Dagur - 27.06.1964, Qupperneq 4

4
5
Skrifstofur, Hafnarstræti 90, Akureyri
Símar 1166 og 1167
Ritstjórí og ábyrgðarmaður:
ERLINGUR DAVÍÐSSON
Auglýsingar og afgreiðsla:
JÓN SAMÚELSSON
Prentverk Odds Bjömssonar h.f.
Héraðsskóli
EINS og segir á öðrum stað í blað-
inu í dag, hafa konur í Eyjafirði
fram, gefið 50 þús. kr. til fyrirhug-
aðs héraðsskóla í Eyjafirði. Með því
hafa þær sýnt vilja sinn í verki, svo
ekki verður um villst.
Yngsti héraðsskóli landsins er 15
ára gamall. Allir eru þeir yfirfullir
á 'hverjum vetri og samkvæmt um-
sögn skólastjóranna, er fjölda ung-
menna synjað um skólavist í þessum
skólum árlega vegna þrengsla. Ung-
lingar í sveitum landsins, sem livergi
fá skólavist, skipta hundruðum. Þyk-
ir mönnum, sem nú sitji æska dreif-
býlisins við skarðan hlut í menntun-
araðstöðu, í samanhurði við jafn-
aldra sína í bæjunum, sem flestir
hafa aðstöðu til að njóta bæði skóla-
vistar og heimila sinna og án tilfinn-
anlegs kostnaðar.
Þessi aðstöðumismunur á sinn þátt
í bústaðaskiptum þeim og straumn-
um til þéttbýlisins, sem nú ógnar
framhaldsbyggð í sumum sveitum
þessa lands.
Unglingadeildir við barnaskóla,
sem á ýmsum stöðum hefur verið
komið á stofn, bæta úr brýnni þörf,
þótt um bráðabirgðaráðstöfun sé að
ræða.
Mál þessi voru rædd á Alþingi s.l.
vetur og í fyrra. Fyrst flutti Ingvar
Gíslason tillögu um liéraðsskóla í
Eyjafirði og aftur nú í vetur, ásamt
fleiri þingmönnum Framsóknar- I
flokksins, og þá á breiðari grundvelli
og með nauðsynlegar undirbúnings-
rannsóknir fyrir augum. Allsherjar-
nefnd, sem fjallaði um málið, skilaði
tveim álitsgerðum og lengri varð
áfanginn ekki í bráð.
Allt er mál þetta byggt á hinni
miklu og óvéfengjanlegu þörf og
kröfunni um jafnrétti til menntunar-
aðstöðu
Þeir, sem reynt hafa að kynna sér
menntunaraðstöðuna út frá stað-
reyndum, sem fyrir liggja, liafa talið
þörf fyrir 8 nýja héraðsskóla í land-
inu, af heppilegri stærð.
Eyfirzku konurnar, sem fyrr get-
ur, og gefið hafa álitlega peninga-
upphæð og sent frá sér áskorun til
annarra félagssamtaka að leggja mál-
inu lið, hafa gefið gott fordæmi. því
að Eyfirðingar og Norður-Þingey-
ingar þurfa að sjálfsögðu að sýna í
verki vilja sinn, jafnframt því að
sækja mál sitt á öðrum vettvangi. □
Vinnu- og félagsheúnilið Bjarg á Akureyri.
(Ljósmynd: E. D.)
Sjálfsbjörg á Akureyri stækkar heimili
sitt, Bjarg við Hvannavelli
r
Fyrsta félagslieimili fatlaðra á Islandi
í SÍÐUSTU VIKU kvaddi Sjálfs
björg, félag fatlaðra á Akureyri,
fréttamenn að Bjargi.
Bjarg er fyrsta vinnu- og fé-
lagsheimili, sem félag fatlaðs
fólks hér á landi hefur reist og
mun sú framkvaemd teljast af-
rek í félagsmálastarfi. Bjarg er
vistlegur staður, stendur við
Hvannavelli, er nál. 200 ferm
bygging á einni hæð.
