sjálfstrausti og ánægju.
Þegar við komum til tjaldbúð-
anna, var eiginkona hetjunnar að
fá sér blund. „Á fætur með það
sama,“ skipaði eg. „Komdu og
sjáðu, hvernig þinn ektamaður
handleikur byssuna. Og taktu ljós-
myndavélina með þér.“
Hún hlýddi og kom. Við stillt-
um Ijóninu upp fyrir framan
myndavélina, lögðum hausinn
upp á stein svo að vangasvipurinn
kæmi fram. Svertingjamir sögðu
mér að eg væri hejjarmikill karl.
Eg spígsporaði umhverfis skrokk-
inn. En svo opnaði ljónið augun og
rak upp öskur. Á næsta augna-
bliki vorum við Harry Selby tveir
eftir hjá ljóninu. Aðdáendurnir
voru allir stokknir upp í tré.
Eg skammast mín ekkert fyrir
að játa, ,að eg skaut ljónið mitt í
þriðja sinn, og í þetta sinn aftan í
hnakkann. Harry hefur rétt fyrir
sér. Það eru dauðu skepnurnar
sem rísa upp á afturlappirnar og
bíta af manni hausinn.
—o—
Dagarnir liðu og nokkuð föst
regla komst á lífið í tjaldbúðun-
um. Klukkan fimm á morgnana,
rétt um það bil sem fuglarnir voru
að vakna, kom einhver svertinginn
með te á bakka handa mér og
hristi mig þangað til eg var glað-
vaknaður. Þeir fóru varlegar að
Memsasb. Þeir tóku tappann úr
vindsænginni hennar og sviptu af
henni flugnanetinu. Heitt vatn var
þegar komið í bala úti fyrir tjald-
dyrunum og þar var líka dúkað
borð. Juma, matreiðslumaðurinn
okkar, hljóp um með köflótta
svuntu og bar fram krásirnar.
Þegar menn höfðu nuddað stír-
urnar úr augunum, var setzt að
borðinu. Harry skipaði svertingj-
unum að koma með jeppann og
svo hófst veiðiferðin. Við sátum
tveir fram í, og tveir byssustrákar
aftur í. Jeppinn reyndist eins fót-
frár og dýrin og hvar, sem þau
fóru, fór hann líka. Oft ókum við
150 mílur á dag um gresjuna.
Til sölu:
Svefnsófi, bókahilla, S-anna
Ijósakróna, allt með hagstæðu
verði. — Upplýsingar í síma
1700 til kl. 4. '
SKJÖLDUR HLÍÐAR.
Laghent stúlka
getur komist að á myndastofu
okkar nú þegar.
Jón og Vigfús.
JEEP!
varahlutir — viðgerðir,
Umbjóðendur á Akureyri
ÞÓRSHAMAR h.f.
Sími 1353
Auglýsið í Degi
CH>t>t>ÍH!H>}>ÍH!H!HKH><H!H>t>ÖttíH>W!HKH>ÍH!H!H!H>)>ÍH!H>ÍH>ÍH><H!H>ÍH5<H>Oj
HÍNN GLATAÐI HLJÓMUR
Sat ég við orgelið sjúkur
og í sál minni angur bar,
og friðvana lét ég fingur
flögra’ yfir nóturnar.
Hvað lék ég hreint er mér dulið,
né hvort ég i draumi fór.
En ég sló einn hljóm, sem hreif mig líkt
og himneskur „Amen“-kór.
Hann snart mig sem alvirkt undur,
sem endir á lífsins brag,
hann orkaði á innstu þrána
sem ósungið himna-lag.
Hann sefaði sorg og kvíða,
sem sýknun frá skapa-dóm,
sem bölmœtt jarðlif bréyttist allt
i bliðan og Ijúfan hljóm.
Hann ástríður allar leysti
i algleymis-frið,.
En brast svo í þögn allra þagna,
eins og þrá, sem cr skilin við.
Og með sorg ég þess sifellt leila,
i svip er birtist mér
frá orgelsins ómdýpsta grunni.
En aldrei meir, — þvi ver.
En máske í helju hlýt ég
það hnoss er ég af mér sór.
Og máslie á himnum ég heyri
þann heilaga „Amen“-kór.
Já, máske i helju hlý't ég
það hnoss, er ég af mér sór.
Og máske á himnum ég lieyri
þann helga „Amen“-kór.
Bj ö r g v i n G u ð m u n d s s o n þýddi.

(Framhald).