Þjóðviljinn - 03.04.1937, Blaðsíða 2

Ijaugardagurinn 3. apríl 1937.
PJOÐVIIiJINN
Langar þig til Sovét-
ríkjanna í hanst?
Verklýðsfundur i Sovétríkjunum
Ef svo er, pá býður Þjóðviljinn þér þangað á
20 ára afmæli byltingarinnar 7. nóv. í haust.
Sá sem safnar flestum áskrifendum fær ókeypis far til
Moskva og Leningrad. (Hverjuiii Dfjiii ástrifanfla fylffi fyriríramcreiösla fyrir 1 mánnö)
Jafnframt efnir Þjódviljlnn til happdrættis.
Hrer sá, sem útvegar nýjan kaupanda fær happdrættismida.
Vinningar: Vandað útvarpstæki, peningar og bækur. — Als 20 vinningar.
Takið þátt í verölannasamkeppiii Þjódviljams!
S p a rið!
Drostes-kakao
. ♦
er fínasta og besta
kakao veraldarinnar. Sé
það soðið í mjólk er
það óþekkjanlegt frá ljúf-
fengasta suðu súkkulaði.
Reynið Deostes-
k a k a o
Það borgar
sigl
Einkaumboð fyrir ísland hefir:
Kaupfélag Reykj a \ íkur.
IVýsIátrað hrossakjöt ^tei^uff og
Svið á 1.00 kr. og 1.30 stykkið.
Kjöt 70 au. Vs kg. Fiskfars 75 au. V, kg.
Ærkjöt 50 — x/s — Bjúga 90 — V* —
Grænmeti og paalæg, inargar tegundir.
Kjötbúðin Njálsff 23.
Sími 4433.
Hvepjip eru iéndur þjód-
félagsins?
Blöð íhaldsins þreytast aldrei
á. að hamra þeirri skoðun inn í
hug lesenda sinna, að allir þeir,
er krefjast róttækra, breytinga á
núverandi skipulagi þjóófélags-
ins, séu, hættulegir þjóðfélaginu.
Rökin fyrir þessari staðhæfingu,
ef rök skyldi kallai, hljóða á þá
leið, að öll starfsemi slíkra
m,anna gangi út á það, að rítfa
niður þær stoðir, er núverandi
þjóðskipujag hvílir á,. Og þessar
meginstoðir, sem íhaldið trúir á,
eru: frjáls sanakepni, einkaeign
og einkaréttur einstakra ein-
staklinga yfir framleiðslutækj-
ujium. Ihaldið reynir sjaldnasfc
að rökstyðja þennan málflutning
sinn með rólegum og sannfær-
andi yfirvegunum um hinar
andstæðu skoðanir. Málstað sín-
um varpar þa,ð fram með ein-
hverjum þeim ljótustu orðum, er
málafylgjumenn þess hafa yfir
að ráða. Og þó skyldi maðuj-
ætla, að ef málstaður þeirra
manna, er trúa sem heitast á
ágæti núverandi þjóöskipulags-
form, væri eins góður og þeir
vilja vera lá.ta, þá væri enginn
.hlutur auðveldari en sannfæra
allan þorra manna ujn að svo
væri og það. meira að segja án
þess að beita sérstökum gífur-
yrðum. Það er öllum ljóst, að í,
hverju einasta landi er nú þegar
framleitt nægilegt af lífsverð-
mætiuin fólksins, til þess að full-
nægja þörfum þess, og það- meira.
að segja á.n þess nálægt því all-
ur vinnukraftur, sem fyrir hendi
er, sé notaðtur, Og það er enn-
fremur vitanlegt, að innan þessa
ágæta skipulags gerast svo
kyndug fyrirbrigði eins og það,
að framleiðslunni er hrúgaðsam-
an í vöruskemmur framle ðend-
anna„ sem teljast »eiga« þessi
verðmæti, á meðan allstór hópur
þeirra vinnandi manna, er við
framleiðsluna starfa, tærast upp
af skorti vegna vöntunar lífsvið-
urværis. Þegar svo er komið, að
fleiri miljónir verkamanna fá
alls ekkert að starfa, vegna, þess
að’ atvinnurekenduir hafa ekk-
ert við þá að gera, og þeir, sem
einhvern starfa hafa, fá svo lág
lau.n, að þeir geta ekki keypt
þær vörur, sem þeir vinna við
að framleiða, nema af mjög
skornum ska.mti, safnast vöru-
birgðir fyrir og verða óseljanleg-
ar. Þá. loka einkaatvinnurekend-
ur verksmiðjum sínum og stöðva
alla framleiðslu, og miljónum
manna er vísað á gu,ð og gadd-
inn. Þetta fyrirbrigði heitir á
máli íhaldsins: kreppa.
Og þessar kreppur verða því
tíðari og erfiðari úr lausnar, þess
betur sem gengur a,ð framleiða,
f ullkomnari framleiðslu'.a. ki,
sem alt a£ eru að fjölga, þýða
því: fleiri krepputímabil, vax-
andi atvinnujeysi, meira böl í,
heiminum. Það mætti ætla að
menn gætu yfirleifct verið sam-
mála um það, að það eitt þjóð-
skipulagsform væri gott og sjálf-
sagt, sem stuðlaði að velfero
allra, er við það hafa. að búa.