En nú gefur á að líta að
Bjargi. Þar er nú verið að
byggja við heimilið á þrjá vegu,
m. a. stóra vinnustofu og annað
nauðsynlegt húsnæði fyrir vax-
andi starfsemi. Gólfflötur húss-
ins alls er um 400 m-, viðbygg-
ingin fokheld. En nú mun fjárs
vant til að ljúka verkinu, sem
áætlað er að kosti 300 þúsund
krónur.
Erfðafjársjóður, velviljuð fé-
lagssamtök, einstaklingar og
hin aðdáunarverða þrautseygja
hínna fötluðu, hafa til þessa i
sameiningu lyft því Grettistaki,
sem vinnu- og félagsheimilið
Bjarg er. Nú verður almenning-
ur að rétta hjálparhönd við loka
átakið.
ið í Húsavík í lok síðasta mán-
aðar. Á þessum þingum hefur
verið fjallað um hin ýmsu mál,
sem sérstaklega snerta hags-
muni fatlaðs fólks í þessu landi,
en það gefur auga leið, að það
á á ýmsan hátt við erfiðari kjör
að búa, en fullhraust fólk, nema
sérstök aðstoð eða tilhliðrunar-
semi komi til. Eru það því
margvísleg mál, sem landsþing-
in og hin einstöku félög hafa
tekið til meðferðar og leitað úr-
lausnar á. Einkum hefur verið
lögð áherzla á ýmsar hliðar
tryggingarmála og að skapa fötl
uðu fólki aðstöðu til virkrar og
fullrar þátttöku í atvinnulífi
þjóðarinnar.
í sambandi við samþykktir
síðasta þings er sérstök ástæða
til að vekja athygli á áskorun
til löggjafarveldsins um, að sett
verði löggjöf um endurhæfingu
öryrkja á grundvelli lagafrum-
varps, sem fyrir liggur, að lög-
in um ríkisframfærslu sjúkra
manna og örkumla verði endur-
skoðuð, einnig reglugerð um út-
hlutun örorkustyrkja. í því sam
bandi er sérstaklega lögð
þess handa um húsbyggingu, og
var fyrsti hluti byggingarinnar
tekinn í notkun 1960, húsið
Bjarg við Hvannavelli. Hefur
þar síðan verið miðstöð félags-
starfseminnar, þar hafa fundir
félagsins og aðrar samkomur
verið og þar hefur verið haldið
uppi föndurvinnu á vetrum.
Á árinu 1962 var svo haldið
áfram byggingaframkvæmdum
og komið undir þak þeim hluta
byggingarinnar, sem ætlaður er
um stuðningi bæjaibúa, svo að
takist að ná settu marki með að
koma hér upp vinnustoíum og
koma þannig fleirum en verið
hefur til virkra starfa fyrir þjóð
félagið. Vill félagið benda á, að
mjög kærkomið er, að fólk ger-
ist styrktarfélagar, einnig stuðn
ingur við árlegt happdrætti
landssambandsins, en hluti af
hagnaði þess rennur til fram-
kvæmda hinna einstöku félaga.
Fyrir nokkru síðan gaf Sjálfs-
björg, landssamband fatlaðra,
út lítið kynningarrit, sem dreift
hefur verið ailvíða. Þeir, sem
fengið hafa rit þeta í hendur,
ættu að kynna sér það, og þar
er að finna eyðublað fyrir þá til
að útfylla, sem gerast vilja fé-
lagar, hvort sem aðal- eða styrkt
arfélagar. Eyðublað þetta út-
fyllt má senda, hvort sem vill
til landssambandsins eða hinna
einstöku félagsdeilda.
Fullgildir félagar í Sjálfsbjörg
á Akureyri eru nú 133 og styrkt
arfélagar jafnmargir. Formaður
félagsins er Adolf Ingimarsson,
ritari Ágústa Tómasdóttir, gjald
keri Kristín Konráðsdóttir, með
stjórnendur Heiðrún' Steingríms
dóttir og Líney Helgadóttir.
