Dagur - 28.02.1962, Blaðsíða 5

4
5
Nýr formaður
A NÝAFSTÖÐNUM aðalfundi miðstjóm
ar Framsóknarflokksins, sem haldinn var
í Reykjavík, urðu þau tíðindi, að Her-
mann Jónasson, fyrrverandi forsætis-
ráðherra og formaður flokksins um langt
skeið, lét af formannsstörfum,, en í hans
stað var kosinn Eysteinn Jónsson, for-
maður þingflokksins og ritari Framsókn-
arflokksins. Helgi Bergs verkfræðingur
og framkvæmdastjóri Iðnaðardeildar SÍS
var kjörinn ritari flokksins í stað Ey-
steins, en gjaldkeri Sigurjón Guðmmids-
son eins og áður.
Þessi mannaskipti hafa vakið hið
furðulegasta umtal og blaðaskrif hjá and
stæðingunum, þar sem ýmiskonar hug-
arfóstm* og ófétislegar getsakir eru fram
borin, í stað þess að segja rétt frá.
Hermann Jónasson sagði m. a. í eftir-
farandi í áhrifamikilli og snjallri yfirlits-
ræðu um stjórnmálaviðhorfið í landinu:
„Það má aldrei verða stöðnun í flokkn
um. Þar þarf að verða, eins og í öðru,
sem á að vera lífvænlegt, stöðug þróun
eftir aðstæðum. Þetta gildir um málefni
og þetta gildir um menn. Enda koma ný
málefni gjarnar, og nýjar og þróttmiklar
baráttuaðferðir við hæfi samtíðarinnar
frekast með nýjum og ungum mönnum.
Þess vegna þarf flokkurinn alltaf að
yngja sjálfan sig. Þetta hefur Framsókn- .
arflokkurinn gert, enda á hann mikið
mannval ungra manna og efnilegra. Út
frá þessari hugsun, út frá þeirri sann-
færingu, að hún sé rétt, hef ég alltaf með
sjálfum mér verið staðráðinn í að hættá
flokksformennsku áður en ég yrði mjög
gamall.
Nú er ég ráðinn í að biðjast undan end
urkosningu. Það þarf engan sjónleik í
kringum formannaskiptin. Eg þarf ekki
einu sinni að nefna eftirmann minn. Þið
munuð finna hann án þess. Svo eðlilega
kemur þessi þróun af sjálfu sér.“ '
Nú þegar og ekki síður þegar fram
líða stundir, mun forystustarf Hermanns
Jónassonar verða talið eitt hið glæsileg-
asta í stjórnmálasögu landsins og á.við-
skilnaðinn ber engan skugga. Það er
sjaldgæft og óendanlega mikilvægt fyrir
hvaða stjórnmálaflokk sem er, þegar for-
mannaskipti Verða með svo drengilegum
hætti — og eigi blandaður sársauka tog-
streitunnar mn metorð og völd. Og það
er einmitt þetta, sem ýmsum andstæð-
ingum gengur illa að skilja. En ef menn
hafa það í huga, að Framsóknarflokkur-
inn hefur mótað forystumennina, skiptir
það ekki meginmáli hver heldur um
stjórnartauma hverju sinni. Öðru máli
gegnir um tækifærissinnaða stjórnmála-
foringja, sem oft reyna að mynda um sig
harðsnúna flokka undir þekktum flokks
nöfnmn, og að því er virðist í mjög
breytilegum tilgangi, svo sem stjórnmála
sagan sýnir svo áþreifanlega og glögg
dæmi eru um nú á allra síðustu tímimi.
Formannaskiptunum hjá Framsóknar-
flokknum hefm* réttilega verið þannig
lýst, að þau tákni ekki fremur stefnu-
breytingu en þegar einn réttir öðrum
keflið í boðhlaupssveit.
Aðalfmidur miðstjórnar Framsóknar-
flokksins var vel sóttur og hinn ánægju-
•legasti í hvívetna. Ahrifa hans mun mjög
gæta í hinni hörðu baráttu, sem fram-
midan er í sambandi við bæjarstjórnar-
kosnmgamar í vor.
