Dagur - 23.09.1970, Blaðsíða 5

4
Skrifstofur, Hafnarstræti 90, Akureyri
Símar 1-11-66 og 1-11-67
Ritstjóri og ábyrgðarmaður:
ERLINGUR BAVÍÐSSON
Auglýsingar og afgreiðsla:
JÓN SAMÚELSSON
Prentverk Odds Björnssonar hJ.
BÚKOLLA
í GÖMLU ÆVINTÝRI segir £rá
Biikollu karls og kerlingar í koti,
sem hvarf. Karlssonur var sendur til
að leita hennar og var það söguleg
ferð. Tröllskessur tvær, önnur stór
og liin lítil, vildu ná kúnni og eltu
drenginn og Búkollu.Skessurnartvær
bjuggu yfir ómennskum krafti, létu
stóra nautið svelgja heila móðu, eða
vatnsfall, og skila því á öðrum stað,
og þær höfðu borjám svo mikið, að
þær gátu borað gegnuin f jallið. Allir
muna endalok sögunnar, að stærri
skessan var svo bráðlát, að er hún sá
í gegn um gatið, ætlaði hún að troða
sér þar í gegn, en festist og varð að
steini og situr þar enn.
Tækniskessur nútímans eru marg-
víslegar og ekki skortir þær aflið til
að gera þá hluti, sem fyrrum voru
aðeins efni í ævintýri. Þessu afli hef-
ur verið beitt af mismikilli fyrir-
hyggju, og oft á kostnað náttúru-
gæða. Stundum til að öðlast vald,
eða til að fullnægja kröfum um fjöl-
breyttari og aukin lífsþægindi. Þau
nýju öfl, sem hér eru orðuð við tröll-
skap, eiga svo sannarlega sinn stóra
bola til að breyta fallvötnum og láta
þau renna á öðrum stöðum, eins og
segir í þjóðsagnaævintýrinu, og geta
ekki síður borað göt í gegn um f jöll-
in og jafnvel látið rennandi vatn
framleiða orku til ljósa og hita, sem
ævintýraskáldunum hugkvæmdist
ekki.
Hér á Norðurlandi bíða íbúar í
tveim kaupstöðum og tveim sýslum
einmitt eftir því síðasttalda, rafork-
unni, og ekkert annað mál er jafn
ofarlega á baugi í viðræðum manna,
auk opinberra frétta um sögulega
viðburði í því sambandi.
Deilan mikla um Laxárvirkjun
hina nýju, er enn óleyst, en sátta-
nefnd situr að stöi'fum. Stjórn Lax-
árvirkjunar er svo á vegi stödd, að
hún getur tæplega haldið áfram sín-
um framkvæmdum, og vinnur þar í
banni landeigenda við Laxá, og á
lieldur ekki auðveklan leik að hætta,
því raforkuskorturnn rekur á eftir,
og í þessum landshluta kaupum við
í vaxandi mæli sólskin það af Rúss-
um, er einu sinni skein austur í lönd-
um og skóp olíur. Víst er mál, að
þeim kaupum ljúki sem allra fyrst,
/Og norðlenzk fallvötn leysi þau við-
skipti af hólmi.
Þróun mála liefur orðið sú, að
menn ásælast Laxá, Búkollu þing-
eyskra bænda, fremur en aðrar norð-
lenzkar ár til virkjunar, því vitað er,
að hún getur orðið mikill líf- og
orkugjafi eins og nöfnur hennar
margar. En þingeyskir bændur verja
(Fxamhald á blaðsíðu 2)

GULLNI LAXINN í SELÁ
Skógurinn í Kjarnalandi fríkkar með ári hverju.
(Ljósm. E. D.)
Kjarnaskógur er ennþá lokað land
Rætt við Hallgrím Indriðason, skógræktarfr.
NÚ ERU ihaustlitirnir að færast
yfir runna- og trjágróður, og
um tíma á haustin skarta skóg-
arnir sínu fegursta. Sá tími er
einmitt nú, og hlýtur að vekja
menn til umhugsunar um skóga
og skógrækt, þótt veturinn sé
framundan. Akureyringar eru
svo lánsamir að njóta mikls
skógargróðurs í skrúðgörðum
sínum, og þeir njóta þess enn,
að fyrrum fluttist veruleg rækt-
unarmenning með erlendu fólki,
sem kaus sér dvalarstað við
kyrrlátan Pollinn og undi þar
margt til æviloka.
