Dagur - 21.11.1964, Blaðsíða 4

Dagur - 21.11.1964, Blaðsíða 4
4 5 Skrifstofur, Hafnarstræti 90, Akureyri Símar 1166 og 1167 Ritstjóri og ábyrgðarmaður: ERLINGUR DAVÍÐSSON Auglýsingar og afgreiðsla: JÓN SAMÚELSSON Prentverk Odds Björnssonar h.f. Skógræktin SAMKVÆMT frumvarpi til fjár- laga fyrir árið 1965, sem nú liggur fyrir Alþingi, er gert ráð fyrir, að tíkissjóður verji rúmlega 7 millj. kr. til skógræktarmála á næsta ári. Auk þess hefur skógræktin (Landgræðslu sjóður) tekjur af sérálagningu á tó- baksvörur, og því ekki fjarri lagi að skógræktarfé verði það ár um 10 milljónir króna. Það hefur verið ljúfur draumur margra íslendinga, að sjá landið skógi vaxið „milli fjalls og fjöru“ j eins og komizt er að orði í íslend- | ingabók um skóga landnámsaldar. I Sumir hafa þó talið annan gróður vænlegri til að græða „foldarsárin“, þ. e. „melgrasskúfinn harða“ og aðr- ar grastegundir. Jóhann Skaptason, sýslumaður á Húsavík, hafði eitt sinn orð á því í blöðum, að honum þætti skógrækt- arfé misskipt milli landshluta. Væri rétt að verja meiru fé til skógræktar á Norðurlandi en gert væri. Ekki vildi skógræktarstjómin á það fallast, að henni hefði yfirsézt í þessum efnum. Svo kom páskaveðr- ið mikla, sem margir muna. Hlý- viðri breyttist í frosthörku á fáum klukkustundum. Vaknandi vor breyttist í vetur. I þessum páskabyl dó drjúgur hluti af hinum ungu, vaxandi trjáplöntum á Suðurlandi. Jafnvel há tré visnuðu þegar kom fram á sumarið. Hér á Norðurlandi urðu skemmdimar litlar. Af einhverjum ástæðum er sá skógargróður, sem lifað hefur af harðindatímabilin í sögu landsins og dafnað bezt aðallega á austan- verðu Norðurlandi og á ofanverðu Fljótsdalshéraði. Af þessu hefði fyr- ir löngu mátt draga þá ályktun, að í þessum landshlutum væru skilyrði til skógræktar bezt, og ef verja ætti fjármunum til að koma upp nýjum skógum, væri vænlegast að velja þeim stað í þessum landshlutum. En skógræktarstjómin situr suður við Faxaflóa og á Kjalamesi og í ná- grenni Stór-Reykjavíkur á að nota þjóðargjöf Norðmanna til að skapa íslenzka skóga. Það myndi víst þykja meira en lítil goðgá, ef stung- ið væri upp á því, að skógræktar- stjórinn og starfslið hans sæti á Hall- ormsstað eða skógarsveitunum hér norðanlands. Þó er það svo, að hvergi er líklegra til verulegs árang- urs að rækta nytjaskóg en á Norður- og Austurlandi og tré og runna til skjóls og skrauts. Og fyrir 10 milljón ir af almannafé árlega, þarf að sjást töluverður árangur. SJÖTUGUR: Benedikf Baldvinsson SVALBARÐSSTRÖNDIN er talin ein blómlegasta byggð hér á landi. Miklar og glæsilegar byggingar jafnhliða stórfelldri ræktun skipa þessari sveit í röð úrvalsbyggða þessa lands. Hef- ir þar haldist í hendur stórhug- ur bænda og mikil ráðdeildar- semi. Einn þeirra atorkubænda, er hér hefur lagt hönd á plóginn, fyllir sjöunda tuginn í dag. Það er Benedikt Baldvinsson óðals- bóndi á Efri-Dálksstöðum. Hann er fæddur á Veigastöð- um á Svalbarðsströnd 19. nóv- ember 1894. Foreldrar hans voru Baldvin Jóhannesson og Guðlaug Benediktsdóttir, dugn- aðar og greindarhjón er þar bjuggu. Ólst Benedikt þar upp, en fluttist með foreldrum sínum og fjórurn