Dagur - 24.03.1965, Blaðsíða 5

4
5

Skrifstoíur, Hafnarstræti 90, Akureyri
Símar 1-1166 og 1-1167
Ritstjóri og ábyrgðarmaður:
ERLINGUR DAVÍÐSSON
Auglýsingar og afgreiðsla:
JÓN SAMÚELSSON
Prentverk Odds Björnssonar li.f.
Á FUNDI F. U. F. um skólamál sem
á öðrum stað segir frá, flutli I’órar-
inn Iljiirnsson skólameistari, merka
ræðu og er hér uppliaf hennar.
„Skólamálin hala aldrei verið
rætld eins mikið og nú, og það ekki
aðeins hér á landi, heldur um gervall
an heim. Það er vegna þess hve þátt-
ur þeirra er örlágaríkur í ölhi fyrir-
komulagi þjóðfélagsins og þau orð-
in mikilvæg, ekki aðeins í fræðsl-
unni, heldur einnig í fjármálum.
Sumir segja, að fræðslumálin séu
ekki aðeins ein fjárfrekasta fjárfest-
ingin, heldur og sri mikilvægasta —
og hezta, bæta surnir við, en því að-
eins að hún takist vel. Breyttir þjóð-
félagshættir valda því, að skóla- og
fræðslumálin hafa fengið svo vax-
andi gildi. Áður þurftu rnenn svo lít
ið á skólafræðslu að halda, af því að
þjóðfélagið var svo fábreytt, að flest
ir gátu lært þau störf, sem fyrir þeim
lágu, með því að nema þau af foreldr
um sínum. Nú er öldin önnur og
þeir gerast æ færri í þjóðfélaginu, er
vinna sömu störfin og feður þeirra
hafa unnið. Og til þess að geta tekið
að sér ný störf, sem menn hafa ekki
vanizt í æsku, þurfa menn lærdóm í
skólum. Þó að þetta liafi ókosti.’verð
ur ekki undan því vikizt. Og hér er
það einkum tæknimenntun, sem
þjóðfélagið krefst og þarfnast.
En fleira kemur til. Áður var þjóð
félagið tiltölulega einfalt. Nú er það
miklu flóknara. Verkaskipting okk-
ar tíma veldur því, að við ernm orðn
ir miklu háðari hverir öðrum en áð
ur var. Þá gátum við lifað miklu
meira út af fyrir okkur og þurftum
minna að skipta okkur af því eða
vita um það, sem aðrir gerðu eða
annars staðar gerðist. Ef við viljum
nú teljast fullgildir og ábyrgir þjóð-
félagsþegnar, verðum við helz.t að
kunna skil á fleiru en því, sem við
sjálf fáumst við. Við þurfum að
þekkja samsetningu þjóðfélagsins.
Þjóðfélags þekking er orðin nauðsyn
leg. Ætlast mun til þess í æ ríkara
mæli í framtíðinni, að skólarnir
miðli slíkri þekkingu. En hér verða
menn einnig að læra af lífinu. Mér
finnst stundum nóg um. hvað menn
vilja láta kenna allt, eins og menn
geti ekkert lært af sjálfs athugun. Og
það er erfitt að kenna margt svo vel
sem skyldi í skólum, því að skólarnir
eru og verða sennilega lengst af svo-
Iitiar gervistofnanir. Þeir eru ekki
lífið sjálft, og því vandkvæði á að búa
menn þar undir lífið. En ein nauð-
synlegasta breyting á skólunum nú
er að brúa þetta bil millí lífsins og
skólans, eftir því sem kostur er.
Framhald á bls. 7,
Trén segja vegfarendum söguna
Ármann Dalmannsson stendur hér við hliöina á 15 ára gönilu rauð-
grcni í skjólbelti í Kjarnalandi. (Lósm.: E.D.)
or Jónsson sjöteior
UPP úr síðustu aldamótum
hófst skógrækt á Akureyri og
er mælt, að flestum hafi þótt
það mikil bjartsýni að búast við
árangri. Innbærinn, þar sem
skógfræi var sáð og smáplönt-
um valinn vaxtarstaður, vitnar
á þahn veg um þessa sögu, að
henni verður ekki hnekkt, enda
segja hin stórvöxnu tré hverj-
um vegfaranda söguna svo þar
fer ekkert milli mála. Síðar
'stofnuðu konur Lystigarðinn.