Til þess fólks, áhrifa þess og
góðra kvenna á Akureyri, má
m. a. rekja upphaf og sögu Lysti
garðsins. í skjóli hans varð síð-
an nyrsti grasagarður álfunnar
stofnaður, báðir til mikils sóma,
og báðir til þess fallnir, að vitna
um möguleika íslenzkrar mold-
ar og veita mönnum þá bjart-
sýni og fegurðarskyn, sem örvar
til dáða í fjölbreyttri ræktun
lands.
Og enn eiga Akureyringar
Vaðlaskóg, sem fórnfúsir menn
gengust fyrir að stofna og rækta
á sínum tíma, og blasir við aust
an fjarðarins og dafnar vel. Enn
nær bænum og þó ókunnur flest
um bæjarbúum, er Kjarnaskóg-
ur. Margir vita ekki, að hann
er til. _ Sumir „villast" þangað
og vita ekki hvert þeir eru
komnir, því þeir höfðu ekki
heyrt getið um þennan skóg og
eru alveg forviða!
En það var Skógiæktarfélag
Eyfirðinga, sem þarna stofnaði
trjáræktarstöð, undir forsjá Ár-
manns Dalmannssonar skógar-
varðar, fyrir 23 árum. Þar var
myndarlega af stað farið, fjöldi
trjátegunda alinn til útplöntun-
ar, skjólbelti gerð og trjáplönt-
ur gróðursettar á stór' svæði
'hins 100 hektara lands stöðvar-
innar. En þetta land liggur að
merkjum Hrafnagilshrepps og
Akureyrar, nær til fjalls og er
fjölbreytt að allri gerð, nú
griða- og varpstaður fjölda
fugla, jafnvel gæsa. Og komið
hefur til tals, að opna svæðið
ahnenningi til yndis, gera um
svæðin göngubrautir til að auð-
velda fólki að njóta skógarins,
sem árlega vex til mikilla muna
og er að verða hinn fegursti.
Þetta svæði allt, sem er í hinu
forna Kjarnalandi, hefur vel
þjónað upphafiegu hlutverki
sínu. Mörg' undanfarin ár hafa
fósturbörn stöðvarinnar fest ræt
ur í skrúðgörðum og skógarreit
um víðsvegar á Norðurlandi, og
nú er svæðið umhverfis upp-
eldisreitina orðið skógi vaxið
land og framtíðar griðastaður
manna, sem hvíldar vilja njóta
og útivistar.
Blaðamaður Dags brá sér í
Kjarnaskóg í síðustu viku, til
að sjá vöxt skógarins í ár, og
sjálfum sér til heilsubótar. Það
er að vísu gott að hlusta á orð-
ræður manna um skóga, og að
lesa um þau mál. En sjálfur tal-
ar skógurinn skýrustu máli og
sönnustu, og fjarlægu öllum
moðreyk um málefni skógrækt-
Ekki sá ég neinn manninn
fyrst í stað og virti því betur
fyrir mér umhverfið, sem breyt
ist í fegurðarátt með 'hverju ári,
en loks kom ég auga á Hallgrim
Indrfðason skógræktaríræðing,
sem stjórnar framkvæmdum á
'þessum stað, og með honum
voru glaðlegir unglingar að
störfum.
Hér hafið þið upprennandi
ferkilund, Hallgrímur?
Já, þessí lerkilundur er 14 eða
15 ára, ef ég man rétt, og trén
eru orðin á þriðja meter á hæð,
og þrífast faér með ágætum; Og'
lerki höfum við. einnig' sett víða
í stað norsku .skógarfurunnar,
■ sem 'hefur ekki gefizt vel hérna,
þolir illa lús þá, er á hana sæk-
ir.
En þessi háu og vöxtuglegu
skjólbelti?
Þau elztu eru yfir 20 ára göm
ul, og eins og þú sérð, er hér
um að ra«ða skjólbelti úr birki,
þingvíði, gulvíði og greni. Þau
eru nú sum orðin um 4 metrar
og gefa sérstaklega mikið skjól
í öllum veðrum. Hér höfum við
8 uppeldisi'eiti, alla innan skjól-
beltanna, en'hvilum þá til skipt
is. Hér eru til dæmis auðir reit-
ir og hér, aftur á móti, er búið
að ganga frá dreifsetningarbeð-
unum frá í vor og búa þáu und-
ir veturinn. — Og margt fleira
er skrafað á meðan gengið er
um stöðina.
