Dagur - 22.07.1980, Blaðsíða 4

Útgefandi: ÚTGÁFUFÉLAG DAGS
Skrifstofur: Tryggvabraut 12, Akureyri
Ritstjórnarsímar: 24166 og 23207
Sími auglýsinga og afgreiöslu: 24167
Ritstjóri (ábm.): HERMANN SVEINBJÖRNSSON
Blaðamaður: ÁSKELL ÞÖRISSON
Augl. og afgr.: JÓHANN KARL SIGURÐSSON
Prentun: Prentverk Odds Björnssonar hf.
Ræður
hefndarhugur
gangi
samningamála?
Fátt hefur vakið meiri furðu manna
undanfarið, en gangur samninga-
viðræðna launþega og atvinurek-
enda. Aðalhlutverkið í þeim
skollaleik, sem leikinn hefur verið
síðustu daga, hefur Vinnuveit-
endasamband íslands tvímæla-
laust haft með höndum. Tilboð eru
gerð, eða jafngildi þeirra, og þeg-
ar viðsemjendur hafa skoðað þau
og talið sig geta gengið til samn-
inga á grundvelii þess, sem í þeim
feist, er öllu kippt til baka, rétt eins
og togað hafi verið í spotta. Allt er
komið í strand og svo er fjargviðr-
ast út af því, að Alþýðusambandið
ræði samningamálin við Vinnu-
málasamband samvinnufélag-
anna og það haft að skálkaskjóli
fyrir því, að viðræðunum skuli
hafa verið hætt. Það er afar eðli-
legt að Alþýðusambandið ræði
sérstaklega við Vinnumálasam-
band samvinnufélaganna, enda
bæði sjálfstæðir aðilar að kjara-
samningum í landinu.
Gangur samningaviðræðnanna
hefur verið á þá lund, að það er
fullkomlega réttlætanlegt að efast
um það, að vilji sé til samninga.
Það yrði líklega metið sem meiri-
háttar áfall fyrir ríkisstjórn Gunn-
ars Thoroddsens og myndi valda
henni mjög miklum erfiðleikum, ef
ekki næðust samningar á grund-
velli hófsamra krafna ASÍ. Þá fyrst
færi allt úr skorðum í efnahags-
málunum, ef launþegasamtökin
yrðu knúin til verkfallsaðgerða.
Vitað er, að ábyrgir aðilar innan
Vinnuveitendasambandsins vilja
semja. Innan þess eru svo aðrir,
sem fylgja Geirs-armi Sjálf-
stæðisflokksins og þeirri hugsun
verður ekki varist, að nú eigi að ná
fram hefndum á Gunnari Thor-
oddsen og öðrum sjálfstæðis-
mönnum, sem mynda ríkisstjórn-
ina og fylgja henni að málum.
Treysta verður því, að hefndar-
hugur í garð Gunnars*ráði ekki
ferðinni í kjarasamningamálun-
um.
Það er sanngirnis- og nauð-
synjamál, að hinir lægst launuðu í
þjóðfélaginu fái grunnkaups-
hækkun. Ef ekki vill betur til,
verður ríkisstjórnin að greiða fyrir
því að fyrirtækin geti greitt hærri
laun, t.d. með því að lækka vexti,
en vaxtagjöld margra fyrirtækja
nema nú nær helmipgi af launa-
kostnaði þeirra.
Sannfræði íslendingasagna hefir
lengi verið umdeilt mál. Áður fyrr
trúðu menn því, að uppistaðan í
þeim væri sannleikanum sam-
kvæm, þótt ívafið væri skáld-
skapur.
Nú í seinni tíð hafa fræðimenn
hins vegar hallazt meir og meir að
því, að hér sé mestmegins um
hreinan skáldskap að ræða, eða
uppsuðu, sniðna eftir miðalda-
sögum erlendum. Og svo langt
hefir þetta jafnvel gengið, að Is-
lendingabók Ara fróða og Land-
náma hafa verið „vegnar og létt-
vægar fundnar." Eftir þessu að
dæma gæti maður farið að efast
um, að Islendingar ættu sér
nokkra sögu!
En sannleiksgildi íslendinga-
sagna stendur áreiðanlega á fast-
ari fótum en „vitringar þessarar
aldar" vilja vera láta.