Dönsk kunnátta og innlend
þi-autseygja og bjartsýni áttu
þar hamingjudrjúga samvinnu
við gróðurmoldina og árangur-
inn lét ekki á sár standa. En þá
tók fleira að vaxa, sem ekki var
minna um vert, þ. e. trú manna
almennt á skógrækt til yndis
og síðar fór menn að dreyma
um nytjaskóg.
Stjórn Skógræktarfélags ís-
lands skrapp hingað til Alcur-
eyrar fyrir nolckru og hélt fund
með forráðamönnum skógrækt-
arfélaga og skógarvörðum í
Norðlendingafjórðungi að Hótel
KEA á laugardaginn, Guð-
mundur Kar! Pétursson yfir-
læknir og formaður Skógrækt-
arfélags Eyfirðinga bauð gesti
velkomna með stuttri ræðu.
Síðan tck Hákon GuðmundsSon
stjórnarformaður Skógræktar-
félags íslands og yfirborgardóm
ari til máls. Kvað hann þann
hátt nú upp tekinn að halda
slíka fundi úti um land til gagn,-
kvæmrar kynningar. Nýlega
hefði stjórn félagsins t.d. haldið
slíkan fund á Suðurlandi, og
hefði það haft hin ágætustu á-
hrif vegna þeirra atburða er þar
hefðu gerst og nokkuð hefðu
bælt skógræktaráhugann (skóg-
arskemmdir í vorhretinu í
fyrra). Norðlendingar þyrftu aft
ur á móti ekki á slíkri uppörvun
að halda en gætu miðlað öðrum.
Því væri stjórn Skógræktarfé-
lagsins gott hingað að koma.
Fundir, sem þessi, væri hinn
þarfasti tengiliður milli félags-
stjórnar og hinna ýmsu skóg-
ræktarfélaga víðsvegar um
land.
Hókon Bjamason skógræktar
stjóri kvað þann vanda leystan,
sem fyrr hefði staðið skógrækt'
á íslandi mest fyrir þrifum, en
það var skortur á plöntum. Nú
væri hinsvegar svo komið, að
í sveitum hamlaði fólkseklan
skógræktarstarfseminni og í
þéttbýlinu virtist einnig skorta
verkafólk til slíkra starfa. Úr
þessu yrði ekki bætt nema með
meiri fjárráðum svo unnt væri
að borga betur.
Þá gat ræðumaður hinnar
ýmsu gagnrýni á skógræktina.
Úlfaþytur hefði verið gerður af
annarlegum tilfinningum o.s.frv.
En störf hinna ýmsu skógrækt-
arfélaga væru óumdeilanlega
mikil og merk og tæplega myndi
Vaðlaskógur, Leyningshólaskóg
ur eða Vaglaskógur bera þann
svip, er nú bæru þeir, ef ekki
hefðu störf skógræktarfélaga
komið til. Skógræktarfélag Ey-
firðinga væri 35 ára á næsta
vori og gæti það litið með
ánægju yfir farinn veg. Ræðu-
mað.ur sagði, að fleiri skógar-
reitir væri að tiltölu í S-Þing.
en í nokkurri annarri sýslu
landsins, og þar væri héraðs-
skógur í landi Fosssels.
Skagfirðingar vissu naumast
IIÁKON BJARNASON
skógræktarsijóri
að skógur yxi í héraðinu. Þó
dafna vöxtulegar bjarkir í
Keldudal, sem er fremst
frammi í Austurdal í
Skagafirði, en.þannig settar, að
SNORRI SIGURÐSSON
erindreki
hvorki menn eða skepnur náðu
til að eyða þeim. Við Hóla er nú
ár hvert plantað í allstórt afgirt
land, lítil gróðrarstöð er í
Varmahlíð.
í Austur-Húnavatnssýslu var
jörðin Gunnfríðarstaðir gefin
til skógræktar og með því örfað
skógræktarstarf.
Skógræktarstjóri sagði, að um
þriðjungur af fé skógræktarfé-
laganna kæmi frá því opinbera.