Hver hefur þessa skógræktar-
stöð?
Skógræktarfélag Eyfirðinga
hefur uppeldisstöðina en Skóg-
ræktarfélag Akureyrar Kjarna-
land að öðru leyti. Ég er starfs-
maður beggja félaganna.
Skógurinn og uppeldisstöðin
er eiginlega lokað land ennþá?
Já, en nú gæti staðurinn
þjónað því hlutverki, að vera
útivistar- og hvíldarstaður bæj-
aibúa, jafnframt því að vera
uppeldisstöð skóg- og garð-
plantna, og framleiða timbur.
En hér er vissulega nytjaskógur
nú þegar, þar sem skjólbeltin
eru, þótt ekki verði fyrst um
sinn tekjur af skógarhöggi.
En í sambandi við útivistar-
staðinn Kjarnaskóg?
Skógræktarfélag Akureyrar
hefur þegar samþykkt að vinna
að því. Þó er hugsað að leggja
hér bæði göngu- og skokkbraut
ir, hafa tjaldstæði, veita al-
menna fræðslu um skógrækt og
fleira. En hér á fólk fyrst og
fremst að geta notið næðis, hvílt
sig frá dagsins önn, komið hing
að gangandi að heiman og notið
þess, sem fagurt skógarsvæði
hefur að bjóða. Landslagið er
fjölbreytt. Hér eru mýrar, mel-
ar og móar, gil og klettasnasir,
lækur rennur hér um, og hið
efra eru þessi fallegu klettabelti.
Hér verða líka tún og akrar.
Ráðgert er að opna svæðið
smátt og smátt, jafnhliða ,því,
sem skógurinn vex.
Verður ekki að þessu nokkur
aukakostnaður?
Jú, að sjálfsögðu, en þá leit-
um við aðstoðar, t. d. bæjarfé-
lagsins, og mætti veita hana á
ýmsa lund, svo sem með vinnu-
æskufólks, sem bærinn hefuf á
sinni hendi á hverju sumri. Það
vinnuafl gæti komið að góðum
notum hér, segir Hallgrímur
Indriðason skógræktarfræðing-
ur að lokum og þakka ég fyrir
móttökurnar og þessar upplýs-
ingar, og óska jafnframt þess-
ari starfsemi og þeirri fyrirhug-
uðu allra heilla. E. D.
ÞEIR, sem eru að venja sig af
einhverjum munaði, brynja sig
gegn freistingunni með því að
bannsyngja hann og unr leið
það, sem hjartanu er þó kært.
Þannig fór mér, þegar veiðileyf
in hækkuðu í laxánum svo að
það var ekki lengur orðið „for-
svaranlegt" að leggja heimilis-
peninga í þess konar fyrirtæki,
með þann hrísvönd yfir höfði
sér, þar að auki, að koma kann-
ski tómhentur heim. Og freist-
ingin náði engum tökum á mér
í þrjú ár.
En hvað 'haldið þið að komi
fyrir núna í haust, rétt fyrir
lok laxveiðitímans? Jú, kunn-
ingi minn hringir til mín og
segir mér, að hann sé að hugsa
um að kaupa veiðileifi handa
okkur báðum í Selá austur, einn
dag. Hann ætli að leggja til bíl-
inn og sé svo heppinn að fá leyf
Vestfjörðum og austur á Odds-
skarð.
Nú er hann að ganga niður,
sagði kunningi minn á miðviku
daginn og yerðúr líklega komið
gott veður á laugardaginn. Ég
leit út og sá nokkur kuldaleg
andlit á götunni, dökkan him-
in, norðanfar á skýjum og fjöll-
in hvít niður í miðjar hlíðar.
Kannski,. sagði ég áhugalítill.
Og svo rann fimmtudagurinn
upp og síðan föstudagur og þá
skein sól í heiði.
Eftir hádegi var haldið af stað
austur. Vopnafjarðárheiði var
enn ófær en Axarfjarðarheiði
snjólaus, og þá var að fara hana,
þótt lengri væri. Það var þó
betra en aká kringum Sléttu.