systkinum, öllum í æsku, að Efri-Dálksstöðum árið 1912. Hafði faðir hans tekið jörðina á leigu til 10 ára og hugðust þau hjón, með hjálp uppvaxandi barna, bæta jörð og húsakynni, sem mjög voru léleg. En Baldvins naut ekki lengi við. Þá um haustið missti hann heilsuna og varð lamaður og óvinnufær upp frá því. Kom það í hlut Benedikts að verða fyrirvinna heimilisins. Stuttu síðar missti yngri bróðir hans heilsuna og yngsta systir hans einnig og féllu bæði frá í blóma lífsins með stuttu millibili. Eln þrátt fyrir þetta mikla and- streymi gafst Benedikt ekki upp. Hann hafði að vísu ætlað að ganga menntaveginn og fara í Gagnfræðaskólann á Akur- eyri, en varð nú að kveðja þá æskudrauma fyrir fullt og allt. Hugur hans hafði snemma hneigst að búskap og ræktun og ákvað hann nú að helga því krafta sína. Þegar leigutími jarðarinnar var útrunninn var hún auglýst til sölu. Vildi þá Benedikt kaupa, en lánastofn- anir synjuðu um fyrirgreiðslu. Tókst honum þó með aðstoð góðra manna að fá jörðina keypta og hefir hann búið þar síðan, eða í meira en hálfa öld. Hóf hann fljótlega ræktunar- framkvæmdir af stórhug og bjartsýni, en litlum efnum. Kom það brátt í ljós, að honum lét búskapur vel. Fór þar sam- an dugnaður hans og óbilandi trú á landið, en þó gætni í hví- vetna, því hann kunni ætíð fót- um sínum forráð. Hefir hann fyrir löngu gert garðinn frægan svo að jörð hans er nú í tölu fremstu stórbýla við Eyjafjörð. Þó ræktunarstörfin hafi átt ríkust ítök í huga Benedikts, hefir honum þó unnist tími til fjölmargra trúnaðarstarfa fyrir sveit sína og samferðamenn. Munu þau ekki mörg framfara- málin í sveitinni, sem Benedikt hefir ekki látið sig varða og stutt á margvíslegan hátt. Væri of langt mál að telja þau öll upp. Benedikt var einn af stofnend um ungmennafélagsins í sveit- inni og formaður þess og féhirð ir um áratugi. f skólanefnd hef- ir hann setið í 40 ár og mörg ár formaður, og í hreppsnefnd 16 ár, þar af 4 ár oddviti. Hann hefir verið formaður sjúkrasam lagsins frá stofnun 1944 og í sóknarnefnd í áratugi Vann hann mjög að byggingarmálum hinnar nýju, glæsilegu kirkju og var þar ótrauður baráttu- maður. Þá hefir Benedikt ver- ið deildarstjóri Strandardeildar KEA lengi og formaður lestrar Benedikt Baldvinsson. félagsins var hann um fjölda ára. Þá má sízt gleyma starfi hans við Sparisjóð Svalbarðs- strandar. í stjórn hans hefir Benedikt verið frá 1922 og í aldarfjórðung sparisjóðsstjóri. Hefir stofnunin vaxið mjög und ir stjórn hans og ótaldir eru þeir, sem notið hafa hjálpsemi hans og fyrirgreiðslu. Mun hon um áreiðanlega falla þungt, að synja nokkrum um hjálp. — Svo hefir hann sjálfur sagt mér, að þegar hann fékk neitun um fé til kaupa á jörð sinni, hafi hann strengt þess heit að verða síðar meir þurf- andi að liði, ef geta sín og ástæður leyfðu. Það heit hefir Benedikt trúlega efnt. Benedikt er kvæntur Frið- riku Kristjánsdóttur frá Helga- stöðum í Reykjadal, hinni ágæt ustu konu. Þau eiga þrjú börn uppkomin og hefir Kristján tekið að nokkru við búi með föður sínum. Þótt árin séu nú tekin að fjölga, verður þess sízt vart. Benedikt geymir enn eld æsk- unnar, áhuga á hverju góðu