Dagur - 10.01.1968, Side 5

4
Skrifstofur, Hafnarstræti 90, Akureyri
Símar 1-1166 og 1-1167
Ritstjóri og ábyrgðarmaður:
ERLINGUR DAVÍÐSSON
Auglýsingar og afgreiðsla:
JÓN SAMÚELSSON
Prentverk Odds Bjömssonar hi.
ÁRAMÓTAGREIN
FORSÆTISRÁÐHERRA
í ÁRAMÓTAGREIN Bjarna Bene-
diktssonar forsætisráðherra er m. a.
vikið að alþingiskosningunum sl.
vor. Hann hefur sýnilega áliyggjur
út af því, að Sjálfstæðisflokkurinn
skuli ekki liafa fengið nema 37.5%
atkvæða og 23 þingmenn í þeim
kosningum í stað 41.4% atkvæða og
24 þingmenn í kosningunum 1963.
Atkvæðatap flokksins segir hann
vera nálega 10% af flokksfylginu:
„Sjálfstæðismenn draga enga dul á,
að flokkslega urðu þeir fyrir von-
brigðum í kosningunum“. Hann við
urkennir, að úrslitin hafi verið sér-
staklega óliagstæð í höfuðvígi flokks-
ins, Reykjavík, og bætir við: „Þurfa
reykvískir Sjálfstæðismenn nú vissu-
lega að ugga að sér. Þeir mega ekki
sofna á verðinum, heldur hef ja mark
vissa sókn til að endurheimta það,
sem í bili hefur frá þeim horfið“.
Þessum hugleiðingum er ekki
beint til þjóðarinnar, það liggur í
augum uppi og ekki einu sinni til
almennra kjósenda Sjálfstæðisflokks-
ins hér og þar á landinu, lieldur er
þeim beint til „flokkskjamans“ í
höfuðborginni, til áróðursmann-
anna, sem þar eiga að ganga fyrir
hvers manns dyr og til hinna mörgu
fésýslumanna, m. a. í kaupmanna- og
heildsalastétt, sem hingað til hafa
gert flokkinn út með fjárframlögum
í flokkssjóðinn.
Það eru þessir menn, sem Bjami
Benediktsson óttast nú, að sofna
muni á verðinum. Trúlega hafa ein-
hverjir þeirra livíslað því í eyra hans
um jólin, að ekki sé mikið á sig leggj
andi fyrir leiðtoga, sem þurfi að
vinna það til valdanna að koma fram
sem „allra vinur og engum trúr“.
Það eru þeir, sem forsætisráðherr-
ann á við, þegar hann í áramóta-
greininni talar um hina „stefnu-
föstu menn“ flokksins og þeir fá
þama sína aðvörun. Flokksformaður
inn segir orðrétt: „Hinir grömu,
stefnuföstu menn, eru þess vegna
oftast að kjósa hrís á sjálfa sig, þegar
þeir ættu að áminna eða aðvara
flokk sinn, af því að hann hafi ekki
verið stefnunni nógu tnir“.
Hér er ekki um að villast. „Hrís-
inn“ er á lofti. Einhversstaðar hefur
flokksleiðtoginn heyrt hrikta í mátt-
arviðum, áður en hann sendi frá sér
slíka kveðju innan flokks í augsýn
alþjóðar.
Verulegum hluta greinarinnar er
varið til að bera á móti því, að ríkis-
stjórnin hafi lialdið meirihluta í
kosningunum á fölskunr forsendum
með því að draga upp villandi mynd
(Framhald á blaðsíðu 7).
Hringormaveikin breiðist út
Hvenær ætla bændur að rísa upp sem einn mað-
ur og kref jast árangursríkari varnaraðgerða?
„AÐALFUNDUR Stéttarsam-
bands bænda 1967 skorar á land
búnaðarráðherra og yfirdýra-
lækni að gera allt, sem unnt er
til útrýmingar búfjársjúkdómi
þeim, scm upp kom í Eyjafirði
á sl. ári.“
Þessa áskorun samþykktu
fulltrúar Stéttarsambandsins
einróma 2. september í haust.
