Þjóðviljinn - 05.12.1940, Síða 4

Or bopgliwl
Nœturlœknir í nótt: Axel Blön-
dal, Eiríksgötu 31, sími 3951.
Nœturvördur er þessa viku í
Ingólfs- og I.augavegsapótekum.
Otvarpid i dag.
12,00 Hádegisútvarp.
15.30 Miðdegisútvarp.
18.30 Dönskukennsla, 1. fl.
19,00 Enskukennsla, 2. fl.
19,25 Hljómplötur: Valsar.
19.40 Lesin dagskrá næstu viku.
19.50 Auglýsingar.
20,00 Fréttir.
20.30 Erindi. Jón Blöndal hagfr.:
Þjóðarbúskapurinn á stríðsár-
unum 1914—1918.
20,55 Útvarpshljómsveitin leik-
ur: Forleik að óperunni „Mari-
tana“ eftir Wallace, Draumeng
ilsins eftir Rubinstein. Tvíleik-
ur. Eggert Gilfer: harmóníum.
Fritz Weisshappel: píanó: Lag
með tilbrigðum eftir Beethoven.
21,20 Sigurður Einarsson: Minn-
isverð tíðindi.
21.40 Hljómplötur: Harmóniku-
löig.
21.50 Fréttir.
Dagskrárlok.
25 ára hjúskaparafmœli. Ragn-
hildur Jónsdóttir og Bjarni Ein-
arsson gullsmiður á Mímisvegi
6 eiga 25 ára hjúskaparafmæli í
dag.
Laufvindar blása heitir nýút-
kominljóðabók eftir Margréti
Jónsdóttur kennslukonu. Bókin
fæst hjá bóksölum.
Nýjar brýr er verið að byggja
á Elliðaárnar, á því að vera lok-
ið snemma á næsta ári.
REVÝAN 1940
Forium i FMi
Ástands-úf$áfa
Sýning annað kvöld í Iðnó.
Aðgöngumiðar seldir í dag kl. 4—7 og á morgun kl. 1.
Sími 3191.

Fiskverðið hækkar á Is-
landi og Englandi
Togararnir sclfa fyrír yfír íoþúspund
Fiskverðið heldur áfram að
hækka í Englandi. Síðustu söl-
ur togaranna er yfir 10 þús.
strelingspund. Það þýðir að
togaraeigendur græða yfir 180
þús. kr., máske yfir 200 þús.
á einni slíkri ferö.
Hér á íslandi hækkar fisk-
verðið og til neytendanna. Nú
um mánaðamótin hækkaði
það um 10 aura kilóið í smá-
sölu í Reykjavík.
Samt fá smáútgerðarmenn
ekki nema hluta af erlenda
Gerízt
áskrífendur
að
tímarítínu
,Réttur‘
Simí 2184.
Qerizi áskriiendnr!
Eg undirritaður óska hér með að gerast áskrifandi að Þjóð:
viljanum.
Reykjavík.......... 1940
,Svona stðrs
Hrífandi nútímaskáldsaga
eftir einn frægasta kven-
rithöfund Bandaríkjanna
Verð kr. 3.50
Fæst á afgr. blaðsins
verðinu í sinn hlut, því þó þeir
fái 37 aura fyrir kíló af þorski
eða 370 kr. fyrir tonnið, þá
selur fiskbraskarinn eða tog-
araeigandinn þetta sama tonn
á yfir 2000 kr. erlendis og græð
ir yfir 1000 kr. á hverju tonni
í sinn hlut.
í Englandi er auövitað orðið
ókleift fyrir alþýðu manna aö
kaupa þennan fisk. Kröfumar
um hámarksverð þar fara vax-
andi og er ekkert líklegra en
að það, verði sett á innan
skamms.
Sfjórnarbófaheíf
á sfriðsfíðínni
Undir þessari fyrirsögn orti
Stephan G. Stephansson vísu
eina 1915, sem á enn erindi til
manna á tímum hinna fögni lof-
orða. Hún hljóðar svo:
„Skrattinn gekk til skrifta,
skelkaður við kveisu,
hét í heilsuleysi
hiegðun um að skifta —
sviptur sjúkdóms eisu
særin kvaðst hann rifta,
gera, ef leyfði gifta,
guði skömm og hneysu.
Skrattinn gekk til skrifta,
skelkaður við kveisu“.
Orvaroddur
Framhald af 3. síðu.
nœrri honum, ad hann hafi fengiH
órád. Þad sézt medal annars á
pví, að hann lætur hafa pad eftir
sér, ad pad sé krafa kommúnista
ad Verkamannafélagid Dagsbrún
ákvedi taxta, án pess ad leita
samninga vid atvimuirekendr.
