Dagur - 22.06.1960, Side 4

4
5
N@5
UM DULARFULL ATVIK OG SITT HVAÐ FLEIRA BrautskráSir 52 stúdenlar tré Mennfaskólanum
VELFERÐARRIKIÐ
SÍÐUSTU DAGA hafa menntaskól-
ar Iandsins, sem eru fjórir talsins
brautskráð 205 stúdenta. Þar af braut-
skráðust 52 frá Menntaskólanum á
Akureyri.
I ÁVARPI ÞVf, sem Þórarinn
Björnsson skólameistari M. A. flutti
brautskráðum stúdcntum 17. júní síð-
astliðinn, sagði hann meðal annars:
„Eins og þið vitið, er nú mjög talað
um velferðarríkið, þ. e. ríkið, sem
tryggir sem bczt þegna sína gegn ytri
áföllum og sér þeim fyrir tímanlegri
velferð, svo sem unnt er. Ríki þetta er
til orðið fyrir samvirk áhrif tækni-
legra framfara og þeirra mannúðar-
hugsjóna, sem hinir beztu menn hafa
lengi alið. Norðurlöndin, þeirra á
meðal ísland, skipa sér hér í fylking-
arbrjóst og erum við maklega hreykn-
ir af, enda slíkt talið okkur til ágætis
af öðrum. Og öllum íslcndingum mun
þykja sæmd að, að geta sagt frá því,
að hér á landi sé það sjálfsagt, að fá-
tækur maður fái sömu læknishjálp
og ríkur. Með velfarnaðarríkinu er
verið að reyna að láta rætast ham-
ingjudraum aldanna um allsnægtirn-
ar. Slíkt er auðvitað fagnaðarefni. En
þó eru hinir vitrustu menn þegar
farnir að hafa áhyggjur. Velsældin
beinir hugum manna um of að þæg-
indum og skemmtunum. Hún elur
linkuna, eftirlætið við sjálfan sig, og
þá er úrkynjun á næsta leiti. Link-
unni fylgja margvíslegar hættur, and-
legar og siðferðilegar, og raunar lík-
amlegar einnig. Hún dregur úr vask-
leikanum, sem þarf til drengskapar-
ins. Hún lamar djörfungina, sem þarf
til hreinskilninnar. t stuttu máli: Hún
slævir duginn, sem þarf til dygðarinn-
ar, og hún hefur tilhneigingu til að
snúa greindinni í klókindi og undir-
hyggju, svo að allt andrúmsloft verð-
ur óhreint. Að lokum færir hún
manni sízt hamingju, því að æðsti
draumur mannsins er, þegar allt kem-
ur til alls, ekki að hafa það gott, eins
og sagt er, heldur að drýgja dáð, en
til þess hvetur linkan aldrei.
Hér þarf því að vera vel á verði, ef
velsældin á ekki að eta sín eigin börn,
líkt og byltingin.
Svo er það frelsið, hið margumtal-
aða og marglofaða. 1 því andrúmslofti,
sem eg var að lýsa, er hætt við að
gildi frelsisins rými. Gildi frclsisins
er fólgið í því, að það er tæki til
þroska fyrir einstaklinginn. Það gefur
honum kost á að velja og hafna og
þess verður jafnframt að gæta, að
slíkt val verður því aðeins frjótt, að
ábyrgð fylgi. Frelsi með ábyrgð, sem
tekur afleiðingum athafna sinna, vek-
ur til umhugsunar, íhugunar á afleið-
ingunum. Slíkt elur þroska. En vegur
þroskans hefur aldrei verið auðveldur
og lögmál ábyrgðarinnar getur verið
hart. Mannúðarríki nútímans hefur
mildað þá hörku, eflaust oft réttilega
og faguriega. En hér má þó ekki
ganga of Iangt, því að þá missir frels-
ið sitt þroskagildi.“
I ræðulok sagði skólameistari: „Is-
lenzka ríkinu, sem ekkert vald hefur
á bak við sig, verður að halda saman
með siðferðilegum styrk. Hér eru því
ærin verkefni fyrir unga menn og
vaska." Vonandi hafa hinir ungu
menntamenn lagt þessi orð vel á
minnið og þau eiga erindi til allra.
