Þjóðviljinn - 21.03.1943, Page 3
Sunnudagur 21. márz. 1943.
ÞTÖÐVlLJlNIf
I
þJÓOVIUINN
(Jtgefandi:
Someiningarflokkur albtföu
Sósíalistaflakkurinn
Bitstjórar:
Einar Olgeirsssn (6h.)
Sigfús Sigurhjartarsun
Bitstjóm:
Garðarstreeti 17 — Víkiugsprent
Sími 2278.
(Vfgreiðsla og auglýsingrskrif-
stofa, Austurstræti 12 (1. hseð)
Simi 2184.
Víkingsprent h. f. Garðaratræti 17
Alþýðutryggingarnar
og auðvaldsþjóð-
félagið
Það hafa verið skipaðar tvær
þýðingarmiklar nefndir til þess
að leggja grundvöll að trygg-
ingakerfi framtíðarinnar á ís-
landi. Önnur á að endurskoða
alþýðutryggingalögin og skila á- •
liti fyrir haustið. Hin á að rann-
saka möguleika á enn víðtækari
þjóðfélagstryggingum.
Ut af nefndum þessum og
verkefnum þeirra hafa spunnizt
nokkrar umræður milli Morgun
blaðsins og Alþýðublaðsins, eink
um út af því að Alþýðublaðið
hafði komizt svo að orði að Beve
ridge-tillögurnar ensku myndu
gera England að fyrirmyndar-
þjóðfélagi og hæðist Morgun-
blaðið þá að því að Alþýðublaðið '
skuli viðurkenna auðvaldsskipu
lag í Englandi sem fyrirmyndar
þjóðfélag.
Það er nauðsynlegt í sam-
bandi við þá baráttu, sem al-
þýðan heyir fyrir tryggingalög-
gjöfinni að hún geri sér sem bezt
ljóst, hvert verkefni slíkrar lög-
gjafar er og hve langt hún getur
náð í auðvaldsþjóðfélagi.
Tilgangurinn með trygginga-
löggjöfinni er að tryggja fólkið
gegn vissum afleiðingum auð-
valdsskipulagsins, svo sem at-
vinnuleysinu og draga . úr því
fjárhagslega tjóni, sem sjúkdóm
ar o. s. frv. baka mönnum, með-
an það þjóðfélagsskipulag ríkir,
sem á annað borð gerir læknis-
hjálp og lyf að verzlunarvöru.
Alþýðutryggingarnar bæta
því afkomu alþýðunnar með því
að skipuleggja samhjálp hennar
á þessum sviðum og með því að
leggja fram fé úr ríkissjóði til
þessara framkvæmda, tekið með
sköttum, eða með því að láta at-
vinnurekendur greiða til trygg-
inganna. Tryggingarnar draga
því úr skakkaföllum þeim, sem
almenningur verður fyrir af
hendi auðvaldsskipulagsins, —
en ekki nema að vissu marki.
Hér á landi eru t. d. engar at-
vinnuleysistryggingar enn.
Og í Englandi er reiknað með
því að, þó Beveridge-áætlunin
verði framkvæmd, þá fari hún
úr skorðum, ef tala atvinnuleys-
ingja verður yfir iy2 milljón.
Alþýðutryggingarnar draga
úr afleiðingum meinsemdanna,
sem búa í þjóðfélagsskipulagi
voru, en þær lækna það ekki.
Til þess þarf róttækari aðgerð-
ir, útrýmingu á orsökum mein-
semdanna: eignarrétti örfárra
Bruno Freí:
Framtið Þýzkalands
er lirifsaöi til sín völdin í
Þýzkalandi með stuöningi
þýzka. fjármáíavaldsins.
Nazistar hnepptu fyrst í
þrældóm hina þýzku þjóð og
síðan aðrar þjóöir Evrópu.
Eftir takmarkalausar þján-
ingar og fórnir, roöar nú
fyrst fyrir hinum komandi
sigri. Hvarvetna spyrja stjórn
málamenn og þjóöir: Hvaö á
aö veröa um Þýzkaland þegar
Hitler hefur veriö sigraður?
