Alþýðublaðið - 19.08.1921, Blaðsíða 4

4
ALÞYÐUBLAÐIÐ
Rafmagnsleiðslur.
Straumnuai hefir þegar verið
hleypfc á götuæðarcar og menn
ætlu ekki að draga lengur að
láta okkur leggja rafieiflslur um
hús sín. Við skoðum húsin og
segjum um kosfcnað ókeypis. —
Koraið í tíma, raeðan hægt er
að afgreiða pantanír yðar. —
H.f. Hlti & Ljós.
Laugaveg 20 B. Sfmi 830.
E.s. „Sterling”
Eftir korau skipsius til Reykjavfkur 2 8. i g Ú. S t, fer
það til Skotlands og kemur aftur u m þessar hafnir:
Djúpavog:. Esliifjörð, §eyðisfjörð, Ilúsavík,
Akurey ri, §auðárkrók, Blönduós os> ísa-
fjörö tíl Reykjavíkur um 95. september.
E. s. „Gullf oss"
Verzlunm ,,Von“
selur Capstan cigarettur í
heildsölu og hefir fengið þetta
raarg þekta og góða rúgmjöl til
að gera slátrið bragðgott. Munið
það, að „Von“ hefir ávalt mikiar
og góðar vörur fyrirliggjandi.
Komið því og reynið viðskiítin.
Vinsamlegast.
Gfunnar S. Sigurðss.
fer frá Kaupmannahöfn 20. sept., um i.eitla
og Austfiröi til Reykjavíkur og Vestíjaröa.
Ritatjóri og ábyrgðarmaöur: Ólafur Friðriksson.
Prentsmiðjan Gutenberg.
H.í. Versl.
Hverfisg. 56 A.
Nýkomið: Flngnaveiðarar. Suítu-
tau í iausri vigt. Saumamaskínu-
oifa og hin sgæta steikarfeiti,
ódýrari en aður.
1
Carit Etlar: Astin vaknar.
rauðan silkikampung og helti innihaldi hans f hatt Péturs.
„Þú skalt fá mest!“ sagði hún við risann.
Eitt andartak starði Pétur Bos niður á hana mállaus
af undrun. Hann stóð gleitt og hélt hendinni yfir féð í
sjóhatti sínum. Snögglega gaf hann gleðinni lausan
tauminn og hrópaði, fyrst með ópi, svo á því nær
óskiljanlegri ensku.
„Hafi mér rétt til talist, hávelbornal þá gáfuð þér
mér sextán seðla, sem hver gildir 9 dali danska; eg
þekki gildi peninga ykkar svo mæta vel, því eg hefi í
fimm ár verið 1 „prison" hjá blessuðum Englendingnum.
Það verður meira en hundrað dalir, þó eg ekki telji
með „guinur" fínu konunnar, sem skal verða skift ná-
kvæmlega milli félaga minna. Við kyssum á hendina
og þökkum yður margfaldlega, ágæti herra, — þér hafið
komið fram, eins og bezti vinur okkar og — og —“
Hann þagnaði, togaði í kápu Jakobs og hvíslaði: „Hvað
heitir velgerðamaður á Ensku?" — Það var ekki tími
til að þýða orðið, Pétur varð alveg yfirbugaður af gleði.
— „Uh! Drottinn minn góður!" hrópaði hann. „Hvað
skyldi Anna segja um þetta?" Því næst stakk hann
peningunum í vasa sión, sneri sér á hæl og hljóp niður
að bátnum.
Aftur lagði báturinn út að flakinu. Alt gekk vel eins
og í fyrsta sinn. Hálfri stundu síðar kom hann aftur.
hlaðinn hásetum og mörgum yfirmönnum skipsins.
„Hver er hann, gamli maðurinn, sem við fluttum í
land áðan?" spurði Jakob á leiðinni.
„Það er Lesley lávarður," svöruðu yfirmennirnir,
„enskur landstjóri einhverstaðar í Indlandi. Eg held í
Benares. Hann hefir ferðast landveg yfir þvera Evrópu
til þess að sleppa við Frakkana og hefir komið undan
öllum kistunum sínum, fullum gulli og gersemum, þangað
til nú, að þær skolast um úti á flakinu. Hann sté á
skipsfjöl í Lyhæk. Smáfætta stúlkan með svörtu augun
er dóttir hans, yndisleg! — er það ekki? en mikillát og
vandfýsin eins og kóngsdóttir. Við höfum svei mér
fengið að kenna á henni, það hefir verið erfiðara að
þjóna henni en skipstjóranum. Henni var kalt svo hún
vafði sig loðskinnum og svanahömum þangað til við
gátum komið tyrir ofni í klefa hennar. Þá gaus upp
tjörulykt, svo brenna varð reykelsi og glenna opna alla
skjái, þegar sólskin var urðum við að breiða undir hana
tígrisdýrsfeldi á„ þilfarinu og skýla hjá með seglum. Svo
þegar við vorum orðnir þreyttir af þessu umstangi veif-
aði hún til okkar mjallhvítri hendinni, eða sendi okkur
brennandi augnatillit, henni fanst það næg umbun.
Þannig hefir þessi litli freistandi púki átt eins marga
aðdáendur á skipsfjöl, og yfirmennirnir voru, og svo
reigði hún bara höfuðið framan í okkur alla."
Áður en báturinn fór aftur fram að flakinu, var skift
um háseta á honum. Jakob hafði klætt sig úr kápunni
og kom þá einkennisbúningur hans í ljós, hann kvaðst
vera yfirmaður þar á staðnum og tók trúnaðarorð af
yfirmönnunum ensku, að þeir færu ekki úr eynni án
leyfis hans. Þegar hann kom upp úr fjörunni, varð
hann hissa á því að sjá Lesley lávarð, sem hann hélt
að væri heima hjá sér, ganga þar fram og aftur um
marhálminn. Nokkuð fjær sat dóttir hans á steini, og
var hún enn þá dúðuð í sjótreyjunni. Um hár sér hafði
hún bundið vasaklút. Höfðinglega andlitið föla stóð
framm úr uppbrettum kraganum á hinni grófu sjómanns-
treyju. Kynblendingsstúlkan sat í sandinum fyrir fótum
hennar, unga stúlkan hafði látið báða fæturna í keltu
hennar.
„En hvað er þetta?" spurði hann. „Er ekki vagninn
kominn?"