Dagur - 30.10.1965, Qupperneq 5

Skrifstofur, Hafnarstræti 90, Akureyri
Símar 1-1166 og 1-1167
Ritstjóri og ábyrgðarmaður:
ERLINGUR DAVÍÐSSON
Auglýsingar og afgreiðsla:
JÓN SAMÚELSSON
Prentverk Odds Bjömssonar h.f.
Brotalöm
EINS og mönnum er í fersku minni
brást Alþýðusamband fslands bænda-
stéttinni nú í haust, með því að draga
fulltrúa sinn iir sexmannanefndinni,
rétt áður en verð búvara skyldi
ákveða. Petta gaf ríkisstjórninni
tækifæri, sumir segja kærkomið. til
að taka málin í sínar hendur. Enda
fór stjórnin þá leið, að gefa út bráða
birgðalög um nýja skipan þessara
mála.
í lögum um framleiðsluráð er
kveðið svo á, að bændur skuli hafa
sambærileg laun við aðrar vinnandi
stéttir, sjómenn, iðnaðarmenn og
verkamenn. Nú er þessu breytt á
þann veg, að launahækkun til bænda
skuli miðast við hækkun bóta al-
mannatrygginga.
Með bráðabirgðalögunum er
bændastéttin svipt íhlutunarrétti um
ákvörðun verðlagsgrundvallar. Það
mun einsdæmi í allri réttarfarssögu
landsins, að lögbrot eins aðila (þ. e.
Alþýðusambandsins) sé látið bitna á
öðrum aðila (bændastéttinni), sem
aldrei liefur skorazt undan að lúta
landslögum. Jafnvel gerðardómur,
sem ákveðið hefur hið raunverulega
kaup bændastéttarinnar á undan-
förnum árum, þótti nú of góður og
var af henni tekinn.
Þá ar spurningin, um tekjur bænda
samkvæmt liinni nýju skipan. í verð-
lagsgrundvelli þeim, sem féll úr gildi
í haust, voru bóndanum ætlaðar
147.502 krónur í kaup. Viðmiðunar-
stéttirnar höfðu þá 161.700 kr. í árs-
tekjur, samkv. launaúrtaki Hagstof-
unnar. Þetta var ekki leiðrétt nú.
Bændur una því illa sínum hlut,
bæði efnalegum og þeirri réttinda-
sviptingu, sem bændastéttin hefur
alls ekki unnið til á neinn hátt.
Ekki verður hjá því komizt að
álykta, að allt það, sem fram hefur
komið við bændastéttina þessa haust-
daga, sé öðrum þræði af því sprott-
ið, að ráðandi ])jóðfélagsöfl teljt
stöðu bænda í þjóðfélaginu mjög
veika. En í þessu efni verða bændur
að nota samtakamátt sinn og vel
skipulagða félagsstarfsemi í vörn fyr-
ir tilveru sinni og réttindum.
Brotalöm ]>á, sem orðin er í verð-
lagsgrundvellinum, verður að treysta
á ný.
Þar verður bændastéttin sjálf að
ganga fram fyrir skjöldu. En með
henni þurfa allir þeir menn að
vinna, sem vita þau sannindi, að án
búskapar og bændastéttar hefur eng-
in þjóð lifað frjáls í landi sínu, sem
menningar])jóð. Það geta íslending-
ar ekki heldur.
FERDASÖGUBROT AF SLÓDUM
(SLEND1NGA I VESTURHEIMI
Viðtal við séra BENJAMÍN KRISTJÁNSSON og BJARNA SICURÐSSON
Eru nokkur sérstaklega eftir-
minnileg atvik úr þessari ferð?
Öll ferðin var samfelld keðja
af skemmtilegum og eftirminni-
legum atvikum. Hér þyrfti því
að skrifa langan kapitula og
skal ég aðeins drepa á fátt eitt.