Sumarið 1937, hinn 16. júní,
fundu vegagerðarmenn kumbl
fornmanns á Bringu í Önguls-
staðahreppi. Þar fannst sverð og
spjótsoddur, ásamt hrafli af bein-
um. Dr. Kristján Eldjárn segir í
bók sinni, Gengið á reka:
„Rannsókn þessara fornleifa
leiðir til þeirrar niðurstöðu, að
þama hafi verið heygður ungur
karlmaður á seinni hluta tíundu
aldar.“ Ennfremur segir hann, að
„tekist hafi að sanna með allt að
því óyggjandi vissu, hvar einn
þeirra fornmanna, sem sögur fara
af, var grafinn“. En hér á hann
við Bárð Hallason á Skáldsstöð-
um, sem Víga-Glúms saga segir
að hafi verið „hávaðamaður og
ójafnaðarmaður mikill, og vígur
hverjum manni betur, örmálgur
og ákastasamur." En fyrir „ör-
mæli“ sitt í garð Vigfúss Glúms-
sonar varð hann að gjalda með
lífi sínu.
Bárður hafði farið að sækja
timbur, er hann átti í Mjaðmár-
dalsskógi. Vigfús hafði af því
njósnir og reið þangað með hús-
körlum sínum tveimur, með þeim
afleiðingum, að Bárður var veg-
inn, eftir frækilega vörn. Þó að
Vigfús væri kempa mikil, virðist
Bárður hafa verið enn meiri fyrir
sér um vopnaburðinn. Hefði að
líkindum á annan veg farið, ef
menn Vigfúsar hefði eigi komið
honum til hjálpar.
Verknaður þessi mæltist hvar-
vetna illa fyrir, og kvað Glúmur
„mikinn vanda hafa aukizt í hér-
aðinu“. Varð víg Bárðar líka til
þess að auka enn á viðsjár rnilli
Þverárfeðga og þeirra Esphæl-
inga, sem voru ærnar fyrir, frá því
Sigmundur Þorkelsson var veg-
inn á akrinum Vitazgjafa.
Út af flóði þó, er Steinólfur
Amórsson, frændi Glúms, var
veginn. Var Steinólfur sakaður
um að „hafa talað fleira við Þór-
dísi (konu Arngríms frænda síns)
en skaplegt var“, hvort sem það
var nú rétt eða ekki.
Af öllu þessu varð svo einn
fyrsti stórbardagi í sögu íslands,
bardaginn á Hrísateigi. Féllu þar
fjórir menn af Glúmi en fimm af
Esphælingum.
Því er þetta rifjað upp nú, að
sem næst þúsund ár eru liðin frá
atburðum þessum. Nærri fullvíst
er talið, að Bárður hafi verið veg-
inn árið 980. Hrísateigsfundur
varð þremur árum síðar, eða 983.
Væri verðugt að merkja báða
staðina af þessu tilefni.
Ef til vill finnst einhverjum, að
vér höfum meira en nóg af ófriði
og manndrápum fyrir augum og
eyrum daglega, um heim allan,
þótt ekki förum vér að reisa slík-
um atburðum minnisvarða í eigin
landi. En þessir atburðir eru hluti
íslandssögunnar. Og fornleifa-
fundurinn á Bringu er stórmerki-
legt sönnunargagn um áreiðan-
leika Víga-Glúms sögu, sem lengi
hefir verið talin meðal merkustu
fomsagna vorra. En út frá þessum
fundi má líka álykta með miklum
rökum, að fleira muni sannverð-
ugt í fornsögunum, yfirleitt, en nú
um skeið hefir verið í tízku að
hafa fyrir satt.
I sambandi við bardagann á
Hrísateigi er líka annars að
minnast en mannvíganna einna.
Og það er nafn hinnar göfugu og
góðu konu Glúms, Halldóru
Gunnsteinsdóttur, sem „kvaddi
konur með sér til að binda um sár
þeirra, sem lífvænir voru, úr
hvorra liði sem voru“, eins og
sagan segir. Hún bjargaði lífi
Þórarins á Espihóli, þess ágæta
manns, sem nauðugur gekk til
mannnvíga. „Batt hún um sár
hans og sat yfir honum, til þess er
lokið var bardaganum." sannað-
ist þar, að „hon var væn kona ok
vel skapi farin“.
„Harðslægur var Hrísateigur i
dag, sveinar", er haft eftir Glúmi
að bardaganum loknum. Þar
hefir líka verið atgangur mikill:
„Hljóp Eysteinn (berserkur)
fyrstur manna at Glúmi, en Þor-
valdur tasaldi (systursonur
Glúms) í mót honum, og lékusk
þeir tveir við og þóttust þeir bazt
hafa, er first váru þeira samgangi,
ok var hvárrtveggi þeira fullhugi
ok rammr at afli. Veitti stór högg
ok mörg hvárr þeirra öðrurn". Og
mun annað hafa verið þessu líkt í
bardaganum þeim.