Hinn 9. marz sl. samþykkti
Búnaðarþing með 23 atkvæðum
gegn einu svofellda ályktun:
„Búnaðarþing skorar á land-
búnað'arráðherra að hlutast þeg
ar í stað til um, að útrýmt verði
hringormasýki þeirri (lirings-
kyrfi), sem náð hefur fótfestu í
Eyjafirði. Þar sem yfirdýra-
læknir telur öruggast til útrým
ingar að beita niðurskurði,
verði öllum nautgripmn lógað
á þeim bæjum, þar sem veikinn
ar hefur orðið vart, og í fram-
haldi af því gerðar hverjar þær
varúðarráðstafanir, sem þörf er
á að dómi yfirdýralæknis. Enn-
fremur verði eigendum grip-
anna tryggðar fullar bætur úr
ríkissjóði fyrir bústofnsmissi og
afurðatjón“.
í greinargerð segir m. a., að
„yfirdýralæknir telji vonlítið,
að hægt sé að útrýma sjúkdómn
uin að fullu með því að beita
lækningum. Ef það reynist rétt,
virðist óhugsandi að komast hjá
því, að hann breiðist út með
fólki og fénaði, og er þá óger-
Iegt að gera sér grein fvrir,!
hver fjárútlát og óþægindi slíkt
kann að kosta um langa fram-
tíð“. Og enn segir í greinar-
gerð: „Yfirdýralæknir telur á
hinn bóginn miklar líkur til að
uimt yrði að útrýma sýkinni
með aðgerðum þeim, er í álykt
uninni er stungið upp á“. —
(Greinargerðin samin af yfir-
dýralækni eða í samráði við
hann í öllum atriðum).
Á sama veg hljóða margar
ur var að fullu greindur í fyrra
haust á Grund í Eyjafirði og síð
an á átta öðrum býlum við Eyja
fjörð. Nautgripir eru svo næm-
ir fyrir þessum sjúkdómi, að
venjulega veikjast allir gripir í
fjósi ef einn smitast. Önnur 'hús
dýr eru ekki eins næm að þessu
leyti og sauðfé virðist lítt næmt.
Fólk getur tekið veiki þessa og
reynslan er sú, að hún leggst
þungt á stöku menn. Ör eftir
sár af völdum veikinnar gróa
seint og bera sumir þau ævi-
langt.
Yfirvöld landsins tóku málið
strax í sínar hendur, en þar hef
ur landbúnaðarráðherra æðsta
vald en yfirdýralæknir er að
sjálfsögðu ráðgjafi hans. Hjá
öllum, sem um málið hafa fjall-
að hefur það verið eindregin
skoðun, að útrýma bæri hinum
nýja, innflutta sjúkdómi með
öllum tiltækum ráðum. En það
var í upphafi því líkast, að setja
ætti sérstæðan skopleik á svið
hér í Eyjafirði, með leikstjóm-
ina sunnan fjalla. Sá skopleikur
stendur ennþá. í stað þess að
útrýma veikinni þegar í upp-
hafi með niðurskurði á öllum
búpeningi á sýkturn bæjum og
síðan með nauðsynlegum var-
úðarráðstöfunum, var ákveðið
að reyna lækningar. Lækningar
voru, að dómi yfirdýralæknis
fremur vonlitlar, svo og ein-
angrunaraðferðir. Reynslan hef
ur staðfest að þetta, álit hans
var rétt — og um leið þá sorg-
legu staðreynd, sem nú blasir
við, að frá upphafi var farið
öfugt að og síðan fram haldið á
sömu braut allt til þessa dags.
Ráðamenn í þessu efni hafa all-
an tímann neitað að viðurkenna
reynslu nágrannaþjóðanna, sem
eiga "í harðri glímu við þessa
sömu veiki, einnig neitað að
hafa til hliðsjónar atburðinn ffá
1933 þegar sama veiki barst
heldur ósótthreinsaða skó. Dýr
mátti heldur ekki flytja á milli.
Ekki mátti heldur sami maður
hirða gripi utan- og innanvið
girðinguna, og margt fleira var
þar vel sagt. Reglugerðar-
ákvæði þessi og mörg fleiri eru
þverbrotin og sum á hverjum
einasta degi.
í haust var veikin talin lækn
uð á aðeins þrem bæjum af níu,
eftir eins árs vinnu héraðsdýra
læknis og hans hjálmarmanna.
Hér sannaðist því áþreifanlega
hve lækningar eru torveldar.
