Dagur - 30.04.1960, Qupperneq 4

4
|i:lll|ipii||||
VELTUÚTSVARIÐ ILLRÆMDA
SJÁLFSTÆÐISFLOKKURINN, ásamt hand-
bendi sínu, sem enn kennir sig við alþýðuna,
hyggst koma samvinnufélögunum á kné með
lagasetingum. Svifta skal samvinnumenn yfir-
ráðum yfir sínu eigin sparifé í innlánsdcildum,
og svo á að leggja á samvinnufélögin hið ill-
ræmda veltuútsvar, einnig af viðskiptum við fé-
lagsmenn. En veltuútsvarið er hih óréttlátasta
skattheimta, eins konar uppvakningur í skatta-
kerfi landsins, sem fáir mæla bót. I»að kemur
sérlega hart niður á þeim, sem fyrst og fremst
hafa mikinn, óarðbæran verzlunarrekstiu-, svo
sem samvinnufélögin. >au taka að sér marghátt-
uð viðskipti, sem er bein þjónusta við fólkið, en
sannanlegur baggi frá verzlunarlegu sjónarmiði.
Veltuútsvarið yrði þannig refsing á þá, sem
mesta og bezta þjónustu veita öllum almenningi.
I öðru lagi er veltuútsvar óinnheimtanlegt að
fullu hjá þeim aðilum, sem ekki þurfa að leggja
fram endurskoðaða reikninga eða eru háðir því
aðhaldi fólksins, sem samvinnufélögum er aftur
á móti skylt.
Skattalögin, samkvæmt frumvarpi ríkis-
stjórnarinnar, heimila 2—3% álagningu veltu-
útsvars. En það gildir þó aðeins utan Reykjavík-
ur, en þar má það ekki hækka frá því sem verið
hefur, en þar hefur það verið undir 1%. Þetta er
köld kveðja til landsbyggðarinnar. Formælend-
ur hins framkomna útsvarsfrumvarps segjast
aðeins vilja láta eitt yfir alla ganga. Þeir viður-
kenna engan eðlismun á samvinnufélagi og ein-
staklingsfyrirtæki. Allir vita þó vel, að verzlun
samvinnumanna og einstaklinga er ekki sam-
bærileg. Um samvinnufélögin gilda sérstök lög,
sem ákveða hversu ráðstafa skal tekjuafgangi,
auk þess sem aðalfundur samvinnufélaga, þar
sem allir félagar hafa málfrelsi og allir fulltrúar
jafnan atkvæðisrétt, ákveður. Eigandi einstakl-
ingsverzlunar ráðstafar tekjuafgangi að eigin
vild og getur meira að segja flutt hann á annað
landshorn hvenær sem er, svo sem mörg dæmi
sanna hér á Akureyri. Hins vegar eru samvinnu-
félögin algerlega staðbundin og hafa það hlut-
verk eitt, að starfa fyrir fólkið á viðkomandi fé-
lagssvæði. Mikið af verzlun samvinnufélaga er
umboðssala innlendra afurða, þar sem framleið-
endurnir fá nákvæmlega það verð fyrir vöruna,
sem hún selzt fyrir, að frádregnum sannanlegum
kostnahi. A|lir hljóta að sjá ±iversu aug/ljóa
rangindi eru, að leggja veltuútsvar á þennan
hluta verzlimarinnar, rétt eins og um væri að
ræða smásölu á erlendri vöru, og auðvitað kem-
ur þessi skattur þungt niður á bændum. Svo
ólík eru samvinnufélög einstaklingsverzluninni,
að gróðasjónarmiðin eru af ólíkum toga. Fram-
kvæmdastjóri samvinnufélags og stjóm þess
hagnast t. d. ekkert á velgengni félagsins, um-
fram aðra félagsmenn. Þar er hagkvæm verzlun
aðeins gróði fólksins. En kaupmenn hagnast
sjálfir á arðsamri, eigin verzlun. Þessi mikli
munur er viðurkenndur í öllum löndum, nema
hjá íslenzkum auðhyggjumönnum, sem þykir nú
tími til þess kominn að sýna samvinnumönnum
vald sitt, þó að lítið sé um dýrðina.
Samvnnufélögin þurfa að eiga málsvara í öll-
um þrepum félagsmálanna, allt upp í ráðherra-
stólana, svo margslungið er viðskiptalífið og
samofið aðgerðum æðstu stjórn landsins í efna-
hags- og viðskiptamálum. En sá er boðskapur
íhaldsins, bæði fyrr og síðar, að samvinnufélögin
ciga að halda sig sem allra lengst frá pólitíkinni
og pólitíkin verði að halda sig víðs fjarr sam-
vinnufélögunum.