máli og gamansemi, þegar við á. Hann er bókamaður, les mik- ið og kann vel að velja lestrar- efni. Á unga aldri féll það í hans hlut á löngum vetrar- kvöldum, að lesa upphátt fyrir heimilisfólkið, fslendingasög- urnar og önnur merkisrit og varð það honum góður skóli. Hann er sá gæfumaður að geyma enn eld þeirra hugsjóna sem hann hyllti ungur. Bind- indismaður hefir hann verið alla ævi og traustur samvinnu- maður. Hann hefir verið trúr hugsjón ungmennafélagsskapar ins undir kjörorðinu „ræktun lýðs og lands.“ Og þegar þar við bætist að hann er ætíð glað- ur og reifur, fyndinn og gaman- samur, þá er sízt að undra, þótt margir sendi honum hlýjar vin arkveðjur á þessum merku tímamótum. Ámi Bjarnarson. Er íslenzkur iðnaður á uiidanhaldi? FRA VALDASTOÐUM TIL VETURHÚSA, brot úr end- urminningum, eftir Björn Jó- hannsson, skólastjóra. Útgef- andi er bókaútgáfan Fróði. EINHVER vinsælasta bók- menntagrein undanfarin ár eru minningabækur. Liggur við að skáldsögurnar hafi orðið að þoka fyrir þeim. Söguþjóðin ann „íslendingasögum“ eins og fyrr. Enda hafa vel ritaðar minningabækur marga kosti og að minnsta kosti einn fram yfir skáldsöguna: Atburðirnir hafa gerzt. Þær eru brot úr þjóðsög- unni. Út er komin ný minningabók eftir Björn Jóhannsson, skóla- stjóra í Vopnafii’ði, sem hann nefnir Frá Valdastöðum til Veturhúsa. Björn er Húnvetn- ingur að ætt og uppruna. Segir hann frá æsku sinni og upp- vexti, og ýmsu fólki er hann kynntist þá‘. Kennaraprófi lauk hann 1913, og gengur að eiga efnilega heimasætu af Jökuldal, Onnu Magnúsdóttur frá Hjarðarhaga, nokkrum árum síðar. Hefur hún reynst honum hin mesta heilladís. Frá þeim tíma hefur Björn átt heima á Austurlandi. Fyrstu tvo veturna kenndi hann á Berufjarðarströnd. Féll honum þar vel, og er lýsing hans á fólki þar rétt og hófsam leg. Má segja að frásögn Björns einkennist öll af sanngirni á fólki því, er hann lýsir. Meðal þeirra er hann kynnt- ist á Berufjarðarströnd var Guðmundur „ralli.“ En þessi auðnuleysingi og „brennivíns- berserkur" er frægur á þeim ALLMENNA bókafélagið hef ur sent frá sér þrjár fyrstu bæk ur haustsins. Allt eru þetta bæk ur, sem eiga eftir að vekja at- hygli á bókamarkaðinum. Fyrst er að nefna Þættir um íslenzkt mál, undir ritstjórn próf. Hall- dórs Halldórssonar, því næst bókina Spánn eftir Hugh Thom as úr bókaflokknum Lönd og þjóðir og síðast en ekki sízt fyrstu smásögur ljóðskáldsins Guðmundar Frímanns. Bókin heitir Svartárdalssólin og er tíu ástarsögur. Þættir um íslenzkt mál eftir nokkra íslenzka málfræðinga. Dr. Halldór Halldórsson próf. hefur annast ritstjórn bókarinn- ar. Þættir þeir, sem í þessari bók birtast eru af hendi höf- unda hugsaðir sem alþýðleg fræðsla um íslenzka tungu og þróun hennar. Efninu er skipt í átta þætti. Bókin er prentuð í Prent- smiðjunni Leiftri en Félagsbók- bandið annaðist bókband. Spánn er eftir enska sagn- fræðinginn Hugh Thomas í þýðingu Andrésar Kristjánsson- ar ritstjóra. Þetta er tíunda bólc in í hinum vinsæla bókaflokki Lön'd og þjóðir. slóðum, þó lítið hafi verið um hann ritað. Gaman er að lesa um ferða- lög skólapilta fótgangandi til Reykjavíkur. Og ekki síður fei'ðasögu