WINNIPEG OG NÝJA
ÍSLAND
í Winnipeg sem annarsstaðar
var fjöldi fólks sem bar okkur á
höndum sér og er það svo
margt, að of langt væri upp að
telja. Ekki hrukkum við þó til
að þiggja öll heimboð og kom
saman dálítill hópur vina og
kunningja að lokum til að
kveðja okkur að tilhlutan Þjóð-
ræknisfélagsins og þótti okkur
vænt um, því að með því móti
gafst kostur á að taka í höndina
á fleirum en ella.
Á Gimli leið okkur
harla vel hjá Auði systur
minni, sem gift er Adolf Holm,
og þar gengum við milli góð-
búanna. Það var líka indælt að
vera í Árborg hjá Herdísi, þó
að vinnufrekja væri þar all-
mikil og skrifað frá morgni til
kvölds. Svo hittum við Guttorm
Guttormsson skáld á heimili
hans Víðivöllum og var dóttir
hans Bergljót stödd hjá honum.
Er Guttormur enn glaður og
reifur og fær Elli ekkert fang á
honum fremur en á Ása-Þór, en
dóttir hans, sem erft hefur fjör
hans og orðfimi, gekk um beina
með miklum skörungsskap.
VATNABYGGÐIR
Við komum til Vatnabyggða
í 100 stiga hita og ætluðum fyrst
að líta inn til Páls Guðmunds-
sonar bónda í Leslie, Sask.
Kom út í fyrra bráðskemmti-
leg bók eftir hann, sem heitir
Á fjalla- og dalaslóðum, og er
það endurminningar hans frá
æskuárum í Vopnafirði og á
Hólsfjöllum. Páll er bróðir
Björgvins heitins Guðmunds-
sónar tónskálds og líkist honum
um margt að gáfnafari, stál-
minnugur og orðheppinn. Meiri
búmaður mundi þó Páll vera á
veraldarvísu, enda hamast hann
við kornyrkju allan liðlangan
daginn á hinni gömlu bújörð
þeirra bræðra. Auk þess á hann
sér hús í staðnum Leslie, þar
sem hann býr aleinn, því að
aldrei hefur hann á ltonu litið
svo vitað sé og er forhertur
„baslari“.
Við drápum á dyr hjá Páli,
en enginn svaraði. Héldum við
þá að hann hefði ef til vill lagt
sig útaf og gengum í bæinn, en
þar var engan að finna. Bílar
hans tveir stóðu þó hjá húsinu,
svo að okkur þótti líklegt að
bóndi væri ekki fjarri. Gerðum
við okkur þá heimakomna og
bárum inn hafurtask okkar og
gengum svo út til að svipast um
eftir honum í þorpinu. Er við
komum út á hlaðið gekk kona
út úr húsinu hinum megin göt-
unnar með tveim dætrum, ung-
um. Var hún erlendrar þjóðar
en veik sér að okkur vinsam-
lega og sagði, að „Paul“ mundi
skila sér fljótlega. Bauð hún
okkur í kvöldverð, sem hún
sagðist vera rétt búin að bera á
borð og taldi okkur á að þiggja
hann, því að Páli mundi vera
margt annað betur gefið en
kunnátta í matargerð. En hvort
tveggja var, að við vorum ný-
lega búnir að fá okkur hress-
ingu, enda höfðum við tilbúna
ferðaáætlun fyrir kvöldið, svo
að við þökkuðum konunni gott
boð og kváðumst vilja leita
Páls meðan einhver skíma væri,
enda þyrftum við víða að koma
á kvöldvökunni og mundum við
alveg gleyma tímanum, ef við
færum inn með henni og dætr-
unum hennar.
Svo fórum við aftur að leita
að Páli og fundum hann loks
þar sem hann svaf eins og barn
í bíl sínum bak við húsið.
Kvaðst hann hafa fengið sér þar
ofurlítinn dúr, með því að sval-
ara væri úti en inni. Hann
spratt nú á fætur hvatlega og
klæddist kyrtli blám eins og
Víga-Glúmur og var þá albú-
inn að aka okkur hvert á land,
sem við vildum.
Við stigum þá upp í reið hans
og geystist hann með okkur
austur um sveitir og fór mikinn.