Varaformaður er Sigvaldi Sig-
mrðsson.11 □
Fyrsfa málverkasýningin haldin á
Elías B. Halldórsson sýndi þar myndir sínar
Frostastöðum 10. júní. Óþarfi er
að láta sér sjást yfir þann merk-
isatburð, sem skeði á Sauðár-
króki um s.l. helgi. Þar var
sem sé opnuð tveggja daga mál-
verkasýning. Mér er ekki kunn-
ugt um að áður hafi slíkur við-
burður átt sér stað í þeim bæ.
Og sannarlega þarf til þess mik-
ið áræði fyrir févana listamann
að ráðast í svona kostnaðar-
samt fyrirtæki sem það, að efna
til sýningar á verkum sínum í
fámennum bæ, þar sem fæstir
íbúanna hafa átt þess kost að
kynnast því af eigin raun hví-
líkur ánægju-, menningar- og
þroskaauki það er hverjum ein-
staklingi að komast, þótt ekki
sé nema í stundarsnertingu, við
verk góðra listamanna. Mér er
kunnugt um, að málarinn, Elías
B. Halldórsson, hafði í hyggju,
ef að vel tækist til um þessa
sýningu, að freysta þess að fá
aðra myndlistarmenn til þess að
feta í þá slóð, sem hann hafði
nú troðið og sýna á Sauðár-
króki en ég óttast því miður að
Frá vinstri: Kristín Konráðsdóttir, Líney Helgadóttir, Adolf Ingimarsson, Heiðrún Steingrhnsdótt-
ir og Ágústa Tómasdóttir. (Ljósmynd: E. D.)
tómlæti Sauðkræklinga hafi
reynst heldur mikið til þess að
af því geti orðið. Þar voru bæj-
arbúar slyppifengir.
LISTAMENN OG FÓLKIÐ
Við dreifbýlisbúar eigum þess
að öllum jafnaði því miður lít-
inn kost að kynnast verkum
okkar ágætu myndíistarmanna.
Það eru íbúar höfuðborgarinn-
ar, sem fyrst og fremst sitja að
þeim andlega heilsubrunni, —
og virðist ýmsum auk heldur
þykja eðlilegt. Ég man ekki
betur en að á síðasta alþingi
kæmi fram tillaga um það, að
ríkið stuðlaði að aukinni list-
kynningu út um land. Það sjón-
armið fann ekki náð fyrir aug-
um meirihluta þingmanna og er
þó meiri partur þeirra sendur
á þingbekki af því fólki, sem
úti á landsbyggðinni býr. Hvað
veldur slíkri afstöðu? Telja
menn sig kannski vera að
vernda blessaða kjósendurna
fyrir listamönnum eða lista-
mennina fyrir fólkinu?
58 MYNDIR
Af þeim 58 myndum, sem mál-
arinn sýndi á Sauðárkróki, voru
3 olíumálverk, 8 pastelmyndir,
3 krítarmyndir, 30 túsmyndir,
13 tréristur og 1 kol. Flestar
þótti mér þær athyglisverðar án
þess mér detti þó í hug að kveða
upp neinn dóm um listgildi
þeirra. Til þess er ég ekki bær.
Og mér finnst það heldur ekki
skipta neinu megin máli. Mér
hefur virst, að hinir svonefndu
„listdómarar,“ á hvaða sviði
sem er, séu oftar en hitt ósam-
mála í dómum sínum og við
hvað á sá þekkingarsnauði að
styðjast? En ég hafði mikla
ánægju af að sjá þessa sýningu
og hlaut þó að hafa þar miklum
mun skemmri viðdvöl en ég
vildi. Einkum tóku mig fanginn
Sauðárkróki
hinar skemmtilega táknrænu
túsmyndir, sem listamaðurinn
hefur gert við Tímann og vatn-
ið, eftir Stein Steinarr.