Vegirnir voru misjafnir, víða
góðir þegar kom austui' í Norð-
ur-Þingeyjarsýslu og beztir í
Bakkafirði og Þistilfirði reglu-
Tólf Iaxar, þar af fjórir 11—14 punda,
manna í Selá í Vopnafirði.
dagsveiði tveggja veiör-'
(Ljósm. E. D.)
ið fyrir Iaugardag. Og ég svara
að bragði, að hann skuli auðvit-
að kaupa leyfin, ef hann langi
til, en velja sér siðan félaga
eftir því, sem kaupin gerist á
eyrinni, en ekki hafi ég í hyggju
að veiða lax.
Nokkrir dagar liðu og þá
hringir hann aftur og segist vera
búinn að kaupa leyfin. Hvernig
líst þér á laugardaginn, bætti
hann við? Ja, svona engan veg-
inn, en nú er hann víst að ganga
í norðangarð. Jamm, og svona
var nú það. Og ekki lét norðan-
garðurinn á sér standa ög þar
spáðu veðurfræðingarnir rétt,
því hann tók áð hvessa, rigna
og síðan að snjóa. Fjallvegir
urðu ófærir hver af öðrum" og
snjómoksturstækin voru send á
fjöll og heiðar til að greiða fyrir
umferð bifreiðanna, allt frá
Furubeð í Kjamaskógi.
(Ljósm. E. D.)
lega góðir vegir, svo að Fólks-
yagninn var eins og gæðingur.
Eftir sex klukkustunda akst-
ur renndum við í hlaðið i í
Hvammsgerði, hinum snotrasta
bóndabæ við Selá 1 Vopnafirði.
Þar er bóndi burtu fluttur en
veiðiféldg í Reykjavík lét sig
ekki muna um að kaupa jöxð
og. hús til dvalar fjn'ir veiði-
'ménn. "Við kveiktum á kertum,
hituðum vatn á gastæki og ætj-
'uðum að ekla okkur hafragraitt.
Ég vildi leggja til hafragrjónm
'Og einnig félagi minn, báðir
mestu greiðamenn! En baö kom
á daginn, að ég hafði engin
hafragrjón í pússi mínu. Jaája,
þá vaf úr því skorið, hver legði
til útákástið. En grjónin fund-
ust heldur ekki í nestistösku fé-
laga möns. Þar lágu Danir í því.
En það er svo sem hægt að
borða- fléifa en hafragrjón.
En meðal annarra orða, sagði
'félagi minn, þurfum við ekki áð
fáfa með laxinn, sem við veíð-
um fyfir hádegi, niður á Vopna-
fjörð og koma honum á frysti-
húsið? JÚ, eða að geyma hann
í arfa, ellegar þá í plastpoka í
bæjaflæknum, sem nú myndi
ískaldur, eftir hríðina og kuld-
ann. En fyrst var nú að veiða.
Klukkan sex næsta morgun
vaknaði ég við rausið í félaga
mínum, sem var glaðvaknaður
fyrir löngu og sagðist ekki
nenna því lengur að hafa ekki
anriáð en hrotur mínar í eyrdm
sér. Klukkan sjö mátti byrfa að
veiðá. Eri með því að nú háfði
ég kástað frá mér hinum dág-
legu áhýggjum og áhugamálu'm,
þótti mér morgunsvefn góður.
Og eiginlega var ég ekki -að
borga 1500 króna veiðileyfi til
að'rífa mig upp fyrir allar aldir.
En._ þegáf likt stendur á,~er
ómetanlegt að eiga hressan fé-
laga, sem þegar -er farinn að
hugsa. upphátt um fyrsta laxinn
og miklu fleiri laxa.
Klukkan .sjö stóðum við veiði
'búnir,..í .háum stígvélum, úlpum,
prjónahúfum, vettlingum, með
veiðistengur í höndum og tösk-
ur á baki. En hvert átti -nú að
halda?
Jörðin var frosin og skæni á
pollum. Við gengum þvert yfir
hólmann að næsta veiðistað:
Bleikjupollinum. Eftir fáeinar
mínútur stóðst 11 punda hrygna
ekki maðkinn minn og gleypti
hann. Hún tók hann snöggt og
hiklaust og lagðist síðan þungt
í. Eftir nokkra stund renndi ég
henni á land og hennar dagar
voru taldir. Klukkan var hálf
átta. Sólin var að koma upp og
það var stafalogn. Ég þurfti ekki
vettlingana lengur, því að 11
punda lax, þótt kaldur sé og áin
enn kaldari, hitar manni vel,
ekki sízt þegar það er fyrsti lax
dagsins.