þá, er Björn sækir foreldra sína á hestum vestur í Húnavatnssýslu harða vorið 1915. Fær hann þar hlýleg eft- irmæli bóndinn í Varmavatns- hólum í Oxnadal. Gefa þessi ferðalög góðar hugmyndir um samgöngur áður en bílar komu til sögunnar. Þau Björn og Anna hófu bú- skap á Jökuldal árið 1915, en fluttust að Veturhúsum í Jök- uldalsheiði vorið 1917 og bjuggu þar í 4 ár. Lýkur bók- inni er þau fluttu til Vopna- fjarðar 1921, þar sem ævistarf- ið, kennsla og skólastjórn, beið hans, en margvísleg störf henn- ar ásamt uppeldi barnanna. — Verður ekki eitthvað sagt frá því síðar? Frásögnin af búskapnum á Veturhúsum er veigamesti þátt ur bókarinnar. Er þar jöfnum höndum skýrt frá unaði heiðar innar á fögrum sumardögum, er sólin glampaði á heiðavötn- in, og illviðrum vetranna og mannraunum þeim, sem íbúarn ir urðu að þreyta við frost og bylji í smalamennsku og kaup- staðarferðum. Áður hefur verið skráð saga heiðabýlanna. En mikilvægt er að fá þessa lýs- ingu frá einum heiðarbóndan- um á þeirri lífsbaráttu, sem þeir uj'ðu að þreyta við ýmsa erfiðleika. Þessar frásagnir eru bráðskemmtilegar aflestrar. Frá Valdastöðum til Vetur- húsa er stór bók, 223 blaðsíður í stóru broti með nokkrum góð- Hér er fjallað um Spán í máli og myndum. Landinu er lýst, þjóðinni og menningu hennar, lífi hennar og starfi. Þetta er í senn falleg og fróðleg bók. Þetta er tíunda bókin í þess- um vinsæla bókaflokki og eru sumar af fyrri bókum í bóka- flokknum uppseldar en aðrar á þrotum. Myndaarkir í bókinni um Spán eru prentaðar í Verona á ítalíu en setning og prentun texta annaðist Prentsmiðjan Oddi. Sveinabókbandið sá um Svartárdalssólin eftir Guð- mund Frímann. Þetta er fyrsta smásagnasafnið frá hendi Guð- mundar Frímann, en hann er löngu landskunnur fyrir Ijóða- gerð sína. Hafa áður komið út eftir hann fimm ljóðabækur, síðast Söngvar frá sumarengj- um árið 1957 og loks ljóðaþýð- ingar árið 1958 og 1959. Á síðustu árum hefur Guð- mundur Frímann snúið sér að smásagnagerð og birtist hér úr- val fyrstu sagna hans. í þessu safni eru tíu sögur, sem allar fjalla um ástina, fjöl- breyttar að uppruna og efnL Bókin er prentuð og bundin af Prentsmiðju Hafnarfjarðar. um myndum. Vönduð að öllum frágangi. Glögg og góð mynd úr lífi íslenzku þjóðarinnar og jafnframt lýsing á einum af hennar beztu sonum. Eiríkur Sigurðsson. SAMVINNAN OKTÓBERHEFTI Samvinnunn ar er nýlega komið út, fjöi- breytt að efni eins og jafnan áð- ur. Ritstjórinn, Páll H. Jónsson, ritar þar m. a. um blaðakost samvinnumanna, um forseta- frúna, Dóru Þórhallsdójtur látna, greinina Þjóðskáld og þrjú dæmi og grein frá kapp- reiðum á Vallarbökkum. Hann á og viðtal við Gísla bónda Magnússon í Eyhildarholti og skrifar um 65 ára samvinnuleið togann, Jakob Frímannsson. Jón S. Jónsson skrifar þætti úr sögu tónlistarinnar, Agnar Tryggvason bregður upp svip- myndum úr íslenzkri landbún- aðarsögu. Þá má og geta sam- vinnufréttanna, bókaumgetn- inga, matreiðsluuppskrifta og hraðfrystingu matvæla. Forsíðumynd Samvinnunnar er að þessu sinni af skagfirzk- um gæðingi, en margar aðrar myndir prýða þetta hefti. □ GLÆSILEGT HEFTI ICELAND REVIEW NÚ er komið nýtt