V-----------------------------------J
I Þorkell Valdemar Ollesen, vélseljari I
ÞAÐ VAR sumorið 1920 að
faðir minn kom hingað heim
úr Reykjavíkurferð. I för með
honum þd var fimmtán ára
piltur úr Reykjavík, Þorkell
Valdemar Ottesen.
Þetta kom mér á óvart, og
ég var bæði hissa og glaður,
því að þótt aldurinn væri ekki
hár, þá höfðum við brasað
margt saman mörgum árum
áður.
'Kunningsskapurinn hófst
árið 1913 hjá afgreiðslu dag-
blaðsins „Vísis" í Reykjavík.
Hjá afgreiðslunni var stór
hópur ungra sveina, sem allir
ætluðu að selja Vísi, og einn
sá minnsti var Keli Ottesen.
Eins og gengur, varð hark
nokkurt í hópnum, og af því
að Keli var hugprúður í bezta
lagi, en styrkurinn ekki í sam-
ræmi við hugprýðina, þá varð
hann illa úti í áflogunum, en
ég tók þá að mér að rétta hlut
hans enda fjórum árum eldri.
Sumarið 1914 vorum við
báðir í sveit á sama bænum,
hann mjólkurpóstur, ég smali,
og gafst þá enn tækifæri til
góðra samskipta, einkum þó
þegar við „vöktum yfir vell-
inum" saman, sem þá var
siður.
Og nú var Keli kominn
norður til Akureyrar í þeim
tilgangi að nema prentverk.
Hvorugan okkar hefur víst
grunað þá, að úr því yrði 40
ára samstarf.
I þessu langa samstarfi
hafa auðvitað verið bæði skin
og skúrir. Og auðvitað hafði
Þorkell Ottesen sína galla,
eins og aðrir dauðlegir menn.
En skinin eru svo yfirgnæf-
andi. að skúrirnar gleymdust
jafnharðan.
Og þegar ég nú í huganum
lít yfir farinn veg, þá sé ég
ekkert annað en eilíft, bless-
að sólskin.
Þorkell Valdemar Ottesen
var fæddur í Kaupmannahöfn
8. janúar 1905. Foreldrar hans
voru Þorkell Valdemar Otte-
sen, kaupmaður í Reykjavík
og síðar Vestmannaeyjum,
Oddsson Stefáns, Valdemars-
sonar í Ofanleiti Ottesen
og Elín Jónsdóttir bónda
að Báruhaugseyri Guðmunds-
sonar, en Elín var systir Val-
gerðar í Miðdal, móður Guð-
mundar Einarssonar listmál-
ara og myndhöggvara frá
Miðdal.
Þorkell var frekar lágur
maður vexti, en þrekvaxinn
og fitnaði nokkuð með aldrin-
um. Hann var fríður sýnum,
greindur í bezta lagi og ágæt-
ur verkmaður.
Vinnuþrekið var ótrúlegt.
Margan daginn vann hann
frá klukkan átta á morgnana
til klukkan ellefu á kvöldin,
og stóð þá upp frá vélinni
jafnglaður og hress eins og
þegar hann settist við hana
um morguninn. Heilsuhraust-
ur var hann með afbrigðum,
svo að ég minnist þe’ss varla,
að hann hafi nokkurn dag
legið sjúkur í þessi 40 ár. Og
þá daga mátti telja á fingrum
sér, sem hann mætti ekki á
réttum tíma til vinnu.
Þorkell var maður gleðinn-
ar í svo ríkum mæli, að stund-
um réði hann sér ekki. Gleði
hans var saklaus og góð, en
aldrei illkvittin. Þess vegna
átti hann aldrei neinn óvild-
armann meðal starfsfélag-
anna í öll þessi 40 ár, eða
ekki veit ég til þess.
Haustið 1960 veiktist Þor-
kell alvarlega, lamaðist al-
gjörlega vinstra megin, svo
að enginn hugði honum líf í
byrjun, eða að minnsta kosti
datt engum í hug, að hann
kæmist til heilsu og vinnu á
nýjan leik.
En hugprýðin, sem aldrei
brást, ag bjartsýnin, sem aldr-
ei bilaði, komu honum ótrú-
lega fljótt á fætur aftur, og
innan tíðar til vinnu, fyrst
hálfan daginn, en fljótlega
varð úr því fullur vinnudagur
og vel það.