Ég notaði fremur lítinn öngul
og létta sökku, til að festa síður
í botni, því að hann er grýttur
og straumurinn ekki mjög mik-
ill.
Við urðum ekki meira varir
og héldum niður með ánni. Þar
er Langihylur, alveg ágætur
veiðistaður, einkum vegna
bleikjunnar sem oft safnast þar
saman nýgengin og spegilfögur,
enda stutt frá sjó, Við óðum
suður yfir ána á brotinu, ofan
við hylinn, og virtum fyrir okk
ur aðstöðuna. Langihylur er
langur og straumhryggur í hon
um miðjum en lygnur til beggja
hliða, djúpar og dularfullar, og
heldur óslétt undir fæti við ána
og í henni.
Nú ætla ég að skrafa við
bleikjuna, sagði ég. Það er
ágætt, þá skrafa ég við laxinn,
sagði félagi minn. Þá byrja ég
efst, sagði ég, en þú ofurlítið
neðar. Samþykkt.
En í þetta skipti vildi bleikja
ekki við mig tala og lagði ég
mig þó vel fram, beitti sérstak-
lega fyrir hana, hafði lítinn öng
ul og enga sökku, sem þarna er
óþarft, og lét maðkinn berast
utanvert í straumröstinni og síð
an um lygnuna. En allt kom
fyri'r ekki. Eftirtekjan var að-
eins tvær litlar bleikjur, betra
en ekki að vísu, en uppfyllti
ekki hugmyndir um fullan
Langahyl af þeim góða fiski. Og
hann kunningi minn varð ekki
var við laxinn, þar sem hann
átti þó að vera. Kannski var
hann ekki viðlátinn, og þó. Eft-
ir litla stund lágu tveir laxar á
árbakkanum, góð veiði, og á
öðrum góðum veiðistöðum bætt
um við enn við, svo að kl. 1 e.h.
voru 5 laxar komnir á land.
Veiðin hófst aftur kl. 3 og þá
skildu leiðir. Kunningi minn
fór á efsta veiðisvæði árinnar
en ég neðar og ætluðum við svo
að mætast í miðju.
Á einum stað ér vænlegur
veiðistaður, áin hyldjúp og sýn-
ist lygn, en breiðir svo úr sér
og fellur síðan í strerig niður í
næsta veiðistað og eru á þessu
svæði bakkar allháir og sums
staðar klettar. Ég skyggndist um
á meðan ég enn var Uppi á há-
um bakkaanum og sá þá tvo
stærðar laxa liggja hlið við hlið,
örskammt frá landi, mín megin.
Þriðji laxinn, og þeifra stærst-
ur, synti umhverfis og lék listir
sínar, svo að öðru hvferju sá vel
á hlið hans og jafnvel undir
kviðinn, er hann velti sér í vatn
inu. Ég horfði á þennan leik um
stund. Allt í einu syndir stóri
laxinn frá' hinum, ".þvert við
straum, og 'hóf sig upp ■úr vatn-
inu. Sólin glitraði- nokkur augria
blik á þennan stórá og fagra
fisk, og var sem gullnum glampa
slægi á hann um leið. Leginn
lax hugsaðí ég en var hrifinn
af stökkinu stærð ha'ns og hin-
um sólgyllta glampa.'
Eftir að hafa horft á vatna-
búana um stund dró ég mig í
hlé, óséður, og fár upp með
ánni, niður brattann bakkann,
svo sem 20—30 metrum ofar en
laxarnir voru og hugsaði mitt
ráð. Þarna var fiskur, um það
var ekki að villast, en hvernig
ótti ég nú að bera mig að? Fyrst
flugan, síðan maðkurinn og síð-
ast spónninn, hljóðar gömul leið
beining og gildir þar, sem veiða
má jafnt á allt hugsanlegt.
Nú var að setjast niður og
velja fluguna, og það er nú
aldrei vandalaust. Fyrst skyldi
ég reyna eina gamla og stóra
einkrækju, en það bar ekki ár-
angur, þá tvíkrækju af svipaðri
stærð en nokkuð dekkri, en ár-
angurslaust. Stundum taka lax-
ar aðeins litlar, dökkar flugur
og þær voru líka prófaðar, en
allt kom fyrir ekki og ekki varð
þess vart, að þessar góðu flug-
ur mínar vektu svo mikið sem
forvitni, hvað þá meira. Næst
var það stóri ánamaðkurinn. Ég
festi allstóran öngul á girnið og
beitti tveimur ánamöðkum,
dökkrauðum og vel lifandi.
