Dagur - 13.01.1987, Blaðsíða 7

6 - DAGUR - 13. janúar 1987
13. janúar 1987 - DAGUR - 7
Flóraásér
merka st^u
- rætt við Ferdinand Jónsson,
verksmiðjustjóra Smjörlíkisgerðar KEA
- Ert þú innfæddur Akureyring-
ur, Ferdinand?
„Nei, það er ég nú ekki. Ég er
fæddur á Fornastöðum í Fnjóska-
dal 10. apríl árið 1922. Ég fluttist
þaðan tveggja ára að Skógum.
Faðir minn, Jón Ferdinandsson,
var bóndi og húsasmiður. Flann
átti heima í Skógum en vann oft á
Akureyri á vetrum við húsasmíð-
ar. Árið 1932 keypti hann jörðina
Birningsstaði í Ljósavatnsskarði
og við fluttum þangað. Þar var
ég, að einu ári undanskildu, til
ársins 1958.
Faðir minn, sem er Svarfdæl-
ingur, giftist móður minni,
Hólmfríði Jónsdóttur frá Forna-
stöðum, á Hólum í Hjaltadal.
Þar fæddist elsta systir mín,
þeirra fyrsta barn. Þau fluttu svo
frá Hólum að Smiðsgerði og þar
fæddist önnur dama. Þaðan fluttu
þau að Fornastöðum.“
- Hvað gerðist svo árið 1958,
af hverju fluttir þú til Akureyrar?
„Ég hætti búskap það ár. Þetta
hafði ákveðinn aðdraganda því
ég vann hjá Prentverki Odds
Björnssonar veturinn 1949-50
sem pappírsskurðarmaður. Þetta
var þannig að systir mín ætlaði að
taka við búinu á Birningsstöðum,
það var nú ekki pláss fyrir alla.
Mér bauðst þessi vinna hjá POB
og fór hingað inneftir en svo
hætti hún við að búa á Birnings-
stöðum og foreldrar mínir voru
orðnir það gamlir að þeir voru
hættir að búa líka svo mér bauðst
jörðin, flutti aftur austur og tók
við búinu. Ég bjó í átta ár á Birn-
ingsstöðum."
Búskapur
- Hvernig líkaði þér að vera
bóndi?
„Vel. Ég var með blandað bú,
þetta var nú ekkert stórbú, ég var
með svona 150-60 fjár, átta kýr í
fjósi og einhvern slatta af
hrossum. Ég hef alltaf verið gef-
inn fyrir hross og átt ýmsa góða
reiðhesta. En ég hætti búskap
m.a vegna heilsufarsástæðna.
Það var vont að fara frá búskapn-
um, maður var rétt búinn að raf-
lýsa, við raflýstum saman á tveim
bæjum, Kambsstöðum og Birn-
ingsstöðum. Það var 35 kW raf-
stöð mitt á milli bæjanna sem
hefur malað gull síðan hún var
sett upp.“
- Seldirðu búið þegar þú flutt-
ir til Akureyrar?
„Já, ég gerði það. Ég og kaup-
andinn, Svavar Sigurðsson, erum,
áystkinabörn, hann er frá Forna-
stöðum eða réttara sagt frá Forn-
hólum, sem er nýbýli frá Forna-
stöðum.“
Bfllinn gekk fyrir
viðarkolum
- Þú lærðir að aka á dálítið sér-
stæðan bíl?
„Já, ég er annar tveggja íslend-
inga sem hafa lært á bíl sem gekk
fyrir viðarkolum. Ég var að vinna
hjá skógræktinni á Vöglum 1945
og Einar Sæmundsson skógar-
vörður var með sænskan bíl af
gerðinni Diamond sem skógrækt-
in átti. Hinn maðurinn, sem lærði
á bílinn, var Ingi Þór, bóndi á
Neðri-Dálksstöðum á Sval-
barðsströnd. Við vorum með
þennan bíl og það var farið á
Ferdinand Jónsson, verksmiðju-
stjóri Smjörlíkisgerðar KEA.
honum til Akureyrar og fleiri
staða. Þessi bíll var gangsettur á
bensíni en fyrir aftan húsið á
honum var stór tankur sem viðar-
kolin voru geymd í.