Hér, eins og á mörgum öðrum sviðum, .sézt,
hváð íhaldið meinar, þegar það segir, að sam-
vinnufélög megi ekki óhreinka með pólitík. Það
vill vamarlausa andstæðinga.
Kðupa ðllt fra fvinnakeflum upp í jarSyrkjuvélar
Hinn 6. marz 1928 fluttu
bændur um 1600 lítra af mjólk
til hins nýja fyrirtækis, Mjólk-
ursamlags KEA, sem þann dag
hóf störf. Ungur Eyfirðingur,
Jónas Kristjánsson, veitti því
forstöðu.
Akureyrarkaupstaður var
vaxandi bær. Bændur í hérað-
inu höfðu möguleika til mikill-
ar mjólkurframleiðslu. Hug-
sjónir samvinnunnar leystu
þetta sameiginlega hagsmuna-
mál framleiðenda og neytenda
með stofnun Samlagsins. Bænd-
ur stóðu vel saman og hugsuðu
fram í tímann, einnig þeir, sem
bezta höfðu aðstöðuna til að
selja neytendum beint og'milli-
liðalaust. Nú er ekki deilt um
Mjólkursamlag KEA, og allir
sjá hver lyftistöng það hefur
verið bændastétt héraðsins. —
Neytendur lærðu skjótt að meta
hinar ágætu mjólkurvörur, sem
einnig náðu viðurkenningu
hinna vandlátustu norðanlands
og sunnan. Framkvæmdastjóri
hinnar nýju stofnunar varð einn
af merkustu brautryðjendum
mjólkuriðnaðarins í landinu.
En þegar litið er til ársins
1928, þegar fyrsta mjólkin barst
hinni nýju mjólkurstöð, flutt
þangað á hestvögnum og sleð-
um, svo sem tíðast var á þeim
árum, verður Ijóst að miklar
breytingar eru á orðnar.
Fyrr og nú.
Mjólkurframleiðendur voru
217 strax á fyrsta ár-
inu, en eru nú um 580 úr öllum
hreppum sýslunnar og nálæg-
um hreppum S.-Þingeyjarsýslu
að auki.
Daglega berast nú 30—40 þús.
1. mjólkur til Samlagsins, fluttir
á 15 stórum flutningabílum,
auk minni bíla og dráttarvéla
frá býlum í bæjarlandinu.
Fyrsta árið lögðu bændur inn
580 þús. lítra mjólkur og fengu
fyrir hana 134.787.00 krónur. —
Síðasta ár var mjólkurmagnið
um 13 milljónir lítra og árið
1958 fengu bændur á Samlags-
svæðinnu kr. 44.793.283.00 fyrir
mjólk sína.
Fyrsta árið fengu bændur
rúma 23 aura fyrir lítrann og
síðar enn minna. Árið 1958
fengu þeir hartnær 349 aura.
En hér er um annan verðgrund-
völl að ræða.
Um mjólkurverðið til neyt-
enda hefur oltið á ýmsu, sér-
staklega eftir að hið opinbei'a
tók upp niðurgreiðslu- og upp-
bótarkerfi það, sem frægt er
orðið og enn stendur. En neyt-
endur á Akureyri torga ekki
nema um einum fimmta hluta
þessarar framleiðslu, og eru
framleiddar ýmsar mjólkurvör-
ur úr meginhluta mjólkurinn-
ar, svo sem margar tegundir
osta, smjör, skyr o. fl.
Mjólkurbílstjórarnir.
Ein er sú stétt manna, sem
sjaldan er að miklu getið, en er
þó hinn nauðsynlegi tengiliður
sveita og kaupstaða. Það eru
mjólkurbílstjórarnir, sem dag
hvem flytja hinar dýrmætu
framleiðsluvörur hingað til Bemharð Pálsson.
ist í benzínið. En það munaði þetta allt í einni ferð. Tækni,
nógu. Eg brenndi mig dálítið á sjáðu, og leti með. Sérðu ekki
höndum. En það þurfti ekki að að eg er farinn að fitna?
reka á eftir farþegunum út úr Og stundum fáið þið vondar
bílnum, skal eg segja þér. Hví- vetrarferðir?
líkt fjaðrafok, maður. Já, fyrir kemur það, jafnvel i
Stundum erfitt færi? vetur. í einni ferðinni var eg 18
Víst kemur það fyrir, þótt klukkustundir aðra leiðina og
víða sé það nú verra. Lengst 19 hina. Annars hafa vegirnir
hef eg verið 10 tíma héðan og stórlega batnað á síðari árum,
fram í Grund, og var þá mokað einnig hafa bílarnir stækkað til
með skóflum mestalla leiðina. stórra muna.