Sökkuna valdi ég af léttustu
gerð og kastaði svo næstum
þvert á strauminn. Sakkan náði
strax botni og barst síðan með
honum. Ég fann hvernig botn-
inn veitti viðnám, en straumur-
inn hafði þó betur og loks var
öngullinn kominn að mínum
bakka og hafði ekki vakið mikla
eftirtekt. Aftur kastaði ég nokkr
um sinnum, án þess að verða
var. Ég þóttist vita, svona nokk
um maðki á öngulinn, og kast-
aði langt út. Til þess að festa
ekki í botni, og til þess einnig,
að láta maðkinn berast. yfir
þann blett, sem ég hafði orðið
fisksins var, vatt ég örlítið upp
á hjólið, og stfaumui'inn gei'ði
sitt til, eins og áður. Já, aftur
var örfínt gripið í, en aðeins
rétt í svip, og agnið barst að
bakkanum á ný. Næst tók ég
sökkuna af, kastaði styttra en
áður, nokkru ofan yið ímynd-
aðan tökustað, og lét reþa beint
undan straumi. Og það dugði.
Og nú var tekið heldur hressi-
lega í og stærðar'Iax þurrkaði
sig upp úr vatninu. Það var
stóri, gullni fiskurinn. Ég gaf
vel eftir á meðan, -en tók svo
fast á móti, að vehju. Mér finnst
bezt að missa íaxinn strax, ef
öngullinn hefur ekki gott hald,
því naumast er unnt að komast
hjá nokkrum átökum síðar, við
að ná slíkum fiski á land. En
þrátt fyrir það tók laxinn ráðin
í sínar hendur um stund og
geystist gegn straumi og upp í
djúpan hyl, efst á þessum veiði-
stað, og lagðist þar bak við
stein. Allt var fast og þýðingar-
láust að toga í. Nú varð að nota
þolinmæðina og þreyta skepn-
una. Ég linaði ekki átakið og
fann þennan örfína titring stang
arinnar nokkra síund, þar til
loks, að laxinn lyfti sér frá botn
inum og þá var minn tírni kom-
inn. Og nú var það veiðimanns-
urnveginn, hvár liaxinn héldi
■sig, samkvæmt því, sem ég áður
sá, en þar sem ég nú stóð, sást
ekki til botns. Og erin kastaði
ég og nokkuð lengra en fyrr,
og í þessu kasti varð ég var.
Það gat verið urriði éða niður-
-gönguseiði, sem eru gráðugir
fiskar. Vatt ég nú línuna- upp á
hjólið og sköðaði beituna, en
hún var algerlega heil.; Hér
hafði því ekki verið um smá-
fisk að ræðá því slíkrá sjást jafn
an merkin,- heldur.lax. _Nú fer
þetta að lagast, hugsaði ég, og
fór úr úlpunni, því það var kom
inn í mig verulegur veiðihugur.
Já, svona getur laxinn látið,
fiktað sakleysislega við maðk-
inn, án þess áð taka hann sóma-
samlega. En þegar hann gerir
það, er alltaf von.
Nú setti ég aðeins þyngri
sökku á, beitti nýjUm, mjög ljós
ins að stjórna. Eftir tuttugu mín
útur eða 'svo, lagðist þessi stóri
fiskur á hliðina og ég renndi
honum upp á litla sandeyli við
fætur mér: 16 punda hængur
með stóran gogg í neðra skolti.
Það var farið áð bregða birfU,
þegar ég hitti veiðifélaga minn,
langt upp með á. Hann.var létt-
ur í máli og þó laxlaus. Eri það
sá ég á honum, að hann hafði
fengið veiði, enda kóm það síð-
ar .í. ljósr .þegar koraið var að
bílnum. Við. héldum bráðlega í
næturstað, og á meðan ég var
að festa blundinn heyrði ég
veiðisögur. Ein var á þessa leið:
Það kom til mín maður, þar
sem ég var að veiða. Hann var
vanur þárna og auðvitað ekkért
nema elskulegheitin. Hann sagði
við mig: — Ég eg,pú,.yanúr að
standa hérna, eða maöiir kastar
nú ekki alveg svona, heldur of-
urlítið neðar eða ofurlítið ofa
Og ég kastaði ofurlítið ofar og
ofurlítið neðar og varð ekki va ,
Og nú er ég vanur að beita
öngulinn svona; þú þart.i
stærstu gerð af sökku hcrm,
Hverju atriði fylgdi löng saga
og mér fór bæði að leiðast o;;
svo fór ég að finna til þekking •
arleysis míns og aumingjaskap •
ar. !