Yfirvöldin syðra eða leik-
stjórnin munu hafa verið orðin
leið á því hve seint gekk og fyr
irskipaði þáttaskil. Nýju her-
bragði skyldi beitt og vita
hversu djöfsa yrði við. Öllu
sauðfé á þeim níu bæjum, sem
innan girðinga voru, skyldi
lóga. Það var gert. Engin sjúk
kind fannst. Þessi hálfgerði
niðurskurður var furðulegur.
Heilbrigðu fé lógað en sjúkar
kýr látnar lifa og sýkillinn þar
með ræktaður áfram í fjósun-
um. Að sjálfsögðu bar að lóga
öllum búpeningi ef eitthvert vit
átti að vera í útrýmingarher-
ferðinni og von um árangur.
Þetta er svo augljóst mál, að
allir, nema ef vera skyldi ráð-
herra og yfirdýralæknir, eru
furðu lostnir.
Enn verða þáttaskil og komu
þau engum kunnugum á óvart,
en eru merk, engu að síður.
Veikin kom upp á tíunda bæn-
um, Möðrufelli í Eyjafirði, og
herjar þar í fjósi. Varnirnar
höfðu brostið og veikin sloppið
út úr girðingunni og hafði unn-
ið mikinn sigur.
Og hver voru svo viðbrögð
leikstjórnarinnar fyrir sunnan,
þegar þeim bárust þessi ótíðindi
héðan að norðan? Jú, það stóð
ekki lengi á ákvörðunum.
Skera skyldi þegar í stað allt
fé bóndans, 180 fjár, en skerða
ekki eitt hár á höfði hinna
sýktu kúa! Féð reyndist heil-
brigt. Þetta er svo sem í sam-
ræmi við annað í sögu og svið-
Ætla þeir Páll A. Pálsson yfirdýralæknir og Ingólfur Jónsson landb.ráðh. að liefta liringormaveikina
fundarsamþykktir norðlenzkra
bænda á þessu ári, og er óþarft
að rekja hverja fyrir sig, enda
flestar eða allar áður birtar hér
í blaðinu.
Um þetta mál hefi ég skrifað
nokkrar greinar og óskað að
farið yrði að kröfum bænda og
að ráðum yfirdýralæknis í mál-
inu. Jafnframt hefi ég hvað eft-
ir annað bent á hinar mörgu
veilur í þeim aðgerðum, sem
valdar voru, þ. e. lækningaað-
gerðunum, girðingamálum og
framkvæmd þessara mála í
heild. Þetta áleit ég mér skylt
að gera vegna þeirrar hættu,
sem vofði yfir bændastéttinni
með nýjum búfjársjúkdómi,
sem erlendis er talinn valda
miklu fjárhagslegu tjóni, þar
sem hann hefur náð fótfestu.
Það sem hér var um að ræða,
var að hinn nýi búfjársjúkdóm
hingað til lands og sýkti þá þeg
ar íslenzka nautgripi, en var út
rýmt með niðurskurði. Og þess
ir sömu menn vita, að ekkert
afgerandi læknislyf er til gegn
veikinni, en ákveða samt að
kveða hana niður með lyfjum
og hefta útbreiðslu hennar með
gaddavír! Það er ekki von að
vel fari þegar grundvallar-
atriðin eru sniðgengin.
Ég hefi vítt það og geri það
enn, að svokallaðar varnargirð-
ingar umhverfis 'hina sýktu bæi
voru aldrei fullgerðar og eng-
inn hliðvörður hafður á þeim
fjölfarna þjóðvegi, sem liggur
þvert um aðal-sýkingarsvæðið.
í öðru lagi var gefin út reglu-
gerð, þar sem fyrirskipuð var
meðferð á dauðu og kviku. Þar
segir, að ekki megi flytja ósótt-
hreinsaða mjólkurbrúsa út af
hinum sýktu svæðum, ekki
setningu þessara mála.
