Þjóðviljinn - 18.12.1943, Blaðsíða 7

7
jL-augaraagur xo. utsc
2r 1943.
HEST AS VEINNINN
(Lauslega þýtt).
„Er ráðgjafinn líka góður maður?“ spurði Pétur.
„Nei, því er nú miður. Hann bara rífst og nöldrar
allan daginn og reykir pípu síua. Hann reykir of sterkt
tóbak. Þessvegna er hann svona geðillur. Það vill enginn
vinna hjá geðillum mönnum, og við erum vanir að
svíkjast um. Það gerir þú sjálfsagt líka, ef þú verður
hér lengi.“
„Ég fer til ráðgjafans,“ sagði Pétur.
Háðgjafinn sat á rúmi sínu, reykti langa pípu og reifst
við alla, sem í kringum hann voru. Pétri þótti hann ekki
árennilegur.
Hann varð feginn að fá nýjan hestasvein. Þeim varð
ekki svo mikið að verki, hestamönnunum.
Pétur hirti hestana og honum gekk það vel- Hann
var alltaf í góðu skapi. Meira að segja Fælni-Rauður
varð spakur hjá honum.
Pétur hafði enn ekki séð kónginn, en hann langaði
mikið til þess. Einu sinni laumaðist hann inn í hallar-
garðinn. Það var um það leyti, sem kóngur var vanur
að koma út og viðra sig á daginn. Pétur settist undir
tré í garðinum.
Loksins kom kóngurinn, en hann kom ekki einn, það
var lítil stúlka með honum. Hún hafði gullspöng um
ennið. Þetta hlaut að vera kóngsdótturin. Pétur hafði
samt ekki heyrt getið um neina kóngsdóttur í höllinni.
Hún var ljómandi falleg, en hún var ósköp veikluleg,
rétt eins og hún væri hrædd við allt.
Kóngurinn var dæmalaust góðmannlegur, en það var
eins og hestamennirnir höfðu sagt: það sópaði ekki mikið
að honum.
Hann labbaði þunglamalega niðUr að tjörninni og
fór að fleygja brauðmolum til fiskanna.
7Útí Qg ÞETTA
Konan: Eg skil ekkert í
þér, aö þúa þetta ræfilmenni.
Hann heldur þá aö þér þyki
upphefð í aö þekkja hann.
Maöurinn: Hvað átti ég aö
gera? Þegar ég þéraöi hann,
hélt hann aö það væri virö-
ingarmerki.
★
Frúin: Eruö þér ekki alltaf
að byggja ný hús?
Húsameistarinn: Eg byggi
aldxei annaö en ný hús.
★
Strákur: Þú ert svo mikill
asni, aö þú getur ekki lagt
saman 2 og 2.
Annar strákur: Jú, þaö eru
4. Og ef ég bæti þér við, verða
það 40.
"k
Leigjandinn: Mig langar til
að hafa útvarpstækið mitt
hérna. Eg get aö minnsta
kosti hlustaö á stuttbylgju-
stöðvar, þó að herbergið sé
litið.
★
Hann: Hvernig á ég aö fá
yöur til aö segj,a já?
Hún: Reynið þér til dæmis,
aö spyrja mig hvort mér leiö-
ÍSt. r
\ <
★
Viöskiptavinurinn: Hvort
haldiö þér, aö peysan hlaupi
eöa víkki viö þvott?
Búöarmaöurinn: Hvort
haldiö þér að hún sé of stór
eöa of lítil?
Viöskiptavinurinn: Of stór.
Búöarmaðurinn: Þá held ég
að hún hlaupi.
★
Eigandinn: Drengur, ertu
áð stela frá mér epli?
Drengurinn: Nei. Eg sá þaö
detta og ætlaöi að hengja þaö
upp í tréð aftur.
★
Drengurinn: Hvers vegna
eru þessir menn /aö hlaupa?
Móöirin: Sá, sem veröur
fljótastur fær gullpening.,
Drengurinn: Til hvers
i hlaupa þá hinir?
*****

Eli fór í kápu í forstofunni.
Það var kominn stormur. Það
var hálmur og visin trjálauf á
foki- Hún gekk út með firðin-
um út úr bænum. Brátt var hún
komin framhjá síðasta götuljós-
inu.