Þessi nýi félagi vissi ,pp ;.i
hár hvar laxinn lá. Mér skild •
ist helzt á honum, að ganga.
mætti að fiskinum vísum, e;
klaufaskapurinn væri ekki all.u
ráðandi! Fór þá að þykkna i
mér og færði ég mig nokkuð frí,
Hinn settist og horfði á mig,
eins og ekkei't væri annað marl;
vert að sjá við ána. Og viti
menn! Ég fékk lax á. Þá sprat r
maðurinn á fætur og sagði alveg
hvernig átti að þreyta hann oy;
koma honum á land: Ég stencí
nú vanalega hérna, sagði harn.i
og benti mér. Það væri kannsfc
gott að taka svolítið meira
hann, á meðan hann er þarnc,
Ég var orðinn svo ringlaður a£
öllu þessi, að ég var eins og
ósjálfbjarga. Síðast varð [to
gremjan við þennan óboðna ges?
öðru yfirsterkara, og ég hreyttl
út úr mér: Mér er andskotam
alveg sama, hvernig þú veiði
fisk, ef þú verður þá nokkum
tima var. En þennan ætla ég ao
veiða með minni aðferð.
Maðurinn gekk í burt og ég
landaði góðum laxi. Það er sá
eini lax, sem ég hef ekki hai;
neina ánægju af að þreyta. Sv- ■
heyrði ég ekki fleiri sögur oj;;
sofnaði.
Næsti morgunn rann upp,,
eins og allir aðrir dagar, ah
þessu sinni mildur og bjartuj'.
Morgunkaffið rann Ij uílega nið
ur, en ofurlítið umhent aii
ganga frá húsinu hreinu og vis :
legu, eins og það var, er vi )
komum þangað.
Nú var að aka til Vopne. •
fjarðarkauptúns og þaðan in. .
Hofsárdal og upp á fjöllii .
skammt frá Burstarfelli. Vegui ■
inn var opinn, var okkur sagr,
búið að ryðja snjó af honum, o;
fararskjótinn, A-491, oþreyttu
og frískur. Þegar upp a heiðin;.
kom, var þar fyrst hvergi snjo
að sjá, en brátt fóru að kom.
driftir og færi að pyngjast. Tæk
það, sem snjónum hafði verii
rutt með, hafði aðeins tekið þa.
mesta, og þó voru ruðninga •
hærri en bíllinn, á sumum stöð
um. En á löngum köflam er vej
urinn lægri en umhverfið, o;
það er ekki gott, pegar snjóar
Á miðri 70 km iarjgri Jeið ac>
Austurlandsvegamótum mætt •
um 'við vegheíli, óg'' nánn skc :
allt í grjót niður og var þaða;.
í frá lokið áhyggj um OKkar ur..
heimferðina, enda giaða sólskn
á hálendinu og það er allta:
gaman af aka um pessi öræ!
í björtu veðri, og svo nvíld :
því, eftir langan veg' yrir örfok.;
jörð, að sjá gróðuriönd að riýja
og.nú í slíkri litadýrð, að aldrt ,
man ég þau fegurri. Dökfcbrún ,
rautt og gult lyng og' viðir, á ■
samt grænum geirum, svort t
hrauni og hvítum skotum bý '
yfir undraverðri fegurð. Slíka ■
undralendur hljóta að þrosk. .
litar- og fegurðarskiri allra
þeirra, sem notið geta.
Strax í Vopnafirði veittum vi' '•
fénu athygii. Þar var marg'i
vænna dilka og fl'estar ær me ■
tvo. Við völdum okkur iifgimb ?
ar og urðum ásáttir með þæ 1
flestar. Þó vildi íélagi minn ekl .
kollótt og lét ég það e'kki vald c
þrætu!
í ævintýralandinu aústan M- •
vatnssveitar voru margar ær :i
beit og fóru vel í landslaginu o ;
allri litadýrðinni, eins og sjalf ■
kjörnar á þeim slóðum, gufieit^
(Framhald á blaðsíðti 2)