Þótt maður festist sem snöggv- Svo vildi eg einu sinni
ast í drullupytti eða skafli, er leggja af stað með mjólkina
það svo sem ekki í frásögur að kveldi, því að mér fannst
færandi, jafnvel ekki þótt mað- veðurútlitið illt. Mjólkurflutn-
ur þurfi að stinga fóðurbætis- inganefnd vildi bíða til morg-
poka undir eitt hjólið, en það uns og sjá til. Svo var beðið
hef eg nú bara gert einu sinni. eftir veðurfregnunum kl. 9 um
En þetta helvíti dugar ekki, því morguninn, og spáin auðvitað
að eg er að verða of seinn og vitlaust veður. Þá var lagt af
bíllinn í órétti hér fyrir utan. stað. Hann brast á með stór-
Svo er Bernharð rokinn. hríð. Við komumst við illan
leik að Þórsmörk. — Farþegar
voru fjórir. Til þess að níðast
Valdimar Kristinsson ekki of mikið á.vgestrisni fólks;
ins á einum stao, ætluðum vio
Valdimar Kristinsson frá ag skipta okkur niður á bæina,
Höfða hefur flutt mjólk úr eins og hrafnarnir, tveir á
Grýtubakkahreppi í 13 ár. í hvern. Einn ætlaði að stytta
dag er hann órakaður og úfinn, ■ sér leið til næsta bæjar og láta
líka sveittur. Það er mikið að vita þegar hann væri þangað
gera í dag. Allir kannast við kominn. Hann hringdi ekki um
Valda í Höfða. kvöldið eða nóttina. Við töld-
Hvernig líkar þér starfið? urn hann hreinlega af, því að
Eg held eg væri nú hættur, það Var vitlaust veður. Um
og það fyrir löngu, ef mér lík- morguninn hringdi hann. frá
aði það ekki vel. Og eg ætlg aþ„ Akureyri, hafði hlaupið þangað
halda áfram að aka mjólkinni um nóttina. Þessi ferð hófst á
þangað til eg verð rekinn. föstudegi. Að Mjólkursamlagr
Hefur það nokkurn tíma leg- inu komum við kl. 10 á sunnu-
ið við borð? dagskvöld. Það var hálfgerS
Tölum ekki um það. Stund- klakaferð. Allt botnfrosið í
um vill maður fá örlítið meira brúsunum. Einn varð að halda
fyrir flutninginn, en mjólkur- vörð til að losa brúsalokin, því
flutninganefndin vill spara, og að annars sprungu mjólkurbrús-
þá veiztu hvernig fer. Þáð þarf arnir.
að semja. Nú, alltaf hefur geng- Þú munt fá mörg sendibréf
ið saman á endanum. fra frúnum á bæjunum?
Hvernig líkar þér kvabbið? Þetta eru miðaskrattar, en
Maður er nú farinn að venj- ekki sendibréf. Einn þeirra var
ast því og það hefur minnkað um það, að eg átti að kaupa
eftir að verzlunin varð fjöl- sperðla, en helzt hjá Jóni Þor-
breyttari á Grenivík. En verzl- valdssyni, og heldur af sverari
anir geta líka kvabbað. — gerðinni, sér líkuðu þeir betur.
Kvabb fylgir mjólkurflutning- Nokkurn tíma slegist í bíln-
unum. Það er ekki hægt að kom um?
ast hjá því. En maður er farinn Aldrei nokkurn tíma, þar
að læra það, að fara svolítið verður ástin yfirsterkari, ef
skynsamlega að hlutunum.Fyrst nokkuð er, en þó mjög í hófi og
fór eg kannski 3—4 ferðir nið- liggur helzt í loftinu, segir
ur á Eyri í hinum og þessum Valdi með alvörusvip.
erindum. Nú sameinar maður Framhald d 7. siðu.
Valdimar Kristinsson.
bæjarins utan af ströndum og
framan úr dölum, bæði vetur og
sumar, þeir flytjá daglega 30—
40 þús. lítra.