Snorri Sigurðsson erindreki
Skógræktarfélags íslands flutti
síðan erindi og minntist þess í
upphafi máls síns, að 1750 félag
ar væru í sex skcgræktarfélög-
um í Norðlendingafjórðungi og
200 skógargirðingar væru á
þessu svæði. Hann kvað það
fremur stefnu Skógræktarfélags
ins að styrkja stærri fram-
kvæmdir í skógrækt, heldur en
einstaklinga, enda hefðu sumir
einstaklingar brugðist vonum i
þessum efnum og aðstoð við þá
hefði ekki komið að notum. Með
aukinni plöntusölu síðan 1955
hefðu skógræktarmöguleikarnir
opnast. Hlutur Norðlendinga-
fjórðungs í skógræktarstarfinu
væri mikill og heildargróður-
setningin á þessu svæði hefði
síðustu 5 árin verið um 40% af
gróðursetningu félaga. Osam-
ræmi sagði hann að væri í fé-
lagsgjöldum hinna ýmsu félaga
eða allt frá 5—50 krónur á mann
og þyrfti víða að hækka árgjöld
in. Það myndi t.d. muna um það
í S.-Þing. að hafa 50 krónu ár-
gjöld, því þar í sýslu væru 400
félagar. Ræðumaður benti á
héraðs- og sveitarskóga, er vert
væri að keppa að með allmikl-
um stórhug.
Ármann Dalmannsson skógar
vörður á Akureyri benti á, í
sambandi við styrkveitingar frá
hinu opinbera, að þær tölur
“þyrfti að taka með varúð. T.d.
þyrfti Skógræktarfélag Eyfirð-
inga að greiða ríkinu 30 þús. kr.
aftur að því 50 þús. kr. fram-
lagi, er það hefði hlotið. Kæmi
þar til launaskattur, söluskattur
þungaskattur og slysatrygginga
gjöld. Þyrfti því að athuga fleiri
en krónutöluna eina þegar rætt
væri um opinbera aðstoð.
Þá vék ræðumaður máli sínu
að nauðsynlegu samstai-fi í rækt
un. Engin ræktunargrein mætti
einangra sig eða sérhæfa á ann
arra kostnað. Með nágrönnum
okkar á Norðurlöndum hefði
þessi þróun e.t.v. orðið of mikil,
en nú væri þar skörulega á
hana bent til viðvörunar. Land
græðsla og skógrækt og almenn
ræktun væri í eðli sínu óaðskilj
anlegir þættir og bændasamtök
in þyrftu vissulega að koma
meira til samstarfs í þessum mál
um. Ræðumaður fagnaði fram-
komu frumvarpi um garðyrkju
skóla á Akureyri, og taldi vel
geta komið til mála, að kenna
þar skógrækt og útskrifa skóg
arverði og skólinn gæti haft sam
eiginleg námskeið fyrir ýmsa
þætti ræktunarmála, ekki síst í
skógrækt. Þá benti ræðumaður
á, að æskilegt væri að skógrækt
arfélögin yrðu þátttakendur í
landbúnaðarsýningunni 1966.
Að framsöguerindum þessum
loknum hófust almennar og fjör
ugar umræður er stóðu lengi
dags.
Þar var m.a. skýrt frá fyrir-
huguðu starfi skógræktarstöðv-
arinnar að Mógilsá og þýðingu
þess að sú stöð geti haft sam-
starf við tilraunastöðina á Keld
(Framhald af blaðsíðu 8).
Daníelsdóttir leika ungar blóma
rósir og Sigrún Friðriksdóttir
unga móður.
Sjónleikurinn Ást og mis-
skilningur er í þrem þáttum.
Um val þessa sjónleiks má deila
og víst hefði það verið ánægju-
legra að UMSE hefði tekið veiga
meira verkefni til meðferðar.
Hitt ber að viðurkenna og
þakka hve mikinn dugnað ung
ÓLAFUR JÓNSSON ráðunaut-
ur á Akureyri varð sjötugur í
gær, 23. marz. Hann er ættaður
af Austurlandi, nam búfræði á
Hvanneyri og síðan í Dan-
mörku. Árið 1924 varð hann
framkvæmdastjóri Ræktunar-
félags Norðurlands og gengdi
því starfi í aldarfjórðung. For-
maður Búnaðarsambands Eyja
fjarðar varð hann við stofnun
þess 1932, átti sæti í bæjarstjórn
Akureyrar, var búnaðarþings-
fulltrúi og svo framv. Nú hef-
ur hann um árabil verið ráðu-
nautur í nautgriparækt hjá ey-
firskum bændum.
Ólafur varð snemma þjóð-
kunnur rr.aður fyrir störf sín
hjá Ræktunarfélaginu og fyrir
leiðbeiningastörf meðal bænda-
stéttarinnar. Enda er maðurinn
gáfaður, ritfær og mælskur, og
það sem mest er þó um vert: að
öll sín störf vinnur hann að fá-
gætri trúmennsku, áhuga og
bjargfastri trú á framtíð íslenzks
landbúnaðar. Á sviði landbúnað
ar hefur Ólafur lengi verið með
al þeirra manna, sem mest og
mezt hafa unnið honum, og mun
enginn ágreiningur þar um.
