Dagur - 23.12.1967, Síða 8

e>
■ 'y' © ^ v'. r*A- 0 v;H>- 0 *>- -/£>>- f? ^
•J'
T
?
<3
.t
?
ð
|
X
1
f
<3
*
<3
■5-
t
<3
•>•
_ ^ I
v / V
S JÓLATIiÉ standa hér þétt í snjónum tilbúin til afhendingar. Þau eru liöggvin í skógum józku t
-4 , . ,
£ heiðanna. Og börnin láta sig ekki vanta, þar sem jólavörumar eru. (Ljosmynd: E. D.) ©
ÓVÆNT JÓLAGJÖF
- AÐFANGADAGUR JÓLA -
ÞRÁTT fyrir skýjaþám um him
in allan hafði þó sólar gætt um
stund. Um hádegið lyfti hún
sér aðeins að brún bungunnar
milli Stapafells og Hengju-
hjalla. Sjálf hafði hún ekki sézt
en suður á milli fjallanna var
sem sæi í logaglóð í risahlóðum
og sló rauðum blæ upp í grámu
snjóþungra skýja.
En nú var roðinn allur horf-
inn en húm og, blámi skamm-
degis og fjarlægðar lagðist um
fjöllin og tröllahlóðirnar.
Oskar læknir og fylgdarmað-
urinn hans ungi stefndu inn úr
þorpinu og riðu greitt. Piltur-'
inn var reyndar úr þorpinu, en
hafði nú dvalið árlangt á
Hamri, innsta bænum í sveit-
inni, einmitt undir Stapafelli.
Hann hafði farið að heiman
um morguninn og ljósmóðirin
hafði sagt, að hann yrði að
koma með lækni til baka, hvað
sem það kostaði.
Læknirinn hafði ekki tekið
ihonum neitt illa og möglunar-
laust yfirgefið konu, börn og
beztu jólagleði til þess að sinna
skyldu sinni. Og röskur ferða-
maður var hann. Og í kvöld gat
það nú komið sér betur. —
Myrkrið var að skella á. Öldu-
skvaldrið frá Urtuskeri og
Arnarsandi fór vaxandi, og nú
var farið að snjóa. Nú var um
að gera að halda sér við bakk-
ana og fyilgja svo árrni, ef hægt
væri fyrir hríð og myrkri, þeg-
ar í innsveitina kæmi.
Bara að hann færi nú ekki að
hvessa! Barði litli hvetur hest-
inn og hraðar för eftir mætti.
Drífan fellur þéttar og þéttar.
— Hræddur — nei — — en
bara að hapn hvessi nú ekki í
þessa lausamjöll!
En hvassviðrið kom og mjöll-
in rauk sem í villtum hamstola
dansi. Gegnum bylinn brjótast
tveir menn. Þeir hafa misst af
bökkunum, ganga og teyma
hestana. Stefnan er óviss, mest
undan veðrinu. Skeð getur að
þeir rekist á einhvern bæinn,
og áin er ísi lögð og engin hætta
við hana.
Óskar læknir hefir oft farið
hér um áður, en sannast að
segja veit hann nú ekkert,
hvert þeir eru komnir.
Barði er enn ókunnugri og
fylgir nú aðeins fast í spor
Grána læknisins. Hvernig
myndi þessu ljúka? Jæja, —
bezt að hugsa ekki um það en
halda áfram. „Við skulum fara
á bak um stund,“ hrópar lækn-
irinn gegnum bylinn. En----------
hvað er þetta? Er ekki ljós
þarna? Nei — það er horfið. —
Jú, víst er það ljós, — þarna
kemur það aftur.
Jafnvel hestarnir virðast
skilja að þessi litla stjarna í
iðunni framundan boði eitthvað
btetra. ' Og á ' svipstundu eru
ferðamennirnir komnir á vett-
vang. — En — Ijósið er ekki í
neinum bæ. Hestarnir hafa
numið staðar við lága girðingu.
Innan við hana er ljósið. Það er
á ofurlitlum hávaða þarna,
hvítt vakkerti á undirskál og
glær kúpa yfir. Örskammt frá
rís einhver strókur vafinn um-
búðum og bundinn við sívalan,
hvítan staf. Ljósið logar vel,
blaktir aðeins, því að loft berst
því einhversstaðar frá. Og við
athugun sér á sléttan stofn
reynihríslu neðan við umbúð-
irnar á stróknum. Hvert eru
þeir nú komnir?
