Dagur - 16.07.1982, Blaðsíða 10

Sund:
Sundlaug Akureyrar: Simi 23260.
Sundlaugin er opin fyrir almenning
sem hér segir: Mánudaga til föstu-
daga kl. 07.00 til 21.00, laugardaga kl.
08.00 til 18.00 og sunnudaga kl. 08.00
til 15.00. Gufubað fyrir konur er opið
þriðjudaga og fimmtudaga kl. 13.00 til
21.00 og laugardaga kl. 08.00 til 16.00.
Gufubað fyrir karla er opið mánudaga,
miðvikudga og föstudaga kl. 13.00 til
21.00 og sunnudaga kl. 08.00 til
15.00.
Skemmtistaðir:
Alþýðuhúsið: Sími 23595.
Hótel KEA: Sími 22200.
H-100: Sími 25500.
Sjallinn: Sími 22770.
Smiðjan: Simi 21818.
Sjúkrahús
og heilsugæslustöðvar:
Sjúkrahúsið á Akureyri: Simi 22100.
Heimsóknartími kl. 15-16 og 19-20.
Heilsugæslustöð Dalvíkur: Sími
61500. Afgreiðslan er opin kl. 9-16,
mánudaga og fimmtudaga og föstu-
daga kl. 9-12.
Sjúkrahús Húsavíkur: Sími 41333.
Heimsóknartími kl. 15-16 og 19-
19.30.
Sjúkrahús Siglufjarðar: Simi 71166.
Heimsóknartími kl. 15-16 og 19-20.
Heilsugæslustöð Þórshafnar: Sími
81215.
Héraðslæknirinn Ólafsfirði: Lækna-
stofa og lyfjagreiðsla, sími 62355.
Sjúkrahúsið ó Sauðárkróki: Simi
5270. Heimsóknartími kl. 15-16 og
19-19.30.
Héraðshæli Austur-Húnvetninga:
Símar 4206 og 4207. Heimsóknartími
kl. 15-16 og 19.30-20.
Læknamiðstöðin á Akureyri: Simi
22311. Opið kl. 8-17.
Lögregla, sjúkrabílar
og slökkviliðið:
Akureyri: Lögregla 23222, 22323.
Slökkvilið og sjúkrabíll 22222.
Húsavík: Lögregla 41303, 41630.
Sjúkrabíll 41385. Slökkvilið 41441.
Brunasími 41911.
Dalvík: Lögregla 61222. Sjúkrabíll, á
vinnustað 61200 (Eiríkur), heima
61322.
Ólafsfjörður: Lögregla og sjúkrabíll
62222. Slökkvilið 62196.
Siglufjörður: Lögregla og sjúkrab&l
71170. Slökkvilið 71102 og 71496.
Sauðárkrókur: Lögregla 5282.
Slökkvilið 5550.
Blönduós: Lögregla4377. Neyðarsími
4111. Notist eingöngu i neyð.
Raufarhöfn: Lögregla 51222, heima
51232.
Hvammstangi: ÖU neyðarþjónusta
1329.
Þórshöfn: Lögregla 81133.
Bókasöfn:
Amtsbókasafnið: Mánuðina maí til
september, verður safnið opið sem
hér segir: Mánudaga og þriðjudaga
kl. 1-7 e.h., miðvikudaga kl. 1-9 e.h.
Fimmtudaga og föstudaga kl. 1-7 e.h.
Lokað á laugardögum.
Bókasafnið á Ólafsfirði: Opið aUa
virka daga frá kl. 16 tU 18, nema
mánudaga frá kl. 20 til 22.
Bókasafnið á Raufarhöfn: Aðal-
braut 37, jarðhæð. Opið á miðviku-
dögum kl. 20.00 til 22.00, laugardög-
umkl. 16.00 til 18.00.
Apótek og lyfjaafgreiðslur:
Akureyrarapótek og Stjörnuapótek:
Virka daga er opið á opnunartíma
búða. Apótekin skiptast vikulega á
um að sinna kvöld-, nætur- og helgi-
dagavörslu. Á kvöldin er opið í því
apóteki sem sér um þessa vörslu tíl kl.
19. Á laugardögum og sunnudögum
er opið frá kl. 11-12 og 20-21. Á öðr-
um tímum er lyfjafræðingur á
bakvakt. Upplýsingar eru gefnar í
síma 22445.
Hvammstangi, lyfsala: 1345.
Siglufjörður, apótek: 71493.
Dalvíkurapótek: 61234.
10 - DÁGUR -16. júlí 1982
Sverrir Páll

Fyrir nokkrum árum skrifaði
Halldór Laxness pistil og spjall-
aði meðal annars um íslensk
blöð og blaðamennsku og bar
þetta saman við eftirlætisblöðin
sín útlend, þau Prövdu og Lond-
on Times. Meginniðurstaðan
var, að hér á landi kepptist fá-
mennur hópur misvel hæfra
áhugamanna við að fylla sem
allra mest rúm blaðanna af lítils-
verðu snakki um næstum ekki
neitt. Á meðan ynnu stórir hóp-
ar strangmenntaðra blaða-
manna í útlöndum við það af
kunnáttu og íþrótt að koma sem
allra mestu bitastæðu efni fyrir á
sem allra minnstu rúmi.