Júníus Jónsson, fyrrum bæj-
arverkstjóri á Akureyri, varð
75 ára 14. þ. m., svo sem getið
er í síðasta blaði. Hann er Ár-
nesingur, tvíburi á móti Jó-
hannesi bónda á Hömrum í
Grímsnesi. Föður sinn missti
hann 6 ára, en dvaldist til 13
ára aldurs á Apavatni og varð
eftir það vinnumaður á Brjáns-
stöðum í 8 ár. Síðan gekk hann
í Flensborgarskólann, var 8
vetur á kútterum og 7 ár kenn-
ari „hjá góðu fólki“ á Snæfells-
nesi og svo heimiliskennari hér
á Akureyri.
Júníus var verkstjóri hjá
Landssjóði í 13 ár við vegalagn-
ir og brúargerðir, tvö sumur
við að byggja gömlu rafstöðina
í Glerárgili og síðan 25 ár fast-
ur starfsmaður Akureyrarkaup-
staðar við verkstjórn og í þjón-
ustu bæjarins að meira eða
minna leyti um 40 ára skeið. —
Húsvörður var hann í Mennta-
skólanum þrjá vetur og búskap
stundaði Júníus hér á Akureyri
í hálfan annan áratug. Og ef
svo væri bætt við upptalningu
á trúnaðarstörfum margs konar
hér í bæ, yrði sá listi alltof
langur. Kona Júníusar er Soffía
Jóhannsdóttir, hin ágætasta
kona og merkur borgari.
Auðséð er á þessu, að lífið
hefur átt mörg erindi við Júní-
us, misjöfn að vísu eins og
gengur, bæði mjúk og sár. Flest
hafa þau þó farið um hann
mildum höndum. Og þessi 75
ára öldungur er fullur af lífs-
gleði og er ennþá ungur
nema að árum.
Blaðið hitti hann að máli einn
morguninn og lagði fyrir hann
nokkrar spurningar. Júníus tók
þeim vel, svo framarlega að
skjótt og vel væri skrifað og
rétt eftir sér haft, og var auð-
velt að lofa því, sérstaklega
hinu síðara, því að þar þurfti
ekkert um að bæta.
Er það satt, að þú hafir verið
hálfgerður kvenhatari á yngri
árum?
Já, það er engin lygi. Eg tók
snemma þá ákvörðun að snið-
ganga kvenfólkið og gifta mig
aldrei. Þessi ákvörðun var
sprottin af því, að eg sá hjóna-
bandserjurnar alls staðar og
það var ekki nema svona eitt af
hverjum 10 hjónaböndum, sem
voru þolanleg. Þá voru meiri
erfiðleikar í daglegu lífi en nú
er og víða þrotlaus vandræði á
því að geta fullnægt frumstæð-
ustu h'fsskilyrðum. Eg leit ekki
á kvenmann fram yfir þrítugs-
aldur og varðist öllum árásum.
Á endanum skiptir þú um
skoðun?
Já, það geturðu verið viss
um, og það var eyfirzk kona og
sá bezti h'fsförunautur, sem eg
gat framast óskað mér. Sem
betur fór skipti eg um skoðun
og var þá orðinn þrjátíu og
tveggja ára.
Hvenær komstu fyrst hingað
norður?
Það var árið 1913, að eg var
sendur af vegamálastjórninni til
að byggja veg frá Grund að
Saurbæ. Eg varð svo hrifinn af
veðursældinni hérna, að eg
hugsaði: „Hér vil eg una ævi
minnar daga,“ eins og þar
stendur. Það kom varla dropi
úr lofti allt sumarið, en syðra
þurfti maður að brynja sig gegn
rigningunni og rosanum. Eg
man eftir hvað eg hneykslaðist
á því, þegar bændur gátu
ákveðið að binda hey þennan
eða hinn daginn löngu fyrir-
fram. Það hefði þótt skrýtið fyr-
ir sunnan.