Hvernig á að koma 1 veg fyr-
ir svo svíviröilega glæpi í
framtíöinni? Þýzkir herir hafa
vaöiö yfir Evrópu tvisvar á
20 ára tímabili og valdió
öörum þjóöum dauöa og
eyöileggingu. Fram úr þessu
veröum vér að ráða einarö-
lega, ef vér eigum aö ná var-
anlegum friöi og koma í veg
fyrir aö slíkar ógnir endur-
taki sig. Sú spurning, hvern-
ig friðurinn veröi tryggöur
er óaðskiljanleg annari spurn
ingu: hvernig gat svona far-
iö? Þetta vandamál verður
því aöeins leyst til frambúö-
ar, aö vér gerum oss grein
fyrir orsökum að yfirgangs-
stefnu þýzka fasismans.
Sú skoöun er mjög út-
breidd, aö landagræðgi sé
þýzku þjóöinni í blóð borin.
Þessi kenning boöar, aö of-
stopinn sé þýzkt þjóöarein-
kenni. Ef þetta væri hið rétta
sjónarmiö væri lausnin að-
eins ein: alger tortíming hinn
ar þýzku þjóöar. Slíkur hat-
urs- og hefndarhugur er ó-
sköp skiljanlegur, ef litiö er
á hina viðurstyggilegu glæpi
nazistanna, en ef viö ölum í
brjósti slíkar tilfinningar í
garö þýzkrar alþýöu, þá eru
þær oss fremur til hindrun-
ar en hjálpar, er vér reynum
aö komast fyrir rætur máls-
ins og finna raunhæfa lausn.
ÞaÖ leikui' ekki á tveim
tungum, að Hitler og þrjótar
hans eiga ekki einir sök á
þeim fáheyröu hryöjuverkum,
sem nazistar hafa framiö og
fremja nú.
Bakhjarl hans, herrar
hinna þýzku auöhringa, stór-
j arðeigendurnir, hernaöarklíka
junkaranna og háttsettir em-
bættismenn stjórnarinnar.
sem studdu Hitler til valda
fyrir 10 árum, eru jafn sek-
ir. Meira að segja hvílir á-
byrgöin af þessum hryöjuverk
auðmanna á aðalframleiðslu-
tækjum þjóðanna. Þá fyrst er
hægt að koma í veg fyrir krepp-
urnar og aðrar verstu afleiðing-
ar auðvaldsskipulagsins, sem al-
þýðutryggingarnar, svo ágæt-
ar sem þær eru, — eðlilega fá
ekki úr bætt frekar en deyfandi
meðal útrými meinsemd, þó það
lini kvalirnar sem hún veldur.
Bruner Frei, liinn kunni, þýzki blaðamaður, ræðir í eftir-
farandi grein um fortíð og framtíð þjóðar sinnar.
Tíu ár eru liöin síöan Hitl- | um á allri þýzku þjóöinni
meöan hún gerist ekki frá-
hverf nazismanum og rís
öndverð gegn honum í virkri
baráttu.
En þó að bent sé á hina
miklu ábyrgö þýzku þjóöar-
innar á misgerðum Hitlers
fer því íjarri, aö meö því sé
Hitler og þýzka þjóöin eitt
og hiö sama, eins og sumir
fullyröa af mikilli grunn-
færni.
Ef Hitler væri ímynd
þýzku þjóðarinnar, þá hlyt-
um vér aö draga þá álykt-
un, aö slík þjóö væri ófær
til sjálfsforræöis. Sú hugmynd,
aö Þjóöverjar séu aö eölis-
fari valdasjúkir og illir, er af
sama sauöahúsi og kynþátta
fordómar Hitlers. En stríö og
íriöur stafa ekki af kynþátta-
sérkennum þjóöa, heldur af
streitu andhverfra þjóöfélags-
afla. Pólitík er ekki fyrir-
brigöi, sem heyrir dýrafræð-
inni til heldur hagfræöinni.
Hinir ábyrgu leiðtogar sam-
einuðu þjóöanna hafa und-
antekningarlaust lýst sig and
víga því að rugla saman Hitl-
er og Þjóöverjum.