En hvenær ætla bændur að
vakna til fullrar meðvitundar
um þá hættu, sem þeim er búin
ef fram verður haldið á sömu
braut og hingað til hefur verið
gert? Ég skora á þá að rísa upp
sem einn maður og mótmæla
hinum háðulegu og ófullkomnu
aðferðum í baráttu við mjög
leiðan og langvinnan 'búfjálr-
sjúkdóm, hringskyrfi, sem breið
ist efalítið út, ef ekki verða tek
in upp ný og betri vinnubi'ögð,
sem séu við það miðuð, að út-
rýma hinum nýja vágesti með
öllu á skömmum tíma. Annað
mega bændur ekki við una. En
með óbreyttum aðferðum er
alger uppgjöf á næsta leyti.
Greinarkorn, sem ég skrifaði
í Tímann rétt fyrir jólin, varð
til þess að Morgunblaðið og Vís
ir létu málið til sín taka. Ekkert
sögðu þau þó markvert frá eig-
in brjósti en lögðu spurningar
fyrir nokkra menn. Moi’gun-
blaðið spurði héraðsdýralækni
okkar, Guðmund Knudsen, um
málið. Hann sagði meðal ann-
ars, að „sjúkdómurinn væri á
takmörkum þess hvort læknar
eigi yfirleitt að skipta sér af
honum“. Þetta eru athyglisverð
orð manns, sem í heilt ár hefur
verið látinn fást við lækningar
á nautpeningi á sýktu bæjun-
um, án þess að þær hafi borið
tilætlaðan árangur. Á að skilja
þetta svo, að veikin sé í eðli
sínu svo lítils verð, að ekki
þurfi um að tala? Eða á hann
við, að þar sem veikin sé ólækn
andi séu aðgerðir dýralækna
sýndarmennskan ein? Á hann
e. t. v. við það, að baráttan sé
vonlaus eða að aldrei hefði
bændum tekizt verr en lækn-
um og yrirvöldum, sem tóku
málið úr höndum bænda frá
upphafi?
Yfirdýralæknir í Reykjavík
segir það mikið áfall, að sýkin
hafi nú breiðzt út og allt velti
nú á þegnskap fólksins sjálfs
hvernig til takist. Þetta er ef-
laust rétt hjá honum. Ekki má
heldur vanta þegnskap hjá
þeim aðilum, sem málum þess-
um ráða. Yfirdýralæknir hefur
opinberlega talið lækningar
vonlitlar. En var það ekki hann,
sem síðar ráðlagði lækninga-
leiðina? Eða var það ráðherra,
sem valdi þá leiðina í andstöðu
við yfirdýralækni? Það væri
vissulega gott að þurfa ekki að
vera í efa um þegnskap æðstu
manria.
Og nefnd blöð leggja líka
spumingar fyrir framkvæmda-
stjóra búfjárveikivarna, Sæ-
mund Friðriksson. Hann segir
m, a., að „stundum læknist veik
in af sjálfu sér“. Sæmundur er
ekki verr til þess fallinn en
hver annar leikmaður að lýsa
eðli hringormaveikinnar, og
fylgist hann að sjálfsögðu vel
með framvindu þessara mála.
En ef það er eina vonin hans að
veikin læknist af sjálfu sér, er
meira en von að huggunarorð
hans til bændastéttarinnar séu
fátækleg.
í Eyjaf. eða leiða liana um landið?
En í þessu máli hefir land-
búnaðarráðherra æðsta vald.
Hans er því mátturinn, þótt
dýrðin sé lítil. Þó þarf hann
ekki að kvíða því að sagan
gleymi nafni hans ef svo heldur
sem horfir, því að þá á hann
megin sök á því, að óvelkominn
gestur, nýr erlendur búfjár-
sjúkdómur, verður landlægur.
E. D.
- AFMÆLI K.A.
(Framhald af blaðsíðu 8).
þetta fjölmenna íþróttafélag á
Akureyri, aðeins á þáð bent
hverja þýðingu það getur haft
í jákvæða átt ef kraftarnir eru
sameinaðir og hin mikla orka
6—700 manna og kvenna er
„virkjuð“ til starfa og dáða. □
- ÚTSVÖR HÆIÍKA A AKUREYRI
(Framhald af blaðsíðu 1). sjálfsögðu þurfa margar þessar
dráttum tekjur og gjöld hinnar tölur skýringa við, þótt þær
nýju fjárhagsáætlunar og sam- geti ekki fylgt með í þessu
anburðartölur frá fyrra ári. Að blaði.
Fremri töludálkurinn er frumvarp 1968, en sá síðari áætlun 1967.
