Dagur - 11.11.1953, Page 10

10
DAGUR
Miðvikudaginn 11. nóvember 1953
a 1
I Ævintýri í Afríku |
I ■&
8. DAGUR. f&MjlfoAlAWfáyi
(Framhald).
Heppnin elti okkur á röndum.
Auk hlébarðans höfðum við fengið
ljónin, sem áður er getið, buffaló-
inn, tvö sérlega falleg impaladýr,
ljómandi fallegar Grants-gazellur
og Thomsons-gazellur og afbragðs
eland-dýr. Eg hefði verið harð-
ánægður með að vera kyrr í Camp
Abahati allt sumarið. En nú fór
að verða áliðið. Við tókum okkur
því upp og héldum af stað til
Manyara-vatns og afréttarlanda
nashyrninganna. „Þú verður ekki
fyrir vonbrigðum með Manyara-
svæðið,“ sagði Harry. „Þar er
frumskógurinn eins og maður sér
í kvikmyndum frá Hollywood.
Heljarstór tré, lafandi bananar,
heitt eins og í gufubaði. Og við
vatnið morar allt í nashyrning-
um.“
Þetta reyndist vera erfið tveggja
daga ferð. Að kvöldi annars dags-
ins komum við að tjaldstaðnum,
við ársprænu, sem heitir Mto-Wa-
Mbu, sem útleggst mývargsáin.
Tjaldstæðið var í rúmgóðu rjóðri,
en umhverfis gnæfðu risahá fíkju-
og akasíutré umvafin þéttum klif-
urplöntum. Þarna við Mto-Wa-
Mbu gekk eg undir minna próf í
meinafræði. Tsetse-flugan Jímir
sig fasta á hvað sem fyrir er og
borar sig í gegnum þrefaldan segl-
dúk. Allur mývargurinn er 4-mó-
tora og hvinurinn í honum minnir
meira á flugvél í fjarlægð en suð-
andi skorkvikindi við eyrað á
manni. Bitin voru svo þétt að lok-
um, að kvikindin urðu að leita
lengi áður en þau fundu á mér
ósnortinn blett.
Morguninn eftir ókum við í
gegnum frumskóginn að vatninu
sjálfu. Þegar við komum fram úr
skóginum og nálguðust vatnsbakk-
ann, þaut strútahópur fram úr jaðr-
inum og út í vatnið þar sem þeir
hlupu fram og aftur með busli og
hávaða. Stór hjörð af zebradýrum
þusti undan bílnum. Sundfuglar í
hundraða tali hófu sig til flugs og
hurfu út yfir vatnið eins og sóllitað
ský. Að baki okkar heyrðist brak
og brestir er fílahjörð óð í gegnum
skóginn, rymjandi af óánægju yfir
trufluninni.
„Skárri er það nú móttökunefnd-
in,“ sagði Harry. „Þeir fæla burt
hvern einasta narhyrning í ná-
grenninu.“ En svo stöðvaði hann
jeppan allt í einu og benti okkur
á eitthvað formlaust flykki í 1000
metra fjarlægð. Mér sýndist það,
er hann benti á, líkjast mauraþúfu.
„Faro-nashyrningur“ sagði hann,
um leið og hann greip sjónaukann
og brá honum fyrir augun. „Þetta
er kýr með hálfvaxinn kálf, þarna
létt handan við runnana. Hornið
er heldur óásjálegt, minnir á ljótan
banana, en nú skulum við bregða
á leik svo að Memsaab geti tekið
nokkrar skemmtilegar myndir.
Vindáttin er okkur hagstæð og
þessar skepnur mega heita blindar
svo að þær sjá okkur ekki. Mað-
ur getur labbað að þeim.“
Þegar við nálguðumst á jeppan-
um, lyfti nashyrningurinn hausnum
upp og horfði forvitnislega í átt-
ina til okkar. Stórt, heimskulegt
trýnið sneri ýmist að okkur eða
frá. Han var að athuga, hvaðan
vindurinn kæmi. Hann deplaði aug
unum og sjóndepran leyndi sér
ekki. Loks tók skepnan að hreyf-
ast í áttina til okkar og þandi í
sífellu út nasirnar til þess að reyna
að hafa veður af okkur.
Vel má vera að þú getir dregið
andann eðlilega í fyrsta sinn sem
þú kemst í nánd við ferlíki af
þessu tagi, allt löðrandi í leir á
brynvörðum skrokknum, en mér
tókst það nú ekki. Virginía var
dálítið föl á vangann og eitthvað
var hún að tauta í barm sér. Kýrin
með kálfinn var augsýnilega ekki í
blíðu skapi. Hún var nú komin svo
nálægt, að hún kom auga á jepp-
ann, og þá var ekki að sökum að
spyrja. Hún setti undir sig hausinn
og hornið og renndi beint á hann.
Litla barnið hennar, hefur líklega
vegið tvö og hálft tonn, stefndi á
okkur úr annarri átt. Harry „spýtti
í“ jeppann og skaust á milli þeirra.
Kýrin stanzaði. Kálfurinn stanzaði.