Manstu eftir nokkru ein-
kennilegu frá þessari fyrstu
dvöl þinni í Eyjafirði?
Til dæmis get eg sagt þér, að
hjá mér var í vinnu Sveinn
Víkingur, þá skólapiltur. Hann
hrapaði úr bogastillans við
Djúpadalsárbrú, en hann náði
með annarri hendinni föstu taki
í batting og féll ekki í vatnið.
Eg hljóp til og ætlaði að bjarga
honum. Heyrði eg þá að Sveinn
sagði: Andskot — enn. Eg byrsti
mig og sagði, að honum nær að
biðja guð að hjálpa sér. Þá
sagði Sveinn: Þegar eg var bú-
inn að hanga ofurlitla stund,
var eg í vafa um að eg þyrfti á
nokkurri hjálp að halda og vildi
því heldur narra andskotann.
Varst það ekki þú, sem
byggðir brýrnar á Eyjafjarðará?
Jú, eg var viðriðinn byggingu
8 brúa af 9, sem farið er yfir
þegar „stóri hringurinn er ek-
inn“ (fram Eyjafjörð að vestan
og út að austan, eða öfugt).
Nú er búið að hækka tvær
þeirra, brýrnar yfir Þverá og
Munkaþverá.
Einu sinni kom það fyrir
sumarið 1923, þegar við vorum
langt komnir við brúargerð yfir
Eyjafjarðará, að svohljóðandi
skeyti barst frá þáverandi fjár-
málaráðherra: Stöðvið allar
verklegar framkvæmdir tafar-
laust. En þessu var ekki hægt
að hlýða, svo langt var verkinu
komið. En í 20 ár var notast við
timburpall austur af vestustu
brúnni.
í annað skipti vorum við
vegamálastjóri að mæla fyrir
veginum austur að Kaupangi.
Við höfðum bíl frá Kristjáni á
BSA. Þá hafði hann 3 bíla. En
okkur dvaldist lengur en ætlað
var. Þá kom Kristján þeysiríð-
andi á hjóli til að reka á eftir
okkur. Hann var nefnilega bú-
inn að lofa bílnum í aðra ferð.
Kanntu nokkrar sögur, sem
flokka mætti með karlagrobbi?
Júníus hélt nú það, og sagði
mér eftirfarandi smásögur: Ár-
ið 1912 var eg við að byggja
brúna á Haffjarðará. Eg var að
vinna austan við ána, þegar eg
sá tófuyrðling vestan árinnar,
ekki hafði eg séð tófu fyrr og
langaði til að kynnast henni
nánar. Hófst nú eltingarleikur.
Á endanum náði eg yrðlingnum
og seldi hann fyrir 20 krónur,
en það jafngildir um 1200 krón-
um miðað við kaupgjald þá og
nú. Eg fékk mikið hrós fyrir
snarræðið.
1 annað skipti var eg í brúar-
vinnu við Hnausakvísl. — Dag
einn fórum við nokkrir saman
til að ná í timbur út að Þing-
eyrarósum og vorum við ríð-
andi. Eg reið á undan. En þegar
eg kom á nokkurri ferð upp á
smáhæð eina nálægt ósnum, sá
eg hvar 20—30 selir, sem þar
lágu rétt fyrir framan mig,
hentust í sjó fram með feikna
bægslagangi. Ekki var mér það
í huga að drepa sel. En þarna
skeði það, að selkópur lá eftir,
rotaður. Eg var að blóðga hann
þegar samferðamenn mína bar
að. Ekki efa eg, að það voru sel-
irnir, sem rotuðu kópinn. —
Skinnið af honum átti eg lengi
og sagði kunningjunum jafnan:
Þetta er skinnið af selnum, sem
eg drap berhentur hérna um ár-
ið á þurru landi!
Kanntu sögur af dularfullum
fyrirbrigðum?