Hún sá aðeins himinn og haf
og visnar laufkrónur trjánna,
sem stormurinn hristi og skók.
Eli nam staðar.
Stormurinn kom nú beint á
móti , henni og reif í kápuna
hennar- Hana langaði til að
leggjast út af — hvíla sig.
Hún gekk alla leið niður í.
fjöruna — varlega. Hún fann
hlé. Þar lagðist hún niður, hlust
aði á brimið og gaf hugsunum
sínum lausan tauminn.
„Skyldi það nú vera gengið
til hvíldar á skipinu? Skyldi
Róar vera einn uppi á þilfari
og ganga um gólf. — Og annað
kvöld. Þá átti hann að stíga á
skip og — koma aftur.
— Einhverntíma seinna verð-
ur brúðkaups Pers. Og einhvern
tíma giftir Annik sig. Margir
slæmir dagar voru enn ókomn-
ir.
Hún rétti upp hægri hend-
ina. Stormurinn smeygði sér inn
undir ermina og upp handlegg-
inn.
Hún lá lengi hrevfingarlaus
og horfði á brimið. Háar öldur
risu og gnæfðu í stærilæti sínu
yfir hinar og buðu þeim byrg-
inn. Svo lækkuðu þær, brotn-
uðu og lögðust alveg útaf.
„Litli“, hvíslaði hún. „Nú
verði^r þú að hugga mig, Litli“.
Eftir mörg, mörg ár, þá gat
allt erfitt og leiðinlegt gleymzt.
Og ef til vill yrði hún orðin
nákomin börnum Róars. Litli og
hún — allt sama fjölskyldan.
Stormurinn bar hana heim-
Það var svo hvasSt, að hún hall-
aði sér stundum aftur á bak í
veðrið, og þá var eins og hún
hvíldi í ósýnilegum faðmi.
Þegar hún var komin heim á
torgið, leit hún upp í gluggana.
Auðvitað var dimmt inni. Ilún
hafði sjálf slökkt á lampanum.
Það var ekki ástæða til að
verða klökk út af því. Hún sem
hafði einmitt verið að læra af
storminum og hafinu.
Þaö var bréf í póstkassan-
um á huröinni Hún opnaöi
hann meö lykli. Þaö voru fá-
ein orö frá frú Pryser, gömlu
konunni. Elí las það við vegg
lampann í ganginum.
Frú Pryser haföi hringt til
hennar, en enginn haföi svar-
aö.
„ — — En ég gat heldur
ekki búizt viö því, aö þér sæt-
uö alein heima, kæra frú Lie-
gaard. Nú sendi ég yöur þess-
ar línur. Okkur hjónin langar
til aö þér komið á morgun
og boröiö miödegisverö hjá
okkur, af því að þaö er heið-
ursdagur Ingridar litlu. Viö
veröum aö drekka skál ungu
hjónanna — •— “.
Tárin runnu niður vanga
Elíar. Svona var þaö erfitt aö
vera fátækur.
— — Róar Liegaard beiö
þess ekki aö skipið færi kvöld
iö eftir brúðkaupið. Harin
náöi í bíl og fór beina leiö
heim. Þaö var hvasst og
dimmt. Hann sá landslagiö ó-
glöggt gegnum myrkrið —
skógur — sléttlendi — klett-
óttar hæöir. Hann greindi
það 1 svip um leið og bíllinn
þaut fram hjá.
Heim til Elíar! Hugurinn
bar hann hálfa leiö. Hann
hraðaði sér upp dyraþrepin,
gegnum stofurnar. Hún svaf.
Hann hafði hugsað um
heimferðina hverja stund sfö-
an hann lagöi af staö. Því
lengra sem skipiö bar hann
burt frá henni, því meir ásak-
aði hann sig fyrir að hann
skyldi hafa fariö. Hún varö
ein eftir, þegar hann dvaldi
hjá fjölskyldu sinni — ef fjöi-
skyldu skyldi kalla. Við
veizluborðiö hafði hann
horft á þau öll, eitt
eftir annað, en mundi
ekki eftir neinu nema Elí.
Jafnvel þegar hann leit á Per,
mundi hann ekki eftir öðru
en því, að þessi kaldlyndi,
þrjózki drengur hafði dvalið
hjá þeim öll jólin en ekki
fengizt til að þúa beztu kon-
una á guðs grænni jörö!