Við snerum við. Nú tók Harry
að nota jeppann á svipaðan hátt
og nautabani notar rauða klæðið
til þess að láta bola hlaupa fram
hjá í örlítilli fjarlægð. Eini mun-
urinn var sá, að við sátum öll í
rauða klæðinu. Kýrin var ekki á
því að gefast upp. Hún tók hvern
sprettinn á fætur öðrum. Vonzkan
sauð á henni, og kálfurinn tölti
rymjandi við hlið hennar. í hvert
sinn, sem,hún þóttist að því kom-
in að smeygja króknum á horninu
undir jeppann að aftan verðu
spýtti Harry í og tók um leið
krappa beygju. Og þar sem jepp-
inn hafði verið fyrir andartaki var
nú bara loft og kýrin bremsaði
með framfótunum, sem gliðnuðu
svo að hún dró kviðinn með jörð-
inni Allur virðuleiki frúarinnar var
kominn út í veður og vind. Hún
gerði enn eina örvæntingarfulla
tilraun, en það munaði sex fetum
að hún hitti. Þá var henni nóg boð-
ið. Hún lötraði rymjandi inn í skóg
arkjarrið og kálfurinn tölti á eftir
í hæfilegri fjarlægð.
Eg hafði haldið þétt við Virg-
iníu þar sem hún stóð upp við fram
rúðuna og reyndi að ná dýrinu á
kvikmynd. Þegar skepnan var horf-
in í kjarrið, sleppti eg henni og hún
lét fallast í sætið. „Jæja, náðirðu
góðum myndum?“ spurði Harry.
„Ef þú meinar nærmyndum, þá
er svarið já. Hún var komin með
hornið alveg fast að varadekkinu
hvað eftir annað." Virginía þagn-
aði andartak. „Æ þetta var ljóta
útreiðin," sagði hún svo. —
Hún rétti mér myndavélina. Lím-
pappírinn, sem hún hafði sett á
linsuna til þess að verja hana ryki,
var enn á sínum stað.
„Laglega af sér vikið,“ sagði eg.
„Eg undraðist það alltaf að þú
skyldir leggja það á þig að taka
myndavélina með.“
„Þetta er svo sem ekkert undar-
legt. Eg er ekki vön því að hafa
rymjandi nashyrninga rétt á hæl-
unum á mér,“ en það vantaði ekki
mikið á að hún brysti x grát yfir
þessum óförum.
—o—
Við eltum nashyrninga í tvær
vikur. Við sáum á þeim tima 28
dýr og komumst í návígi við þau
öll, en hleyptum ekki af einu skoti.
Þetta virtist allt vera kýr með
kálfa, eða ungir tarfar og ekki full-
vaxnir. Og Harry var staðráðinn í
því, að heldur skyldum við snúa
allslaus við en hleypa af skoti,
sem mundi setja blett á veiði-
mannsheiður hans.
Eg var farinn að þekkja þennan
unga vin okkar býsna vel, er hér
var komið. Enda þótt það sé starf
hans að vera leiðsögumaður veiði-
manna, þekki eg engan, sem er
eins frábitinn því að hleypa skoti
af og hann. Honum þykir gaman
að horfa á dýrin í sínu náttúrlega
umhverfi og kynnast lifnaðarhátt-
um þeirra. Hann kemur auga á
veiðidýr í mílu fjarlægð án þess
að bregða upp sjónauka, og hann
gerir betur en það: Hann sér hvort
dýrið er þess virði að athuga það
nánar, hvort hornin eru falleg,
hvort það er gamalt eða ungt, og
það löngu áður en meðreiðar-
mennirnir geta séð.
(Framhald).
Höfum fengið
þrískiptar
rafmagnsperur
100 - 200 - 300 w.,
fyrir ameríska lampa.
Véla- og varahlutadeild.
Skoffærabelti
Véla- og varahhitadeild.
Gardínukappi,
rauður, tapaðist síðastliðinn
fimmtudag. Góðfúsl. skilist
í Ránargötu 16.
Ford-júnior,
viódcl 1948, í ágætu lagi,
til söht.
Afgr. vísar á.
Austfirðingafélagið
á Akureyri
heldur AÐALFUND sinn
sunnudaginn 15. nóv. n. k.,
ld. 4 síðdegis, í Varðborg.
Vcnjuleg aðalfundarstörf.
Aðalf undur
Flugfélags fslands h.f.
verður haldinn í Kaupþingssalnum í Reykjavík, föstu-
daginn 11. desember 1953, og hefst hann kl. 2 e. h.
DAGSKRÁ:
1. Venjuleg aðalfundarstörf
2. Önnur mál.
Aðgöngu- og atkvæðamiðar fyrir fundinn verða af-
hentir í skrifstofu félagsins, Lækjargötu 4, dagana 9.
og 10. desember.
STJÓRNIN.

ATVINNA
Mami vavtar okkur til afgreiðslustarfa í búð.
BÍLASALAN H.F. Geislagötu 5.
Dúnhelt léreft
140 cm. breitt kr.30.80.
Fiðurhelt léreft
kr. 28.00.
Sendum gegn pöstkröfu.
VefnaðarvQrudeild.
Kjólaefni
Einlit, 130 cm. br. kr. 39.00 m
Köflótt, 130 cm. br. kr. 29.00 m
Vefnaðarvörudeild.
Nýkomið:
PEYSUFATASKÓR
TEENERS SKÓR sv. rúskimi
KVEN-STRIGASKÓR m. svampsóla
rauðir, bláir, grænir og svartir.
Skódeild
*#################################################<
#############4