Blaðið náði sem snöggvast
tali af nokkrum elztu bílstjór-
unum, sem lengi og að staðaldri
hafa flutt aðalframleiðsluvöru
bændanna og eina aðalfæðuteg-
und bæjarbúa, mjólkina, hing-
að til bæjarins. En sá er gállinn
á þesusm bílstjórum, að þeir
eiga oftast annríkt mjög og
þykjast hafa annað þarfara með
tímann að gera en að skrafa við
blaðamenn.
Bernharð Pálsson
Bernharð Pálsson hefur
stundað mjólkurflutninga um
20 ára skeið fyrir bændur í
Hrafnagilshreppi, er manna
ómyrkastur í máli, léttur í
hreyfingum og léttur í lund.
Hvernig var fyrsti mjólkur-
bíllinn þinn?
Eg hef nú aldrei átt neinn
mjólkurbíl, þótt eg flytji mjólk,
en mér er heldur vel við bíl-
ana, sem eg ek og læt þá ekki
gjalda þess, þótt eg sé ekki eig-
andinn,
Fyrsta farartækið var bráð-
ónýt, yfirbyggð bíldrusla, rúta,
ættuð frá BSA. Eg hafði í henni
þrjá bekki fyrir farþega, en hitt
fyrir brúsana og annan flutn-
ing. Þá var nú ekki amaleg tíð-
in. Byrjaði um haustið með
ónýta keðjuræfla, sem entust
til vors.
Hefur nokkuð sérstakt borið
við, sem í frásögur er færandi?
Nei, blessaður vertu. Maður
gengur eins og vél. Þetta er
alltaf sama rútan, sami flutn-
ingurinn. Eg hef aldrei hvolft,
en stundum keyrt út af í snjó.
Jú, svo kviknaði einu sinni í
beyglunni fram hjá Kristnesi.
Það var í sunnan grenjandi hríð
og hvassviðri. Eg var að skila
brúsunum þegar einhver kall-
aði upp, að það logaði undir
bílnum. Og það var rétt. Eg fór
úr úlpunni og tróð henni yfir
vélina og drap eldinn. Allar
leiðslur, til dæmis kertaleiðsl-
urnar, voru brunnar, og get-
urðu ímyndað þér að þar hefur
munað mjóu, að eldurinn kæm-
5
ÁDORGÁSVARTÁRVATNI
Margt hafði ég heyrt um þá
veiðiaðferð að dorga upp um
ís og ráðgerð var för í Mý-
vatnssveit til dorgveiða. En
ekki varð af því. Hins vegar
hringdi fréttaritari blaðsins á
Fosshóli, ungfrú Hólmfríður
Lúthersdóttir til mín á þriðju-
daginn, 12. þ. m. og bauð mér
í dorgveiðiferð með sér og
nokkrum nágrönnum sínum.
Og þrátt fyrir verstu veðurspá,
stóðst eg ekki freistinguna og
brá mér austur í Fosshól þá
um kvöldið, en snemma átti að
taka daginn næsta og veiða í
Svartárvatni.
Mál að vakna.
Ég vaknaði við það klukkan
hálf fimm um morguninn, eftir
væran blund, að maður einn
snarast inn í herbergið. Sá
bauð glaðlega „góðan daginn“
og kvað mál að vakna og yla á
könnunni. Þar var kominn
Arnór bóndi í Borgartúni og
hugði sig mæla við heimasæt-
una. Varð honum stirt um mál,
þegar ég svaraði rámum rómi,
þar til honum skildist hver
köttur sá var í bóli bjamar og
að hér var ekki við fleiri að
mæla.
Brátt voru allir mættir og
ferðbúnir, Þórir á Öxará, Flosi
útibússtjóri, Björn á Ljósa-
vatni, Hólmfríður, Amór og
undirritaður. Þá var kaffi fram
borið en síðan haldið af stað
fram Bárðardal að austan, eftir
illfærum vegi.
Seinna morgunkaffið.
Fremur er strjálbýlt í Bárð-
ardal en víða vel búið.
Allt frá Sandvík að Svartár-
koti er heimilisrafstöð á hverj-
um bæ. Við þær aðstæður er
rafmagnið lúxus, miðað við að
kaupa það frá rafveitum.
Áður en klukkan varð 8, var
ekið í hlað á Svartárkoti. Þar
fengum við hinar ágætustu við-
tökur hjá þeim mætu hjónum,
Herði Tryggvasyni, bónda og
konu hans, Guðrúnu Bene-
diktsdóttur og drukkum annað
morgunkaffið og ræddum um
silungsveiði.