Þar hefur Júníus auðvitað af
mörgu að taka og hann segir:
Haustið 1912 var eg í fjárkaupa-
ferð með Óskari Clausen um
Dalasýslu. Á leiðinni sagði Ósk-
ar: Það vildi eg að við þyrftum
ekki að gista á Staðarfelli. En
atvikin höguðu því einmitt svo,
að við þurftum að gista þar
vegna veðurs og vatnavaxta og
fengum við hinar beztu viðtök-
ur á því ágæta höfuðbóli. En
ekki varð öllum svefnsamt nótt-
ina þá. Óskar svaf einn í rúmi,
en eg og fylgdarmaður í öðru
rúmi á móti, í sama herbergi.
Þegar eg var nýsofnaður, vakn-
aði eg við það, að mér fanst ís-
köld hönd grípa um öklann á
mér. Eg sparkaði frá mér, sneri
mér upp í horn og sofnaði þeg-
ar. Einhverntíma síðar um nótt-
ina vaknaði eg, kveikti á kerti
og notaði fötu. Það buldi tölu-
vert i næturgagninu. Um morg-
uninn reis Óskar upp af kodd-
anum og spurði: Gátuð þið
nokkuð sofið? Eg hef ekki sofn-
að dúr í alla nótt. Síðan taldi
hann upp það, sem fyrir hann
hafði borið og var það margt.
Meðal annars sagðist hann hafa
heyrt svo helvíti mikið og und-
arlegt gutlþ
Nóttina eftir gistum við á
Ormsstöðum, en þar átti fylgd-
armaðurinn heima. Þegar við
riðum þangað heim, sagði Ósk-
ar á þá leið, að nú mundi karl
hanga á þeim stað er við svæf-
um í nótt. En sagt var að maður
einn hefði hengt sig í smiðju-
kofa fyrir tveimur árum, þar
sem nú var svefnhús.
Við fórum seint að sofa þetta
kvöld. Um miðja nótt vaknaði
eg við það, að Óskar reis upp
með andfælum í rúminu og hélt
sér fast um fótagaflinn og var
mikið niðri fyrir. Hann hafði
dreymt, að hann var að sökkva
í dý. Þegar að var gáð, sást, að
tvær fjalir höfðu fallið niður úr
botninum í rúmi hans. Eftir
þetta samrekktum við Óskar
hverja nótt, því að hann virtist
vera töluvert myrkfælinn.
En hvernig gekk með fjár-
kaupin?
Þegar eg varð þess var, að
Óskar galt þeim ríku meira fyr-
ir kindurnar en þeim fátæku,
sagði eg við hann: Ekki vildi eg
gera fjárkaup að ævistarfi.
Hann svaraði: Það gcíuga
smáminnkar í manni.
Benedikt Gabríel.
Og enn bætir Júníus eftirfar-
andi sögu við: Þegar við geng-
um heim túnið á Staðarfelli
kvöldið góða, sem eg minntist á
áðan, sá eg mjög greinilega
mann í mórauðum fötum ganga
inn í kofa þar á túninu. Fylgd-
armaðurinn sá þetta líka. Höfð-
um við orð á þessu. Heimamað-
ur gekk þá inn í kofann, en sá
engan.
Næsta vetur var eg kennari
á Elliða í Staðarsveit. Þar bjó
ekkja hreppstjóra eins. Þau
voru foreldrar Jóhanns heitins
prófessors Sæmundssonar. Hún
sagði mé.r eftirfarandi draum.
Þegar hún gekk með fyrsta
barn sitt, dreymdi hana eitt
sinn, að barið er að dýrum.
Hún fer til dyra og þar er
ókunnugur maður kominn og
hefur beizli í hendi. Maðurinn
ségir: Eg heiti Benedikt Gabríel
og vil eg að þú látir fyrsta barn-
ið þitt heita eftir mér. Konan
mótmælti því. Þá reiddist mað-
urinn og sló hana 4 högg með
beizlinu á milli herðanna.
Nokkru síðar bárust blöð frá
Reykjavík, sem hermdu frá því,
að maður með þessu nafni hefði
hengt sig í beizli í smiðjukofa á
Staðarfellstúni. Datt mér þá í
hug maðurinn, sem eg og fylgd-
armaðurinn sáum. En það er af
konunni á Elliða að segja, að
hún missti fjögur fyrstu börn
sín.
