Þjóðviljinn - 08.03.1944, Page 7

Miðvikudagur 8. febr. 1944.
ÞJÓÐVILJINN
T
Óskin hennar Signýjar litlu
Lauslega þýtt
Hún flýtti sér upp á f jallið og komst þangað lafmóð.
Drekinn ætlaði einmitt að fara að spúa eldi yfir
borgina, því að hann hafði ekki fengið mat svo lengi.
En þegar hann sá Signýu varð hann ennþá reiðari, svo
að hann gleymdi að spú eldi og elti hana niður fjallið.
Honum brá í brún, þegar hann sá pönnukökurnar
og byrjaði strax að éta.
Eftir viku var hann búinn að sleikja hvei’ja götu
hreina. Fólkið varð ákaflega fegið að koma aftur undir
bert loft. Það var orðið leitt á pönnukökum og þeyttum
rjóma og borgarstjórinn sagðist ekki snerta spil framar.
En drekinn var orðinn of saddur. Hann langaði
hvorki í uxa né gæs og allra síst pönnukökur. Hann var
ákaflega þyrstur og tók það ráð að velta sér niður að
sjónum til að drekka.
En það fór illa fyrir honum: Hann vissi ekki, að
það er óholt að baða sig rétt á eftir matnum og hann
velti sér út í sjóinn sér til hressingar. En þegar hann
kom í kalt vatnið fékk hann slag og drapst.
Það var glatt á hjalla heima í borginni. Allir fóru
til vinnu sinnar og það leið ekki á löngu, áður en nóg
var til að borða.
En allt var þetta Signýju litlu að þakka^ því að all-
höfðu notið góðs af óskinni hennar.
UNDRABLÓMIÐ
Lauslega þýtt.
Palli átti heima hjá ömmu sinni og þau voru tvö
ein í kofanum. Amma táði ull, kembdi, spann og prjón-
aði. Og hún kenndi Palla að lesa.
Þeim leið vel og þau voru ánægð.
En allt í einu fór ömmu að verða svo illt í augunum.
Eftir nokkra daga var hún orðin alveg blind. Hún reyndi
að halda áfram við tóskapinn, en varð að hætta því. Og
ekki gat hún lesið í sálmabókinni sinni eða haldið á-
fram að kenna Palla að lesa.
Hún gat svolítið prjónað. Það var allt og sumt.
Þau höfðu ekkert til að lifa á.
ÞETEA
Allir kannast við, að mikró-
fónninn getur aukið styrk
allra hljóða ótrúlega. Þetta
kemur oft að notum, þegar
teknar eru kvikmyndir. Þegar
myndin „Eskimóar“, var í
smíðum, var mikið reynt til
að' framleiða hijóð, sem líktist
árekstri ísjaka. Fyrst var mik-
il ísskriöa látin hrapa úr tals-
veröri hæð niöur á steinflöt.
Af þessu uröu miklir dynkir,
en ekkert svipaðir því hljóöi,
sem þeir áttu aö líkjast. Þá
var tekið til bragðs, að láta
fallhamar dynja meö miklu
afli á fullaþ sykurkassa. Og
ekki v'anta.öi aö brothljóöiö
var hvellt og sarg mikið: En
þaö líktist ekki núningi ísjaka.
Loks fann einhver upp ótrú-
lega einfalt ráð: Það var að
nudda rúöugler með salti.
Þegar þetta ískurshljóö var
hækkað mörg hundruð sinn-
um míkrófóni, varö þaö ná-
kvæmlega eins og þegar borg-
arísjakar rekast á.
*
Hjartað úr þrjátiu metra
löngum hval er sex hundruö
kíló aö þyngd, íungun sex
hundruö kíló, lifrin níu hundr
uö kg., hver hryggjarliöur tvö i
hundruö kg. og tungan (meö
tungurót) þrjú þús. kg.
•k
í Svíþjóö og Finnlandi var
fyrir stríö framleidd um ein
milljón smálesta af pappír á
ári. Pappírsnotkun er líka
mikil víða. Til dæmis eyöa
dagblööv Bandaríkjanna þrem
ur milljónum smálesta af
pappír á ári.