MENNTAÐUR MAÐUR
Elías B. Halldórsson er ætt-
aður úr Borgarfirði eystra. —
Listnám sitt stundaði hann fyrst
við Handíða- og myndlistarskól-
ann í- 3 ár en síðan við listahá-
skólana í Stuttgart og Kaup-
mannahöfn. Hann hefur áður
haldið sýningu á verkum sínum,
bæði í Bogasal Þjóðmynjasafns-
ins og austur á Norðfirði. Fæst
af verkunum á sýningunni er
nýgert en þó eru nokkrar tré-
ristumyndirnar frá s.l. vetri.
Aðspurður hvaðst Elías ekki
hyggja á frekara nám, í venju-
legum skilningi þess orðs, en
líklegt þykir mér, að listamenn
nemi alltaf eitthvað nýtt við
sköpun nýs verks. Undanfarin
missiri hefur Elías átt heima á
Sauðárkróki og unnið þar iðn-
aðarstörf, blátt áfram til þess
hans hjartfólgið hugðarefni og
sú er einlæg ósk hans, að mega
helga sig henni einvörðungu.
að geta lifað. Myndlistin er
En það reynist mörgum torvelt
að lifa á listinni einni saman á
íslandi. Alltof margir íslenzkir
listamenn eru neyddir til að
sinna venjulegu brauðstriti,
tímunum saman, oft þegar verst
gegnir, og má nærri geta hver
hemill það er á þroska þeirra
og listgleði. Verður aldrei met-
ið né vegið hversu mikilla verð-
mæta þjóðin fer á mis af þeim
sökum. Lengra hefur okkur nú
ekki ennþá borið frá örlögum
Sigurðar Breiðfjörð og nafna
hans málara.
Vonandi verður næsta mál-
verkasýning á Sauðárkróki bet-
ur sótt. Hygg ég, að Elíasi B.
Halldórssyni þyki þá sem hafi
hann til nokkurs barizt. —mhg
FIMMTI VIÐAUKI VIÐ
B ARÐSTÚN SMÁLIÐ
JÆJA, þá er nú þjóðhátíðin
um garð gengin og þá fer mað-
ur vonandi að fá annað svar en
„alveg vonlaust fyrir þann 17.,
en reyndu að tala við mig þá.“
Það var sama hvar maður kom,
allir varu önnum kafnir við að
fegra og snyrta bæinn okkar og
má segja að viða hafi tekizt vel.
En væri nú ekki ráð að reyna
að halda í horfinu svo að menn
þurfi ekki að leggja saman dag
og nótt þegar hátíðlegir dagar
nálgast.
Já — það var þetta með Barðs
túnmálið, ég var búinn að
ítreka nokkrar spurningar til
bæjarstjórnar og bæjarverk-
fræðings, en auðvitað hafa
þeir verið á kafi í undirbúningi
— ekki síður en við hinir —
og nú vonar maður að þetta lag-
ist allt saman, ekki sízt þar sem
bæjarstjórnarfundir verða ekki
haldnir í júlí og ágúst. Það lít-
ur öllu verr út með svör frá
bæjarverkfræðingi, þar sem rik-
isstjórnin hefur nýlega skipað
hann í stjórn verksmiðjubákns,
sem reisa á við Mývatn, 'cn all-
ir sem kunnugir eru málum
munu sammála um, að störf þau
sem hann nú hefur með hönd-
um muni einum manni ofviða.
Því hefur verið skotið að mér
að bæjarstjómarfulltrúar muni
ekki alltof ánægðir með endan-
lega afgreiðslu margnefnds
Barðtúnsmáls, en eigi auðvitað
ekki gott með að játa það opin-
berlega, — en margir líta á
þögn þeirra sem viðurkenningu
á þeim ásökunum, sem fram
hafa komið.
Til er ákaflega einföld lausn
á málinu, — en hún er sú að
fresta öllum framkvæmdum á
barðstúni og þegar kemur að
því að samþykkja heildarskipu-
lag það sem fyrir liggur^ strik-
ast vega- og byggingafram-
kvæmdateikningar á því svæði
hreinlega út — það er nú allur
vandinn.