Hefur þú ekki fengizt eitthvað
við að lesa í lófa?
Jú, ég hef dálítið gert af því,
lærði það af móður minni, en
hún lærði það þegar hún var 9
ára, af gamalli konu. Þessi
gamla spákona spáði móður
minni því, að hún giftist ekkju-
manni og ætti með honum sjö
börn. Þetta rættist.
Einu sinni lá ég á Landsspít-
alanum. Þá kynntist ég Birni
nokkrum af Kópaskeri. Hans
kona lá þar á sjúkrahúsinu, illa
farin af lömun. Hann bað mig
að lesa í lófa konu sinnar, en
eitthvað hafði það kvisast að ég
fengist við lófalestur. Orsökin
var sú, að Arnljótur nokkur frá
Akureyri, sem lá á sömu stofu
og ég, fékk mig til þess arna og
svo varð enginn friður. Hjúkr-
unarkonan, síðan nuddkonan
báðu mig ásjár í þessu efni og
svo kom skriðan. Ég hugðist
komast hjá þessu ónæði með
því að kenna Arnljóti, stofufél-
aga mínum, galdurinn. Hann
nam fræðin og tók í þeim fulln-
aðarpróf hjá mér, fékk 10 í
bameignum, 8 í hjónaböndum
og 7 í lófalínulestri!
Eftir að ég kenndi Amljóti,
sagði ég með nókkru yfirlæti,
þegar einhver bað mig að lesa
í lófa: „Bæjarverkstjórinn á
Akureyri getur ekki gert sig að
fífli með því að lesa í lófa á
stelpum!
En það er frá Birni á Kópa-
skeri að segja, að hann lagði
fast að mér að koma til konu
sinnar og lesa í lófa hennar.
Lét ég loks tilleiðast. Þegar ég
kom í dyrnar á sjúkraherberg-
inu, sagði kona ein, sem lá í
rúmi rétt við dyrnar: „Ég er
konan hans Björns og hérna er
lófinn."
Ég sagði konu þessari, að hún
hefði eignazt dreng en misst
hann og varð hún þá alvarleg.
En hvaða kona liggur þarna við
gluggann, sagði ég. Ég las svo
líka í lófa hennar og sagðist sjá,
að hún ætti tvær dætur. En þar
sem ég sá, að konan var illa far-
in, sagði ég henni til hughreyst-
ingar og til að gefa henri kjark,
að hún myndi eignast son. En
ekki var samtalið lengra orðið,
þegar konan við dymar sagði
■ frá því, að þetta væri allt sam-
an hrekkur og höfðu þær villt
á sér- heimildir og undruðust
hvernig ég rataði á það rétta.
Eftir þetta hélt fólkið, að mikill
spámaður væri upp risinn með-
al þess. ” ....
Og þú lítur ennþá í lófann
á fólki?
Nei, steinhættur og neita
jafnvel 17 ára stúlkum, en fyrir
þær er skemmtilegast að spá.
Maður sér það alveg á þeim
þegar þær eru bálskotnar því
að þá spóla þær.
Leitað dauðaleit að vegamála-
stjóra
Á árunum 1928—1929 voru
aðeins tveir eða þrír bílstjórar,
sem höfðu ekið yfir Öxnadals-
heiði, því að Giljareitirnir voru
í raun og veru ófærir. Þá var
það, að Steingrímur Jónsson,
sýslumaður, hringdi til mín og
bað mig að leita dauðaleit að
Geir Zoega, vegamálastjóra.
Hann hafði farið á bíl daginn
áður en var ekki kominn til
Sauðárkróks og var óttast um
hann. Ég brá við og við Jón
Steingrímsson fengum okkur
farartæki og röskan bílstjóra,
Sveinbjörn Lárusson. Ég sat
aftur í og sat þó litið því að ég
var í loftköstum og hélt mér
með báðum höndum. Þá var
Öxnadalurinn þýfður og grýtt-
ur, þar sem þó var vegurinn.