Frá Því að Þorkell hóf vinnu
á ný eftir veikindin, komst sá
siður á, að Geir tók hann
með í bílinn í vinnu á morgn-
ana og flutti hann heim að
kvöldi.
Mánudagsmorguninn 19.
þ. m. var ekkert öðruvísi en
aðrir morgnar. Þorkell sté upp
í bílinn, glaður og hress að
vanda.
Jú, reyndar var þessi morg-
unn að því leyti öðruvísi en
aðrir morgnar, að nú settist
annar farþegi og ósýnilegur
einnig í bílinn, — engill dauð-
ans.
En hann var miskunnsam-
ur.
Á miðri leið, í miðri setn-
ingu og með bros á vör hné
þessi stríðsmaður gleðinnar
og góði drengur í valinn.
Og nú ert þú, gamli vinur,
lagður af stað í þá ferð, sem
enginn veit hvé löng verður
né hvenær tekur enda.
En í vegarnesti hefur þú
þinn eigin glaða og falslausa
innri mann og blessunaróskir
okkar, a 11 r a starfsfélaga
þinna.
S. O. B.
£iiMiiiiimmiiiHiiiiiimtÍ!imiiiiiiiiiiiiimiiíim)iiiii*
| GAMLAR VOGIR |
GAMLAR VOGIR liggja í flest
um frystihúsum. Hafið þið nokk
urn tíma skoðað þær? Flestar
eru ónothæfar vegna ryðs. Með
litlum tilkostnaði má laga þess-
ar vogir og gera sem nýjar.
Hreinsið þær og skiptið um þau
stykki, sem ónýt eru. Þá hafið
þið vog, sem getur enzt ykkur
í nokkur ár, sé hún hirt og um
hana hugsað. Ný vog kostar nú
8—9 þús. kr. Búsáhaldalager
S.Í.S. (Jón Þór) hefur pantað
allmikið af varahlutum í vog-
irnar og eru þeir væntanlegir
á næstunni. Þá munu umboðs-
menn eiga eitthvað af varahlut-
um. Ef þið lendið í vandræðum
við viðgerðirnar, ættuð þið að
hafa samband við Guðbjörn
Guðlaugsson í Sjávarafurða-
deildinni eða tala við hann, þeg
ar hann er á ferð hjá ykkur.
(Sjávarafurðadeild SÍS)
Þorkell V. Ottesen við setjaravélina.
Ályktanir miðstjórnar Framsóknarfl.
MIÐSTJÓRN Framsóknar-
flokksins telur ekki fært fyrir
jafn litla þjóð og íslendinga,
sem býr í stóru landi mikilla, ó-
notaðra möguleika að gangast
undir samstjórn í einu eða
öðru formi í veigamiklum þátt-
um atvinnu- og efnahagsmála
með háþróuðum iðnaðarstór-
veldum í Efnahagsbandalagi
Evrópu. Álítur miðstjórnin nú
þegar ljóst, að full aðild íslend-
inga að Efnahagsbandalaginu
komi ekki til gréina.
Miðstjórnin telur á hinn bóg-
inn mikla nauðsyn, að íslend-
ingar geti aukið viðskiptaleg
og menningarleg samskipti við
þjóðir Vestur-Evrópu og leggur
því áherzlu á, að gaumgæfilega
sé athugað, hvort sú leið henti
ekki íslendingum að tengjast
Efnahagsbandalaginu með sér-
stökum samningum um gagn-
kvæm réttindi í tolla- og við-
skiptamálum.