Samhliða umfangsmikilli til-
raunastarfsemi í Gróðrarstöð-
ini og tímafrekum leiðbeiningar
störfum og félagsmálum bæði
mennafélagarnir hafa sýnt með
því að setja sjónleik þennan á
svið og að með þessari starfsemi
auka þeir tilbreytni skemmtana
lífsins í sveitunum. Áður en sýn
ingin hófst á Reistará, ávarpaði
framkvæmdastjóri UMSE, Þór-
oddur Jóhannsson, leikhúsgesti
með nokkrum orðum. Og í lok
sýningarinnar flutti Haukur
Steindórsson ritari UMSE eým
ig stutt ávarp.
fyrr og síðar heíur Ólafur sam
ið bækur í bundnu máli og ó-
bundnu. Nægir þar að minna á
stcrverkin Ódáðarhraun og
Skriðufjöll og snjóflóð.
í Ársriti Ræktimarfélags Norð
urlands, sem Ólafur hefur lengi
ritstýrt og víðar, hefur hann rit
að fjölda gagnmerkra greina um
flest það er gróið getur í ís-
lenzkri mold og um landbúnað-
armálin almennt. Vart mun of-
mælt, að árangurinn af lífsstarfi
ÓLAFURJÓNSSON
Ólafs Jónssonar sé mikill orð-
inn. Og gildur myndi sjóður sá
samankominn á einn stað, er
runnið hefur í vasa þændanna,
sem tileinkuðu sér í búskap sín
um niðurstöður tilrauna sem Ó1
afur hefur að unnið.
Hér er stiklað á stóru, frem-
ur til að minna á afmæli merks
manns en gera æfistarfi hans
þau skil er verðugt væri og öðr
um er skyldara.
En ekki má þó minna vera en
að Dagur sendi afmælisbarninu
kveðju sína og árnaðaróskir,
S''0 mörg hafa áhugaefnin ver-
ið sameiginleg, og svo mörg eru
samskiptin um liðin ár og ára-
tugi, og öll góð. E.D.
um.
- GAMANLEIICUR UNGMENNASAMBANDSINS
i RONALD FANGEN I
EIRÍKUR HAMARj
| Skáldsaga 1
$ „ 8
•JKHKHKHKKHKHKHK KhKhKhKhKhKhKK
— Honum þætti tónn herra málaflutningsmanns Hamars
all rannsóknardómaralegur og vildi segja honum, að það
færi illa á því. Hér væri við fulorðna menn að ræða. Herra
Sanne segði, að það væri fjölskyldan sem krefðist sviptingu
fjárráða.
— iEn ég spurði líka aðeins, hver það væri, sem fyrst datt
þetta í hug og stakk upp á því!
— Datt það í hug, stakk. upp á því, endurtók Friðriksen
hátt og í reiði. Flvað kemur okkur það við, mætti ég spyrja?
Hefir ekki fullorðið fólk leyfi til að ræða og ráðgast sín á
milli? — Fyrst og síðast! — En annars, — var það ekki fjöl-
skyldan sem fyrst datt þetta í hug, er ekki svo, Sanne?
Sanne svelgdist á:
— Jú, jæja. Það er að segja. Jú ,skilmálalaust. — Látum
mig sjá. .'. .
— Jæja, þá hafið Jrér fengið svar við því, greip Friðriksen
frarn í. — Hm. Athugasemdir herra Hamars viðvíkjandi á-
standi þessara félaga bera það vissulega með sér, að hann
hafði rétt að mæla er hann sagði að hann væri ekki shipp-
ing-maður. — Heilbrigt og heilbrigt, gott og gott. Hann
gæti svo sem sagt það. Enginn hefir sagt, að það væri alger-
lega vonlaust. Svo langt er það auðvitað ekki komið. Því
ef svo hefði verið, væri ekki nein ástæða til að sitja hér
og semja um málið. En það væri satt og rétt, sem herra Fylk-
ir hefði sagt, að með tilliti til þessara tíma væri árangurinn
greinilega lélegur og ófullnægjandi. Og það væri nú ein-
mitt málefni sem við reiðarar ættum að geta rætt um, vænt-
anlega að minnsta kosti, við ættum semsé að hafa ofurlítið
vit á þcssu, hö, hm. Og það getum við fullyrt, að Bjartúr er
lélegur reiðari og aumur forstjóri, sem kanzr ekki sínum
störfum að sinna. — Hvað segir þú, Gemli?