TEKJUR
í þús. kr. í þús. kr.
Útsvör . . . 68.882 60.560
Aðstöðugjöld . . . 16.700 16.000
Útsvör samkv. sérstökum lögum 600 600
Framlag úr jöfmmarsjóði . . . 12.000 11.800 í
Skattar af fasteignum 6.740 5.000
Tekjur af fasteignum bæjarsjóðs 2.700 2.435
Hagnaður af rekstri bifreiða og véla .... . . . 2.800 2.500
Hluti bæjarsjóðs af vegafé .. . 2.400 2.000
Vaxtartekjur 350 300
Ymsar tekjur ^ 250 200
Lántökur . . . 2.400
Söluverð þurrkara 550
Samtals . . . 113.422 103.935
GJÖLD:
í þús. kr. í þús. kr.
Stjórn bæjarins og skrifstofur ... 3.860 2.895
Löggæzla .. . 2.915 2.395
Eldvarnir . .. 3.140 2.530
Félagsmál .. . 27.860 25.200
Menntamál .. . 11.189 9.025
íþróttamál . . . 3.715 3.770
Fegrun og skrúðgarðar . . . 1.770 1.325
Heilbrigðismál . . . 1.915 1.400
Hreinlætismál .. . 6.685 5.475
Gatnagerð og skipulag ... 22.645. 17.500
Fasteignir ... 2.200 1.900
Styrkir til félaga o. fl ... 1.685 1.380
Framlag til framkværndasjóðs ... 4.000 7.000
Vextir af lánum . . . 1.411 875
Ýmis útgjöld .. . 3.275 3.050
Afborganir af lánum .. . 4.177 2.360
Nýbyggingar .. . 8.180 10.455
Vélakaup .. . 2.800 ' 5.400
Samtals . . . 113.422 103.935
JÓNAS JÓNSSON FRA FIRIFLU:
Á TÍMABILINU frá 1930—1940
féll óvenjulegur dásvefn yfir
her Frakka á Rínarbökkum og
frá þeim stað barst þessi sjald-
gæfi sjúkdómur til margra
menntalanda, þar á meðal til
margra valdamanna á íslandi.
í útlöndum var um að ræða yfir
stéttir merkra þjóða. Þar skorti
ekki gáfur, menntun eða metn-
að í sókn hversdaglegra verald-
argæða. En þeir úrvaldsmenn,
sem gættu landvarna frönsku
þjóðarinnar og allra vestur-
landa á vesturbökkum Rínar-
fljóts, skynjuðu hvorki með
heyrn, sjón eða hugsun vak-
andi manneskju, að Hitler und-
irbjó austan við landamæralín-
una ægilega herför móti Frökk
um og öðrum frjálsum þjóðum.
Dásvefninn náði til þeirra þátta
í sálarlífi hins dáleidda fólks,
sem snerti hernaðarmálin.
Vorið 1940 hertók óvinurinn
allt Frakkland á nokkrum dög-
um og gat þrælkað og misboðið
hinni gersigruðu þjóð eftir eig-
in geðþótta. Ermasund bjargaði
Englendingum eins og stundum
fyrr. Þjóðin hratt dásvefninum
og tók upp með frændum í
Vesturheimi og þróttmiklum
mönnum í fleiri löndum harða
vörn móti óvættinum svo að
Hitler taldi sér að lokum henta
að svipta sig lífi um leið og
glæpaheimur hans hrundi.
íslenzka þjóðin var um stund
í bráðri hættu. Hitler var til-
búinn að hremma landið og
ljúka þar með sögu þess. Ennþá
komu Engilsaxar til hjálpar og
greiddu fyrir endurreisn hins
foma lýðveldis. En þá kom nýr
voðamaður til sögunnar. Stalín
tókst að leggja tíu frjálsar menn
ingarþjóðir undir veldi sitt. Þá
risu Engilsaxar gegn þessari
nýju hættu. ísland var orðið
alfrjálst eftir langa kúgun
frændþjóða sinna. Truman
bauð íslendingum vörn. Stalín
hafði her legáta, sem voru hon
um tryggir. Þeir neituðu Eíð
hlíta vestrænni vernd þó að
hfettan væri auðsæ. En ísland
var frjálst en varnarlaust gat
Stalín á augabragði bætt við sig
ellefta landinu í hring sinna
þjáðu leppríkja.