Miðstjórnin lýsir yfir því, að
hún telur það meðal grundvall-
aratriða í þessu máli, að útlend-
ingum verði ekki veittur neinn
réttur til afnota af íslenzkri fisk
veiðilandhelgi og ennfremur, að
það verði hverju sinni á valdi
ísléndinga sjálfra, bvort og þá
með hvaða skilyrðum erlendum
aðilum yrði leyft að reka at-
vinnu, eiga eignir eða leita sér
atvinnu á íslandi. Bendir mið-
stjórnin á, að í þessum efnum
getur aldrei orðið um raunveru
lega gagnkvæm réttindi að
ræða,
Miðstjórnin telur brýna nauð
syn bera til þess, að hvert
skref, sem stigið er í þessum
málum, sé gaumgæfilega athug-
að, þar sem hér er um að ræða
ákvarðanir, sem geta varðað
alla framtíð. Ennfremur að leit-
azt verði við að ná sem víðtæk-
ustu samkomulagi innanlands
um meðferð málsins og allar að
gerðir, og telur ófært að lítill
meirihluti þings og þjóðar taki
bindandi ákvarðanir um þessi
efni. Lýsir miðstjórnin því áliti
sínu, að flokksstjórnin hafi far-
ið rétt að í sumar, þegar hún
beitti sér fyrir því við ríkis-
stjórnina, að fram færi sameig-
inleg athugun málsins strax á
fyrsta stigi þess hér á landi.
Miðstjórnin telur rétt að bíða
átekta unz betur skýrast við-
horfin, og nota tímann til að
rannsaka sem nánast, hverjar
afleiðingar hugsanlegar ákvarð
anir í málinu myndu hafa fyrir
atvinnuvegi íslendinga, efnahag
og þjóðlíf allt.
Aðalfundur miðstjórnar Fram
sóknarflokksins í febrúar 1962
ályktar eftirfarandi:
I.
Miðstjórn Framsóknarflokks-
ins lítur svo á, að samsteypu-
stjórn Sjálfstæðisflokksins og
Alþýðuflokksins, sem telja má
að staðið hafi síðustu þrjú ár,
hafi með stefnu sinni og ráð-
stöfunum ýmiskonar, raskað
grundvelli þeirrar sigursælu
framfarabaráttu, sem þióðin
hafði skipað sér til og háð á síð-
ustu áratugum.
II.
Stjórnarflokkarnir vilja hins
vegar umfram allt umhverfa
sögunni þannig með áróðri sín-
um, að því verði trúað, að þeir
hafi tekið við þjóðarbúinu í
rústum í árslokin 1958 og reyna
samdrátt framkvæmda með
þvingunarráðstöfunum í efna-
hagsmálum, stórfellda dýrtíð
með því að afsaka gerðir sínar
og kjaraskerðingu hjá almenn-
ingi.
Allir vita, sem með málunum
hafa fylgzt, að í árslok 1958 var
mikill greiðsluafgangur hjá rík
issjóði. Gjaldeyrisstaðan hjá
bönkunum jákvæð og hafði
batnað verulega á árinu, og
heildarskuldir þjóðarinnar mun
minni erlendis þá en í árslok
1961, framleiðslan mikil, upp-
bygging atvinnuveganna í hröð
um vexti. Atvinnulíf með meiri
blóma en nokkru sinni áður til
sjávar og sveita um allt land.
Landhelgin var færð út í 12
mílur og betri aflabrögð þar
með tryggð við strendur lands-
ins. Gerðar margháttaðar ráð-
stafanir til að útvega meira af
nýjum atvinnutækjum. Búið að
undirbúa hóflega lánsfjáröflun
erlendis vegna aðkallandi, heil-
brigðra framfara. Mikill og heil
brigður athafnahugur risinn hjá
almenningi. Lífskjör og afkoma
fólks allt önnur og betri en nú.
in,-
Það olli á hinn bóginn stjórn-
arslitum 1958, að ógerlegt reynd
ist með öllu að fá samkomulag
um, að fallið yrði frá víxlverk-
un vísitölunnar að vissu marki.
Að óbreyttu því fyrirkomulagi
var velmegunin í hættu vegna
fyrirsjáanlegrar og stórfelldrar
dýrtíðarsveiflu á næsta leiti.
Hægt var að koma í veg fyrir
þessa hættu með því skv. til-
lögu Framsóknarmanna að láta
ekki vísitöluskrúfuna verka að
fullu og halda kaupmætti launa
eins og hann var í október 1958,
því kaupmátturinn var — og er
— það sem meginmáli skiptir.
En samstarfsmennirnir skildu
ekki sinn vitjunartíma.
IV.