Og það ætti einnig að liggja í
augum uppi, að það .'hlyti að vera
eitthvað meira en lítið bogið við
skipulag þeirra þjcðfélaga, þar
sem allar vöruskemmur eru, yfir-
fullar af matvælum og öðrum
lífsnauðsynjum fólksins en sam.t
sem áður lifði alþýða, manna. við
sárustu örbirgð eða jafnvel fær-
ist úr hungri.
En þett:a er það, sem nú ger-
ist u,m allan heim í, skipulagi
einkaframtaksins og hinnar
frjálsu samkepni. Hvernig getur
nú þetta ástand skapast o,g
hvernig getur sú skcðun verið
til, að það gangi glæpi næst að
krefjast endurbófca á þessu á-
etandi? Frá. sjónarmiði þeirra,
er aðhyllast. róttækar breytingar
á formi þjóðfélags'ns, er það
einkaeignaréttur og umráðarétt-
ur yfir framle ðslutækjunum..
Og rökin eru einfaldlega þessi
í sfcuttu, máli: Einkareksfcurinn
hugsar fyrst og fremst um að
framleiða í þeim tilgangi að
auðga eigendur sín.a„ Atvinnu-
rekandinn vill framleiða mikid
með litlum tilkostnaði. Hann
borgar verkamönnum sínum eins
lágt kaup eins og hann kemsfc
áfram með, og hann fx’amleiðir
alls ekki með hagsmuni ne.yt-
enda fyrir augum. Því, stöðvar
hann rekstur sinn, ef hann tel.ur
að ekki horgi sig fyrir sig »prí-
vat« að halda honum gangandi.
Hann lætur sér hag og afkomu
verkamanna í léttu rúmi liggja.
Á þennan hátt gerist það, að
verðlmætin liggja í haugum óselj-
anleg eða eru stundum í bjarg-
ráðaleysi brend eða fleygt í sjó
inn, en alþýðan lifir við meiri
eða, minni skort. Þannig er á-
stand hins kapitalistíska heims,
ástandið í þjóðfélagi einkafram,-
taksins'.
Af hverju, mundi þá vera svo
glæpsamlegt að gera kröfur til
endu,rbóta á þessu ástandi með
endrrbótum á formi þjóðfélags-
ins, svo glæpsamlegt að slíkir
verði taldir hapttulegir þjóðfélag-
inu? Og hvað þýðir að vera
h tiuleíur í þjóSfélaginu? Þali
mundi með fullum rétti mega
kalla, þann .hættulegan, sem með
starfi sínu, mjðaði að því, að
auka vanlíðan og ófarnað al-
mennings í, landinu. Hlutverk
þess kerfis, sem nefnt er þjóð-
skipulag á að stuðla að alm.ennri
velí'erð einstaklinganna, er
byggja það upp.
Þeir menn gætu því talist
hættiujegir, er störfuðu, í apd-
stöðu við þá hugsjón. En með
hvaða rökum er hægt að kalla
þá, er kreíjast gagngerðta.
breytinga á núverandi þjcð-
skipulagi, hættulega? Alls eng-
um, Þeir benda á, að sjálfsögðu,
að þegar meir en nóg er til af
[ þeim verðtnætum. sem fólkið
þarfnast, til þess að geta lifað
sómasamlegu lífi, þá er það
herfilegasta skiplagsleysi að
kenna að fólkið skuli farast úr
hungri eða líða skort mitt í. alls-
nægtumi. Þeir krefjast u.mráða-
réttar og sameignar fjöldans yf-
ir framleiðslutækjunium, með
þeimi rökstuðningi, að þá fyrst
verði farið að fraffileiða með
hagsmuni alþýðu,nna,r fyrir aug-
um. Og þeir geta stutfc mál sitt
m,eð því, að benda á, að í þeim
hiuta heimsins, þar sem alþýð-
an sjálf ræðu,r yfir sínum fram-
leiðslutækjum, þar vex með ári
hverju; .hin efnalega og menning-
arlega velmegun, þar þekkist'
engin kreppa, ekkert atvinnu-
leysi. Þar blómgast lífið og grær
meðan í. hinum hluta, heimsins
gengur þróunin aftur á bak. —
Þess betur sem gengu,r að fram-
leiða, þess meira atvinnuleysi,
meira hungur, hrörnun menn-
ingarlífs —- fullkomin dauða-
merki, vonleysi — örvænting.
Og svo á að ganga glæpi næsfc
að krefjast breytinga á þessu
ástandi.
Hættúlegir þjóðfélaginu verða
þeir — og þeir einir — semi
standa, gegn því að alþýðan taki
völdin I sínar hendur, íái yfir-
ráð yfir þeim íramleiðslutækj-
um er hún starfar við og njóti
sjálf þeirra verðmæta er hún
framleiðir: með vinnuorku sinni.