Var þá sól hnigin mjög til vest-
urs og farið að rökkva, og var
ekki alltaf farið almannavegi.
En bíllinn fór yfir allt, sem fyr-
ir varð, enda söng Páll við raust:
fúgur og alls konar tónverk,
sem honum komu í hug, allt
eftir göngulagi bílsins, og urðu
þeir félagar því fjörugri sem
lengra, leið á daginn.
Þetta kvöld heimsóttum við
Gyðríði Gísladóttur, ekkju
Jakobs J. Normanns skálds og
Steinunni Inge systur hans í
Foam Lake og voru viðtökur
forkunnargóðar hjá báðum.
Fengu þær okkur til varðveizlu
ljóðasafn Jakobs og önnur rit
hans, sem ætlunin er að fari á
sínum tíma í handritasafn
Landsbókasafnsins.
Þeirra systkina Jakcbs og
Steinunnar hefur áður verið
getið hér í blaðinu, og er meiri
upplýsinga um þau að leita í
Vestur-íslenzkum æviskrám.
Steinunn Inge var landnáms-
kona í Foam Lake og er hún
nú komin á tíræðisaldur. Hún
er merkileg kona að vitsmun-
um og mannkostum, eins og
bróðir hennar var, og hefur
aldrei látið bugast, þó að marg-
Steinunn Inge.
ir mótdrægir atburðir hafi hent
hana á langri leið. Meðal ann-
ars varð að taka af henni ann-
an fótinn fyrir fáum árum og
lét hún það ekkert á sig fá.
Guðstraust hennar og hjarta-
hlýja hefur aldrei kólnað þrátt
fyrir það, og auk þess er hún
gædd dulargáfum, sem fá henni
mörg umhugsunarefni.
Þegar við komum til hennar
seint að kveldi, sat hún að rit-
störfum og geislaði frá henni
mikil lífsorka. Hún ræddi við
okkur langt fram á nótt um
andlega reynslu sína, og urðum
við ekki varir við, að hún þreytt
ist hið minnsta. Hugsun henn-
ar var skýr og minnið ágætt.
Eitt af því sem hún sagði okk
ur var það, að einn dag í viku
vaknaði hún alltaf kl. 4 fyrir
hádegi, þegar allt væri hljótt.
Kæmist hún þá í samband við
Jakob bróður sinn og Stephan
G. og Helga Péturss., sem nú
byggju á fjarlægri stjörnu.
Heyrði hún glöggt samræður
þeirra. Hafa þeir margt saman
að sýsla og þykir góð vistin þar,
fjarri öllu styrjaldarbrölti jarð-
arbúa. Við sökktum okkur nið-
ur í dulspekina, þangað til loft-
ið var orðið svo hlaðið af kyn-
legum kröftum, að hárin voru
farin að rísa á höfði Bjarna í
návist völvunnar. Þá kvöddum
við þessa hetjulegu og merku
ættmóður með kærleikum og
hurfum þögulir út í myrkrið.
| ÖNNUR GREIN |
'"lllHIIHIIIIHIIIIHIIHIIHIHIIHIHIIIIIIIIHIIIIIIIMHIH*
Aldrei munum við gleyma þessu
kvöldi úti á sléttunni miklu og
óendanlegu, þar sem stjarna
stjörnu bjartari tindraði á him-
inhvelfingunni. Þessar stjörnur
voru okkur nú enn kærari, þeg-
ar við höfðum frétt af landnámi
þeirra félaga þarna úti í firrð-
inni.
Næsta dag ók Páll okkur víða
um byggðirnar til að skrifa upp
eitthvað af því fólki, sem mér
hafði sézt yfir fyrir sjö árum.
Einn af þeim var Ásgeir Gísla-
son bóndi í Elfros, Fnjóskdæl-
ingur, sem þarna hefur rekið
stórbúskap um áratugi. Heim-
ilið er fagurt og stendur bær-
inn upp á háum hól umvafinn
trjám, sem þau hjónin hafa
plantað, en framan við hann er
spegilslétt tjörn og þar hjá
blórnagarður húsfreyjunnar.