Með kjördæmabyltingunni
1959 undirbjuggu stjómarflokk
arnir — með aðstoð Alþýðu-
bandalagsins — aðstöðu sína til
þeirrar stefnubreytingar, sem
þeir hafa ástundað í stjórn
landsins síðan, og einkennist m.
a. af því: að leita jafnvægis í
viðskiptum út á við með því að
draga einhliða úr neyzlu og
framkvæmdum almennings
með aukinni dýrtíð (gengis-
lækkanir tvisvar, söluskattar
neyzlutollar o. s. frv.), en halda
kaupgjaldi og afurðaverði niðri
og gera erfiðara að ná í fjár-
magn til framkvæmda og fram
leiðslu (frysting sparifjár,
vaxtahækkun, samdráttur af-
urðalána, stytting fjárfestingar
lána o. s. frv.).
Gagnvart nauðsynjamálum
landsbyggðarinnar hefur ríkt
sérstakt tómlæti, samfara spari-
fjárflutningi þaðan með yald-
boði, afsali réttinda í landhelg-
ismálinu, minnkandi stuðningi
ríkisins við uppbyggingu land-
búnaðar og sjávarútvegs.
Þessi stefna hefur reynzt
auðmjúk gagnvart erlendu
valdi, en harðdræg heima fyrir,
og þó hlutdræg, af því að hún
hyllir sjónarmið afturhalds
„hinna gömlu og góðu daga“,
og vill endurheimta þá daga
með þjóðfélag ríkra og fátækra.
Hún stórhækkar álögur með
neyzlusköttum í formi sölu-
skatta, en lækkar tolla á lúxus-
vörum — og lamar framleiðslu
mátt þjóðarinnar.
Þegar verkamenn og vinnu-
veitendur sömdu um hóflega og
sanngjarna kauphækkun, greip
ríkisstjórnin tækifærið til að
fella á ný gengi íslenzkrar
krónu, án efnahagslegra raka,
til þess að drýgja álögur sínar
og láta launþegasamtökin
kenna á valdi sínu.
Kaupmáttur launa er nú
miklu minni en hann var 1958
og engin dæmi úr framfarasögu
síðustu áratuga um slíkan aftur
kipp.
Til dæmis um þá dýrtíð, sem
þjakar framkvæmdalífið, er:
1) 360 rúmmetra íbúð kostar
nú á annað hundrað þús. kr.
meira en í október 1958.
2) Vei*ð helztu landbúnaðar-
véla hefur hér um bil tvöfald-
azt síðan haustið 1958.
3) Byggingarkostnaður skipa
og báta hefur á sama tíma ‘hækk
að um 70—100%.
V.
Þau þrjú ár, sem stjórn Sjálf
stæðisflokksins og Alþýðu-
flokksins hefur setið að völdum,
hefur stjórnarfarið lagzt á fram
tak almennings sem lamandi
hönd. Á móti samdrættinum af
völdum stjórnarstefnunnar hef
ur enn sem komið er verkað til
mikilla áhrifa skriður sá, er
kominn var á framfarir, þegar
stjórn þessi hófst, svo og góð-
æri frá náttúrunnar hendi. Fisk
göngur, vegna útfærslu land-
helginnar, hafa verið meiri en
sögur fara af áður, og veiði-
tækni fullkomnari. Ræktun síð
ustu framtaksáranna hefur ver-
ið að koma í not í sveitunum,
einnig bústofnsuppeldi frá þeim
árum og tækjaöflun. í sjávar-
byggðum búa menn sömuleiðis
að þeirri uppbyggingu, sem orð
in var, áður en stefnunni var
breytt.
Hins vegar er nú ástandið
orðið þannig, að nýrri kynslóð
er gert illkleift að koma fótum
undir sig við framleiðslu eða
reisa sér íbúðir og þegar svo er
komið, er alvarleg hætta í að-
sigi og afturför þegar komin til
sögunnar.
VI.
Eigi íslenzka þjóðin að geta
orðið langlíf í landi sínu og dafn
að, neytt krafta sinna og unað
hag sínum, verður hún hið
fyrsta að brjóta af sér fjötra
þeirrar aftuiihalds- og samdrátt
arstefnu, sem nú er fylgt af
stjórnarvöldum landsins.
Þjóðin þarf með festu og
djörfung að gæta hagsmuna
(Framhald á bls. 7)
Ingólfur GuSmundsson
KVEÐJA
Fæddur 23. júlí 1897.