Byrjaði hjá KEA 1958
- Hvaða vinnu fékkst þú þegar
til Akureyrar var komið?
„Ég byrjaði á miðju sumri 1958
að vinna hérna í Smjörlíkisgerð
KEA, en þá var Svavar Helgason
verksmiðjustj óri smj örlíkisgerð-
arinnar. Samt hefur mér í raun-
inni aldrei fallið vel að vinna
verksmiðjuvinnu og t.d. á sumrin
þegar veðrið er gott þá fer ég út í
sveit eftir vinnu.“
- Er verksmiðjan ekki talsvert
breytt frá því sem var þegar þú
byrjaðir?
„Hún er í sama húsi og þegar
ég kom hér, að vísu er búið að
laga til fyrir manni og fá nýrri
vélar, þannig að þær afkasta nú
meiru en var áður. Það hefur
margt verið endurnýjað og skipt
um vélar í sambandi við þær sem
voru fyrir, t.d. kælitromlu.
Vegna þess að markaðurinn var
að aukast þá vantaði okkur
afkastameiri pökkunarvél. Við
fengum nýja pökkunarvél og
blöndunarkör. Þetta breytti
miklu fyrir okkur því í nýrri vél-
inni getum við afkastað tveimur
tonnum á klukkustund þó hún sé
kúpluð niður um helming en í
eldri vélinni er ekki hægt að
framleiða meira en 600 kg á
klukkustund.
Við erum með báðar vélarnar í
gangi því umbúðir hafa ekki
fengist til að pakka í, nema
Flóru-umbúðirnar. Við pökkum
Flórusmjörlíkinu í nýju vélinni
en hinum tegundunum, Flóru
bökunarsmjörlíki, Gula bandinu
og kókossmjöri, pökkum við í
gömlu vélinni."
Verksmiðjustjóri
- Þú hefur verið búinn að vinna
hérna lengi sem almennur starfs-
maður þegar þú tókst við af Svav-
ari Helgasyni?
„Já, ég var búinn að vinna
hérna í tæp tuttugu ár þegar
Svavar lést. Ég tók við verk-
smiðjustjórninni 22. apríl 1978.
Ég átti ekki íbúð svo mér var
boðin þessi íbúð hérna í verk-
smiðjunni sem Svavar hafði haft
og ég þáði það með þökkum.
Þetta hefur samt bæði kosti og
galla í för með sér að búa svona á
staðnum. Það er kostur að vera
hérna á staðnum og geta fylgst
með, það er nauðsynlegt. Hins
vegar kostar þetta aukið ónæði.“
- Hver er þróunin í fram-
leiðslu- og markaðsmálum með
smjörlíki og aðra fasta matar-
feiti?
„Mér finnst markaðurinn vera
að breytast því mataræði fólks er
annað en það var. Það kemur
annað inn í neysluna og þetta er
ekki með sama móti og var hér
áður fyrr. Þó er mesta furða hvað
salan er mikil.“
- Hver var verksmiðjustjóri á
undan Svavari?
„Það var danskur maður, Niel-
sen. Ég veit ekkert um hann
nema að ég heyrði að hann hefði
staðið utan við dyrnar á morgn-
ana með klukkuna í hendinni og
beðið eftir starfsmönnunum.
Hann vildi að þeir kærnu á rétt-
um tíma. Hann var örugglega
fyrsti verksmiðjustjórinn í þessu
fyrirtæki. En smjörlíkisgeröin
hefur ekki alltaf verið í þessu
húsi. Hún byrjaði í húsinu sem
Flóra hefur núna en verksmiðjan
var flutt í það húsnæði sem hún
hefur í dag. Húsnæðið hefur ef-
Rögnvaldur Bergsson:
Ég er uppalmn í Glerárþorpi
- Hvar ert þú fæddur, Rögn-
valdur?