Þau eiga margt gervilegra og
vel menntaðra afkomenda.
Þarna dvaldist okkur lengi og
gekk ein dóttir hans Olive
Kristbjörg okkur fyrir beina.
Hún hefur annars unnið á rann-
sóknarstofu við sjúkrahús í
Vaneouver B. C. og var bara
heima í sumarfríi. Ásgeir var
hinn kátasti og brenndi á mig
þessari vísu um leið og hann
kvaddi mig:
Ættfræðingur sómir sér,
sigldi hingað vestur
gáfnaslyngur, enda er
Eyfirðingaprestui'.
Suður í byggð hittum við hjón
úr Skagafirði, sem nýlega voru
búin að halda upp á 70 ára gift-
ingarafmæli sitt og fengu við
það tækifæri skeyti frá Eliza-
betu drottningu. Maðurinn heit-
ir Sigurður Sölvason og er
sagður dauður í Æviskrám Skag
firðinga, en ekki sýndist okkur
neitt bera á því, þó að hann
væri 100 ára og kona hans Jó-
hanna Stefánsdóttir Hafliðason-
ar frá Eyhildarholti rúmlega
níræð. Þau voru enn létt í máli
og furðulega skýr, og var okk-
ur það óblandin ánægja að hitta
þau.
Margt manna hittum við, sem
ekki gefst tími til að tala um.
Þó verðum við að minnast á
Rósmund Árnason, sem mörg-
um Eyfirðingum er að góðu
kunnur. Hann var jafnfjörugur
og áður og vildi allt fyrir okkur
gera og veitti okkur vel og bað
okkur þess síðast orða að bera
kunningjum hér heima kærar
kveðjur. Eitt kvöld vöktum við
Þorstein bróður Pí.iS upp af vær
um svefni í Wynyard þó með
hálfgerðu sarr,vizkubiti, og var
skemmtilegt þangað að koma.
Hann býr þar hjá fósturdóttur
sinni, Huldu, sem er hin gervi-
legasta kona, og eru börn henn-
ar öll hvert öðru myndarlegra.
Bóndinn var á bæjarstjcrnar-
fundi, svo ao við sáum hann
ekki, en heimasæturnar voru
fallegar. Þær voru svo sem átta
og tíu ára gamlar og höfðu þær
fært forsetahjónunum blóm, er
þau voru hér á ferð, og verið
myndaðar með þeim. Nú voru
þær sendar í háttinn, þegar leið
á kvöldið. En þegar þær voru
komnar í náttfötin komu þær
aftur niður til að bjóða góða
nótt. Þær voru lengi að miða á
okkur Bjarna, þangað til þær
snöruðu sér að okkur og kysstu
okkur rembingskoss, og voru
það ekki amalegir meyjarkoss-
ar.
í EDMONTON
Ég var eitthvað að snudda
inni í bókabúð í Edmonton,
Alta., búinn að finna þar dá-
góða bók um Plótínus og byrjað
ur að glugga í Unaðssemdir heim
spekinnar (The Pleasures of
Philosophy, eftir Will Durant),
þegar mér verður allt í einu lit-
ið upp og stendur þá andspænis
mér maður, sem kom mér kunn-
uglega fyrir sjónir, þó að ég
hefði áreiðanlega ekki séð hann
fyrr og minnti hann mig helzt
á Hákon skógræktarstjóra.
Hann var svolítið kiminn á svip-
inn og gaf mér auga við og við.
Það má mikið vera, ef þetta er
ekki íslendingur, hugsaði ég
með sjálfum mér, en kannske
er það bara leyniiögreglumað-
ur, sem litur eftir því að ekki
sé stolið úr búðinni.