Dáinn 13. febrúar 1962.
„Fótspor dauðans fljótt er
stigið.“
Þessar Ijóðlínur komu mér í
hug, er ég frétti lát vinar míns,
Ingólfs. Hann hafði að vísu leg
ið í sjúkrahúsi nokkuð undan-
farið, og heimsótti ég hann þar
fyrir stuttu og virtist hann þá
talsvert hress.
En eigi hafði hann dvalið
lengi heima, þá nýkominn af
sjúkrahúsinu, er hann varð
bi'áðkvaddur.
Ingólfur var fæddur 23. júlí
1897 hér á Akureyri. Foreldrar
hans voru Guðmundur Jórisson
Seyðfjörð, ættaður af Seyðis-
firði, og Guðbjörg S. Steingríms
dóttir, ættuð úr Svarfaðardal
og voru synir þeirra þrír, er
upp komust, Jón, lézt árið 1921,
Ingólfur, sem hér um greinir,
og Steingrímur, sem. bú-
settur er hér í bæ. Guð-
mundur, faðir þeirra, var einna-;
fyrstur til að hefja smásíldv-eið--■<
ar í lagnet hér á Eyjafirði ogu
voru þeir Jón og Ipgólfur"
með honum við þær ■ veið- ••
ar og fleiri skyld störf yfir vet-- ■
urinn og oft var veitt upp um''
ís á firðinum en Ingólfur-var
hraustmenni og beit því lítf á
hann. Einnig var Ingólfur riökk
ur sumur á síldveiðum á skip-
um fyrir Norðurlandi. Á fjórða
áratug var hann starísmaður
við Frystihús KEA á Oddeyr-
artanga og reyndist ihann þar
trúr verkmaður, enda hjálpsam
ur hvar sem hann kom því við,
AUMINGJA
ÞORRATUNGLIÐ
ÉG LEIT út um gluggann
klukkan liðlega 7 í morgun og
varð litið upp til Súlna að
vanda. Þegar þær eru bjartar
og hreinar að morgni, lyftist
hugur minn og verður einnig
bjartur og hreinn. Og nú bar
þær við himin, ofurlítið velktar
á barmi eftir hlýviðrið. En hvað
var þetta á hátoppi þeirra?
Höfðu þær stungið fjöður í hatt
sinn til fegurðarauka?
Bleikgrár bjarmi og ólöguleg
ur varpaði daufum blæ í ’há-
topp Súlnaí eins og kveikt hefði
þar verið dauft Ijós. Var farið
að loga uppúr Súlum? Ég horfði
forviða á þetta stundarkorn.
Smámsaman varð mér ljóst, að
þetta var efri hluti Þorratungls-
ins í síðasta kv., vesalings bleik
ur og þreytulegur hálfmáni. Og
nú hvarí hann niður á bak við
Súlur! — Var hann að fela sig!
Ég hafði aldrei séð hann svona
lágt á lofti!
Nú kom hann útundan fjalls-
öxlinni og lækkaði enn flugið,
unz hann hvarf niður í Glei'ár-
lalinn! — Þetta var mér nýstár
leg sjón. — Aumingja landflótta
förumaður! — Er það nokkur
furða, þótt hann feli sig um
hríð í friðsælum Glerárdal á
flóttanum undan geimtíkum og
eldvörpum úr austri og vestri!
— En vertu viss: Dýrt mun
hann selja frelsi sitt, áður en
lýkur!
... .Að þremur dögum liðn-
um er Þorratunglið lægst á lofti.
Og þá áræðir Góutunglið að
gægjast upp að fjallabaki! v.
NYTT
KEN SIN GTON-HNE YKSLI
Fyrir nokkrum árum var stol
ið í Englandi steini, sem kennd
ur var við Kensington í Skot-
landi, það var krýningarsteinn
brezka þjóðhöfðingjans, sem
geymdur var í Westminster
Abbey. Skotar telja sig rétta
eigendur að þessum steini og
voru því hlynntir, að steinninn
kæmist til síns föðurlands, og
létu stela honum að verðinum
viðstöddum.