„Ég fæddist þann 9. desember
árið 1923 í Glerárhverfi. Faðir
minn hét Bergur Björnsson og
var Ólafsfirðingur. Móðir mín
hét Guðrún Andrésdóttir og var
ættuð framan úr Eyjafirði. Ég
ólst upp í húsinu Sæborg í Gler-
árhverfi, það er neðst í Bótinni.
Þarna átti ég heima til 27 ára
aldurs, þegar ég flutti að heiman
og stofnaði mitt eigið heimili.“
Sjómennska
- Hvað vannst þú við á þessum
árum?
„Ja, það var nú litla vinnu að fá
nema að fara út á sjó. Það var
ekki um annað að ræða. Pabbi
var með bát þarna og við rérum á
honum. Menn voru mikið með
trillur á þessum tíma. Svo voru
sumir sem réðu sig á stærri báta
og fóru á síld eða réðu sig í vinnu
í síldarverksmiðjunni í Krossa-
nesi.“
- Hélstu áfram á sjónum eftir
að þú stofnaðir heimili?
„Já, ég hélt áfram á sjó. Ég var
á ýmsum af þessum gömlu
skipum, t.d. á Brísinni. Við
lönduðum síldinni á Krossanesi,
Dagverðareyri, Hjalteyri og
Raufarhöfn. Mér er nú ekkert
beinh'nis minnisstætt frá þessum
árum nema þá helst síldarsumar-
ið mikla, 1944. Það var óhemju
mikil síld á þessum tíma og það
kom oft fyrir að nótin rifnaði.
Ég var líka í nótabrúki hjá
Kristjáni Jónssyni í tíu eða ellefu
ár. Þá veiddum við smásíldina
fyrir niðursuðuverksmiðjuna. Ég
hætti sjómennskunni árið 1964, í
maímánuði, og fór að vinna hjá
Kaupfélagi Eyfirðinga á Akur-
eyri.“
Byrjaði hjá KEA 1964
- Hvaða starf inntir þú af hönd-
um hjá KEA?
„Á þessum tíma voru nú ekki
eins margar verslanir á vegum
KEA og núna. Mitt fyrsta
starf hjá KEA var við kjörbúðina
í Brekkugötu 1. Ég var þar stutt-
an tíma en einmitt þá var verið
að byggja verslun kaupfélagsins
við Byggðaveg. Þegar sú verslun
var opnuð fór ég að vinna þar.
Starfið var fólgið í að sjá um kjöt
og fisk, þá voru kjötborð í flest-
um verslunum. Ég vann í versl-
uninni í rúm tvö ár og það var
ágætt, þetta var nýjasta verslun
KEA á Akureyri í þá tíð.“
- Hvernig atvikaðist það að þú
fórst að vinna hjá Flóru?
„Það atvikaðist þannig að Val-
ur Arnþórsson, sem þá var full-
trúi hjá KEA, vildi endilega að
ég tæki að mér verksmiðjustjórn-
ina í Flóru. Ég var tregur til þess
í fyrstunni því ég hafði aldrei séð
svona verksmiðju áður og ekkert
kynnt mér þetta, svo það hvarfl-
Rögnvaldur Bergsson, verksmiðju-
stjóri Flóru.
aði eiginlega ekki að mér að gera
þetta. Ég hafði litla menntun,
hafði ekki verið nema þrjú ár í
barnaskóla. En Valur stappaði í
mig stálinu og ég gerði það svo
fyrir rest að taka starfið að mér.
Það var ómetanlegt hvað hann
hjálpaði mér að komast yfir byrj-
unarörðugleikana hérna.“
Flóra fyrr og nú
- Þú byrjar sem sagt sem verk-
smiðjustjóri?
„Já, ég gerði það þann 14.
mars 1967. Þetta var löngu orðið
rótgróið fyrirtæki þegar ég kom
hérna fyrst. Björgvin Júníusson
hafði verið verksmiðjustjóri hér
áður og Trausti Hallgrímsson var
nýhættur störfum sem verk-
smiðjustjóri Flóru af heilsufars-
ástæðum. Þetta blessaðist allt
saman þó maður þekkti ekki inn
á það þegar maður byrjaði. Ég
hafði að vísu verið kokkur til sjós
en þetta er auðvitað allt annað.