Þegar að Giljareitum kom,
sat ég ármegin í bílnum og vildi
ganga. Utsýnið var ægilegt og
vegurinn mátti heita ófær, svo
engu mátti muna. Ekki féllst
Jón á þessa uppástungu.
Við'fundum hvorki vegamála-
stjóra eða bíl hans en fréttir
fengum við um hann og hafði
bíll hans bilað við Norðurá og
er hann úr sögunni.
Við ókum nú heimleiðis allt
hvað af tók og vildum komast
yfir Giljareiti í björtu. Svo
vondir, sem þeir voru þá, voru
þeir enn verri -í myrkri.
Þegar að Giljareitum kom, sat
Jón ármegin og leizt nú ekki á
blikuna. Nú skulum við ganga,
sagði hann. Nei, sagði eg, til að
hefna mín á honum og beit á
jaxlnnn og hélt um hurðar-
handfangið til að geta velt mér
út ef bíllinn ylti fram af!
Hér látum við staðar numið
cg þckkum viðtalið. Það er
gaman að mæta Júníusi Jóns-
syni á förnum vegi, flestir eða
allir samferðamenn hans eru
einnig þakklátir fyrir lengri eða
skemmri samleið. — E. D.
IHITABYLGJA[
Mikil hitabylgja gengur nú
hér yfir. Hitinn hefur komizt
yfir 20 stig víða norðanlands og
austan.
Góðar gjafir bárust skólaoum, nemeodum f jöig-
ar og hinn norðlenzki menntaskóli gegnir
virðulegu hlutverki
Að rocrgni dags hinn 17. júní
var Menntaskólanum á Akur-
eyri slitið og útskrifuðust þá 52
stúdentar þaðan. Svo sem venja
er settu nýstúdentarnir nokk-
urn svip á bæinn þennan dag,
sem jafnframt er þjóðhátíðar-
dagur, með margvíslegum fagn-
aði.
Skólaslit.
Skólaslitin fóru fram árdegis
og hófust með því að skólasöng-
urinn: „Undir skólanas mennta-
merki . . .“, með undirleik frú
Margrétar Eiríksdóttur skcla-
meistarafrúar, var sunginn.
Þórarinn Björnsson skóla-
meistari bauð gesti velkomna
og minntist í upphafi Dagmarar
Árnadóttur, sem andaðist dag-
inn áður en próf hófust. Dag-
mar var í sjötta bekk og hefði
því orðið stúdent þennan dag,ef
hin örlagariku og óviðráðanlegu
veikindi hefðu ekki breytt þar
um. Viðstaddir, sem voru fleiri
en húsrúm leyfði, risu úr sæt-
um.
Nemendur og kennarar.
í Menntaskólanum á Akur-
eyri voru 388 nemendur í vetur,
eða fleiri en áður, og starfaði
skólinn í 16 bekkjardeildum. í
máladeild voru 113, en í stærð-
fræðideild 98. í þriðja bekk
voru 87 og 90 í miðskóladeild.
Um þriðjungur nemenda skcl-
ans voru stúlkur. I heimavist
voru 170 nemendur og í mötu-
neyti voru 215.
Kennarar vcru 24, auk skcla-
stjóra, þar af 13 fastir kennarar.
Skólameistari þakkaði þeim
samstarfið, og minntist sérstak-
lega Jónasar Snæbjörnssonar,
sem nú var í fyrsta skipti við-

s--
1

Akranes sigraði Akureyri 3:1
Annar leikur Knattspyrnu-
móts íslands, þeirra, sem fram
eiga að fara hér á Akureyri, var
leikinn sl. sunnudag. Áttust þar
við Jið Akraness og Akureyrar
og lauk með verðskulduðum
sigri Skagamanna, þrátt fyrir
það, að þá vantaði tvo af leik-
mönnum sínum, þá Helga Daní-
elsson markvörð og Ingvar Elí-
asson miðherja, sem báðir léku
með landsliðinu gegn Ncrð-
mönnum fyrir stuttu.