Þeir ögruðu seppa.
Svartárvatn liggur að túninu,
ekki steinsnar norður frá bæn-
um. Þar hafði ísa leyst á
nokkru svæði og þar syntu 30
svanir eða kannski fleiri og
gæddu sér á botngróðrinum.
Þeir voru mjög gæfir, eins og
væru þeir alifuglar. Heima-
rakkinn gelti að þeim, en þeir
styggðust ekki, en komu held-
ur nær til að ögra seppa.
Hörður lánaði okkur eitt og
annað til veiðanna, svo sem
skíði, því að ísinn var viðsjáll
orðinn, ísjárn, dorgir og skrín-
ur. Þau hjónin færðu okkur í
hlífðarföt, eftir því sem þeim
sýndist við þurfa. Allt kom
þetta í góðar þarfir.
Á „vatnaskiðum“.
Ég fékk lánuð löng og breið
„vatnaskíði“, ekki með neinu
Olympiusniði, hélt bóndi, en
þau mundu vel duga á ísnum
og reyndist það rétt vera.
Svo var haldið fram á ísinn.
Svanirnir viku sér undan, en
héldu síðan áfram að kafa og
höfðu margt að skrafa.
Okkur var ráðlagt að veiða
sem næst skörinni, þar væri
helzt veiðivon og svo röðuðum
við okkur með nokkru millibili,
hjuggum gat á ísinn, höfðum
skrínurnar fyrir sæti og svo
byrjaði veiðin.
Dorgin og hvítmaðkurinn.
Dorgin samanstendur af
öngli, ofurlítilli sökku, sem
höfð er mjög nálægt önglinum,
girnisspotta allvænum og línu,
en lengd línunnar miðast við
dýpt vatnsins. En Svartárvatn
er grunnt.
Á enda línunnar er svo
handfang, oftast íbogið og
stundum fagurlega gert. Við
notuðum hvítmaðk í beitu. Illa
gekk mér að beita, þar til ég
sá bónda opna annan enda
maðksins, en stinga síðan öngl-
inum í hinn endann. Um leið
og maðkurinn er færður upp
fyrir agnhaldið, snýst hann við,
eins og sokkbolur. Þá átti nú
að heita, að maður hefði lært
að beita. Líklega eru þó ein-
hverjir leyndardómar yfir því
atriði, sem óvanur maður kann
ekki skil á. En allt gekk þetta
nú vel, þangað til fingurnir
fóru að dofna af kulda.
AHir með nokkra veiði.
Eftir nokkra stund höfðu all-
ir fengið einhverja veiði; spik-
feita og fallega bleikju og allir
voru í sólskinsskapi og svona
hæfilega loppnir og hrollkaldir
til að gleðjast ennþá meira yfir
ágætum hádegisverði í Svartár-
koti, þar sem m. a. var fram
borinn silungur, veiddur á
sama klukkutímanum. Hvílíkt
hnossgæti.
Hörður hafði tvo netstúfa
undir ísnum og fékk 10 silunga
þennan daginn og það var ekki
„dauður netafiskur", heldur
bráðlifandi, væn bleikja.
Eftir hádegið var aftur farið
að veiða. En áður en löng stund
var liðin, var komið hið versta
veður og hrakti það okkur af
ísnum. En þá voru 60 silungar
komnir upp á ísinn. Einn veiði-
manna hafði misst feikna stóran
silung, annar farið ofan í og
flestir orðið reynslunni ríkari á
einhvern hátt.
Heitn á Ieið.
Svo var haldið heimleiðis,
með viðkomu og kaffidrykkju
í Sandvík og á Fosshóli, þar
sem leiðir skildu og hver hélt
til síns heima, nema Björn á
Ljósavatni, sem fylgdi mér á
jeppa sínum og síðan fótgang-
andi yfir Vaðlaheiði í versta
veðri og er sá ekki einn á ferð,
sem hefur Björn að fylgdar-
manni. Heiðin var þá ófær bif-
reiðum.
Grimmd svananna.
Senn vorar í Svartárkoti. ísa
leysir af vatninu og svanirnir
hætta að vera félagslyndir fugl-
ar, en berjast harðvítugri bar-
áttu, þar til ein hjón, aðeins,
eru eftir. Þau búa sér hreiður,
og fyrir fleiri svani er ekkert
„hjartarúm“ yfir varptímann
við Svatárvatn. Svanir eru mjög
grimmir og verja hreiður sín
af dirfsku og harðfengi. Það
er engin skröksaga, að svanirnir
drepi fullorðnar kindur er ger-
ast of nærgöngular eggjum og
ungum. Jafnvel tófan hefur
týnt lífi sínu við svanahreiður.