Maður kynntist þessu smám
saman.“
- Hvaða vörur framleiddi
Flóra þegar þú byrjaðir?
„Það var ýmislegt sem löngu er
hætt að framleiða, t.d. gosdrykk-
ir eins og appelsín, Frískó og
Jolly Cola. Við framleiddum líka
brjóstsykur og karamellur. Auk
þess var sumt framleitt þá sem
við erum með ennþá, t.d. sultur
og saftir. En sælgætis- og gos-
drykkjaframleiðslunni var hætt
tveimur til þremur árum eftir að
ég byrjaði hérna. Þetta borgaði
sig ekki, það er of lítið pláss til að
hægt sé að framleiða hérna gos
og sælgæti fyrir utan hinar vör-
urnar.“
*
Urvalsvörur um land allt
- Hvernig finnst þér hafa tekist
til, þegar þú horfir til baka?
„Það má auðvitað deila um
það en húsnæðið hérna leyfir
bara ekki meira en það sem hér
Mörg eru fyrirtækin sem Kaupfélag Eyfirðinga hefur
komið á stofn í gegniim tíðina. Við skulum skyggnast
lftillega í sögu eins slíks fyrirtækis, Flóru, sem skiptist
reyndar í tvö sjálfstæð fyrirtæki síðar. 150 ára afmælis-
riti KEÁ frá 1936 stendur eftirfarandi:
„Sakir vaxandi neyslu smjöriíkis og vaxandi við-
skipta KEA, óx sala félagsins á þessari vöru úr 9000 kg
árið 1925 upp í 25000 kg árið 1929. Hin hraðvaxandi
sala smjörlíkis leiddi til þess, að framkvæmdastjóri
félagsins (Vilhjálmur Þór) og stjórn þess tóku að
athuga um stofnun smjörlíkisverksmiðju. Var þetta mál
fyrst til umræðu á fundi féiagsstjórnar 18. júní 1929, en
bygging smjörlíkisverksmiðju samþykkt á aukafulltrúa-
ráðsfundi félagsins, sem háður var á Akureyri 8. sept.
sama ár. Verksmiðjan var síðan reist í Grófargili sunn-
anverðu og tók til starfa 28. febrúar 1930. Otto E.
Nielsen, danskur maður, sá um uppsetningu véla og
hefur veitt verksmiðjunni forstöðu.“
Þegar Otto E. Nielsen verksmiðjustjóri hætti störf-
um árið 1949 flutti hann til Danmerkur. Þá hafði Flóru
verið skipt í tvö fyrirtæki; efnagerð, sem starfaði áfram
í upphaflega húsinu, og smjörlíkisgerð, sem hafði
aðsetur I nýbyggðu húsi vestan við eldra verksmiðju-
húsið. Svavar Helgason varð þá verksmiðjustjóri
smjörlíkisgerðarinnar og var það þar til hann lést 1978.
Þá tók Ferdinand Jónsson við.
Björgvin Júníusson var verksmiðjustjóri Flóru frá
1950 til 1963. Þá tók Trausti G. Hallgrímsson við og
starfaði til ársins 1967 er hann lét af störfum vegna
heilsubrests. Sama ár tók Rögnvaldur Bergsson við
starfinu.
Árið 1962 var ákveðið á aðalfundi kaupfélagsins, að
ágóði af rekstri Flóru skyldi renna óskiptur til Menn-
ingarsjóðs KEA, og gildír sú regla síðan. EHB
er gert. Þaö hefði verið hægt að
gera meira með rýmra húsnæði.
Vörurnar sem við framleiðum
eru þekktar um allt land, allt
viðurkenndar gæðavörur. Ég er
ekki viss um að það borgi sig að
stækka verksmiðjuna úr því sem
komið er því mörg fyrirtæki hafa
sprottið upp sem framleiða
ávaxtasafa tilbúinn til neyslu.