Þá kom í ljós, að dásvefninn
hafði um stund náð heljartaki á
Alþingi og blöðum flokkanna.
Her voru að vísu hér og þar
um landið glaðvakandi menn,
en í bili var ég einn á ferð á
Alþingi í þessu mikla þjóðmáli.
Hættumálið var ekki borið und
ir þjóðina á opinberum um-
ræðufundum. Ég bar fram nýja
lausn í málinu í mörgum rit-
gerðum í fákeyptum blöðum.
Ég lagði til að við svöruðum til-
boði Trumans með gagntilboð-
um, tveim 25 ára samningum
við Vestmenn um hervernd og
frjáls verzlunarskipti, þar sem
líkt væri eftir þriggja alda sam
búð lýðveldisleiðtoga íslend-
inga og Norðmanna. Þessi til-
laga naut mikils stuðnings eins
og málum var þá háttað, m. a.
frá 800 samvinnumönnum í
Þingeyjarsýslu og 600 kaup-
mönnum í Reykjavík. Báðir
þessir aðilar þekktu nýlendu-
stjórnina hér á landi og þá ekki
síður verzlunarhöftin, sölu-
tregðu og gjaldeyrisskort, og
skömmtun innanlands, árum
saman.
Dásvefninn hélt velli enn um
stund. Boði Trumans var hafn-
að og engu gagntilboði hreyft.
Næst komu vamarlausu árin
1947, 1948, 1949 og 1950. Þá
héldu borgaraflokkarnir þrír
einskonar leynifund, hver í
sínu flokksherbergi, þar sem
ákveðið var að senda stjóminni
í Washington tilmælí um her-
vernd. Stalínistar voru ekki á
þessum fundum en þeir studdu
Hermann Jónasson þegar hann
var stjórnarformaður 1957 og
1958 að endurnýja liðsbónina
til að leggja að nýju áherzlu á
lífsnauðsyn vestrænna her-
vama. Þáttur íslands var þá að
kalla fullrannsakaður og feng-
in varanleg niðurstaða þar til
heimsfriður yrði fenginn þann-
ig, að lömb og tígrisdýr geti
leikið friðsamlega með ungvið-
um sínum.
En ennþá var viðskiptahlið
málsins eftir. Þar voru íslend-
ingar á hrakhólum. Kynni okk-
ar við nákomnustu frændþjóð-
irnar voru rækt með gagn-
kvæmum heimboðum og gleði-
málum. Snoturt frændsemsem-
isheimili hinna norrænu þjóða
er fullreist í Vatnsmýrinni.
Ágætur forstöðumaður ræður
þar fyrir húsum. Hann er auk
annarra kosta af frábærri nor-
rænni ætt, en verkefni þessa
samstarfs er enn ófundið, en
valinn maður mun þar verða
happamaður, er ný verkefni
verða fundin.
En fyrir utan frændsemismál
má segja að verzlunarviðskipti
Evrópuþjóðanna séu opin gröf
fyrir hið íslenzka þjóðveldi, að
kalla má við hvert fótmál. En
hvergi heyrist rödd frá leiðtog-
um stjórnmálanna að við eigum
að leita til Vestmanna um heið
arlega • viðskiptasamninga með
fullkominni alvöru eins og
Bretar beita sókninni til frjáls-
mannlegri kjara í skiptum við
meginlandaþjóðirnar. Eiga
Bretar þó glæsilega sögu bæði
í viðskipta- og frelsismálum.
' Hér á landi mun sagan frá 1946
endurtakast. Þá gátum við leyst
hervernd og viðskipti samtímis,
en létum svefninn ráða þar til
ósætt var að sofa lengur. Vil ég
nú endurtaka viðvörun mína
frá 1946 bæði til kaupmanna og
kaupfélagssinna að standa hlið
við hlið og láta dásvefninn
víkja.
Vestmenn hafa með dreng-
skap og miklum fórnum bjarg-
að Vestur-Evrópu úr ósigri
tveggja heimsstyrjalda og und-
an æði Stalíns eftir dauða Hitl-
ers, þegar Stalín stefndi vestur
að Atlantshafi með blóðstork-
inn hramm kúgarans. Síðan þá
hafa Vestmenn stutt hverja
þjóðina af annarri til viðreisnar
og sjálfstæðis. Sjálfir vorum við
vörulausir 1948 og peninga-
lausir. Þá var hinn mildi Magn-
ús dósent neyðarmálaráðherra
þjóðar okkar, sem ekki kunni
að lifa í góðæri.