Aldrei, aldrei ætlaöi hann
aö fara frá Elí framar. Aldr^i
ætlaöi hann að þjá sjálfan sig
meö annari eins heimþrá og
hann hafði fundiö til þessa
daga.
Tíminn leið. Hami sat í aft-
ursætinu og hallaði sér aftur
á bak í hornið. Harin var giað
vakandi. Heim! Börnunum
haföi hann gleymt. Hvaö Ing-
rid snerti var hún nú komin í
„trygga höfn“. Hin áttu sjálf
sagt eftir að stíga sama spor-
ið einn góðan veðurdag —
ef til vill ekki nákvæmlega
eins og hann hefði viljaö —
en hvaö um það!
Hringurinn sprakk!
Róar og bílstjórinn flýttu
sér út. Bílstjórinn fór aö leita
aö verkfærum.
„Viö höldum bara áfram og
látum þaö eiga sig“, sagöi
Róar. „Eg borga. Það er ekki
langt heim“.
„Ekki langt! Tuttugu kíló-
metrar.“ Bílstjórinn hló. „Þaö
yrði yður dýrt“.
„Hvað dýrt?“
Bílstjórinn svaraöi honum,
en hélt áfram verki sínu á
meðan: „Fyrst er það nú
hjólið. Ef það eyðileggst alveg
'er þaö þrjú hundruð króna
skaði. Þar að aukí gæti bíll-
inn sjálfur skemmst- og jafn-
vel eyöiiagzt alveg. Þaó yröi
of dýrt gaman“,
Róar stóö úrræöalaus í nátt
myrkrinu á miðjum þjóöveg-
inum. Nú hefði veriö gott aÖ
vera ríkur. Allt í einu fleygöi
hann sér úr yfirhöfninni og •
fór aö hjálpa bílstjóranum.
Hami gekk svo rösklega til
verks, aö bilstjórinn varö að
biöja hann aö iara gætilega
aö öllu, það borgaði sig bezt
— Þeir voru svo sem ekki að
flýja undan dauðanum.
— — Elí svaf ekki. Hún
heyröi bíl ekiö heim að hús-
inu. Hún heyrði fótatak í for •
stofunni. Þá fór hún á fætur.
Hún mætti honum í stofunni.
Oft hafði hann komið heim
og tekiö hana í faöm sér, en
aldrei eins og nú. Hún sagöi
tkki neitt. Hann bar hana í
rúmið, vaföi sænginni utan
um hana og settis't á rúm-
stokkinn hjá henni. SíÖan
smcygði hann sér úr jakkan-
um. Hún horföi á jriann, þar
sem hann sat. snöggkæddur í
hvítri skyrtu. Loksins sagði
hún:
„Hvar er Sverre?“
„Hann kemur með hinum“.
„En hvers vegna erj, þú
kominn svona snemma?“
„Ekki nógu snemma. Eg
hef aidrei fariö svona langa
íerö“.
„xVLisheppnaöist þaö allt?“
„Misheppnaöist. Brúðkaup-
iö. Nei, það var ágætt. ÞaÖ
var bara ég, sem ekki var í
veizluskapi. Mig langaöi heim.
Nú fer ég ekki frá þér aftur.
Aldrei framar!“
Hún tók báöum höndum
um höfuð hans.
„Elí, hefur þú ekki saknaö
mín líka?“
Hún hristi höfuðiö: „Eg
ætla aö venja mig við þaö“.
„Eg heföi ekki átt aö fara
frá þér“.
„Róar, manstu eftir því þeg
ar við vorum í París og Annik
fótbrotnaði?“
„Eg man 'ekki neitt nema
Þig“-
„Það getur þú ekki“, sagði
hún og brosti ofurlítið.
„Þú átt eftir aö reyna þaö“.
„Eg vil ekki reyna þaö. Mig
langar ekki til þess nú oröið.
Þegar þú ert hjá mér hugs-
arðu um börnin. Og þegar þú
ert hjá þeim saknarðu mín.
Þapnig veröur þaö alltaf.
Þetta er lögmál lífsins og þaö
þýðir ekki aö deila viö þaö.
En lífiö er gott samt. Við eig-
um aö elska það. Það sagöi
frú Helvig“.
Hann varö rólegur. Meöan
hann afklæddi sig, sagði
hann henni frá ferðalaginu.