Þessi strangi dómur Gljúfra-
steinsbónda kemur mér oft í
hug, þegar ég reyni að blaða í
þeim kynstrum af prentuðum
pappír, sem pumpað er yfir
landslýð daglega. Islensk blöð
hafa lengi legið undir ámæli
vegna þess að blaðamenn skorti
menntun, kunni einfaldlega
ekki til verka. Hver sem er geti
orðið blaðamaður, ef hann
nenni og hafi ekkert þarfara að
gera. Menn geti unnið slík
ritstörf, þótt þeir hafi ritvillu í
öðru hverju orði og skrifi mar-
flatan, bragðlausan stíl. Blöðin
sjálf bera þessa merki, þótt
stundum sé nefnd skrifandi
manna búin að yfirfara verkin og
lagfæra það versta. Þessu verður
víst ekki neitað.
Úr röðum þeirra, sem á er
deilt, heyrist oft, að hér á landi
vanti blaðamannaskóla og þar sé
vandinn fundinn. En þó að all-
margir hafi sótt blaðamennsku-
nám til útlanda og komið heim
barmafullir af vísdómi, hefur
fátt breyst til bóta. Hámenntaðir
íslenskir blaðamenn virðast hafa
lært það einna helst að teygja
lopann meira en áður var talið
unnt, og margir hafa lagt sig sér-
staklega eftir hrærigrautar- og
sullukollavinnubrögðum, sem
til dæmis má sjá í vikulegum „út-
tektum" í Helgarpóstinum og
víðar. Af náminu hefur líka staf-
að svoköliuð rannsóknarblaða-
mennska, sem er svipuð lág-
kúra, nema hvað spyrjandi er þá
jafnan harðari, ágengari, jafn-
vel frekari við spurða en ella. Til
þess að skreyta svo dótið og fela
ömurleikann er það sett upp á
ská eða í römmum ellegar með
flennistórum myndum - sem oft
eru það eina, sem eftir stendur
bitastætt að lestri loknum.
Sem betur fer koma stöku
sinnum fram í dagsljósið blaða-
menn með lifandi stíl, skrifa
fréttir og greinar á kjarngóðu,
lifandimáli. Þetta er þó því mið-
ur sjaldgæfara en gott væri. Og
það er sorglegt að sjá marga
þessa höfunda keyrða niður í
flatneskjuna, greinar þeirra
geldast með hverjum deginum
sem líður - að því er virðist
vegna þess að aðrir en þeir sj álfir
fá að ráða ferðinni. Meðal-
mennskan skal öllu ráða. Og
hún er svo falin á bak við nafn-
leysi, meginósið íslenskrar
blaðamennsku.
Til þess að vera hæfir til starfa
þurfa blaðamenn fyrst og fremst
að vera sæmilega skrifandi. Þeir
þurfa að bera virðingu fyrir því
efni, sem þeir fjalla um, virðingu
fyrir lesendum og ekki síst verða
þeir að hafa allmikla sjálfsvirð-
ingu. Sé þetta fyrir hendi, má
vænta þess, að blað geti orðið
þokkalegt, en það er þó tæpast
hægt að kenna í blaðamanna-
skólum, hvorki hérlendis né í út-
löndum.
Af miklum vísdómi klýfur
ríkisútvarpið íslensk blöð í
tvennt: Annars vegar dagblöð
og hins vegar landsmála- og hér-
aðsfréttablöð. Samkvæmt því
eru engin landsmál í dagblöðun-
um! Ef að er gáð, eru dagblöðin
eins og ríkisfjölmiðlarnir.
Sjóndeildarhringurinn er við
mörk höfuðborgarinnar og dag-
standa að því. Sömu viðburðir
eru fánýtt hjóm hjá þessum
sömu blöðum, ef jieir gerast í
þessu skelfilega „Úti á landi“ -
jafnvel þótt borgarbúar séu þar
þátttakendur.
Afskiptaleysi Reykjavíkur-
fjölmiðlanna, dagblaða, útvarps
og sjónvarps, setur héraðsblöð-
unum þungar skyldur. Ekki ein-
göngu þær að hafa uppi nauð-
synlegan frétta-, upplýsinga- og
kynningarþjónustu við lesend-
ur, heldur og hitt að vera heim-
ildir fyrir seinni tíma um það,
sem efst hefur verið á baugi og
markvert mátt telja í héraði.
Það sem birtist í blaðinu í dag, á
ekki eingöngu að vera efni
dagsins, sem fleygt er í rusla-
tunnu á morgun til að gleymast
um eilífð. Öðru nær.
Hjá Akureyrarblöðunum
skiptast á skin og skúrir. íslend-
ingur var gott blað, þegar Sigrún
Stefánsdóttir stýrði honum.