í Fánadagsræðu sinni áriö sem
leiö, lét Roosevelt í ljós þá
trú sína,, aö þýzka þjóöin,
,,sem böðlar nazista drottna
enn yfir“, myndi frekar kjósa
„málfrelsi, trúfrelsi og öryggi
gegn skorti og ótta“ en ,,ný
skipan nazista“. Og í dag-
skipan sinni 23. febrúar 1942,
á lafmælisdegi rauöa hers-
ins, sagði Stalín: „Reynzla
sögunnar sýnh' aö hitlerar
koma og fara, þar sem þýzka
þjóöin og þýzka ríkiö er hins-
vegar til áfram“.
Þessi aögreining á Hitler
og Þjóöverjum, sem er flutt
svo einróma, er vafalaust ein
hliöin á stríðsrekstri hinna
sameinuóu þjóða, til þess ætl-
uö aö stytta stríöiö og flýta
fyrir falli Hitlers. Þaö er ljóst
af gagnráöstöfunum þeim,
sem dr. Göbbels hefur grip-
iö til 1 áróöri sínum, aö þessi
stefna er heppileg, því ekk-
ert eflir eiiis viönámsvilja
Þjóöverja og sú hugmynd, aö
hinar sameinuöu þjóöir séu
ráönar í aö afmá Þýzkaland.
En ef þýzka þjóöin og Hitl-
er eru ekki eitt og hiö sama
þrátt fyrir þátt þeirra 1 á-
byrgöinni, sem hún hefur
gengizt undir meö því aö
umbera glæpi Hitlers, og ef
kynþáttakenningin skýrir ekk
ert, hverjar aörar orsakiv
liggja þá til þess yfirgangs
Þjóðverja, sem hefur hleypt
af staö tveim heimstyrjöld-
um á 28 árum?
Báöar heimsstyr j aldirnav
hafa sýnt aö 1 Þýzkalandi er
til yfirgangsöm og samvizku-
laus yfirráðastétt staöráöin
í aö brjótast til heimsyfir- 1
ráöa, stétt junkara, voldugra
iöjuhölda og bankajöfra, sem
notað hefur Vilhjálm. keisara
og Hitler til aö koma upp
tröllaukinni hernaöarvél.
Klíka þessi var þess albúin
aö fórna mannslífum, gögn-
um og gæöum þýzku þjóöav-
innar til hins ýtrasta og
jafnvel sjálfri tilveru þjóöar-
innar, fyrir ránsmarkmiö
sín. Og úr þessum jarðvegi
óx prússneska herforingja-
stéttin. Hvernig gat þessi ó-
aldarlýður óöra stríðsæsinga-
seggja risiö upp? Hvernig
gátu þeir náö og tryggt sér
drottnunarvald yfir þýzku
þjóðinni? Og hvernig er hægt.
að koma þeim fyrir kattarnef?
Þetta er á máli sögunnar og
stjórnmálanna inntak spurn-
ingarinnar: hvernig er hægt
aö tryggja friöinn?
Þegar Þýzkialand lagöi út
í baráttuna um heimsyfirráö-
in höföu önnur stórveldi
þegar skipt heiminum á milli
sín, án þess aö spyrja þýzku
kapítalistana, hvort þeir
geröu einnig kröfur til þess
aö fá „sæti sólarmegin”.
Bnezka nýlenduríkiö „var full-
komnað“ á árunum 1860—80,
þar sem Þýzkaland fékk ekki
fyrstu nýlendur sínar, Togo
og Kamerun fyrr en 1884.
Um aldamótin 1900 áttu stór-
veldin 90,4% af Afríku, 98,9%
af Suöurhafseyjunum, 56%
af Asíu, 100% af Ástralíu og
27,7% af negralandi Ameríku
Þýzka borgarastéttin átti að-
eins óverulegan hluta þessara
nýlendna.
En um þessar mundir hafði
hin unga borgarastétt Þýzka-
lands, sem lét seint til sín
taka á þessum vettvangi,
dregiö hrööum skrefum á
Vesturveldin i iðnþróuninni.
Á árunum 1851—70 rísa upp
í Þýzkalandi 295 hlutafélög
með höfuöstól er nam til
samans 2,400,000,000 marka.