Yfirleitt mun hafa verið búizt
við auðveldum sigri Akurnes-
inga, sem undanfarin ár hafa
ýmist unnið, eða verið í úrslit-
um í íslandsmótinu. Akureyr-
ingar komu því skemmtilega á
óvart, með því að leika fyrri
hálfleik allan eins vel eða bet-
ur en Akurnesingar, og fá fylli-
lega eins mörg tækifæri, þrátt
fyrir töluverðan mótvind. En
tækifærin voru misnotuð, því
miður. í seinni hluta hálfleiks-
ins tókst svo Akurnesingum að
skora eina markið sem skorað
var fyrir hlé. Hefði verið mjög
sanngjarnt að hálfleik hefði lok-
ið með jafntefli. Eftir þessi úr-
slit munu æði margir áhorfend-
ur hafa verið farnir að vonast
eftir að heimamenn ynnu leik-
inn. En Adam var ekki lengi í
Paradís. Þó að skipt hefði verið
algerlega um leikmenn í hálf-
leik í liði A., hefði vart getað
orðið meiri munur á leik liðs-
ins heldur en raun varð á. Allir
Frjálsíþróttamótið 17. júní 1960
Kringlukasl:
Þóroddur Jóhannsson, UMSE 36.80
Björn Sveinsson, KA 34.24
Ingimar Skjóldal, UMSE 33.39
Eiríkur Sveinsson, KA 30.39
Háslökk:
Ing. Hermannsson, Þór 1.65
Björn Sveinsson, KA 1.65
Eiríkur Sveinsson, KA ■ 1.65
l’áll Stetánsson, Þór 1.55
400 m lilaup:
Guðm. Þorsteinsson, KA 52.5
Jón Gíslason, UMSE 55.7
1500 m hlaup:
Guðm. Þorstcinsson, KA 4.06.2
(Akureyrarmet).
Eðvarð Sigurgeirsson, KA 4.35.9
Jón Gíslason, UMSE 4.50.2
Spjótkast:
Björn Sveinsson, KA 47.01
Skjöldur Jónsson, KA 45.90
Eiríkur Sveinsson, KA 43.58
Þóroddur Jóhannsson, UMSE 34.27
Langstökk:
Vilh. Guðmundsson, UMSE 5.95
Ing. Hermannsson, Þór 5.91
Björn Sveinsson, KA 5.72
Skjöklur Jónsson, KA 5.57
Ólafur Larsen, KA 5.44
Þóroddur Jóhannsson, UMSE 5.37
100 m hlaup:
Björn Sveinsson, KA 11.2
Vilh. Guðmundsson, UMSE 11.8
Þóroddur Jóhannsson, UMSE 11.4
Eiríkur Sveinsson, KA 11.5
4 x 700 m boöhlaup:
Sveit ÍBA:
Skjöldur, Ing., Eiríkur, Björn 46.7
Sveit UMSE:
Vilh., Jón G., Trausti, Þóroddur 47.5
Kúluvarp:
Þóroddur Jóhannssön, USME 12.80
Eiríkur Sveinsson, KA 12.22
Björn Sveinsson, KA 11.82
Björn Sveinsson vann 17. jiiní-
bikarinn lil eignar.
leikmenn meira og minna staðir
á vellinum og hreyfðu sig varla
eftir knettinum. Akurnesingar
náðu því mjög góðum leik og
unnu því verðskuldaðan sigur
í leiknum, eins og áður er sagt.
Skoruðu þeir tvö mörk í síðari
hálfleik, og var það vel sloppið
fyrir Ak. svo mjög sem Akur-
nesingar voru ágengir og héldu
uppi að kalla látlausri sókn. —
Undir lok leiksins vöknuðu Ak.
aftur til lífsins og tókst að
skora sitt eina mark í leiknum.
Áhorfendur voru margir, lík-
lega um 1100.