LECK FISCHER;
m
1
vonbrigðum. Þaö var óskap-
legt. En hann vissi að til voru
menn, sem höfðu orðið fyrir
sams konar vonbrigðrun
hundrað sinnum án þess að
leggja árar í bát.
Lundbom fór heimleiðis
meö sporvagni. Það var reynd
ar óþarfa eyösla. En hann gat
ekki neitað sér um þaö. Þaö
gat vel verið aö Henrik væn
kominn heim og biði eftir
honum.
Bara að Henrik væri kom-
inn heim! Þá yrði sunnudags-
blær yfir morgunverðinum,
alveg eins og vant var.
Lundbom stóö í afturklefa
sporvagnsins og brosti aö
hugsun sinni.
Níund; kafli
FERÐIN TIL LAPPLANDS
Henny svaraði ekki spurn-
ingu bróður síns. Hún var að
bera smyrsl á andlitiö og lét
sem hún sinnti engu ööru, en
hún sá hann í speglinum og
'athugaöi hann vandlega.
Hann sat álútur á stól við
rúm Sveu. Andlitiö var grá-
fölt og hann var tekinn til
augnánna eftir næturveizl-
una. Hvers vegna var hann
ekki heima hjá sér. Hvaö
vildi hann hingaö?
„Eg spyr þig að því enn:
Hefurðu sjálf borgaö fóstur-
foreldrum Kurts, eða hefur
pabbi gert það?“
Þetta var í þriðja sinn sem'
Karl spurði að þessu. En
hann talaði lágt, því að
pabbi hans svaf á bekknum
inni í stofunni og dyrnar voru
opnar. Hann bylti sér í svem-
inum ööru hvoru.
„Hvernig stendúr á því, aö
þú hefur svona mikinn áhuga
fyrir þessu? Eg hef aldrei beö
iö þig um peninga“.
„Já, ég skil þaö, aö pabbi
hefur borgað. Það er þægilegt
fyrir hann núna, þegar hann
er orðinn atvinnulaus. Þaö er
heldur skemmtilegt“.
„Þaö kemur engum viö
nema pabba og mér.“ Henny
var byrst. Henni gramdist allt
af þegar minnzt var á dreng-
inn. Hún ætlaði sér að
gleyma honum en fékk aldrei
frið til þess. Það síðasta af
meölaginu var greitt og hér
eftir átti Kurt engar kröfur
á hendur móöur sinni. Hún
hafði gefiö hann og hún ætl-
aöi aö gleyma honuip, eins og
hann heföi aldrei fæöst.
„Mér finnst þetta vera mál,
sem kemur okkur öllum vvo.
Heföi pabbi átt núna þá pen-
inga sem þú skuldar honum,
þá heföi hann ekki veriö alls-
laus“.
„Og þá hefði hann getaö
lánaö þér núna. Eyddirðu of
miklu í nótt? Er það eitthvaö
sem þú þarft að standa skil á,
án þess að Fríða viti. Það er
nýtt aö sjá þig á sunnudags-
,morgni“.
Henny sneri sér frá speglin-
um og lokaöi smyrsladósinni.
Hún var rólegri. Allt í einu
skildi hún til hvers Karl var
kominn svona snemma morg-
uns. Hann hafði eytt of
miklu.
„Hvaöa þvaöur! Pabbi er
orðinn gamall og það kemuv
okkur við, sem þurfum aö sjá
fyrir honum, hvort hann er
allslaus eða ekki. Þú hefur
auövitaö aidrei norgað neitt
u'tð Kurt. hvorki •’ú eð v þessi
— hljóðfæraleikari þinn“.
Karl viii reiður og hann
vissi, hvar Henny var veikust
fyrir.
Henny staönæmdist á mioju
gólfi og svaraði engu. En hún
horfði þannig á bróður sinn
að hann leit undan. Hann
gafst þó ekki alveg upp. Hann
fór að blístra fjörugt og tæl-
andi danslag, sem haföi veriö
í tízku fyrir þremur árum.
Henny mundi þaö vel, að
öll fjölskyldan hafði sönglaö
þetta lag mánuðum saman i
tíma og ótíma, þar til það
varð aö samkomulagi aö
hætta því til þess aö þaö yröi
ekki óskemmtilegur vani. Jan
haföi leikiö þetta lag á fiölu
í fyrsta sinni sem hann kom
á heimilið. Og þá hafði Kari
veriö hrifinn af því.
