Dagur - 02.04.1969, Qupperneq 6

Þegar urriðinn vaknaði
írar selja árlega veiðileyíi í ám og vötnum fyrir einn milljarð ísl. kr. og er þessi mynd þaðan.
EIN hinna mörgu eyja í Laxá
er Geldingsey. Þar hefur áin
aðeins runnið skamman veg frá
upptökum sínum, Mývatni.
Göngubrú liggur út þangað og
blíðviðrisdag einn í sumar gekk
ég yfir þessa brú með veiði-
stöng og tösku, og svo auðvitað
með kaffibrúsann því kaffilaus
veiðimaður er illa settur á ár-
bakka þegar kvöldsvalinn og
þreytan gera mann loppimi og
hrollkaldan.
Himininn er skýjaður og
skúraleiðingar í fjöllum, en
hann hangir þurr og stundum
dregur ský frá sólu og verður
þá hlýtt og unaðslegt á samri
stundu. Mývetningar þurrka
töðu á túnum og setja hana
hvanngræna í bólstra og sátur
er á daginn líður. Töðuangan
liggur í loftinu og berst öðru
hverju að vitum manns. Þá
anöar maður djúpt.
E.i nú er maður með allan
hugann við ána og veiðina, eins
og veiðimanni ber, sem hingað
kemur til að renna fyrir silung
og veit af góðum veiðistað.
„Hann“ er þar,- sem árkvíslarn-
ar koma saman niður við eyjar-
oddann. Þar mynda þær stóra
og straumlygna breiðu til hægri
og vinstri er þrengist svo á ný
við flúðir og kletta. Ef nokkurs-
staðar er fisk að fá, þá er hann
þarna. En aldrei gengur maður
samt að honum vísum, svo er
forsj óninni fyrir að þakka, því
þá yi’ði eftirvæntingin minni.
Svo held ég niður með ánni
og þræði kindá- og kúagötur og
svo sléttan árbakkann. Sól-
skríkjur virðast eiga hreiður í
brúarstöplinum. Hjónin eru í
önnum, hverfa öðru hverju en
koma jafnharðan aftur. Það er
enginn tími til að leita að
hreiðri. Straumendurnar, þessir
skrautlegustu fuglar landsins,
sitja undir bakka, gæfar og sak
leysislegar, en synda þó fram í
strauminn þegar að þeim er
komið. Þær eru þrjár saman,
tveir karlfuglar og einn kven-
fugl. Oðrum karlinum er hér
sýnilega ofaukið. En hann fylg-
VIÐ viljum nota tækifærið og
kynna ykkur lítillega algjöra
nýjung í verkun heys. Þetta er
graskögglaverksmiðja á hjólum,
sem draga má með traktor milli
vinnustaða, framleiðandi er
TAARUP-verksmiðjurnar í
Danmörku, en Véladeild SÍS
hefur um margra ára skeið ver_
ið einka umboðsmaður þessa
fyrirtækis ög flutt inn frá því
ir hjónunum fast eftir og bíður
eftir sínu tækifæri því konan er
kannski léttlynd, dagurinn lang
ur og nóttin mild. Kjánalegur
spói flýgur nærri og hefur hátt.
Honum er ekki um mannaferð-
ir gefið og það skilst á þann
veg, að hann eigi hagsmuna að
gæta þar í grenndinni. Oðins-
hanarnir snúast um sjálfa sig,
blaðrandi og höggvandi út í
loftið eftir flugum. Hér eru heil
ir hópar, þar sem vatnið er
kyrrt og gárar árinnar vagga
litlum froðukúfum við bakk-
ann. Ef maður horfir á óðins-
hana um stund, sýnist manni til
tektir þeirra hinar furðuleg-
ustu. Viðbragðsflýtir þeirra er
mikill og ástleitinn biðill verð-
ur ringlaður í kollinum þegar
sú heittelskaða snýst eins og
skopparakringla og verst.
Þetta er eins og kvikmynda-
filma, sem er látin ganga of
hratt. Hávelluhjón eru langt úti
á á og una vel hag sínum.