Eítir hádegið vorum við boðn-
ir til Sumarliðasons hjónanna,
sem eru höfðingjar miklir lieim
að sækja. Er Henry Sumarliða-
son sonur Eiríks er eitt sinn
bjó við Elfros. Hefur hann lagt'
á margt gerva hönd, t. d. stjórn-
að olíuborunum í Vestur-Can-
ada, en allt er fullt af olíubrunn
um kringum Edmonton og vex
boi’gin óðfluga og fer að nálgast
Winnipeg að stærð. Hann er
mjög alúðlegur maður en er nú
hættur störfum vegna vanheilsu
og má ekkert á sig reyna. Hús-
freyjan heitir Þórfríður Lilja
Þórarinsdóttir, Guðmundssonar,
skagfirzkrar ættar, og nefnist
meðal útlendra: Thorfrida Lilli-
an. Hún er kennari að mennt
eins og öll hennar sysíkini og
fæst nú , einkum við að kenna
tónlist og voru mörg hljóðfæri í
húsinu. Hún er skemmtileg og
vel gefin kona. Ekki var hús-
ireyja heima er við komum og
sagði Hern-y okkur, að hún væri
bundin við störf til kl. 4. Vildi
ég þá fyrir hvern mun nota tím-
ann og byrja á því að skrifa
hann upp og allt hans hús, en
hann sagði, að konan vissi miklu
meira um þetta en hann, og
bauðst hins vegar til að fara
með okkur í dýragarð allfræg-
an þar í grennd. Var þar fullt
af geitum og sauðnautum, nas-
hyrningum, gíröffum og zebra-
dýrum fyrir utan margvísleg
óargadýr. Ég dauðsá eftir tím-
anum, sem í þetta fór, þó að ég
léti ekki á neinu bera, og bætti
það ekki um, að veður var held-
ur kalt og fór að rigna. Líka var
ég rétt búinn að láta pússa
skóna mína og fór r.ú allur glans
inn af þeim. Loks þegar við vor-
um búnir að skoða skrímslin
sem nægði, var haldið heim á
leið og var þá Þórfríður hús-
freyja komin og fór þá allt að
lagast með ættfræðina.
Ég vil skjóta því hér inn í, að
reynsla mín hefur margsannað
mér það, að konur eru miklu
batri viðræðu um ættvísi og
minnugri á afmælisdaga barna
sinna en karlmenn, og er ég
næstum því hættur að trúa
nokkru orði sem þeir segja um
aldur barna sinna. Ég fór einu
sinni verulega flatt á þessu í
Winnipeg. Þar fór ég eftir sögu-
sögn mikils kaupsýslumanns
um aldur elzta barnsins, en það
var eina barnið sem hann taldi
Hér bjó Klettafjallaskáldið Stephan G. Stephansson. —
stendur á fögrum stað, er nú autt og yfirgefið.
Húsið, sem
Mrs. Alex Johnson (Louise
Rannveig Ethel, fædd Tlior-
láksson) hin kur.na söngkona,
scm ur.i var getið í síðasta
blaði. Hún var um margra ára
bil aðalsöngkonan í Dr. Ralph
Horner‘s Opera Co. og söng í
bezlu söngleikahúsum Winni-
pegborgar og víðar. Myndin er
tekin af herinT í einliverjum
söngleik.
sig muna hvenær fætt væri.
Líður nú og bíður þangað til
þessi skýrsla kom fyrir augu
húsfreyjunnar og uppgötvar
hún þá sér til mikillar skelfing-
ar, að bóndinn hafði sagt barn-
ið fætt ári áður en þau giftust.
Fengum við víst báðir harðar
ákúrur fyrir þessa frammistöðu,
cg sagði konan mér, að ég hefði
ekki átt að trúa þessari fjar-
stæðu, því að allir gætu séð, að
slíkt gæti alls ekki átt sér stað.