Dómari var Ingi Eyvinds cg
dæmdi mjög vel, enda leikuxinn
báðum liðum til sóma hvað
prúðmennsku snerti. Að vísu ,
fcr greinileg vítaspyrna á Ak-
urnesinga fram hjá dómaranum
seint í leiknum, er einn leik-
maður Akraness velti knettin-
um með hendi frá marki sínu,
en dómari þannig staðsettur, að
hann gat ekki séð það. Hins
vegar sáu það víst allir, sem í
stúkunni sátu. Línverðir, —
Bjarni Jensson og Haraldur
Baldvinsson, gerðu hlutverkum
sínum góð skil.
En meðal annarra orða:
Hvernig væri það, Akureyring-
ar, að fara að skjóta á markið,
þó að þið séuð ekki komnir inn
á markteig? A. I.
Meistaramót á Ak.
Unglingameistaramót íslands
verður haldið hér í bæ dagana
25.—27. þ. m. Keppnin hefst kl.
2 á laugardag. Búizt er við
spennandi keppni í flestum
greinum.
staddur skólasht sem gestur,
En Jónas hefur kennt lengur við
skólann en nokkur annar, eða
samtals 40 ár.
Landsprófi miðskóla luku 34
nemendur og hlutu 19 þeirra
framhaldseinkunn.
Siúdentspróf.
Stúdentsprófi luku 52, 30 úr
máladeild en 22 úr stærðfræði-
deild. Hæstu einkunnir stærð-
fræðideildar hlutu Jón Sigurðs-
son og Sigurður Dagbjartsson,
8.98. í máladeild varð efst Sig-
urlaug Kristjánsdóttir með 8.45.
En hæstu einkunn í skóla hlaut
Leó Kristjánsson, 4. bekk. Eink-
unn hans var 9.19. Jón Sigurðs-
son blaut flest verðlaun, bækur:
Fyrir félagsstörf, námsafrek og
umsjónarstörf. Sigurður Dag-
bjartsson hlaut verðlaun úr
Minningarsjcði Þorsteins Hall-
dórssonar.
Géðar gjafir.
Þegar skólameistari hafði af-
hent hinum. nýju stúdentum
prófskírteini sin, kvaddi Olafur
Jóbannesson prófessor sér
hljóðs og flutti skólanum árnað-
aróskir fyrir hönd 25 ára stú-
denta og færði skólanum gjöf
frá þeim, stundaklukku, sem
ætlaður er staður í setustofu
hinnar nýju heimavistar.
Magnús Óskarsson talaði fyr-
ir hönd 10 ára stúdenta, árnaði
skólanum heilla og færði hon-
um að gjöf mjög fullkomin
tæki til hljómplötuflutnings. —
Skólameistari þakkaði gjafirnar
og tilkynnti um leið, að systkini
og ættingjar Vemharðs heitins
Þcrsteinssonar hefðu gefið
skclanum bókasafn hans, mikið
safn og gott. Ennfremur, að frú
Edith Möller hefði gefið skólan-
um bókasafn sitt til minningar
um mann sinn, Jóhann G.
Möller, og son þeirra Jóhann
Möller, sem fórst í flugslysi fyr-
ir tveim árum og afhendist
safnið eftir hennar dag.
Að siðustu ávarpaði skóla-
meistari hina brautskráðu nem-
endur og er vikið að þeirri
ræðu hans í leiðara blaðsins í
dag.
Eyjólfur synti en ...
Á sunnudaginn hugðist Eyj-
ólfur Jónsson sundkappi synda
frá Hrísey til Dalvíkur.
Hann hætti sundinu þegar
hálf leið var farin, því að þá var
hvasst orðið og sterkur straum-
ur, hvort tveggja á móti.
Dalvíkingar héldu Eyjólfi
samsæti um kvöldið og færðu
honum gjafir.
Leiðréttmg
Ingþcr Sigurþórsson málari,
sem frá er sagt í síðasta blaði í
sambandi við samkeppni þing-
eyskra bænda um utanhúss-
málningu og snyrtilega um-
gengni, er frá Málningu
h.f., Reykjavík (spred satin) og
vinnur að vörukynningu austur
þar, en heldur ekki námskeið.
Leiðréttist þetta hér með.