Hverju byggðarlagi er nauð-
synlegt að hafa traustu og vel-
útbúnu slökkviliði á að skipa.
Hér á Akureyri hafa — um ára-
bil — starfað fastráðnir bruna-
verðir. Einhver veila virðist
vera í ráðningu þessara manna,
þar sem enginn þeirra kom til
greina, þegar varaslökkviliðs-
stjóri var skipaður á síðasta
bæjarstjórnarfundi, en fyrir val-
inu varð einn af hinum önnum
köfnu bæjarfulltrúum. Við yf-
irumsjón með viðhaldi bifreiða
og véla komu þeir auðvitað ekki
til greina, til þeirra hluta vald-
ist einn ágætur bifvélavirkja-
meistari hér í bæ. Er í raun og
veru nokkuð vit í að láta þessa
menn vera eina á vakt. Ef sú
skýring skyldi nærtækari að
erfitt þyki að gera upp á milli
varðanna, virðist þetta nú vera
vafasöm aðferð til úrlausnar, —
eða á maður ef til vill eftir að
heyra það, að Skarphéðinn í
Amaró sé ráðinn varakaupfé-
lagsstjóri KEA og Ingvi í Hafn-
arbúðinni hafi yfirumsjón með
gluggaútstillingum.
Með beztu kveðjum.
Dúi Björnsson.
Þótt Bjarg, heimili fatlaðra,
sé úr dauðu grjóti og jámi,
eins og flest önnur hús, hefur
það aðra og meiri þýðingu en
flest önnur félagsheimili, því
þar hafa menn og konur, sem í
einhverju er áfátt likamlega,
fundið gleði sína og sjálfstraust
við fjölbreytta vinnu og félags-
störf. En þó hefur samfélagið
ekki hlynnt nógsamlega að
fötluðu fólki, þótt almennur
skilningur á séraðstog við
það sé mjög vaxandi. Sjálfs-
bjargarfélögin og almenningur
vinna að því að auka skilning
landsfeðranna á þessum málum
og miða þau mál í rétta átt.
í fréttatilkynningu Sjálfsbjarg
ar á Akureyri, segir:
„Félagið Sjálfsbjörg á Akur-
eyri var stofnað 8. október 1958
en fyrsta Sjálfsbjargarfélagið
var stofnað á Siglufirði í júní
1958. Hafði Sigursveinn D.
Kristinsson, tónskáld, forgöngu
um stofnun bcggja þessara fé-
laga og einnig fleiri félaga, er á
eftir komu. Landssamband þess-
ara félaga var stofnað í júní
1959. Var 6. landsþing þess hald
áherzla á, að fellt verði niður
hið óréttláta ákvæði um úthlut-
un örorkubóta til fatlaðra hús-
mæðra, en að þeim verði tryggð-
ur sami bótaréttur og öðrum
þjóðfélagsþegnum. Og loks, að
aðstandendum barna með skerta
orku verði tryggð greiðsla á
öllum kostnaði, sem af fötlun
þeirra leiðir.
Undanfarin ár hefur jafnan
verið úthlutað nokkrum fjölda
bifreiða til fatlaðs fólks og veitt-
ur afsláttur af tollgjöldum. En
þessi úthlutun hefur verið bund
in við ákveðnar tegundir bif-
reiða og ekki ætlast til, að ör-
yrki njóti þeirra hlunninda
nema einu sinni á æfinni. En
bílar endast sjaldnast heila
mannsæfi, og því er það krafa
Sjálfsbjargarfélaganna, að þeim
verði gefinn kostur á að endur-
nýja umræddar bifreiðir, eink-
um með. það fyrir augum, að
þeir, sem þess þurfa, geti átt
kost sjálfskiptra bifreiða eða á
annan hátt sérstaklega útbúinn
án aukakostnaðar.