Aðalsalan hjá okkur var alltaf í
ávaxtasafanum, við seldum
óhemju mikið af honum. En nú
vill fólk fá safann tilbúinn til
neyslu, við framleiðum eingöngu
þykkni sem þarf að blanda. Mað-
ur verður var við að neysluvenjur
eru að breytast, fólk borðar
minna af sætindum en áður.
Vegna þessa erum við farnir að
pakka miidu meira og það gengur
vel. Þá er ég að tala um vörur
eins og kakó, poppmaís, kók-
osmjöl og steiktan lauk. Það hef-
ur ekki þurft að breyta húsnæð-
inu en það er margt sem er erfitt
eða tafsamt að gera hérna vegna
þess að verksmiðjan er á þremur
hæðum.“
Á trillu á sumrin
- Hefur þú einhver sérstök
áhugamál?
„Jú, ég stunda sjóinn á sumrin
á trillu sem ég er búinn að eiga í
þrjátíu og fimm ár. Ég set hana
fram á vorin og er að leika mér
að þessu á sumrin. Það má segja
að ég haldi alltaf vissri tryggð við
sjómennskuna. Svo fer ég í sund-
laugina á hverjum morgni. Ég er
annars lítið fyrir félagslíf eða
slíkt."
laust þótt hentugt á sínum tíma
en það er það varla lengur. Nú
þyrfti allt að vera á einni hæð en
við erum á fjórum hæðum. Fram-
leiðslan er bara svo miklu meiri
núna en menn hefur grunað að
hún ætti eftir að verða á sínum
tíma. Það er mesta furða hvað
þetta húsnæði hefur reynst nota-
drjúgt miðað við aðstæður. Það
er samt ekki hægt að neita því að
léttara væri að vinna við þetta ef
allt væri á sömu hæð.“
- Þú ert búinn að vinna hérna
býsna lengi.
„Já, þetta eru orðin 27 ár.
Þetta eru allt saman ágætir
drengir sem ég hef unnið með.
Það hafa allir sína galla og kosti
og það er bara að taka því og
haga seglum eftir aðstæðum.“
Hestamennska
- Þú minntist á hestana áðan og
að þú hefðir haft gaman af þeim?
„Já, ég átti ágæta hesta. Minn
besti reiðhestur var grá hryssa
sem hét Hæra. Hún var ættuð
vestan úr Kolbeinsdal, frá
Skriðulandi. Sigurður, sonur
bóndans á Skriðulandi, gaf mér
hana sem folald þvf hún var und-
an hryssu sem var í tamningu hjá
föður mínum. Hæra hafði allan
gang og mikið skeið en hún fór
samt aldrei á skeiðvöll. Faðir
minn var tamningamaður og var
eiginlega alltaf með mörg hross í
tamningu og það má segja að
maður hafi fæðst á hestbaki. Ég
fékkst svolítið við tamningar hér
áður. Ég og frændi minn vorum
með hesta í stýrishúsi af skipi
sem Nói gamli bátasmiður átti.
Svo sá ég að ég gat ekki stundað
hestamennskuna lengur, það er
dálítið annasamt í kringum hana.
Ég hætti þessu fljótlega eftir að
ég flutti til Akureyrar.“
Langur vinnutími
- Hvernig er vinnutíminn hérna
í verksmiðjunni?
„Ég byrjaði alltaf fyrstur á
morgnana, ég þurfti stundum að
byrja mjög snemma, jafnvel
klukkan fjögur á nóttinni, því að
vélarnar afköstuðu ekki miklu.
Það þurfti að byrja þetta snemma
til að fá visst magn yfir daginn.
Þetta var á árunum upp úr 1960
og maður var oft syfjaður á
kvöldin. Konan mín vann úti við
að sauma mokkaskinnskápur á
Heklu og ég sótti hana í vinnuna.
Vinnudagurinn var stundum frá
kl. 4 að nóttu til kl. 10 að kvöldi.
