Dagur - 22.12.1971, Blaðsíða 8

FLESTIR kannast við Ólaf
Tryggvason frá Hamraborg fyr-
; r ritstörf og útvarpserindi. Þó
er hann ekki síður þekktur fyr-
: r huglækningar sínar. Mörgum
•íefur hann hjálpað, enda hefur
jaann helgað hjálparstörfunum
tíma sinn að mestu síðastliðin
uttugu ár.
Nú er komin út ný bók eftir
Olaf og nefnist hún Dulrænir
sé þar hornsteinninn. Bæði kær
leikur milli mannana barna og
eins milli heimanna tveggja.
Ólafur dáist mjög að ýmsum
ummælum Krists og les mikið
biblíuna. Þó aðhyllist hann ekki
allar hinar kirkjulegu kenning-
ar.
Ólafur telur sambandið milli
heimanna tveggja mjög mikil-
vægt. Frá andlega heiminum
tvö: Friðarsókn gegn mengun
og tortímandi styrjöld og sam-
eining heimanna, þessa heims
og annars. En þessi viðfangsefni
snerta mjög hvort annað.“
Á síðustu árum hafa hin efnis
legu vísindi nálgast mjög svið
trúarbragðanna. Þau hafa fund-
ið að atómið er sveiflur og tónar
en enginn fastur kjarni. Ólafur
hefur trú á vísindunum, og að
DULRÆNIR ÁFANGAR
ufangar. Hefst hún á formála
um Ólaf eftir Jón Laxdal,
: nenntaskólapilt, og er þar sagt
:rá skoðunum Ólafs og hjálpar-
starfi af nærfærnum skilningi.
Sumum hefur þótt Ólafur
nelzt til háfleygur í bókum sín-
im, er hann ræðir andlegu mál-
n, og átt erfitt með að fylgja
’ionum á fluginu. Hvað sem um
petta er að segja, þá er þessi
bók hans alþýðleg og auðvelt
að skilja hana fyrir alla þá, sem
iíhuga hafa á andlegum málum.
Skiptast þar á greinar, dulræn-
ar frásagnir og viðtöl, en eins
og kunnugt er fæst oft fjöl-
areyttur fróðleikur úr viðtölum
'g þar komið víða við.
Það er ekki auðvelt að lýsa
koðunum Ólafs og boðskap
’ lans í fáum orðum. Skoðanir
rans eru víðfeðmar og djúpar.
Þó skilst mér að kærleikurinn
3LAÐINU bárust í dag, laugar-
dag, tvær bækur frá Bókafor-
’ agi Odds Björnssonar á Akur-
eyri.
Hættuleg aðgerð er enn ein
bók eftir Frank G. Slaughter,
en bækur í þeim flokki eru eftir
sótt lesefni. Þýðandi er Her-
steinn Pálsson. Bókin er yfir
>00 blaðsíður að stærð, prentuð
: Prentsmiðju Odds Björnsson-
inHnaaamBHHHi
ANDAÐIST 103 ÁRA
i3ÉTUR F. Jóhannsson, Aðal-
stræti 13, Akureyri, andaðist 17.
des. og var elztur manna hér
um slóðir, orðinn 103 ára. Hann
rar fæddur 22. maí 1868 og var
við góða heilsu þar til í sumar.
Hann verður jarðsunginn 29.
desember á Möðruvöllum í
Hörgárdal. Q
eftir Olaf Tryggvason
frá Hamraborgum
Útgefandi Skuggsjá.
álítur hann, að við fáum oft
mikla hjálp og blessun og hafa
margir svipaða reynslu. Því tel-
ur hann bænina mikilvæga og
hefur skipulegt bænahópa í
sálarrannsóknarfélögunum.
En þó að Ólafur sé bjartsýnis-
maður, þá gerir hann sér ljósa
þá hættu, sem nú grúfir yfir
mannkyninu. Jörðina eru menn
irnir að eyðileggja og standa í
styrjöldum. Á einum stað segir
hann: „Þannig eru örlagaríkust
viðfangsefni himnesku björg-
unarsveitanna í megindráttum
ar. Hér er eflaust góð afþrey-
ingarbók.