Eftir að húsfreyja kom heim
skorti ekkert á viðtökurnar:
kaffi, matur og fjörugar sam-
ræður. Síðan dró hún fram all-
ar myndir af fólki sínu og eig-
inmannsins, rannsakaði dagbæk
ur og úrklippur og gróf upp af-
mælis- og giftingardaga, og var
ég þarna í sjöunda himni. Þeg-
ar leið á kvöldið fór að fyllast
húsið af fólki af íslenzkum ætt-
um og var ncg að gera fram
yfir miðnætti. Hár er íslendinga
félag, sem telur um 100 manns,
og starfar það með miklum
áhuga, þó ekki séu sumir nema
fjórðungar. Svo er um formann
inn Walter Arason, sem giftur
er útlendri konu. Þó hefur hann
hugsað sér að koma til íslands
og vildi allt gera til að greiða
fyrir okkur, útbýta skýrslum og
fá menn til að útfylla þær. Þetta
kom mér mest á óvart vestra:
Hlýhugur og ræktarsemi hinna
ungu gagnvart ættjörðinni.
Allt í einu vindur sér inn úr
gættinni kunningi minn úr bóka
búðinni, og var hann kynntur
fyrir mér sem Leifur Oddsson,
sonur Ástu Oddsson í Winni-
peg. En hún var systir dr. Aust-
mans og dóttir Jóns Ólafssonar
ritstjóra. Leifur er verkfræðing-
ur og lítur eftir rafveitu Ed-
montonborgar og var hann áð-
ur formaður íslendingafélags-
ins þar í boi-g. Hann er ljóngáf-
aður sem hann á ættir til. Við
bárum fljótt kennsl hver á ann-
an, enda hafði ég átt bréíavið-
skipti við móður hans. Kvaðst
hann hafa verið að brjóta heil-
ann um, hvaðan úr heimi þessi
bókaormur væri, sem rýndi svo
mjög í bækur, sem enginn
nennti að lesa vestur þar.
Ekki er að orðlengja það, að
kvöldið leið eins og örskot, og
svo fór húsbóndinn og Bj-arni
að sækja farangur okkar, því
ekki var að tala um annað en
við gistum. Morguninn eftir ók
Mi's. Sumarliðason okkur a vagn
stöðina og héldum við þaðan
sem leið liggur til Red Deer.
REED DEER OG
MARKERVILLE, ALTA
Ég hafði alltaf ímyndað mér
að Red Deer væri heldur lítil
boi'g og ómei-kileg, en það er
öðru næi’. Þetta er um 300 þús-
und manna borg, fallega byggð
og skógum skreytt. Strax og við
komum þangað hringdum við
til frú Rcsu Benediktsson, dótt-
ur Stephans G. en enginn svai'-
aði. Þá gengum við út til að
skoða bæinn og fengum okkur
kaffisopa. En er við komum aft
ur á hótelið hringdum við enn
og kom hún þá undir eins í sím-
ann. Sagðist hún hafa verið að
vinna, og eins sonur sinn, sem
býr hjá henni, en nú væri ekk-
ert að gera á moi'gun og skyld-
um við koma strax. Ég sagði
henni, að allan hug hefði ég á
því að skreppa til Markerville
þar sem faðir hennar bjó, og
taldi hún þá, að bezt væri að
nota dagsbirtuna meðan hún
entist, og kvaðst mundu koma
að vörmu spori.
Áður en langt leið stöðvaðist
bifreið rétt framan við Park
Hotel, þar sem við bjuggum, og
sat þar við stýrið dr. Sveinn
Þórðax-son fyi'rverandi skóla-
stjóx-i á Laugarvatni, en aftur í
sátu þær Rósa og Þórunn kona
Sveins og buðu þær mér sæti á
milli sín, ef ég hefði hug til, en
ég þóttist hvergi smeykur að
sitja milli tveggja elda.
Haldið var áleíðis til Marker-
ville. í huga mér ómaði Ijóð
skáldsins, Sumarkvöld í Al-
berta:
í kvöld er sumarveður
út í geimnum öllum,
slík unaðskyri'ð í byggðum,
slík sólskinsblíða á fjöllum!
Sem varir Álfs að Ólöf,
að grundum grænna dala
sig grúfir fjallaloftið
hreina, létta, svala.
En mér er auðnin þessi
þúsund sinnum kærri
en þröngbýlið í sveitum,
þeim auðugri og stærri.