Félagið Sjálfsbjörg á Akur-
eyri hófst fljótt eftir stofnun
fyrir fastar vinnustofur. Er
reiknað með því, að lokið verði
við þann byggingaráfanga á
þessu ári, ef framkvæmdir ekki
stöðvast fyrir fjárskort.
Ekki er enn að fullu ákveðið,
hvers konar vinnustofur eða
hvaða framleiðsla verður þar
stunduð.En vafalaust verður þar
um einhvern léttan iðnað að
ræða, og standa yfir athuganir
á því, hvað hentugast muni að
taka fyrir.
Vegna hins mikla iðnaðar hér
á Akureyri hefur auðveldara
verið hér en víða annarsstaðar
fyrir fólk, sem eitthvað er fatl-
að, að komast út í atvinnulífið,
en þó er alltaf nokkur hópu-r,
sem ekki hefur neina möguleika
til að sækja hinn almenna vinnu
markað, og fyrir það fólk sér-
staklega eru væníanlegar vinnu
stofur hugsaðar.
Til framkvæmda hefur félag-
ið notið styrks og lána frá Erfða
fjársjóði, og einnig hafa margir
einstaklingar og fyrirtæki stutt
félagið myndarlega. Væntir fé-
lagið, að framhald verði á góð-
— Mamma er niðri í klefanum sínum, segir hann.
— Ég fer þá ofan og heilsa henni fyrst, segir Iðunn, og fer þegar
ofan til frú Gilde. Hún hefir náð sér ótrúlega þetta sumar. Þreyttir
andlitsdrætir hennar eru nú miklu blæfrískari en áður. Og þolinmæði
og ró móta svip hennar. Á einhvern hátt hefir Haraldi tekizt að
bæla niður áfengisþrá hennar. Ef til vill hefir hún náð í einstöku glas
í laumi, en aldrei svo mikið, að verulega bæri á því. Hver veit, hvað
henni kan að takast með varanlegri einbeitni.
Það glaðnar mjög yfir frú Gilde, þegar Iðun kemur inn til henar.
Hún spjallar lét og fjörlega um allt og ekkert. Og hún er með nýja
bók i höndunum. Já, Iðunni er Ijóst, að þessi ferð getur orðið frú
Gilde sannkallað björgunarbelti. Hún hefir hlakkað til ferðarinnar
með eftirvæntingu og forvitni. Og raunverulegi þurfa allir að eiga
eithvað í vændum, sem þeir geta hlakkað til!
— Vitið þér, hvort Rossí er kominn um borð? spyr frú Gilde allt
í einu.
— Nei, ég hefi ekki séð neitt til hans né heyrt síðan um nónbilið.
— Furðulega! Frú Gilde opnar bókina og blaðar dálítið í henni. —
Það er annars aldrei að vita, nema hann kunni að finna upp á að
hætta við allt saman, hætta við ferðina á siðustu stundu, bætir
hún við.
— Já, Rossí er nú einu sinni Rossí! En nú skal ég ganga upp
og sjá hvað setur.
Iðunn gengur aftur upp á þilfar og finnur Harald þar úti við
Öldustokkinn. Hún nemur staðar við hliðina á honum. Þau horfa
bæði ofan á bryggjuna. Bílar eru þar á ferð og flugi fram og aftur
með ferðafólk og farangur. Iðunn litur upp á Harald, háah og glæsi-
legan, og fallegan vangasvip hans. Hvað skyldi hann vera að -hugsa
um núna. Hún hélt að nú þekkti hún hann svo vel eftir langa við-
kynningu. En í þessu augnabliki er hann henni samt ókunnugur.
Hún horfir aftur ofan á bryggjuna. Þar kemur enn einn bill og
stöðvast við landgöngubrúna. Og i þetta sinn er það Rossí! En hann
er ekki einsamall. Eigandi Te-hússins er förunautur hans, ferða-
AUÐHILDUR FRÁ VOGI:
| GULLNA BORGIN
klæddur. Hann fylgist með Rossí út í skipið.