Óskar læknir minnist þess,
er hann í fyrrahaust hafði verið
sóttur til einkasonar hjónanna
á Vaði. Pilturinn var fárveikuir,
engin -von — og dauðinn kom
með degi næsta. — Var ekki
pilturinn grafinn heima? Barða
minnti það nú líka. En gat ver-
ið, að þeir væru komnir svona
austarlega, — að Vaði? Ja,
hann hafði sennilega snúizt
meira í vestrið, er hann hvessti.
Jæja — þá er að reyna að finna
bæinn.-------—
Á Vaði var lítið um jóla-
gleðina. Húsmóðurin ekki
mönnum sinnandi síðan dreng-
urinn dó. Og á jólunum var það
verst. Vinnufólkið var í ráða-
leysi með sjálft sig þegar búið
var að borða og ganga frá kvöld
verkum. Hjónin voru inni í
sínu húsi, ein sér. Enn er lam-
andi þungi sorgarinnar yfir
þessu myndarlega heimili.
Því var þessvegna tekið með
undrun og fögnuði, er hundarn
ir þutu upp með gelti og síðan
guðað á igluggann.
Læknirinn á ferð í þessu
voðaveðri og Barði litli á
Hamri!
Hjónin fóru fram — og allt
fólkið. — Var ekki ætlunin að
fá að vera? — Nei, það var nú
eitthvað annað! — Og skömmu
síðar er ferðinni haldið áfram.
En nú er stefnan öruggari.
(Framhald á blaðsíðu 5).
Nálægð jóla
Þú berst með straumnum, allir flýta för.
í flóði ljósa margt fær augað seitt.
Um strætin reikar, staldrar við að sjá
hvað stundargæði þessa heims fá veitt.
Þó fagnar hugann allt og ekki neitt
og ysinn verður fjarrænn þér um stund.
Seim mun heimi boðuð lieilög jól
þótt hildarleiksins mæði blóðug und.
Og fyrr en varði namstu nálægð hans,
er nú skal miirnst, þá blikar stjamafjöld.
Af ásýn stafar mildi frið og mátt.
Svo mælir: vinur, fylg þú mér í kvöld!
Sjá! vægu loftsins, ókunn lönd og liöf
þú leizt, í návist hans svo undra skygn.
Hve mannlífs för var ótal þrautum þyngd
og þyrnum stráð í veldi og æðstu tign!
Þið sóttuð dýrlegu-stu hallir heim
og höfðingjanna lituð nægtaborð.
Þar klingdi glösum, flóði vín að vild.
Haim virtist sleginn hryggð — og mælti’ei orð.
I valnum hermaðurinn lielsár lá
— hinztu kveðju báru stjarna Ijós.
Annar hafði af vegi réttum villzt,
vafhm fjötrum — kalin æskurós.
Þar móðir vakti veiku bami lijá
er vonlaus kvíði og angist svipti ró.
Hinn ellimóði, öðm sinni barn,
fann orku þverra — vissi að hverju dró. 1
Þeim, er lifðu í skugga, ljós hann bauð,
líkn og von í þraut, hvar höfðuð bið.
Hverjum manni, er lífsins föður laut
sem lítið bam, hann gaf shm jólafrið.
Heyr klukkur boða helgra tíða til.
í trylling stríðs barst þjóð og föðurland.
I Jesú nafni bæn um sigur bað,
að biði óvinanna tjón og grand.
Þá myrkva og kvöl á milda svipinn brá
hin mikla raun, svo djúp og tregasár:
Hví hlýt ég ennþá bera kross minn einn
eftir meir en nítján liundruð ár!
Hans féllu af augum heit og höfug tár.
Um hljóðan stíg þú reikar
- gleðifár.
Kristján E. Vigfússon.
e>
X STÓRT og fallegt jólatré við Akureyrarkirkj u. (Ljósmynd: E. D.)
X
fsic-^-ö-ss'-^ð-síS-^-fi-s^^'a-fsic-'va-^-ws-s-jí'i-'a-^i-c-ciC'^Æj-sc-c-í-a-.MiO'a-KS'^'a-ísioa-Kic-^-íj-Kí-c-a-í'-soa-s-.iC'^'S-f'ií'^-e-ísic-i