Viö hin sigursælu úrsiit
fransk-prússneska stríösins
(1870—’71) og viö þaö, aö
fjármagnið safnaöist í hendur
fárra sérleyfishafa, komst enn
meiri skriöur á iönaöinn. .Frá
1890—1913 þróaöist þunga-
iönaöurinn ferfalt hraöar í
Þýzkalandi en í Englandi,
eins og Lenin hefur sýnt í
bók sinni Imperialisminn. Ár-
ið 1912 var hrájárnframleiðsl-
an í Þýzkalandi næstum
helmingi meiri en í Bretlandi.
Þessi hraöa efling þungaiðn-
aöarins í Þýzkalandi æi-öi upp
nýlendusult þýzku heims-
valdasinnanna. „Var ekki á
grundvelli kapítalismans stríð
iö eina úrræöiö til aö jafna
misræmiö milli eflingar fram-
leiöslutækjanna og auösöfn-
unar annarsvegar og skipting'
ar nýlendnanna og hagsmuna
svæðanna hinsvegar“. Þessa
spurningu bar Lenin upp
1916, í fallbyssugný fyrri
heimsstyrj aldarimiar.
Ofstopi hinnar þýzku heims
valdastefnu, sem heimtaöi
endurskoöun á skiptingu ný-
lendnanna, kemur berlegast í
ljós af hinum feiknalegu
ví gbúnaðarútgj öldum síöustu
árin fýrir heimsstyrjöldina
fyrri. Þýzka fjármálaauövald-
iö var ákafara af því það
hungraði meir í völd og ráns
feng. Þarna eru upptök
landvinningaáforma stór-
þýzku hreyíingarinnar, fyrir-
rennara nazisma Hitlers,
sem haföi þá þegar myndaö
sér hugmyndakerfi eftir kyn
þáttakenningu Deuhrings, er
Engels réöst sem hatramleg-
ast gegn.
Formælendur stór-þýzku stefn
unnar, studdir af stói'iðjuhöld-
unum og junkurunum frá Aust-
ur-Elbu, höfðu hamrað áform
sín um heimsyfirráð frá því um
miðja 16. öld. Bismarck segir í
endurminningum sínum frá því,
að hópur junkara frá Austur-
Elbu, undir forystu Roberts von
der Goltz greifa, hafi þegar á
Krímstríðsárunum útbýtt ávarpi
í þeim tilgangi að neyða Man-
teuffel ráðherra til að segja af
sér, því hann var andvígur land-
vinningastríði. „Markið sem
þessi hópur setti“, segir Bis-
marck, „var — úr því að það
varð hlutskipti Prússa að verða
forystuþjóð Evrópu — að bola
Rússum frá, innlima Eystrasalts
löndin, ásamt Sankti Pétursborg,
í Prússland og Svíþjóð, innlima
mestan hluta pólska lýðveldis-
ins og skipta leifunum sundur
í Stóra- og Litla-Rússland. Sú
hugmynd, sem þeir beittu mest
þessu til réttlætingar, var sú
kenning Haxthausen-Abten-
burg’s fríherra, að þessi þrjú
landsvæði með öllum gögnum
og gæðum, sem 100 millj. Rússa
framleiddu, myndu, ef þau væru
sameinuð, tryggja yfiTdrottnun
Prússlands í Evrópu.“ „í sam-
ræmi við þessa kenningu“, held-
ur Bismarck áfram, „varð þörfin
á bandalagi við England sjálf-
sögð, auk þess sem gefið var í
skyn, að England hlyti fyrir sitt
leyti að styðja stefnu Prússa, ef
Prússland veitti Englandi lið
gegn Rússlandi."
Hvorki Hitler né Ludendorff
hafa gert neina uppfinningu,
allt og sumt sem þeir hafa gert,
er að færa í aukana áform junk-
aranna og f jármálaþjarkanna
um heimsyfirdrottnan. En því
fer fjarri, að framvindan hefði
óumflýjanlega þurft að leiða til
nazisma. Það lágu aðrar leiðir
út úr ógöngunum. Bismarck,
stjórnmálamaður raunsæispóli-
tíkui'innar, barðist með góðum ár
angri gegn ævintýramönnunum,
sem heimtuðu stríð gegn Rúss-
landi. Hann gerði sér ljósa þá
áhættu, sem stríð milli Þýzka-
lands og Rússlands myndi hafa
í för með sér. En járnkanzlarinn
hataðist, eins og allir junkarar,
Framha_l(| á 4, síðu.