— Þetta grunaði mig ekki, segir Haraldur lágt, án þess að líta af
þeim tveim, sem nú eru að koma. Iðunn horfir í sömu áttina. Hún
svarar engu. Haraldur segir þá:
— Sástu hver var förunautur Rossís? segir hann og snýr sér
hálfvegis að henni. Hún kinkar kolli.
— Ég veit ekki annað að segja: Ameríka sleppir aldrei aftur
því, sem hún hefir náð fullum tökum á, segir Haraldur hugsi.
Iðunn finnur sannleiksgildi þessara orða Haralds.
Nú eru landfestar leystar. Vélar skipsins taka að hreyfast. Iðunn
horfir ofan á bryggjuna til að gá að Björgu. En hún hefir sennilega
ekki orðið laus, þótt seint sé, — eða kannski ekki treyst sér til að
koma og kveðja Iðunni á ný!
Landfestar siga fram eftir bryggjunni, og lykkjan fellur þungt
niður í sjóinn. Skipið sígur frá bryggjunni. I þessu vetvangi finnst
Iðunni, sem kaðallykkjan sú arna hafi leyst hana frá borginni hérna
fyrir fullt og allt. Borgin hefir aðeins verið biðstöð hennar um hríð.
Og á vissan hátt vísað henni veginn lengra áleiðis.
Haraldur og Iðunn standa enn við öldustokkinn, meðan skipið
sígur áfram út milli næstu hólma og skerja. Septembermyrkrið
sveipast um þau. Borgin minnkar óðum í augum þeirra. Þúsundir
ljósa lifa og blika þar inni. Gullna borgin! hafði Björg éinu sinni
sagt. Þannig hafði Björg nefnt borgina, áður en hún kom þangað.
En nú — ? Æ-já, borgin á sennilega jafnmarga dimma skugga sem
blikandi ljósleiftur, þegar nær er komið.
Hægur vindblær leikur um farþega þá, sem enn eru á þiljum
uppi. Iðunn lokar augunum snöggvast. Það er sem hönd strjúki létt
um vanga hennar. Jörundur sprettur upp í huga hennar og sviptir
hana mætti og megni. Hún hefir reynt að víkja þessum hugsunum
á bug og sem allra lengt frá sér í dag. En samt hafa þær vsít dulist
henni allan tímann. Hversvegna er hún að hugsa svona órjúfandi
sterkt til Jörundar núna? Hversvegna þráir svo óhemjusterkt í átt-
ina til hans? Er það kannski sökum þess, að hún — og ef til vill
allir — þrá það, sem þeir ekki eiga? Og þangað sem þeir ekki eru?
Og nú heyrir hún rödd hans í huga sér, eins og hún var siðast: Ið-
unn, bíddu! hafði hann hrópað hátt í símann. — Nei, hún verður
að átta sig. Jörundur er langt héðan. Fjarlægðin milli þeirra eykst
í sífellu. — Jörundur! ómar innra með henni. Hana langar til að
nefna nafnið hans út í bláinn. — Jörundur, finnurðu ekki, hve hugur
minn og hugsun öll heldur samt fast í þig? Einhverntxma, og það
áður en mjög langt líður, skal ég svara þér, þegar hugmyndavefur
minn leitar aftur hingað með ívafið allt á bókarblöðum. — Þar
muntu finna svarið, Jörundur!
Myrkrið umhverfis þau þéttist í sífellu. Ljósin inni á ströndinni
fækka og dofna stöðugt.
— Eigum við að fara ofan? segir Haraldur.
Nú man Iðunn allt í einu eftir, að Haraldur stendur fast hjá
henni. Hún kinkar kolli. Augu hennar stara enn út myrkrið á ljósin
inni á ströndir.ni. Haraldur leggur höndina létt ofan á hönd hennar
á öldustokknum.
— Komdu þá, Iðunn! - j
Hún fylgir honum burt eftir þilfarinu, án þess að líta aftur.
Og skipið stefnir áfram út í nóttina. Langt úti í fjarðlægð deplar
landtöku-viti augum.
E N D I R .