Nú hefur verið stolið á Akur-
eyri, höfuðborg Norðurlands,
steini, er ekki gefur eftir hin-
um skozka. Þessi steinn var
ekki krýningarsteinn, heldur
verndargripur fyrir húsið Laxa
gata 3 B og búendur þess. Þessi
steinn átti merkilega sögu eins
og sá skozki, hann var að upp-
runa af Mollhaugahálsi, og er
frekari skýring óþörf.
Sigfús EMasson hefur gert
Hálsinn ódauðlegan með snilld-
arkvæði er inniheldur svo sem:
Manstu á Moldhaugahálsi er
meyjuna vildi ég kyssa o. s. frv.
Það síðasta, sem vitað er um
steininn, er að hann sást á sín-
um stað kl. 21.30 að kvöldi þess
22. febrúar á árinu 1962, og var
þá andspænis framhjóli á bif-
reiðinni A 407. Á sama tíma var
mikið um að vera í fyrrverandi
kirkju Aðventista á Laxagötu
5 í borginni.
Eftir hvarf steinsins, sneri ég
mér til lögreglunnar í borginni,
en að mínu áliti voru undir-
tektir ekki sem æskilegastar.
Mér var tjáð, að vera kynni að
ég yrði fundinn sekur fyrir að
hafa steininn þama. En eftir að
hafa kynnt mér samþykktir
borgarinnar undanfarin 43 ár,
þá var ég ekki fús til að viður-
kenna að gripdeildir og yfir-
gangur hvers konar gæti sam-
rýmzt þeim. Eg sný mér því til
alheimslögreglunnar Interpol,
enda þótt að hennar starf sé að-
allega við eiturlyf. Líka var ég
þýfgaður um hvort ég væri
réttur eigandi að steininum, og
taldi ég mig vera það. Verður
svo beðið eftir árangri af nið-
urstöðum þessara rannsókna og
geta þau ekki orðið nema é einn
veg, fullkomin uppreisn, af að
rísa og ljóstra upp.
E. J.
svo viðbrugðið var. Ingólfur
hélt dagbækur frá unga aldri og
skráði hann jafrian þar sín hugð
arefni m. a. um síldar- og fisk-
afla og það sem gerðist í kring-
um hann, enda athugull og vel
gefinn. Fiskifræðingur einn
frétti um þetta starf Ingólfs og
fékk lánaðar bækur hans og
kvað fiskifræðingurinn þetta
um þann fróðleik er hann vant-
aði um fiskveiðar hér innfjarðar
og hlaut hann viðurkenningu
fyrir.
Ingólfur kvæntist eftirlifandi
eiginkonu sinni, Ingibjörgu Hall
dórsdóttur, árið 1925 og bjuggu
þau allan sinn búskap að Strand
götu 25 b hér í bæ. Þau eign-
uðust tvær dætur, Margréti og
Sigurlaugu. Einnig ólu þau upp,
sem sína dóttur, Ástu, systur-
dóttur Ingibjargar. Irigólfur var
mikill trúmaður og fylgdist vel
með allri kristilegri starfsemi
hér í bænum.
Ég, sem rita þessi fáu orð,
átti því láni að fagna að vinna
með Ingólfi um nokkurra ára
skeið, og var gott með honum
að vera, jafn drenglyndum og
gætnum manni sem hann var
og mun ég ætíð minnast hans
sem bezta drengs og ágæts vin-
ar. Hið snögga fráfall hans var
mér því sár harmur, svo óvænt
sem það kom.
Að síðustu votta ég konu
hans og ættingjum mína beztu
samúð.
Þér, vinur, færi ég mínar
beztu þakkir fyrir samveru-
stundirnar, vináttuna og tryggð
ina og allt gott á liðnum dögum.
Friður Guðs sé með þér.
Þorsteinn Hallfreðsson.
HAPPDRÆTTI KFUM
EFTIRTALIN nr., útdregin á
skrifstofu bæjarfógeta fimmtu-
daginn 15. febrúar, hlutu vinn-
ing:
Nr. 1000: Kvikmyndatöku-
vél. — Nr. 977: Hárþurrka. —
Nr. 510: Flugfar til Oslo (báðar
leiðir).
Allir miðar seldust, og þakka
félögin velvild og góðar viðtök-
ur.
Vinningsmiðar hafa komið
fram.
(Birt án ábyrgðar).