Sjálf er Laxá töfrandi, eins
og fyrr, mikið vatnsfall og ofur
lítið dularfullt. Sjálft er vatnið
matt og litlaust en þó er það
ekki tært og sér illa til botnsins.
Laxá hefur sinn sérstaka hljóm
og seiðmagn, kannski af því, að
hún rennur á hraunbotni. En
þessi hljómur heyrist ekki í
öðrum ám og ef maður hefur
setið á bökkum Laxár og hlust-
að vel, langar mann til að koma
þangað aftur.
Ég geng þar til eyjarendan-
um er náð. Þar kemur hin kvísl
in frá hægri og þær mætast,
eins og fyrr er sagt. Lítil sand-
eyri gengur fram við strauma-
mótin. Húsendur, rauðhöfðar
og stokkendur synda út á breið
unni. Þröstur flýgur lágt yfir
ána og liggur mikið á. Nokkrir
hettumávar láta vind og vængi
halda sér á lofti alveg niðui' við
vatnsborðið og þeir tína í sí-
fellu. Ekki sé ég hvað það er,
en líklega eru það flugurnar.
Af nægu er að taka.
Þetta er hinn þráði veiðistað-
ui' að þessu sinni. Ég er einn og
það er að sumu leyti bezt. Mér
t. d. hina góðkunnu Taarup
sláttutætara.
Samstæða þessi vegur um 6
tonn, er um 10 m. að lengd,
breidd er 2.88 m. og hæð 3.35 m.
Vélin er dieselvél 45 hestöfl.
Afköstin eru um 700 kg. af full-
þurru grasi á klukkustund eða
ca. 500 fóðureiningar, lætur þá
nærri að hún verki vetrarfóður
einnar mjólkurkýr á 3 tímum.
er orðið heitt af göngunni og
kasta því gæruúlpunni. Sólin
'hefur brotizt fram og skín glatt.
Það glampar á lokið á kaffi-
brúsanum og það er gott að vita
af honum. Hann bregst ekki,
þótt allt annað bregðist.
Fljótlegt er að setja stöngina
saman, en þá er eftir að velja
fluguna því auðvitað veiðir
maður á flugu. Banna ætti að
nota spón og maðk í þessari
fallegu á. Fluguboxið mitt er
ekki alveg eins og það á að
vera, því stundum finnur mað-
ur ekki þær flugur, sem leitað
er að. En það hefur líka þann
kost, að þar koma allt í einu í
ljós flugur, sem enginn vissi
um, eða voru gleymdar. Ég
valdi eina írska. Þær eru marg-
ar góðar, einkrækjur með góðu
anghaldi og eru raunar lítið
annað en krókurinn með sinni
fjaðraprýði. Þessi fluga var
rúmlega sentimeter að lengd,
svört með gráan búk. Eftir að
hafa hnýtt hana rækilega á lín-
una var ég tilbúinn að freista
gæfunnar. Kaffibrúsinn freist-
aði mín reyndar líka. Ekkert
liggur nú á, því ekki er flas til
Grasið er slegið með sláttu-
tætara sem skilar því í vagn,
sem ekið er síðan að samstæð-
unni og tæmir hann sig í hana,
færiband skilar svo kögglunum
á vagn, sem notaður er til að
flytja kögglana í geymslu, þver
mál kögglanna er um 6 cm.
grófsaxaðir.
Með þessari verkunaraðferð
vreður nær ekkert tap í fóður-
fagnaðar, sagði ég við sjálfan
mig, settist á mjúka mosaþúfu
og renndi niður nokkrum sop-
um af heitu og stei'ku kaffinu.
En kaffitíminn var stuttur að
þessu sinni. Ekkert fær sá, sem
ekki reynir, hugsaði ég, bretti
upp bússurnar og gekk fram á
sandeyrina.