í. ■ 1 í ' J
Falinn fjársjóður, ein af hin-
um skemmtilegu bókum Ár-
manns Kr. Einarssonar er nú
endurprentuð hjá Bókaforlagi
Odds Björnssonar, eftirsótt bók
og löngu uppseld. Hún mun
gleðja unglingana um jólin. Q
Snjóflóð á Múlavegi
UM klukkan 2 e. h. á mánudag-
inn féll snjóflóð á Múlaveg þar
sem heitir Bríkárgil. Var þá
vörubíll nýkominn til Ólafsfjarð
ar og aðrir ekki þar á ferð, svo
að slys hlutust ekki af, en að-
eins samgöngutöf.
Jarðýta frá Dalvík var í gær-
morgun komin á staðinn til að
ryðja veginn. Q
þau muni opna dyrnar milli
heimanna tveggja.
í bókinni eru nokkrar dulræn
ar sögur, þar sem Ólafur segir
úr reynslu sinni. Eftirminnileg
er frásögnin um brunaslysið í
Sandhólum í Eyjafirði og vott-
fest af aðstandendum. Þá er
einnig athyglisverð sagan um
börnin tvö, sem fengu lækningu
af sjúklegum tilhneigingum sín-
um með huglækningum.
Einn kafli bókarinnar er um
listir. Ólafur segir: „Það er hlut
verk skálda að ala upp þjóð sína
með tilstyrk listar sinnar. Boð-
skapurinn þarf að vera jákvæð-
ur. Bókmenntir og fjölmiðlunar
tæki móta umhverfið og ein-
staklingana. Síendurteknar lýs-
ingar á siðleysi manna magna
neikvæðan dularmátt og leiða
til óæskilegra hugmynda og
athafna.“ Hann minnist tveggja
listamanna, sem fluttu þjóð
sinni jákvæðan boðskap, þá
Einar Jónsson myndhöggvara
og Einar H. Kvaran.
Eflaust eru skiptar skoðanir
um huglækningar. Margir vita
þó, að mörgum hefur Ólafur
hjálpað. En aðrir yppta öxlum
í sambandi við þetta mál. Þeim
er ekki kunnugt um, að í Eng-
landi hafa huglæknar með sér
samband og gefa út mánaðar-
rit. Þeir starfa einnig í sam-
vinnu við almenna lækna.
Bók Ólafs Tryggvasonar vek-
ur margs konar hugsanir eins
og góðar bækur gera jafnan. En
til þess að njóta hennar verða
menn að lesa hana sjálfir.
Ég hef ekkert minnzt á útlit
bókarinnar eða hvort hægt er
að finna þar einhverjar staf-
villur. Fyrir mér er efni bókar-
innar aðalatriði. Búningur henn
ar aukaatriði. En þess skal þó
getið að lokum, að bókin er
smekklega útgefin og rituð á
fögru og þróttmiklu máli.
Eiríkur Sigurðsson.
Tvær Bókaforlagsbækur
Ragnheiður 0. Björnsson
kaupkona sjötíu og fimm ára
„Til vor ljossins svanir sveigja
senn eru komin jól.
Draumur vor og óskir eygja
undra landið móti sól.“
RAGNHEIÐUR O. Biörnsson
verður 75 ára á jóladag næst-
komandi. Hún er fædd í Kaup-
mannahöfn, dóttir hjónanna
Ingibjargar Benjamínsdóttur og
hins þjóðkunna bókagerðar-
manns Odds Björnssonar. Á
æskuárum fluttist hún með for-
eldrum sínum hingað til Akur-
eyrar, hér eignaðist hún fljótt
góð leiksystkini, hún hlaut upp-
eldi á miklu menningarheimili,
frú Ingibjörg var mikilhæf
kona.
Ragnheiður O. Björnsson.