Af pví Sigurdur er í edli sínu
bezta skinn, vœri óskandi ad hmti
losnadi undan áhrifavaldi skrifta-
fedra sinna, áóur en vitglóran
fer alveg.
Skáldsaga ettir MarkCaywood
geði, því að allar mínar fyrirætlanir urðu aö engu.
til hættan væri liðin hjá. Hogan er snillingur, hugsaði
ég. Hann er betur settur en við, þessa stundina, því
að hann getur þó kómið sér undan. Mér var grammt i
geði.
Virginía kom upp stigann úr káetunni.
Eg hef búið um sárið, mælti hún, en þegar henni
varð litið framan í mig, brá henni og hún starði á mig
óttaslegin.
Hvað? Hvað er að? spurði hún.
Eg benti aftur fyrir skipið.
Þarna kemur tundurspillir, tautaði ég.
Það var áhygjusvipur á hennar fagra yfirbragði.
Heldurðu, að hann sé að elta okkur.
Eg kinkaði kolli.
En heldurðu, að það geti ekki verið . .. . ?
Hún þagnaði í miðri setningu. Það heyrðist hvellur
í fjarska og nærri samstimdis hvinur uppi yfir okkur.
Kúla féll niöur góðan spöl fyrir framan snekkjuna og
þeytti sjónum hátt í loft upp.
Þetta ætti að taka af allan vafa, mælti ég i vonzku.
Það fór hrollur um hana.
Ætli þeir hæfi okkur ekki? spurði hún titrandi röddu.
Eg hristi höfuöið.
Varla á þessu færi. Það væri hreinasta tilviljun, en
við verðum að eiga það á hættu.
Ó. En. ... Væri ekki bezt aö reyna að flýja?
Hefurðu nokkurn tíma séð héra á flótta undan mjó-
hundi, væna mín? Spurði ég í stað þess að svara.
Þú alítur, að þeir geti náð okkur?
Þessir tundurspillar ganga með þrjátíu til þrjátíu og
fimm sjómílna hraða, sagði ég.
Jæja. .. . HvaÖ ligguur þá fyrir . . . . ?
Það er aðeins ein von og hún veik, mælti ég, saman-
bitnum tönnum. Þaö er mikil áhætta, en við verðum
aö reyna, ef við eigum að komast hjá svartholinu. Við
verðum aö komast þangað, sem þeir geta ekki elt okk-
ur. Á þessum slóðum er aðeins um einn slíkan stað að
ræöa. Sjáðu — og ég benti fram.
Við vorum komin fram hjá Lorrely Atoll og gamli
akkerisstaöurinn í meira en mílufjarlægö aftur undan. •
Virginía horföi á ógreinilega flata strandlengjuna fram
undan.
Pardísareyjan? mælti hún lágt.
Eg játti því.
Við verðum að fara um sundið á fullri ferð. Guð náöi
okkur, ef við ströndum. Eg snéri mér að Abel. Silgdu
alveg meðfram rifinu', skipaði ég. Vertu tilbúinn að víkja
snögglega á stjómborða, þegar ég segi til.
IX.
Enn kvað við fallbyssuskot. Nú sprakk kúlan fyrlr
aftan okkur. Vatnssúlan náði sjálfsagt fimmtíu faðma
upp í loftið. Þeir voru að “þreifa sig áfram”. Jimmy
Buchman hafði oft útlistað það fyrir mér.
Æ, hö, sagði Abel. Þér leikið á þá, herra.
Við vorum komin til Paradísareyjarinnar og lágum
í mjórri vík, sem skerst inn úr flóanum, tveimur mílum
fyrir vestan Kilowa. Landið var þétt vaxið pálmaviði.
Við höfðum lagt akkerum bæði fram og aftur af snekkj-
unni Það var ekki nema eins fets bil á milli kjalanns
og leðjunnar á víkurbotninum, en sú hætta, sem af því
stafaði var sízt meiri en hver önnur, sem við áttum
að venjast, á þessum síðustu og verstu tímum. Skipið
haföi tekið niðri, þegar ég var aö leita að góðum stað,
en ég gaf því engan gaum. Hvað var það hjá ósköp-
unum í gærkvöldi.
Kilowa, sem er einn af afskekktustu stööum á guðs
grænni jörö, ,var í tveggja mílna fjarlægð, hinumegin
við flóann. Leirkofarnir og bárujárnsskúrarnir sáust í
glampandi sólskininu. Við höfðum enn ekki farið þang-
aö. Við höfðum læðst inn í flóann um nóttina, án þess