Þjóðviljinn - 08.10.1938, Blaðsíða 4

aps Ný/&r5io a£
Tovarlch
Amerísk stónnynd frá
Warner Bros, gerð eftir
samnefndu leikriti eftir
hinn heimsfræga rithöf-
und Jaques Deval.
Aðalhlutverkin leika:
Charles Boyer
(sem Mikail Alexandrovits
stórfursti).
Claudette Colbert
(sem Tatiana Petrovna
stórfurstafrú) og
Basil Rathbone
(sem umboðsmaður rúss-
nesku Sovétstjórnarinnar)
Tafeád efíírl
Sautna dömu«fejóla
o$ frafefea, eínníg
teSpnaföf.
Bogga Sígurdar
Lohastíg 18
I O. G T.
Merki templara verða seld í
dag og á miorgun.
peir sem vilja taka að sér
söíu komi í Templarahúsið sem
fyrst.
Opið allan daginn.
Góð sölulaun.
tSIÓÐVILIINN
lafnaðarniannaíéL Reyfegavífour.
Kafflkvðld
verður haldið fyrir félagsmenn og gesti þeirra í Alþýðuhúsinu
við Hverfisgötu á morgun, sunnudag 9. okt., kl. 8V2 síðd.
TIL SKEMTUNAR VERÐUR M. A.:
Ferðasaga frá Tékkóslóvakíu, Guðm. Pétursson.
Einsöngur, Gunnar Sigurmundsson.
• Upplestur, Alfreð Andrésson.
Dans o. fl. — Góð músík.
— öllum sameiningarmönnum heimil þátttaka. —
Aðgöngumiðar seldir á skrifstofunni, Hafnarstræti 21 og
Kjöf
heílum
feroppum
0$ smásölu
Kjðt & Fisknr.
Símar 3828 & 4764.
§> Gamla l31o %
Kommgutfíim
skemfíir sér,
Afar skemtileg og fjörug
frönsk gamanmynd.
Aðalhlutverkin leika:
VIKTOR FRANSEN.
GABY MORLAY,
M. RAIMU.
Ein með allra skemtileg-
ustu myndum sem hér nokk
urntíma hefir verið sýnd.
Sýningj í kvöld kl. 7 og 9.
Utbreiðið Þjóðviljano
kosta kr. 1,75.
SKEMTINEFNDIN.
Spaðsaltað dilkakjot
Vorboðí. VorboðL
úr beztu sauðfjárhéruðum
landsins, kemur um miðjan
mánuðinn í 1/1, y2 og '44
tunnum. Verð 1/1 tunna
165 kr., 1/2 tunna 85.00 kr.,
44 tunna 45.00 kr.
verður haldínn í Alþýðuhúsínu Iðnó í hvöld hl. 9.30.
Ný sex manna faljómsveíi. — Nýja bandíð
leífeur undír dansínum.
Styðjíd goff máfefnl!
Alllt' í Idnó i kvöídl
Aðgöngumiðasalan hefst kl. 5. Sfeemíínefndín.
E^rgið ykkur upp
fyi'Ir wefiirmn.
I ðao er síðasti sðlndagar i áttnnda Hki. — Happdrættíö
Agatha Christie. 45
Hver er sá seki?
— En getur dr. Sheppard ekki séð urn allt slíkt?
— Rað eru takmörk fyrir valdsviði lækna, sagði
ég þurrlega.
— En ef dauðaorsökin hefir verið slys? '
— Hann var myrtur frú Ackroyd, sagði ég
hryssingslega.
Hún rak upp óp.
— Engar slysaskýringar koma til mála.
Frú Ackroyd horfði á mig hnuggin. Ég var orðinn
þreyttur á masinu í henni, sem vafalaust kom af
ótta við óþægindj.
— Kemur til þiess að ég verði yfirheyrð í sam-
bandi við þessa líkskoðun, spurði hún.