Línan þaut og flugan féll í
vatnið og flaut fyrst í stað. Svo
barst hún skáhalt undan
straumi, síðan þvert við straum,
langan veg á hinni miklu
breiðu. En það gerðist ekkert
meira. Hún virtist ekki vekja
neina eftirtekt. Eða voru vatna-
búar víðs fjarri í dag? Þarna
reyndi ég hvíldarlaust í tvær
klukkust. með mörgum þeim
flugum, sem mér þóttu líklegar,
og varð ekki var. Ég reyndi
léttar flugur og þungai', stórar
flugur og litlar, Ijósai' flugur og
dökkai', jafnvel rauðar flugur
og eina hvíta. Örlítill vindur
gáraði vatnið og ský dró fyrir
sólu. Rykmýið suðaði í skjóli
við mig og sýndi mér óþarflega
mikinn áhuga og stakk mig í
andlitið þegar ég sneri mér und
an golunni. En það verða þeir
gildi grassins, fóðrið verður
jafnt að gæðum. Kögglarnir
eru þægilegir í meðferð og taka
lítið geymslupláss miðað við
fóðurgildi. Heilbrigði búfjárins
verður mikið betra og því minni
kostnaður við sjúkrameðférð.
Búvéladeild SÍS mun á næstu
mánuðum kynna sér þessa nýju
verkunaraðferð ítarlega og verð
ur spennandi að fylgjast með
hvaða erindi þetta hefur til
íslenzkra bænda.
að þola, sem í Mývatnssveit
dvelja og ég huggaði mig við
það tvennt, að stundum Var það
verra og svo hitt, að ef ekki
væru þessar óteljandi flugur,
misstu silungarnir spón úr ask-
inum sínum og væri þá ekki
eins spikfeitur og raun ber
vitni.
Þegar einn klukkutími er lið-
inn og svo annar, án árangurs,
fer veiðimaður að hugsa margt:
Engin veiði í dag og algerlega
misheppnuð veiðiferð. Ekki
einu sinni smábröndur til að
steikja í matinn á morgun. Eng
inn silungur til í ánni? Kannski
bezt að halda heim — og þótt
fyrr hefði verið? Verst að hafa
nú ekki einu sinni veiðifélaga
til að tala við.
Þá var að reyna maðkinn,
þvert ofani. boðskapinn um
veiði á flugu eingöngu. Maðkui'
og lítil sakka báru engan árang
ur. Það var ekki svo mikið sem
nartað. Maðkui'inn, sökkulaus.
Alveg sama. Spónn tekinn í
fýlu, síðan fleiri. Enginn fiskur.
Nú var engin huggún nema
mai'gblessað kaffið. Og ekki
þörf á því núna að drekka það
svo hratt, að það brenndi mann.
Og svo var nú allt fuglklífið,
árniðurinn, hraunið og gróður-
inn. Dásamlegt hvert sem litið
var. Ennþá dásamlegra ef tveir
þrír silungar hefðu legið við
fætur manns.
En hvaða skamp var nú þet-ta.
Kemur ekki heill kúafloti -og
leggur í ána. Og það voru ekki
viðvaningar í vatni, sem þarna
voru á ferð.'Kýmar gripu sund
á þremur síöðúm, þar sem
dýpst var, i'ólegar fótvissar og
vél syntar skepriur. Jæja, þar
fór nú síðasta vonin, ef eitthvað
var eftir af henni. Kýi-nar grugg
uðu vatnið alyeg herfilega,
raunar ekki riema aðra kvísl-
ina, en einmitt þar, sem árnar
mætast og mest er jafnan veiði-
vonin.
Skyldi ég nú ná heim fyrir
kvöldmatinn, hugsaði ég? Jú, ef
ég færi strax. Ætti ég að renna
á fleiri stöðum i ánni? Eða áttí
ég bai'a að liggja milli þúfna og
glápa út i veröldina? Þeir, sém
freista gæfunnar með störig,
verða að þola vonbrigði. Þi'aut-
seigjan og þolinmæðin eru góð-
ir kostir veiðimanna og hefur
svo ætíð verið. En það var þó
alltaf notalegt að liggja á þurr-
um mosanum og hvíla sig. Ég
sofna víst augnablik, en vak’n-
aði við skell eða skvettú á breið
unni. Stórfiskur að stökkva?
Eða vai' mig að dreyma? Bezt
að kasta flugu nokkrum sinn-
um og skammast svo heim til
sín.
(Franihald á blaðsíðu 7)