Nærri má fara um, hvar Hrísa-
teigur var. Og nú vil ég beina því
til Sögufélags Eyfirðinga og
Lionsklúbbsins Vitaszgjafa, svo
og annarra áhugamanna, hvort
ekki sé rétt og tilhlýðilegt að sýna
þessum merkilegu sögustöðum
nokkurn sóma í tilefni þúsund ára
minningar.
Bjartmar Kristjánsson.
Víg Bárðar
Hallasonar
og bardaginn á Hrísateigi
Enskur „reddari“ sem starfað hefur fyrir Islendinga í hartnær 40 ár
ÞEIR KÖLLUÐU
MANNINN ELMAR
Þórarinn Olgeirsson „sem er besti
ambassadorinn, sem Island hefur
nokkru sinni átt“. Þegar Elmar
kom heim úr stríðinu hóf hann að
starfa með Þórarni, föður Jóns, en
þeirra starf var að koma íslensk-
um skipum í gegnum tollinn og
útvega kost og „hjálpa skipstjór-
unum að versla“.
Man Elmar eftir einhverju sér-
stöku atviki? „Já, auðvitað var
alltaf eitthvað að koma fyrir. Is-
lendingarnir vildu skemmta sér
og það eru ætíð einn eða tveir
mislitir sauðir í hjörðinni. En ég
man alltaf eftir góðum mönnum
og ef ég ætti að nefna einhverja,
sem ég þekki og virði, væri best
að byrja á Aðalsteini Pálssyni á
Fylki, einnig má nefna Martein
Jónasson, sem var á Bjarna ridd-
ara. Þá var það skipið Egill
Skallagrímsson og um borð var
„gentilman“ Kolbeinn Sigurðs-
son, en þeir eru svo margir sem ég
minnist með ánægju — það er
ekki hægt að telja þá alla upp.
— Hvað finnst þér um íslend-
inga eftir öll þessi ár?
— Mér þykir vænt um þá. Ég
hef hitt tvo, þrjá óþæga, en þegar
öllu er á botninn hvolft er þetta
ágætisfólk.
Elmar stóð á fætur. — Þetta er
mitt sumarfrí, eða upphafið á því
að ég hætti störfum, en nú hef ég
náð 65 ára aldri. Annars átti Jón
Olgeirsson upphafið á þessu öllu
saman. Hann sagði við mig að ég
hefði starfað fyrir Islendinga í öll
þessi ár og nú væri kominn tími til
að ég sæi þá í eigin landi. En ef ég
á að vera hreinskilinn — þá er
Í>etta í annað sinn sem ég kem til
slands.
Elmar og Kathleen
Það er oft erfitt að vera útlend-
ingur í erlendu landi. Jafnvel þótt
tungumálakunnátta sé fyrir hendi
kann „kerfi“ viðkomandi lands að
vera svo flókið og illskiljanlegt að
útlendingurinn gefst upp og óskar
sér heim i huganum. Þetta á e.t.v.
ekki síst við um sjómennina, sem
sækja heim erlendar hafnir og
þurfa þar á að halda ýmislegri
þjónustu, sem ekki fæst nema
viðkomandi sé kunnugur fyrir-
tækjum og einstaklingum á
staðnum. Þar sem komur ís-
lenskra skipa eru tíðar starfa
menn sem hafa það verkefni að
veita skipunum alla þá fyrir-
greiðslu sem skipsmenn þurfa á að
halda. I daglegu tali eru þessir
menn nefndir „reddarar“. Yfirleitt
eru þeir bornir og barnfæddir í
landinu og það er varla til sá
hlutur sem þeir geta ekki gert.
Einn þeirra manna sem hafa
aðstoðað íslenska sjómenn í
Bretlandi — nánar tiltekið í
Grimsby er Aylmer Coates. I
hartnær 40 ár hefur hann starfað
fyrir íslensk skip í Grimsby — nú
síðustu árin hjá Fylki ltd, sem er í
eigu Jóns Olgeirssonar. Islend-
ingum hefur gengið illa að bera
fram nafnið „Aylmer" svo þeir
íslenskuðu það og nefndu mann-
inn „Elmar“.