— Rétt, alveg rétt, við hverjum fjandanum má annast bú-
ast af honúm? Það er ekki svo auðvelt að fást við skipaút-
gerð, hvorki á sjó né landi, ha?
Og Níelsen frá Björgvin var sammála:
— Hann er til einskis nýtur. Enginn dugur í honum!
Eiríkur:
— Sérfræðinni ber að lúta. Ég mun því ekki tala frekar
um stöðu félaganna í svipinn. Ég vil aðeins láta í 1 jós undr-
un mína á því, að báðir herrarnir Friðriksen og Gemli hafa
verið samherjar Bjarts í ýmsum fyrirtækjum hans og fram-
kvæmdum og blátt áfram verið busenfreunde hans. Þá
hefði átt að vera hentugt tækifæri til að segja honum til
syndanna og stappa dálítið í hann stálinu!
— Eg andmæli! hrópaði Gemli. Þetta er að blanda saman
einkamálum og viðskiptum.
Fylkir mælti kuldalega:
— Það er einnig mín skoðun, að lierra Harnar blandi
saman óskyldum atriðum. Ég legg til að við höldum áfram.
Eiríkur:
— Þá tillögu styð ég af alhug, því hve lélegt sem ástand
félaganna telst vera, þá eru það þó sennilega ekki for*send-
ur þess að talið sé nauðsynlegt að svipta Bjart fjárráðum.
— Ekki talið nauðsynlegt, heldur er það fjölskyldan sem
krefst þess, sagði Friðriksen.
Fylkir bað um orðið:
— Undirstaða væntanlegra ráðstafana gegn Bjarti per-
sónulega væri viss fyrirbæri í prívatlífi hans, sem talið var
að bæru vott um óeðlilega og veika afstöðu hans til raun-
veruleikans, eða með öðrum orðurn óeðlilega sterkan þátt
léttúðar. Og hve hart og óviðfeldið sem það kann að virð-
ast, var ekki um annað að ræða en að líta á málið eins og
það lá fyrir, blátt áfram volgurslaust. Og það gerði hann
líka. FylUigga nákvæmar tölur gæti hann ekki lagt fram að
sinni, en það væri að minnsta kosti áreiðanlegt, að sem nú
stæði gæti Bjartur ekki borgið skyldum sínum og væri með
öðrum orðum gjaldþrota. Hann óskaði þess helzt, að sínu
leyti, að kornist væri hjá að svipta Bjart fjárráðum, það væri
ætíð óviðkunnanlegt brennimark á manni. Og hjá því yrði
sennilega komizt, gengi Bjartur góðfúslega að ráðstöfunum
á öllu þessu. Og Fylkir taldi sennilegast að hann gengi að
þessu þar sem hann gæti ekki hugsað sér, að Bjart langaði
raunverulega til að fá öll sín einkamál lögð fram á opin-
berum vettvangi. Beinar trygginga-ábyrgðir Bjarts væru
gífurlegar og aðkallandi, m. a. væru 200.000 krónur sem
greiðast ættu í marz næstkomandi. . . .
— Má ég skjóta fram einni spurningu? sagði Eiríkur.
— GerÍðj SVo vel, sagði Fylkir með augljósri þykkju.
— Er þetta ekki ábyrgðin fyrir skipasmíðastöðina í Moss,
sem varð gjaldþrota?
— Jú-
Eiríkur sneri sér snöggt að Friðriksen:
— Þar voruð þér líka aðili, herra Friðriksen, og það vor-
uð þér sem stofnuðuð til ábyrgðar Bjarts, — er það ekki
svo?
— Getur vel verið. Man það ekki neitt nákvæmlega.
— Þér töpuðuð ef til vill talsverðu sjálfur á því fyrir-
tæki?
Friðriksen lyfti sér í stólnum:
— Er það um mig, sem fundurinn á að fjalla? Ég sé um
mín mál, herra Hamar, þér megið treysta því! Ég er lieldur
ekki mjög heimskur!
— Þér segið víst þetta sökum þess, að þér losuðuð yður
við yðar hlutabréf skipasmíðastöðvarinnar í fyrra með
sæmilegu sfeno-i. .
O O O
— Hvað segið þér! Mætti ég leyfa mér að spyrja, hvort
ég muni ekki kaupa og selja mín hlutabréf án yðar leyfis?
Ég snýst annars við mínu tapi þar eins og maður. Ég dett
ekki á rassinn undan því.