Góðar heimildir eru fyrir því
að Ragnheiður var aufúsugest-
ur hvar sem hún kom, fiölhæfar
gáfur, góðvild, fáguð framkoma
og heilindi í garð samferða-
mannanna, og það hefur ekki
fallið gróm á mannkosti þá, er
hún hlaut í vöggugjöf, hún hef-
ur ræktað þá. Ræktað vel sinn
hugarreit.
Frú Ingibjörg flutti um skeið
til Reykjavíkur með börn sín.
Þar var Ragnheiður við nám og
starf, þar á meðal fjölþætta
handavinnu, píanóleik o. fl. o. fl.
Sjaldan mun sá dagur líða að
hún grípi ekki í píanóið, sér til
yndis, einnig semur hún lög, á
nokkurt safn, sem vert væri að
gaumur væri gefinn. Ragnheið-
ur flíkar þeim ekki frekar en
öðrum verkum sínum.
Um 1937 flytja þær míeðgur
(alfarnar) aftur hingað til Akur
eyrar. Síðan hefur Ragnheiður
haft hannyrðaverzlun í Hafnar-
stræti 103, jafnframt aðstoðað
við sölu á margskonar heimilis-
iðnaði. Þar sem annarsstaðar
hefur hún unnið vel og eflt
heimavinnu og aðstoðað við
sölu.
Ragnheiður hefur tekið mik-
inn þátt í félagsmálum, hún er
ein af stofnendum Zontaklúbbs
Akureyrar, þar sem annarsstað-
ar hefur hún ekki legið á liði
sínu, verkin bera þeim Zonta-
systrum fagurt vitni. Einnig
hefur hún unnið í kvenfélögum
bæjarins og Guðspekistúkunni
o. fl. o. fl.
Allt, sem miðar til góðs fyrir
samtíð og framtíð hefur Ragn-
heiður stutt með ráðum og dáð
og æðioft unnið meir en orka
leyfði. En Sterkasta aflið í lífi
þessarar merku konu er einlæg
og heit Guðstrú, að bæta um-
hverfið, milda og sætta. Það
fara oft fáar sögur af fórnfýsi,
sem unnin er af sönnum mann-
kærleika og svo er um verk
Ragnheiðar O. Björnsson. Á
leið sinni hefur hún mætt mörg-
um smælingja, sem aðrir hafa
gengið framhjá en hún rétt
fram hlýja vinarhönd.
Um hálfan fjórða áratug hefi
ég haft kynni af Ragnheiði og
um skeið sbjuggum við hjónin í
sama húsi og hún rak verzlun
sína, því er það, serh hér er sagt
byggt á reynslu, ekkert oflof.
Stundum þegar löngum starfs
degi var lokið hittumst við og
áttum saman góð'ar stundir,
þær stundir gleymast ekki, öll
góðvildin og ríkur skilningur á
mannlífinu, gleði þess og sorg-
um. Alveg sérstaklega munum
við Þorláksmessukvöldin, minn-
ingar um þau munu fylgja okk-
ur. Við hj.ónin þökkum sam-
fylgdina.
Bráðum hringja jólaklukk-
urnar og jólásöngvarnir hljóma.
Það birtir, öll ljós eru tendruð
úti og inni og ljóssins svanir
taka undir jólalagið.
Ragnheiður, óskir okkar hjón
anna verða ekki skráðar á blað.
L.
DAGUR
ÞETTA er síðasta tölublað á
þessu ári. Hittumst heil.
B
I
FYRIR rúmu ári flutti Stefán
Agúst Kristjánsson, þekktur
Torgari á Akureyri fyrir störf
í þágu bindindismanna, tónlist-
ar og sjúkrasamlags til Reykja-
víkur. Um það levti ætluðum
við að ræða saman um liðna
tið, en af því varð ekki sökum
þess hve atvikin beindu för
hans og þeirra hjóna fljótt í
suðurátt. Annríki fylgir búferla
flutningum og viðtalið varð út-
undan, þótt það gleymdist ekki
með öllu. Og í bréfi Stefáns,
eftir að hann var nýfluttur,
segir m. a.:
Kæri Erlingur.