Þetta fór ekki að lagast fyrr en
við fengum nýju vélarnar og gát-
um afkastað meiru.“
Fhmií25 ár
- rætt við Níels Halldórsson
um gömlu Flóru
og fyrsta verksmiðj ustj órann,
Otto E. Nielsen
Níels Halldórsson starfaði hjá
Fióru á Akureyri frá 1942 til
1967. Hann kynntist því Otto
E. Nielsen, fyrsta verksmiðju-
stjóra Flóru, og féllst á að
svara nokkrum spurningum
um þann mæta mann. Níels
hefur starfað undanfarna tvo
áratugi hjá Verðlagseftirlitinu
á Akureyri.
Kynni mín af
Otto E. Nielsen
- Þekktir þú Otto Nielsen?
„Já, ég þekkti hann vel, ég hef
aldrei haft betri verkstjóra. Hann
hafði einstakt lag á að kalla fram
afköst hjá starfsmönnum. Einar
Otto Nielsen, eins og hann hét
fullu nafni, vann merkilegt starf
hérna í bænum. Hann var kvænt-
ur í Danmörku en konan hans
kom aldrei hingað upp en dóttir
hans, Betty Nielsen, kom hingað
og hún var nú ekki ófnerkari en
það að hún var ballerína í Tívolí
og Konunglega leikhúsinu
danska. Hún var gift frægum
dönskum leikara, Knud Rex, og
hann státaði af því að geta skrif-
að K. Rex undir skeytin sín, líkt
og Kristján 10. Danakonungur,
en konungurinn bað hann að
hætta þessu. Nielsen átti líka son
sem heitir Einar eins og gamli
maðurinn, ég veit ekki betur en
hann sé á lífi enn og sé grósseri í
Kaupmannahöfn.“
- Manstu hvaða ár þú fórst
að vinna hjá Nielsen í Flóru?
„Já, ég man það eins og það
hefði gerst í gær. Það var árið
1942 en þá var Nielsen búinn að
vera þarna lengi því hann byrjaði
árið 1930. Nielsen fór einu sinni á
ári út að heimsækja konuna og
fjölskylduna en svo kom blessað
stríðið, eins og við segjum, og þá
komst hann ekkert en hann fór út
strax að stríðinu loknu.
Ég man það að þegar hann fór
fyrst út eftir stríðið fór hann með
fjóra hjólbarða með sér til Dan-
merkur, því við lifðum í góssen-
landi, íslendingar. Hann lét okk-
ur setja dekkin undir bílinn hans
Jónasar Kristjánssonar samlags-
stjóra og þar voru þau í hálfan
mánuð því það mátti ekki flytja
ný dekk til Danmerkur, þau urðu
að vera notuð. Dekkin voru
handa Knud Rex. Jónas átti
Chevrolet bifreið, líklega árgerð
’45.“
„Fór tvisvar
alfarinn“
- Hvað varð svo um Otto Niel-
sen?
„Nielsen fór svo út, tvisvar
sinnum alfarinn, eins og við
sögðum. Það var dálítið spaugi-
legt hvernig það atvikaðist. Hann
fór „alfarinn" til Danmerkur í
fyrra skiptið 1947 og kvaddi hér
kóng og prest. Hann ætlaði að
setjast að með sinni konu og fjöl-
skyldu í Danmörku, en hann
kom aftur því hann gat ekki búið
svona langan tíma með konunni!
Hann gat aldrei búið með henni
til lengdar því hann sagði mér ,
það einu sinni þegar hann fór út
að það væri ágætt að vera viku,
sæmilegt í tíu daga en ómögulegt
eftir hálfan mánuð því þá væri
sambúðin orðin svo örðug.
Ég kann ýmsar sögur um Otto
Nielsen. Einu sinni, þegar hann
var í Danmörku eftir stríðið var
þar mikil matarskömmtun. Fólk
fékk vikulegan skammt af kjöti
en Nielsen var mikill matmaður
og hann safnaði saman öllum
skómmtunarseðlum, sínum eig-
in, konunnar og dótturinnar.