Dagur gerir býsna margt gott nú
síðustu árin, enda væri annað
ekki hægt, þegar hann kemur út
ekki sjaldnar en þrisvar í viku.
Margt má þó bæta - og sumt svo
að um munar, en ekki verður
legt líf í Bandaríkjunum eða
Suður-Afríku virðist skipta
meira máli en bæjarmál og líf
fólksins á ísafirði, Akureyri eða
Keflavík. Undantekningar eru,
þegar blaðamenn eru sendir í
sumarleyfisferðir út á hringveg-
inn. Skíðamót, tónleikar, tor-
færukeppni, handboltaleikur
eða málverkasýning er frétt-
næmt og því gerð nokkur skil, ef
það fer fram innan borgarmark-
anna - ekki síst ef borgarbúar
það allt talið hér. Mig langar þó
til að nefna dæmi, sem raunar er
ein orsök þessara vangaveltna
um blöð. Það er um Vorvöku ’82
og þátt blaðanna í henni.
Setjum svo að eftir 10 ár langi
einhvern til að kynna sér Vor-
vöku ’82. Eðlilegast er að leita
fyrst í blöðum þess tíma. Og leit-
andinn verður ekki mikils vísari.
í íslendingi er afar fátt um þetta
efni annað en ósmekkleg árás á
myndlistarsýningu, sem hlýtur
að hafa verið hrikalega ómerki-
leg, dósir og drasl. Dagur gerir
hins vegar talsverða grein fyrir
því, sem gerast á á vökunni,
aðallega með fréttatilkynning-
um. Að vísu eru viðtöl við örfáa,
sem hlut eiga að máli en of fá og
raunar of lítið unnið úr þessu
ágæta fréttaefni til þess að það
segi nokkra umtalsverða sögu.
En hvað svo? Sá sem les hlýt-
ur að reka sig á þá furðulegu
staðreynd, að margt stóð til.
Varð aldrei neitt úr neinu? Var
glersýningin sett upp í Amts-
bókasafninu - eða hvernig var
hún? Komu þeir aldrei frönsku
leikararnir? Söng Passíukórinn
ekki African Sanctus? Varð
ekkert af komu London Sinfon-
ietta (sem af klaufaskap var eitt
sinn kynnt sem einhver frægasta
sinfóníuhljomsveit í heimi!)?
Var kannski aldrei neitt annað
en þessi málverkasýning, sem
hefði átt að vera skíðalyfta?
Hér er komið að einu af stóru
götunum í efni blaðanna. Að
vísu skal segja, að oftast er skrif-
að um leiksýnigar, ef þær eru hér
í bænum - ekki á öðrum stöðum
á „svæði blaðanna“. Árum
saman hefur hver myndlistar-
sýningin rekið aðra, án þess að
um hafi verið fjallað í blöðun-
um. íþróttir eru hér um bil ekk-
ert annað en fótbolti. Aldrei er
fjallað um markverða tónlistar-
viðburði kóra og hljómsveita
eða einleikara og söngvara, síð-
an Norðurland dó og Guðmund-
ur hætti að skrifa í Dag. Síst af
öllu er fjallað um það menning-
arstarf, sem hingað er borið úr
öðrum sóknum. Úr þessu þarf
stórlega að bæta, enda þótt hér
sé „bara“ um menningu að
ræða, að íþróttum meðtöldum.
Skylt hlýtur að vera að geta
þess, sem gott er í ádrepugrein
af þessu tagi. Mér er ljúft að
benda á, að í íslendingi hafa
birst ágætar greinar um kvik-
myndir og verið ljósið á þeim
veginum. Dagur hefur einna
helst átt hrós skilið fyrir góð við-
töl af og til og oft vandaðar
greinar dálkahöfunda. En blöð-
in geta bætt sig, ef svolítið er
fyrir því haft. Þau þurfa að koma
sér upp hjörð höfunda, sem geta
fjallað um efni, hver á sínu sviði,
hvort sem um er að ræða leiklist,
tónlist, íþróttir, stjórnmál,
myndlist, brúarsmíði, barna-
gæslu eða hvað sem vera skal.
Allt þetta hlýtur að vera hundr-
að sinnum betra en eftirlæti ís-
lenskra blaðamanna, sem að
undanförnu hafa flatt sig út yfir
síður blaðanna í óskaplegum
skaphita út af nauðaómerkileg-
um og einskisverðum málum
eins og lokun áfengisverslun-
anna í einn dag eða sumarleyfi
sjónvarpsins í beinni eða
óbeinni útsendingu!
13. júlí, 1982
Sverrir Páll.
Myndaþraut
Efsti bíllinn, sem er á réttum kili
og snýr framhlutanum til vinstri,
er ekki með framhjólin í beygju.
A C E G
I. N V 1
.) O M K
H F D B
Rökþraut
Stöfunum er enn raðað eftir staf-
rófsröð, en núna á tvo samsvar-
andi vegu, eins og örvarnar
sýna.