Elmar var staddur á Akureyri
daginn þann sem Vigdis var
kjörin forseti. Hér var hann í boði
íslendinga,- ásamt konu sinni,
Kathleen. Þau voru að heimsækja
vini og kunningja, en í gegnum
árin hafa margir Islendingar
myndað traust vináttubönd við
þau hjónin. Þegar Dagur hitti þau
hafði Baldvin Þorsteinsson skip-
stjóri fylgt þeim yfir daginn, en á
mánudag ætluðu þau hjónin til
Siglufjarðar, en þar biðu vinir og
kunningjar.
I stuttu spjalli við Dag, sagði
Elmar að fyrsti Islendingurinn
sem hann hefði hitt hefði verið
4.DAGUR
MINNING
Ólafur Daníelsson
F. 2. apríl 1905. D. 23. júní 1980
„Glöggt ég man þá góðu,
gengnu daga.
Horfir við mér hugljúf saga. “
Sú saga hófst 2. apríl 1905, þegar
lítill drengur fæddist hjónum í
Hvallátrum á Breiðafirði. Hjónin
hétu Daníel Jónsson og María
Guðmundsdóttir. Litli drengurinn
þeirra var nefndur Ólafur í skírn-
inni sama nafni og mágur Daníels,
Ólafur Bergsveinsson, bóndi og
bátasmiður í Hvallátrum, eigin-
maður Ólínu Jóhönnu, systur
Daníels.
Ólafur ólst upp með foreldrum
sínum meðan þeim entist aldur.
María móðir hans dó frá barna-
hópnum sínum 1913 og Daníel
faðir hans drukknaði frá þeim 1915
í sjóferð til hlunnindanýtingar fyrir
mág sinn, sem hann var löngum hjá
og alveg eftir lát Maríu.
Elsti bróðir Ólafs, Guðmundur
drukknaði með föður sínum.
Steinunn litla systir hans dó korn-
ung. En foreldra sína lifðu auk
Ólafs, Jón í Hvallátrum ári eldri en
Ólafur, og yngri systkinin Svein-
bjöm fyrrum bóndi í Svefneyjum
og víðar, Theódór, barnakennari
síðast í Reykjavík og Kristín, hús-
freyja fyrrum í Hlíð í Þorskafirði,
þar sem forfaðir þeirra, hagleiks-
maðurinn Daníel Hjaltason,
gullsmiður og kirkjusmiður bjó.
Þau lifa öll Ólaf bróður sinn. Af
því, sem sagt hefir verið er auðsætt
hve þung áraun lagðist á Ólaf ung-
an að árum við ástvinamissinn. En
Garðar Björgvinsson.
EKKI OF SEINT
AÐ SNÚA VIÐ!
Kæru Akureyringar!
Enn er ekki of seint að hætta við
hið voðalega verk að eyðileggja
gömlu, góða dokkina, sem svo
margir eiga góðar og skemmti-
legar minningar um og er svo ná-
tengd þróunarsögu bæjarins. Auk
þess vita allir sjómenn sem leitað
hafa hafnar á Ákureyri í vondum
veðrum, hve dokkin er bráð-
nauðsynleg og hreint og beint
ómissandi. En sumum finnst
kannski umferð bíla nauðsynlegri
en velferð skipa og áhafna þeirra.
Þeir menn sem nú þegar hafa
tekið ákvörðun um að eyðileggja
þetta farsæla mannvirki sem
dokkin er, taka mikla ábyrgð á
sínar herðar og ég er viss um að
þeir fá engar þakkir fyrir það síð-
ar ef úr verður.
Ég vona að Akureyringar vakni
við þessi orð mín og stöðvi frekari
framkvæmdir á þessu voðaverki,
því það er ekki nóg með að þarna
eigi að fara að eyðileggja mik-
ilsverð og ómissandi mannvirki,
heldur sé ég fram á keðju af slys-
um sem hraður akstur hefur í för
með sér, þarna á þessum stað.
Kæru Akureyringar! Mér er
annt um velferð höfuðstaðar
Norðurlands og ég tel að urnferð
framtíðarinnar eigi að vera eftir
sex akreina hraðbraut ofan við
bæinn.
Garðar Björgvinsson,
útgerðarinaður, Raufarhöfn.
hann var hjá nafna sínum og fóstra
Ólafi í Látrum og frænku sinni og
fóstru. Hann dvaldist allan upp-
vöxt sinn í þeirra fósturforeldra-
húsum. Systkinahópur hans var
fjölmennari, þar sem fóstursystkini
hans urðu honum jafn kær og hin.