hefti af Iceland Review, ársfjórðungsrit- inu, sem hér er gefið út á ensku. Þetta síðasta hefti er 60 blaðsíður að stærð, vandað að efni og öllum frágangi, sem fyrri hefti ritsins, mjög mynd- skreytt og prentað á góðan myndapappír. Islenzku utanríkisþjónustunni eru m. a. gerð sérstök skil í þessu hefti, sem hefst á ávarps- orðum utanríkisráðherra, Guð- mundar í. Guðmundssonar. Agnar Kl. Jónsson, ráðuneytis- stjóri, skrifar um utanríkisþjón- ustuna og þróun hennar, Pétur Thorsteinsson, sendiherra um ísland í NATO og OECD — og Thor Thors, sendiherra skrifar um ísland í sameinuðu þjóðun- um. Myndir eru af öllum sendi- herrum íslands erlendis, skrá yfir sendiráð, ræðismenn og vararæðismenn íslands. Enn- fremur eru í þessu hefti myndir frá fundi fastanefndar þing- mannasambands NATO, sem haldinn var hér í sumar. Sigurður A. Magnússon, blaða maður, skrifar um íslandsheim- sóknir ensk-ameríska ljóðskálds ins W. H. Auden og birt eru tvö Ijóða hans um ísland: „Journey to Iceland,“ úr fyrri ferð hans hingað — og „Iceland Revisit- ed,“ sem Auden orti eftir ís- landsferðina í sumar. Steingrímur Hermannson skrifar um vísindarannsóknir á (Framhald á blaðsíðu 7). Á UMLIÐNUM ÁRUM hefur margþættur iðnaður verið að festa rætur í þjóðlífi vorra ís- lendinga. Margar greinar þessa iðnaðar hafa náð verulegum þroska. Sem heild hefur ís- lenzkur iðnaður • nú verið það viðurkenndur af stjórnarvöld- um landsins, að mál hans heyra undir einn ráðherra ríkisstjórn- innar, iðnaðarmálaráðherra, hliðstætt hinum aðalatvinnu- vegum vorum, landbúnaði og sjávarútvegi, en hvor þessara atvinnuvega hefir sinn ákveðna ráðherra til að gæta hagsmuna sinna. Auk þessa hefir nú verið komið á iðnlánasjóði og Iðnað- arbanka til eílingar íslenzkum iðnaði. Það verður þó að segjast eins og það er, að sjávarútvegur og landbúnaður njóta í margþætt- um skilningi, velvildar og stuðn ings ríkisvaldsins, bæði fjár- hagslega og siðferðilega, langt fram yfir það sem iðnaðurinn hefir nokkru sinni þekkt bæði -fyrr og nú. Sjávarútvegurinn og landbún aðurinn njóta þeirra forréttinda báðir að vera studdir af ríkis- valdinu, eigi einasta með greið- um aðgangi að bönkum lands- ins ( samanber afurðalán) held- ur njóta báðir þessir atvinnu- vegir vorir beinna styrkja svo nemur hundruðum milljóna ár- lega. Sá er þetta ritar veit að báðir þessir atvinnuvegir þarfn ast þessara styrkja og illgjör- legt mun að reka þjóðfélag vort í dag án þeirra. Það skal jafnframt tekið fram að íslenzkur iðnaður hefir af ríkisvaldsins hálfu notið stuðn- ings í tollalöggjöf landsins, með allháum tollum á hliðstæðum innfluttum vörum, eins konar verndartollum. Á hitt má jafnframt benda, að tollar af vélum, varahlutum og margþættum efnivörum til íslenzkt iðnaðar, eru í tollaflokk um, sem óvíða eða hvergi munu þekkjast í nágrannalöndum vor um. í því sambandi má t. d. nefna, að af öllum vélum til ís- lenzks iðnaðar verður að greiða 35% toll og að auki 6,05% toll af innkaupsverði og tolli við- komandi véla. Sama máli gegnir um vélavarahluti. Fataiðnaður þarf í flestum tilf. að greiða 65% toll af tilleggi og í sumum tilfellum 80 og 90%, eftir vöru- Einnig má