— Ég veit ekki hvort þess gerist þörf, svaraði
ég. Herra Raymond ætti að geta svarað öllu því
helsta. Hann þekkir allar kringumstæður og getur
borið um að líkið sé af herra Ackroyd, en það er
bara formsatriði.
Málafærslumaðurinn staðfesti þessi orð mín.
— Pér megið vera óhræddar, frú Ackroyd, sagðj
hann. Pér lendið ekki í neinum óþægindum. Og
hvað peningamálunum viðvíkur, — hafið þér nóg
í bili, —- ég á við, hvort þér hafið nokkra peninga
handbæra. Ef svo er ekki skal ég sjá um að úr
því verði bætt. •
— Pað ætti að vera óþarfi, sagði Raymond, er
stóð rétt hjá okkur. Herra Ackroyd tók út hundrað
punda ávísun í gær.
— Hundrað pund?
— Já —J í vinnulaun og til annara gjalda er áttu
að greiðást í dag. Þessi upphæð er ennþá óhreyfð.
— Hvar eru þeir peningar geymdir? í skrifborð-
inu?
— Nei, hann geymdi alltaf peninga í svefnher-
bergi sínu, í gömlum flibbakassa, þó að undarlegt
megi virðast.
— Ættum við ekki að athuga, hvort peningarnir
^eru þar óhreyfðir, áður en við förum, sagði lierrá
Hammond.
— Jú, það er hægt, sagði Raymond. Ég skalganga
upp með ykkur. — Æ, ég gleymdi að dyrnar eru
lokaðar.
Við náðum í Parker, og hann sagði, að Ragl-
an fulltrúi sæti inn í herbergi ráðskönunnar að
yfirheyrslum. Rétt á eftir kom fulltrúinn út í for-
stofuna með lykilinn. Hann opnaði dyrnar og við
gengum upp stigann. Uppi stóðu dyrnar að svefn-
herbergi Ackroyds opnar. Dimmt vár í herberginu,
gluggatjöld dregin fyrir og rúmið uppbúið frá k’völd
inu áður. Fulltrúinn dró gluggatjöldin frá, svo að
sfólin skein inn í herbergið. Geoffrey Raymond
gekk yfir að gamalli kommóðu, lOg opnaði efstu
skúffuna.
Geymdi hann peningana í ólæstri skúffu! Ég
er nú hissa, sagði fulltrúinn.
Raymond varð dálítið skrítinn.
— Herra Ackroyd trúði öllu vinnufólkinu eins
og sjálfum sér, sagði hann ákaft.
— Ó, sei, sei, já, sagði fulltrúinn.
— Raymond lOpnaði skúffuna, dró fram kringlótta
flibbaöskju og tók þaðan upp þykt peningaveski.
— Hér eru peningarnir, sagði hann og tók úr
veskinu þykkan seðlabunka. Pér munum finna hér
hundrað pundin ósnert, því að ég horfði á herra
Ackroyd leggja peningana hér í gær, og auðvitað
hefir enginn snert við þeirn.
Herra Hammond tók seðlabunkann af hönum og
taldi seðlana.
— Hundrað pund, sögðuð þér. Hér eru aðeins
sextíu.
Raymond starði á hann.
— Það getur ekki verið, Hann tók' seðlana af
honum iog táldi þá, upphátt.
iHammond hafði rétt fyrir sér, þarna voru aðeins
sextíu pund.
— Petta get ég ekki skilið, sagði ritarinn forviða.
Poirot spurði:
— Sáuð þér herra Ackroyd leggja þessa peninga
frá sér í gærkvöldi, þegar hann hafði fataskifti
fyrir májltíðina? Eruð þér vissir um að hann hafi
ekki verið búiinn að borgia eitthvað af þeim?
— Já, það er ég viss um. Hlann sagði meira að
segja: Ég vil ekki ber,a á mér hundrað pund við
borðið. Pau taka of mikið pláss.
— Pá er málið mjög auðvelt, sagði Poirot. Ann-
aðhvort hefir hann borgað .fjörutíu pimd síðar um
kVöldið, eða þeim hefir verið stolið.