Tæplega tvítugur hleypti Ólafur
heimdraga og hélt til náms í klæð-
skeraiðn í Reykjavík. Hann hafði
allt frá barnæsku haft yndi af að
beita nál til starfs og dægradvalar.
Að loknu námi hjá Guðmundi
Vikar hóf hann störf við klæð-
skeraiðn sína, stuttan tíma syðra en
leiðin lá fljótlega til Akureyrar. Þar,
í höfuðstað Norðurlands, vann
hann ævistarf sitt, lengstan tímann
hjá samvinnufyrirtækinu Gefjun.
En hvar sem hann var og hvert sem
hann fór vissi hann um þá styrku
stofna breiðfirskra ætta, sem hann
rakti uppruna sinn til. Ævilangt átti
hann víðfeðman sjóndeildarhring
breiðfirskra byggða í hjarta sér. I
honum bjó breiðfirskur metnaður-
mætur hugur. Hann mundi ávallt
til uppvaxtaráranna og bar tryggð
til Breiðafjarðareyja í sálu sinni.
Með frú Þóru Franklín eigin-
konu sinni og einkasyninum Ævari
átti hann fagurt og indælt heimili
inni í bæ á Akureyri. Tengdafor-
eldrar hans Jónas Franklin og frú
Valgerður Friðriksdóttir áttu með
þeim hlutdeild í heimilinu. Siðustu
rúm þrjátíu ár stóð það að Aðal-
stræti 5. Tengdadóttirin góða, Sig-
rún Jóhannsdóttir og barnabörnin
urðu þar hluti af ástúðlegri heild.
Ég minnist vordaganna björtu vor-
ið 1947, þegar Óli frændi var að
vinna að grundvelli hússins. Oft
lágu leiðir okkar frændfólksins
heim til hans í heimilishlýju þeirra
hjónanna. Með hjartahlýju sinni
bætti Óli Dan. allt mannlíf, sem
hann komst í snertingu við. I
hjartahlýju sinni kom hann mörgu
góðu til leiðar í persónulífi allt frá
bamæsku á öllum sviðum sam-
skipta sinna við menn og málefni.
Listahandbragð hlaut hann í
vöggugjöf, sem hann beitti til starfa
jafnt í stórum og smáum stíl. Hann
skráði sína eigin ævisögu með
listahandbragði vináttu, ættar-
tryggðar, kærleiksfórnar og traustri
skapgerð í vitund okkar allra, sem
áttum því láni að fagna að eiga
samleið með honum.
Eitt sérkenni i persónugerð Ólafs
frænda míns var hve fallega,
drengilega og hlýlega hann kvaddi,
þegar svo bar til að leiðir skildu. Nú
eru leiðarlok. Ég vil muna siðustu
og allar kveðjur Ólafs frænda. Ég á
honum margt gott að þakka, sem
ekki verður rakið, sem ég er að
reyna að tjá. Hann vil ég kveðja af
öllum þeim hlýleika, sem ég á yfir
að ráða í orði.
Guð blessi öllum ástvinum hans
minningamynd hins mæta, breið-
firska íslenska þegns.
„Hugstæð er þín hetjusaga
hjartaprúði frændi minn.
Alla þína ævidaga
æðrulaus var hugur þinn.“
Gísli H. Kolbeins.
KA-sigur í úrslita-
leik gegn Þór
Á föstudagskvöldið var tví-
mælalaust mesti stórleikur i
knattspyrnu á Akureyri á
þessu sumri. Þá áttust við
Akureyrarfélögin Þór og KA,
en þau voru fyrir þennan leik
efst og jöfn í deildinni, fjór-
um stigum á undan næsta
iiði. Þetta var síðari leikur
félaganna og jafnframt fyrsti
leikurinn í síðari umferð
mótsins. í fyrri leiknum sigr-
aði KA, en Þórsarar voru
ákveðnir i því að ná stigum í
þessum leik. Það fór hins
vegar ekki eins og þeir von-
uðu, því KA sigraði nokkuð
örugglega í leiknum, með
þremur mörkum gegn einu.
KA er því efst í deildinni
tveimur stigum á undan Þór
sem er í öðru sæti.
Góð
stemmning
Það var sannkölluð Wembley
stemmning á vellinum á föstu-
dagskvöldið. Auglýsingaskilti
voru um allan bæ sem minntu
menn á leikinn, og við inn-
ganginn voru ungir drengir sem
gáfu þeim sem á völlinn komu
mynd af fjórða flokki KA sem
nýlega hafði orðið Norður-
landsmeistari í knattspyrnu. Þar
var einnig hægt að tippa á
markatölu leiksins fyrir þúsund
kall. Auglýstir höfðu verið sér-
stakir klappkórar, frá félögun-
um, og a.m.k. annað félagið
auglýsti sérstakan kórstjóra. Þá
mætti einnig plötusnúður Sjálf-
stæðishússins og spilaði diskó
tónlist fyrir leikinn.