benda á, að í nokkr- tegundum, sem þó verður að flytja inn vegna sama iðnaðar. um tilfellum má finna tolla af efnisvörum sem fluttar eru inn í sambandi við ullariðnað og sútun skinna sem reiknaður er 110% af verði vörunnar að við- bættu flutningsgjaldi o g vá- tryggingu. íslenzkur iðnaður ér ungur að árum. Hann þarfnast því skilnings og aðhlynningar ráða- manna þjóðfélagsins meðan hann er að festa rætur og kom- ast á legg. Það ber vel að hafa í huga að okkar ungi íslenzki iðnaður verður að keppa við há- þróaðan erlendan iðnað, sem hefir í þjónustu sinni margfalt fjármagn, vélakost, útbreiðslu- tækni og síðast en ekki sízt„ starfslið sem á að baki þjálfun, kynslóð fram af kynslóð. Það er athyglisvert að hinn nýi forsætisráðherra Bretlands hefir látið það verða eitt af sín- um fyrstu verkum að hækka um 15% alla tolla af innfluttum iðnaðarvörum, til að bæta efna- hag landsins eins og sagt er, en þessi tollahækkun er jafnframt Arnþór Þorsteinsson. verndartollur þeim háþróaða iðnaði, sem rekinn er í Bret- landi. Þannig hugsa Bretar um sinn iðnað og ber vissulega að vona að íslenzk stjórnarvöld, undir forystu iðnáðarmálaráð- herra, haldi vöku sinni og geri engar þær ráðstafanir í tolla- málum, sem koma hinum unga íslenzka iðnaði á kné. Frændur vorir, Norðmenn, hafa skilið, að það er ógerlegt að byggja upp iðnað, sem jöfn- um höndum á að starfa fyrir norskt þjóðlíf og skapa aukinn útflutning iðnaðarvara, nema hlúð sé að honum af ríkisvalds- ins hálfu. Kemur þar margt til, svo sem fjármagn, tollar, aukin iðnmenntun og margþætt fyrir- greiðsla á erlendum vettvangi. Þessi skilningur norska ríkis- valdsins hefir einnig borið þann árangur að norskar iðnaðarvör- ur sjást nú í vaxandi mæli á er- lendum mörkuðum víðsvegar um heim. í sambandi við tollamál norsks iðnaðar má benda á að t.d. vélar sem fluttar eru til landsins og hafa það megin tak mark að vinna úr norskum hrá efnum, eru tollfrjálsar. Eins og fyrr ségir í þessari grein verður íslenzkur iðnaður að greiða um 40% toll af innfluttum vélum og vélavarahlutum. Á þessu og fleiru er lýtur að íslenzkum iðn aði þarf vissulega að verða breyting og það fyrr en seinna. Hinn ungi íslenzki iðnaður á nú í samkeppni við háþróaðan erlendan iðnað, eigi einasta frá nærliggjandi löndum, heldur einnig frá löndum sem greiða sínum iðnaðarmönnum laun, sem eru aðeins lítið brot af þeim launum sem íslenzkur iðn aður greiðir í dag. Lönd sem keppast við að koma íslenzkum og fleiri landa iðnaði fyrir kattarnef, með launakúgun og fleiri aðgerðum, svo sem dump- ing verði, eða verðlagi sem ligg ur langt undir kostnaðarverði vörunnar. Flestar eða allar rík- isstjórnir nærliggjandi landa, munu verða vel á verði fyrir slíkum innflutningi og hrein- lega banna hann, nema á ís- landi, mun slíkur innflutningur leyfður í vaxandi mæli. Af þessum og fleiri sökum hafa nokkrar greinar hins ís- lenzka iðnaðar nú þegar orðið fyrir áfalli og aðrar hafa orðið að rifa seglin að fullu. T.d. mun skóiðnaður ' sem rekinn var í Reykjavík, og framleiddi um 100 þús. pör af skóm, vera svo til alveg hættur störfum. Skyrtu gerðir mur.u flestar eða allar vera að hætta starísemi