Nú vill svo til, að ég á óselda
litla bók í snotru bandi, þar sem
eru geymdar nokkrar ritgerðir
mínar frá árunum þegar
tveggja samninga deilur voru
vakandi á landsbyggðinni.
Þessa litlu bók ánafna ég nú
samherjum mínum í Þingeyjar
sýslu til minningar um þá stund
þegar fólk í þessari sýslu þekkti
ekki dásvefninn nema af leiðin
legri afspurn. Sýslubúar eru nú
undir forystu hins framsýna
leiðtoga og lögreglustjóra, Jó-
hanns Skaptasonar, að byggja
nýja safnbyggingu á bezta stað
í Húsavíkurkaupstað. Það verð
ur einskonar Þingeyingabúð,
þar sem héraðsbúar geyma
marga dýrmæta hluti, eitthvert
áhrifamesta bókasafn landsins,
kennt við snillinginn Benedikt
frá Auðnum. Þar verður rúm
fyrir margháttuð skjöl, handrit
og dýrmæta minjagripi. Fyrsta
álma þessa húss var að mestu
fullsteypt þegar frostið stöðv-
aði framkvæmdir í haust.
En þessi litla bók mín kall-
ast Dásvefninn á Rínarbökkum.
Hún verður til sölu á meðan
upplagið endist hjá Byggingar-
nefnd Þingeyingahússins á
Húsavík og hjá Árna Bjarna-
syni bóksala á Akureyri. Þang-
að geta þeir leitað, sem vilja
eiga eitthvað til minningar um
þá örlagastund í lífi þjóðarinn-
ar, þegar dásvefninn var á
góðri leið að tryggja svefnsækn
um borgurum ellafta sæti á
bekk ánauðugra þjóða. □
yr
NYR framkvæmdastjóri hefir
verið ráðinn til Osta- og smjör-
sölunnar s.f. í Reykjavík frá 1.
janúar sl. í stað Sigurðar heit-
ins Benediktssonar framkv.stj.,
sem andaðist 22. október sl.
Óskar Gunnarsson.
Þessi maður er Óskar H. Gunn
arsson skrifstofustjóri Véla-
deildar SÍS í Reykjavík.
Óskar Gunnarsson er fæddur
í Stykkishólmi 31. okt. árið 1932
og er því orðinn 35 ára að aldri.
Foreldrar hans eru hjónin Hild
ur Vigfúsdóttir, ættuð úr byggð
um Breiðafjarðar, og Gunnar
Jónatansson formaður Búnaðar
sambands Snæfells- og Hnappa
dalssýslu um fjölda ára, en
Gunnar er ættaður frá Litla-
Hamri í Eyjafirði.
Óskar stundaði nám við Sam
vinnuskólann árin 1950 til 1952,
en þá fór hann til Svíþjóðar til
framhaldsnáms og dvaldi þar í
eitt ár. Eftir heimkomuna réð-
ist hann til starfa hjá Sambandi
ísl. samvinnufélaga og vann hjá
ýmsum deildum þess í Reykja-
vík næstu árin.
í október árið 1958 hófst und-
irbúningur að stofnun Osta- og
smjörsölunnar s.f. og var Óskar
Gunnarsson þegar ráðinn sem
skrifstofustjóri þess fyrirtækis
og gegndi hann því starfi til árs
loka 1964, en þá fór hann aftur
til Sambands ísl. samvinnufé-
laga og gerðist skrifstofustjóri
hjá Véladeild þess og vann
hann þar til núverandi ára-
móta, er hann tók við störfum
á ný hjá Osta- og smjörsölunni
s.f. og nú sem framkvæmda-
stjóri þessa fyrirtækis.
Vissulega er Óskari Gunnars
syni vandi á höndum með því
að taka nú við forustustarfi Sig
urðar Benediktssonar, sem var
sérstæður persónuleiki, djarfur,
ábyggilegur og vinsæll og semj
(Framliald á blaðsíðu 7).