Fíeiri eru þar á ferð.
Og þar eru fleiri á ferð.
Minkurinn er búinn að finna
Svartárvatn. Tveir hafa verið
drepnir þar nærri, annar eftir
7 klukkustunda eltingarleik,
þar sem þó voru vanir veiði-
menn með tvo minkahunda,
byssu og dynamit. Þetta var
karlminkur, en það eru einatt
Framhald á 7. siðu.
mm OG ÞÝÐINGAR
SVARTI DEMANTINN.
Fyrst er minnzt á kol, svo að vitað sé, á 4. öld f. Kr.
Gríski heimspekingurir.n Þeófrastus, sem var lærisveinn
Aristótelesar, segir frá svörtum steingervinum, sem járn-
smiðir í Lígúríu (Hluti af Norður-Italíu) hafi notað sem
eldsneyti.
En notkun kolanna mun þó vera eldri, því að forn-
fræðingar hafa kcmizt að því, að þau voru notuð við lík-
brennslu í Wales á bornsöldinni, fyrir meira en 3 þúsund
árum.
Koláaska hefur fundizt í bústöðum Rómverja og her-
búðum frá 2. öld.
— Á 13. öld sigldu svo kolaprammar meðfram strönd-
um Englands á leið sinni til Lundúná. Þá voru menn
mjög ófróðir um kolin cg notkun þeirra, og brátt komst
almenningur á þá skoðun, að kolareykur væri eitraður.
Játvarður kóngur fyrsti var nú heldur en ekki á sama
máli, því að hann bannaði að brenna kolum, og lá lífláts-
henging við.
Álit roanna á „hinum svarta demanti“ bréyttist er tímar
liðu, en þó hvarf ekki vantrúin og tortryggnin að fullu
fyrr en á dögum Elísabetar I., en þá gátu aðeins ríkis-
bubbar leyft sér að verma sig við kolaeld í húsum sínum.
Skorsteinar og arnar voru i þá daga gerðir af járni, sem
var mjög dýrt. Annað cruggt efni þekktu menn þá ekki.
— Það var ekki fyrr en í lok 15. aldar, að múrsteinar
vcru teknir í notkun í skorsteina og eldstæði, og þá varð
hiti kolanna fyrst almenningseign.
— En var sú skoðun, að kolareykur væri eitraður, svo
mjög út í hött? Það er engan veginn víst. Hinn kolsvarti
mökkur er kannski ekki bráðdrepandi, en læknar og
heilsufræðingar munu þó ekki vilja telja hann alveg mein-
lausan. Gott er a. m. k., að hann er að mestu horfinn úr
úr andrúmslofti okkar íslendinga.
...1" i
GÓÐ AÐFERÐ.
Ungur listmálari í Kanada tók klútinn, sem hann
hreinsaði penslana sína með, setti hann í ramma og sendi
á málverkasýningu, þar sem verðlaun átti að veita fyrir
beztu myndirnar.
Hann fékk fyrstu verðlaun.
I
MIKILL STRAUMUR.
Um það bil 13 milljónir manna ferðuðust á milíi Sví-
þjóðar og Danmerkur árið 1959. Langflestir fóru á ferj-
unum yfir sundið.
Það er því ekki að ófyrirsynju, að þjóðum þessara
landa hefur dottið í hug að byggja brú yfir Eyrarsund.
EIGINLEGA ENGIN AUKNING.
Eg heyrði í útvarpinu mjög nýlega, að framfærsluvísi-
talan væri nú 104 — miðað við 100 í fyrra eða hitteð-
fyrra. — Mig grunaði altaf, að dýrtíðin hefði ekki aukizt
mikið síðan þá. Og svo er fólk að tala um, að allt hafi
hækkað í verði. Það er því á misskilningi byggt, að miklu
dýrara sé að lifa nú en t. d. í fyrra. Það er nefnilega ekki
mikill munur á 100 cg 104, eins og allir vita, sem góðir
eru í reikningi.
Trúa menn kannski ekki vísitölureikningnum? Það er
þó alveg óhætt, því að lærðir menn reikna, en góðir
stjórnmálamenn hafa sett reglurnar.
Mér léttir mikið, er eg hugsa til þess, að ekki skuli
vera dýrara að lifa en raun ber vitni.