Hann fór svo í lok vikunnar til
„slagtermesteren“, eins og hann
sagði, og ætlaði að fá kjöt en þá
var það allt búið. En miðarnir
urðu ógildir næstu viku á eftir því
þeir giltu bara í eina viku. Þá
sauð upp úr á heimilinu og konan
rak hann af höndum sér. Þá fór
Níels Halldórsson.
Nielsen aftur til íslands en þegar
hann kom var búið að ráða menn
í stöðurnar hans og skipta þessu í
tvö fyrirtæki. Þetta hét áður
Smjörlíkisgerðin Flóra en hún
var jafnframt efnagerð. Baddi
heitinn Júníusson tók við Flóru
og Svavar Helgason tók við
smjörlíkisgerðinni.“
Rjúpur og Qallgöngur
- Var Nielsen þá atvinnulaus?
„Nei, hann var það ekki. Hann
var ráðinn þarna sem „tilsyner“,
eða eftirlitsmaður með báðum
þessum fyrirtækjum. En þetta
var í skamman tíma, hann var
ekki nema tæpt ár í þessu eftir-
litsstarfi, þá fór hann aftur út og
dó Drottni sínum í Danmörku
skömmu síðar. Hann var þá
örugglega orðinn sjötugur. Þetta
var ákaflega merkilegur karakt-
er. Hann stundaði fjallgöngur þó
hann væri alveg eins og kartafla í
laginu og hafði líka gaman af að
fara til rjúpna. Ég man að Niel-
sen fór stundum til rjúpna með
Þorláki Jónssyni sem var sýslu-
skrifari hérna, en Þorlákur var
Mývetningur að ætt og frægur
maður. Nielsen skaut ekki mikið
en hann hafði gaman af því að
reyna og ég man eftir því að einu
sinni kom hann í Fálkafell þegar
ég var staddur þar með eina drif-
hvíta og fallega rjúpu. Hann hélt
henni í báðum höndum og lét
blóðið leka í slóðina. Fyrst hann
fékk bara eina þá ætlaði hann að
láta stoppa hana upp og vildi ekki
blóðga fiðrið. Kristján Geir-
mundsson stoppaði rjúpuna og
hún prýddi síðan herbergið hans
en Nielsen bjó alla tíð í verk-
smiðjunni, í eystri turninum á
húsinu.“
„Er de i Samband?“
- Gerði Nielsen eitthvað fleira
en að vera í Flóru?
„Já, ég held að ég fari með rétt
mál þegar ég segi að hann var
rekstrarstjóri Gildaskála KEA,
sem síðar varð Hótel KEA.
Gildaskálinn var þar sem stóri
salurinn í Hótel KEA er núna.
Nielsen var orðlagður fyrir
skemmtilegheit þarna eins og
þegar hann spurði Jón Eyþórsson
frægrar spurningar á aðalfundi
KEA. í hádeginu var gert hlé á
fundinum og allir fundarmenn
fóru í mat í Gildaskálann. Það
var mikið annríki þarna af þess-
um sökum. Þá kemur maður
þarna inn, klæddur peysu, og sest
við borð og vill fara að borða.
Þegar Nielsen sá manninn spurði
hann „Er du i Samband? Hvis du
ikke er í Samband faar du ingen
gröd!“ en maðurinn var Jón
Eyþórsson veðurfræðingur. Þessi
saga varð fræg um allt land.“
Vinnan í gömlu Flóru
- Hvernig voru vinnubrögðin í
gömlu smjörlíkisgerðinni?
„Mér er minnisstætt þegar við
fengum fyrstu pökkunarvélina
þarna inn. Það hafa orðið óskap-
legar breytingar frá því í gamla
Smjörlíkisgerðin árið 1936 - á 50 ára afmæli KEA. Húsið var tekið í notkun árið 1930 og þarna er Flóra nú til húsa
en Smjörlíkisgerðin flutti í annað húsnæði 1948.
Sjá næstu síðu.