I leikhléi var ungum fótbolta-
mönnum úr Þór og KA veitt
verðlaun fyrir sigur í Norður-
landsmóti.
Leikurinn
Leikur þessi var nokkuð góður
og mjög skemmtilegur á að
horfa. Hann var spennandi og á
tímabili mátti vart á milli sjá
hvor aðilinn færi með sigur af
hólmi. Á fyrstu mín. leiksins
skiptust liðin á að sækja, en
heldur voru sóknarlotur KA
fleiri og þyngri, enda spiluðu
þeir undan nokkurri golu.
Á 25. mín. léku KA menn vel
saman í gegnum vörn Þórs, og
boltinn barst til Óskars Ingi-
mundarsonar, sem kominn var í
gott færi og skaut lausu skoti í
bláhornið, óverjandi fyrir Eirík
í markinu hjá Þór. Ekki urðu
mörkin fleiri í fyrri hálfleik og
engin afgerandi marktækifæri.
Á fyrstu mín. síðari hálfleiks
sóttu KA menn heldur meira,
en smám saman fór sókn Þórs
að verða þyngri, enda höfðu
þeir nú goluna í bakið. Á 10.
mín. fékk Hafþór stungubolta
innfyrir vöm KA, en á elleftu
stundu tókst Erlingi að pota
boltanum í horn.
Fjórum mín. síðar var dæmd
aukaspyrna á KA, skammt utan
vítarteigs, Ámi Stefánsson gaf
góðan bolta inn að markinu, og
Oddur Óskarsson nikkaði lag-
lega í netið og jafnaði við
geysilegan fögnuð áhorfenda.
KA menn hófu nú sóknina og
strax mín. síðar skallaði Óskar í
þverslána. Á 16. mín. kom
næsta mark. Þá fékk Óskar
Ingimundarson góða sendingu,
sem hann afgreiddi viðstöðu-
laust í netið á þann hátt, sem
honum einum er lagið. Við {
þetta mark dró mjög af Þórsur- •
um, og það var engin tilviljun •
að þrumuskot Gunnars Gísla- «
sonar hafnaði í netmöskvunum J
hjá Þór tveimur mín. síðar. Var
nú staðan orðin þrjú mörk gegn
einu fyrir KA, og úrslitin ráðin. •
Eins og áður segir var þetta
skemmtilegur og spennandi •
leikur og oft á tíðum mjög vel •
leikinn. •
Þórarinn og Oddur voru
bestu menn Þórs, en sá fyrr- •
nefndi hefur staðið sig mjög vel •
í leikjum sínum í sumar. Hjá •
KA voru Óskar og Aðalsteinn
markmaðurinn, bestir. •
1700 greiddu
aðgangseyri
Hreiðar Jónsson vallarvörður, •
lét þess getið að um 1700 manns •
hefðu greitt aðgang að vellinum
á þennan leik og er það met í
sumar, en slíkur fjöldi hefur •
ekki sést á vellinum í mörg ár, ef
frá er talinn leikurinn við
Feyenoord í fyrra, þegar um
4000 manns voru á vellinum.
Hreiðar gat þess einnig við
mikinn fögnuð áhorfenda, að
þeir væru ekki meðtaldir, sem
stæðu á Brekkugötunni, en
blaðamaður íþróttasíðunnar
taldi þar 120 áhorfendur. Ef
þeir hefðu greitt aðgang að
leiknum, hefði aðgangseyrinn
gert um 200 þús. fyrir íþróttafé-
lögin, þegar búið hefði verið að
greiða vallarleiguna. Á leiknum
við Völsung fyrir skömmu voru
tæplega 100 áhorfendur í
Brekkugötunni eða Skotastúk-
unni eins og hún er kölluð, og
oftast er þarna um sama fólkið
að ræða. Aðdráttarlinsa ljós-
myndara mun á næstu leikjum
mynda þessa menn og myndir
af þeim birtast í blöðunum.
Fjórði flokkur KA varð Norðurlandsmeistari f knattspyrnu.
Fimmti flokkur Þórs, sem varð nýlega Norðurlandsmeistari f sfnum flokki f knattspyrnu.
DAGUR.5