sinni. Kexiðnaðurinn á í vök að verj- ast og er byrjaður að draga saman seglin. Fleirri iðngreinar mætti nefna sem líkt er ástatt Munkaþverarkirkja. Á síðastliðnum vetri bættist Munkaþverárkirkju veglegur blómavasi úr messingu með á- letruðum silfurskildi, sem gef- inn var af frú Steinunni Jóns- dóttur Inge_, Foam Lake, Sask., Frú Steinunn Jónsdóttir. og dóttur hennar Mrs. Gróu Eyjólfsson, til minningar um frú Kristínu Kristjánsson. Vas inn er hinn fegursti gripur og var honum komið fyrir á altari kirkjunnar. Frú Inge var systir Jakobs Normanns skálds í Foam Lake, sem nú er nýlega látinn, og voru þau systkini ættuð úr Skagafirði. Var hún gift Ingi- mundi Eiríkssyni frá Árhrauni á Skeiðum, landnámsmanni að Foam Lake, sem dáinn er fyrir um, en hér skal staðar numið í bili. íslenzkt máltæki segir, að það sé- seint að byrgja brunn- inn, þegar barnið er dottið of- an í hann. Já það er vissulega rétt. Það er seint að fara að rétta, íslenzkum iðnaði hjálp- arhönd, þegar búið er að jafna hann við jörðu. íslenzkir iðnrekendur og íslenzkir iðn- aðarmenn þurfa að halda vöku sinni, því þótt segja megi að þeir hafi á umliðnum árum verið mjög hógværir í kröfum sínum, til íslenzkra valdhafa, þá verða þeir að hafa fulla gát á þróun mála iðnaðarins og að sjálísögðu er það fyrst og fremst þeirra að gæta hags- muna iðnaðarins nú og ávalt. A.Þ. allmörgum árum. Hann var hinn merkasti maður og eftir honum skírði stjórn Saskatche- wanfylkis flóa nokkurn í norð- urhöfum Jnge Bay. Frú Inge stendur nú á ní- ræðu, en er þó vel ern og les og ritar íslenzku eins og hún hefði aldrei af íslandi farið. Um hana og afkomendur hennar má lesa í II. bindi af Vestur-islenzk um æviskrám, sem nú eru í þann veginn að koma á mark- aðinn. Kaupangskirkja. Sveinbjörn Jónsson, hinn fjöl vísi byggingameistari og stór- iðjuhöldur í Reykjavík, sem fyrstur manna bjó að Knarrar- bergi í Kaupangssveit, stóð fyr ir byggingu Kaupangskirkju fyrir rúmum 40 árum. Var hann hér á ferð á sl. sumri og hitti sóknarprestinn að-máli og gat þess við hann, að hann hefði fengið að líta inn í kirkjuna og lét í ljós ánægju sína yfir því, hversu kirkjunni hefði verið haldið vel við og sóknarmenn hefðu auðsjáanlega gert sér far um að hlynna að henni í hvívetna. Eitt þætti sér þó á skorta, að enginn kross væri á turnir.um. Þar sem þetta væri eina kirkjan, sem hann hefði lagt hönd að, vildi hann nú úr þessu bæta og gefa kross á turninn. Seinna í sumar kom hann og lét setja upp mikinn og vand- aðan kross úr ryðfríu stáli og ganga vandlega frá honum á turninum. Fer hann einkar vel á kirkjunni og er söfnuðurinn gefandanum þakklátur fyrir þessa veglegu gjöf. Var þessa minnzt við guðsþjónustu að Kaupangi sunnudaginn 11. okt. síðastl. Hólakirkja. Við guðsþjónustu að Hólum f Eyjafirði sl. sunnudag afhenti sóknarpresturinn kirkjunni gjöf frá Kjartani Júlíussyni, bónda á Skáldsstöðum, að upp- hæð sex þúsund krónur, sem (Framhald á blaðsíðu 7). Þrjár nýjar bækur frá A B Gjafir til kirkna

x

Dagur

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Dagur
https://timarit.is/publication/256

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.