Því svifrúm lífs er þar svo
þrengt á allar lundir,
að þriðjungur af mönnum
er bara troðinn undir.
Það var óviðjafnanlega hugð-
næmt að koma á þessar slóðii’,
þar sem hið tröllaukna skáld
bar fyrrum orð saman með mál-
þjcns morgunverkum. Nú stóðu
þar aðeins minnisvarðar þögulir
og gnúpleitir og var sem auðn
yfir byggðinni. Eftir að hafa lit-
5
ið í bæinn, þar sem fúinn er að
nema land, komið í gi’afreitinn
og skoðað minnisvai’ðann hjá
ánni, héldum við heim á leið í
angurværu skapi. Mér fannst
enn sem fyrr, er ég frétti lát
Stephans:
„Þögn hans vera stæi'st af
stórtíðindum“.
Ég hafði elskað þennan mann,
þegar ég var ungur, fyrir vits-
muni hans og hreinskilni. Hve-
næi' kemur hans líki? Sólin var
fyrir nokkru setzt þegar við
snerum heim á leið, en dumb-
rauð i'önd sást í vestrinu, þar
sem rigningarský syntu enn í
blóði sólarinnar. En það dimmdi
óðum og var oi'ðið kolmyi'kt er
við fórum gegnum Innisfail, sem
var helzti kaupstaðurinn áður
en Markerville óx fiskur um
hrygg. En reyndar var þar
aldrei nema þox’p, sem enn hefur
lítinn vöxt fengið. Um kvöldið
vorum við öll hjá Rósu í góðu
yfirlæti. Hún er elskuleg kona
og hefur erft hin björtu og vök-
ulu augu föður síns.
CALGARY
Morguninn eftir fórum við í
heimsóknir, en vorum boðnir í
hádegisverð til dr. Sveins Þórð-
ai'sonar og konu hans. Var þar
veizla góð með í-eyktu svína-
kjöti og „jukki“, en svo nefndi
húsfreyjan einhvern rétt með
grænum baunum og gulrótum
í hvítri sósu, og er þetta að ófyr-
irsynju þýtt gutl í oi'ðabók Árna
Böðvai’ssonar. Vildi ég ráð-
leggja honum að smakka á jukki
frú Þói'unnar áður en hann end-
urskoðar oi’ðabókina, því að
allt var þetta sannarlega góð-
gæti.
Það teygðist úr hádegisverð-
inum við fjörugar samræður, og
var það mikil hátíð að hitta
þessi skemmtilegu hjón þarna
vestur á sléttunni og njóta sam
vista við þau. Dr. Sveinn nýtur
mikils álits sem skólamaður
vestra og hefur gegnt þar
ábyi'gðarstöðum, enda er hann
gáfaður og fjölfróður eins og
hann á kyn til. Hjá þeim eru
nú börn þeiiTa tvö: Þórður og
Ellen Nína bæði fædd á Akur-
eyri og stunda nú háskólanám,
en elzti sonui'inn býr í Reykja-
vík.
Þegar við ætluðum að fara að
kveðja um 4 leytið og komast
; í Gray-hundinn var ekki við það
komandi og kváðust hjónin
sjálf ásamt dótturinni ætla að
aka okkur til Calgai-y. Var ekki
um annað að gera en þiggja
þetta höfðinglega boð og láta
seppa lönd og leið, enda var
föruneytið ólíkt skemmtilegra
og hjónin gagnkunnug í Cal-
gai-y, því að þau höfðu búið þar
um skeið.
Fyrst skoðuðum við þar all-
mikið safn alls konar sjókinda,
sem komið var fyrir í glei'ker-
um (aquaríum) og sveimuðu
þar fiskar storir og smáir,
skjaldbökui', eðlur og oi'mai',
hvað innan um annað, eins og í
di'aumi, með starandi augum
og sljóum svip, og var sú vei’öld
undarleg og hrollvekjandi. Uppi
á lofti var sýning á handvinnu
Indíána, svo og vaxmyndir af
(Framhald á blaðsíðu 2).