Henny gat ómögulega skilið
hvernig fáeinir tónar úr lagi
gátu endurvakið það liöna,
svo þaö var eins og allt stæði
í sömu sporum og þá. Hún
var sjálf gjörbreytt síðan, en
þessir tónar komu snöggvast
með allt það gleymda aftur.
„Hvaö segirðu?11 spur$i hún
rugluð. Haföi hann sagt þetta
sem henni heyrðist hann
segja?
„Eg var að segja, að það
hefði verið heimskulegt, aö
þú lézt ekki barnsföður þinn
borga meö krakkanum. Þá
hefði pabbi losnaö viö það“.
„Hvaö kemur þér þetta viö?
Hvers vegna ertu alltaf aö
minna mig á þetta, sem er liö-
ið? Láttu mig í friöi“.
Henny missti alveg vald á
sjálfri sér. Hún fór inn í stof-
una. Þetta var aö bíöa ósig-
ur. En það varð aö vera svo.
Lundom stóö í dyrunum
með ullarábreiöuna, sem
hann haföi haft ofan á sér, á
handleggn.um. Hann hafði
stífur í augunum og leit á
systkinin á víxl.
„HvaÖ er um aö vera?“
„Þaö er Karl, sem alltar er
aö minna mig á að þú hafir
lánaö mér peninga til aö
borga með Kurt. Hann er hálf
vitlaus", sagði Henny.
„Nú, hvað um þaö? Þú
borgar mér þaö seinna“. Lund
bom braut saman ábreiðuna
og horfði undrandi á Karl.
„Hvenær komst þú?“
„Eg er búinn aö vera hérna
rúman klukkutíma. Við þurf-
um aö tala nánar um þetta
allt“, svaraöi Karl, reis á fæt-
ur og gekk framhjá Henny,
inn í stofuna. Hann langaði
til aö leggjast út af á legu-
bekkinn, en stillti s-ig um þaö.
Hann var líka aö hugsa um
aö fara heim til sín. FríÖa
svaf, þegar hann fór, en nú
gat hún fariö aö vakna.
„Tala! Viö getum, held ég,
ailtaf talaö saman. Við borö-
um nú líklega fyrst“.
„Svea sagöi, aö þú vildir, aö
viö biöum svo lítið, ef Henrik
skyldi koma“, sagði Henny
um leið og hún gekk fram í
eldhúsið. Nú var hún orðin
róleg.
„Nei, viö skulum bara
boröa,“ sagði Lundbom og
settist í völtustólinn, þar sem
Henrik var vanur aö sitja.
Hann saknaöi Henriks og var
hræddur um hann. Hann
haföi alltaf treyst því, að
drengurinn kæmi meö morgn-
inum.
En nú var klukkan oröin ell
efu og hann var enn ekki xom
inn. Ef til vill var vissara aö
fara aö spyrjast fyrir um
hann. En hann hikaði viö aö
leita til lögreglunnar. Þaö leit
svo bjánalega út, ef Henrik
kæmi svo heill á húfi. Þaö var
ómögulegt, að hann léti ekki
eitthvað til sín heyra bráð-
um.
Karl þagði. Hann hafði
komiö' í því skyni að fá lán
hjá pabba sínum og vera kom
inn heim áöur en Fríða vakn-
aöi. Þetta átti aö fara með
leynd og hann ætlaði að
greiða lániö eins fljótt og
hann gæti.
En nú var allt ómögulegt.
Honum hafði ekki dottið i
hug fyrr en hann kom inn úr
dyrunum, aö Henny heföi lík-
lega fengið meðlagið með
Kurt lánað hjá pabba þeirra.
Auðvitaö hafði Henny látið
þaö sitja fyrir aö fá sér nýja
kjóla.
Svea kom inn og breiddi
dúk á boröið. Síöan raðaöi
hún pentudúknum viö hvert
sæti. Lundbom bjóst viö aö
hún legði á borö handa fimm.
En hún skildi Henriks pentu-
dúk eftir.
Síöan gekk hún fram og
sótti diskana.
„Hvernig lízt þér á þaö, aö
Henrik er farinn?“ spurði
Lundbom og laut nær Karli.
Karli var bilt við.