— Það er líka allmiklu minna en tap Bjarts, aðeins fjórði
hluti, þótt þér gæfuð honum í skyn, að yðar tryggingar-
ábyrgð væri jafnstór og sú sem hann tók að sér.
Hnefi Friðriksens small skyndilega hart í borðið.
—’ Þetta er lygi í yðar munni, herra málafærslumaður.
Ég læt ekki bjóða mér slíkt!
— Bjartur er fús til að staðfesta þetta með eiði fyrir
hverjum rétti sem vera skal. Það hefir hann skrifað yður í
bréfi fyrir skömmu, — og ég hef afrit af þessu bréfi hérna
í tösku minni.
— Ég sinni ekki því, sem geggjaðir menn segja. Þetta
ruglast allt í höfðinu á Bjarti.
— Ruglist allt fyrir honum, þá er yðar minni heldur ekki
laust \áð sama fyrirbæri.
Friðriksen þagði. Hann sat digur og heitur í fundarstjóra-
stól sínum og blés þungt og mæðilega, kringlótt útstæð augu
hans störðu látlaust á Eirík, eins og hann gæti ekki trúað
því, sem hann sá fyrir sér, en vonaði samt að augnaráð sitt
mætti reynast banvænt.
Fylkir virtist heldur ekki vera ánægður né líða vel. Og
það örvaði og jók spenning Eiríks: — Hvernig Fylkir myndi
bregðast við, er honum hlyti að vera ljóst, að þessir náung-
ar hans væru harla mannorðssnauðir karlar, þegar þannig
væri flett ofan af þeim. Þetta vissi Fylkir auðvitað áður,
hann sem vissi allt, en að Eiríkur sæti þarna og staðfesti
þetta, meðan Fylkir væri verjandi þeirra gegn honum, —
það var samt sem áður talsvert spennandi!
Andlit Fylkis lýsti hámarksátökum innra með hontun.
Eiríki var nú Ijóst á ný, að hann var ekki lengur ungur
maður. En rólegur var hann. Og frjálsmannlega og umsvifa-
laust smeygði hann sér undan:
— Getur þetta litla intermessó, sem ekki snertir Bjarts-
málið beint, nú ekki talizt lokið? — Hann leit ekki á Eirík,
en vék orðum sínum að honum:
Eiríkur:
— Jú-
— Nú skyldi Fylkir fá að halda áfram:
— Áðurnefnd tryggingarábyrgð væri langstærsta ttpphæð-
in, samanborið við hana væru varla nefnandi öll hin smærri
plöggin með nafni Bjarts, hann hefði skrifað undir alveg
af handahófi lyrir vini og kunningja, sitt á hvað, og allt til
tínt yrði þetta samt talsverðar upphæðir. Hvað Bjartur
sjálfur hefði notað í fyrra á ýmsan hátt, gæti Fylkir ekki
sagt nákvæmlega, en nefndi hann 700.000 króna upphæð,
væri óefað ekki of djúpt tekið í árinni.
Sanne tók nú að hrista höfuðið og tvinna þumalfingurna.
— Mætti ég fá leyfi? spurði hann.
Fylkir kinkaði kolli og.létti sýnilega yfir honum við hlé-
ið.
— Já, ég hefi heyrt um þetta, sagði Sanne, — svona ugg-
vænleg upphæð! Ég get ekki skilið hvernig hægt sé að eyða
svona miklum peningum, nei, það get ég alls ekki skilið!
Og það af manni sem runnin er af gömlum og góðum
fjölskyldurótum, stór upp á sig að vísu, en á mannaðan
borgaralegan hátt. Mætti ég spyrja um eitt: Hversvegna
kvænist ekki svona velstæður ungur maður í stað þess, —
ja, ég lýst víst ekki upp neinu leyndarmáli, — í stað þess
að halda við dýrar ástmeyjar, hreinasta harem, eða kvenna-
búr, hefir mér verið sagt. (Lækkar róminn ísmeygilegur og
læzt skelkaður), heilt harem eins dýrt og hjá soldáni Aust-
urlanda! í París skal þetta víst hafa náð hámarki, hefi ég
heyrt hvíslað. — Hversvegna hefir hann ekki kvænst og
orðið siðaður borgari!
— Ef til vill sökum þess að munur er á ástleitni og ást,
kallaði Eiríkur upp, en sá strax eftir því.
— Það gleður mig að heyra afburða sálfræðilegu skyn-
bragði yðar beitt á þessu sviði, sagði hann.
Framhald.