Þegar þú fyrir nokkru síðan,
baðst mig um viðtal á vegum
Dags, bjóst ég við að geta sinnt
málaleitan þinni.
Þú hafðir þá heyrt að ég væri
á förum til Reykjavíkur, hvað
satt reyndist, en að það yrði svo
fljótt gerði ég ekki ráð fvrir þá,
en þó fór svo, að nú erum við
hjónin flutt alfarin hingað, og
gerðist þetta allt með svo mikl-
um hraða, eins og svo oft hefir
viljað verða um mína hagi, að
hingað komum við 17. nóv. sl.
og erum naumast búin að átta
okkur á því a ðvið séum orðnir
Reykvíkingar, og erum því að
hálfu leyti ennþá Akureyringar,
enda tók okkur sárt að segja
alveg skilið við Akureyri, og
munum vonandi aldrei gleyma
þeim mörgu dögum, þegar sólin
vakti okkur yfir austurbrún
Vaðlaheiðar, eða þegar hún
kvaddi okkur með leikandi geisl
um inn eftir Vaðlaheiði og gaf
okkur sinn mjúka kvöldkoss.
Já, við erum flutt og ekki er
annað hægt að segja en að hin
sunnlenzka sól hafi tekið okkur
opnum örmum og máske finn
ég vinsældir Esjunnar endur-
spegla og gefa okkur að nokkru
leyti ljóma hinna fögru fjalla
við Eyjafjörð. Hver veit? Það
er auðvitað víðar hægt að njóta
fjallasýnar en við Eyjafjörð, og
er ekki mjög víða fallegt á ís-
landi?
Síðasta sunnudaginn, sem við
dvöldum á Akureyri var okkur
hjónum boðið í samsæti af hinni
nýju stjóm Tónlistarfélags Ak-
ureyrar að Hótel KEA. Jón
Hlöðver Áskelsson, hinn ný-
kjörni formaður Tónlistarfélags
Akureyrar, flutti aðalræðuna
og tilkynnti með tilheyrandi of-
lofi plagg skrautritað og afhenti
mér til merkis um heiðursfélaga
kjör mitt, fvrir allt að 20 ára
formannsstarf mitt. Þetta hitaði
okkur hjónum um hjartarætur
og gerði okkur daginn ógleym-
anlegan. Auðvitað átti kona
mín sinn hlut af því, sem þar
var sagt mér til hróss og var
henni einnig færður fagur blóm
vöndur. Minntist hún fyrstu ár-
anna í þessu brautryðienda-
starfi, enda var heimili okkar
þá miðpunkturinn í móttökum
gesta Tónlistarfélagsins, sem af
hjartans lítillæti þágu greiða
þann, sem við gátum í té látið
og gott var að minnast
Heiðraði Dagur.
Loksins sendi ég þér stutt
svör við nokkrum spurningum,
þó alllangt sé síðan þú sendir
mér þær (16/1 1971), taldi mig
ekki vera við því búinn að
syara þeim þá.
Hvar ertu upprunninn?
Ég er alinn upp að gamla
prestsetrinu Glæsibæ, en síðasti
búandi prestur þar var síra
Árni Jóhannsson er drukknaði
á leið frá Akureyri. Faðir minn,
Kristján Jónsson, keypti jörð-
ina síðar, en var vinnumaður í
Glæsibæ þegar Arni dó. En á
Dagverðareyri er ég upprunn-
inn, þar sem móðir mín er það-
an komin, af hinni svokölluðu
Dagverðareyrarætt. Hún hét
Guðrún Oddsdóttir og sá Oddur
var kominn í beinan karllegg
frá Oddi Gunnarssyni, 3. liður
frá honum en hann hafði fyrst-
ur þeirra feðga búið á Dagverð-
areyri. Nokkru norðar eða ofan
við Gáseyri eru sígrænar tóftir,
en þar var hinn forni kaupstað-
ur fyrir öldum. Hefi ég barizt
fyrir því að þeim stað yrði meiri
gaumur gefinn. En hann nýtur
lögverndar, sem merkar sögu-
legar minjar. (Framh. á bls. 5);