Dagur - 19.12.1953, Blaðsíða 23

JÓLABLAÐ DAGS
23
Ekki neitt eg átti skilið
innst í mér þín birta skín.
Hvernig fórstu’ að brúa bilið,
bilið milli þín og mín?
O, að trúa’ og treysta mega,
treysta þér sem vini manns,
Drottinn Guð, að elska’ og eiga
æðstu hugsjón kærleikans.
Ekki neitt eg átti skilið,
ekkert, sem eg bað þig um,
en nú sé eg, að breiða bilið
brúað er með þjáningum.
Án þín hefði’ eg gæfu glatað,
Guð, sem vakir yfir mér,
án þín liefði’ eg aldrei ratað, —
og þó gat eg vantreyst þér.
Guðdóms elsku eðlið djúpa,
inn til þín eg mæni klökk.
Ó, ef þarf að krjúpa, krjúpa,
koma til þín heitri þökk.
Ljóð eftir Ólöju Sigurðardóttur frá Hlöðum, lag eftir Vald. V. Snœvarr.
Daginn eftir hugsaði hann mikið um
þetta samtal. Nú skyldi hann það. Var
það ekki undarlegt, að Helga skyldi
þurfa að benda honum á þetta?“
Hann hafði elt hégómann. Hann hafði
dreymt um að gifta sig til fjár. Hann
hafði litið með lítilsvirðingu á alþýðuna.
Nú kom gáfuð, ómenntuð stúlka úr al-
þýðustétt og benti honum á þetta.
Oddný! Ekki hafði hún elskað hann. Þá
hefði hún ekki farið frá honum, þegar
hann þurfti hennar mest við. Hún var
eins og fiðrildin, sem fljúga milli blóm-
anna og reikul eins og þau.
Eftir því sem tíminn leið, fann hann
að ást hans til Helgu óx með degi hverj-
um. Hann hlakkaði til í hvert skipti, er
hún kom inn til hans. Og þó að hún sæti
aðeins þögul inni hjá honum, fann hann
unað streyma um sál sína. Honum fannst
hann þekkja hana betur en nokkra aðra
stúlku, sem hann hafði kynnzt. Hún
hafði líka opnað sál sína fyrir honum.
En hvaða vit var í þessu? Var hann
að verða ástfanginn, örkumla maðurinn?
Hvaða stúlka mundi vilja eiga samleið
með honum? Enn hafði hann dulið hana
þessa. En hvað mundi hann geta geta
það lengi?
Og þar kom, að eitt kvöld, er hún var
inni hjá honum, urðu tilfinningarnar hon-
um yfirsterkari. Hann faðmaði hana að
sér og játaði henni ást sína. Hún tók at-
lotum hans með innilegri blíðu, og sagð-
ist hafa vitað þetta fyrir löngu. Nú sagð-
ist hún vera sælasta stúlka á jarðríki.
Eftir þetta leið tíminn fljótar í sjúkra-
herberginu. Nú hafði hann eignast ástvin,
sem hann bar traust til og gat rætt við
um hugsanir sinar, áhyggjur og fyriraétl-
anir. Hann hafði eignast ástvin, sem bar
byrðarnar með honum og átti með hon-
um sameiginlega framtíðardrauma.
Eiríkur Sigurðsson.
f
N