Þjóðviljinn - 01.12.1944, Side 7

Föstudagur 1. desember 1944.
ÞJOÐVILJINN
7
Skipsdrengurinn á Blossa
kemur hann. Takið duglega á. Einu sinni enn! Taki
einhver ykkar á hér og það duglega!
Þótt þeir væru ekki nema hálfbúnir enn, voru þeir
alveg uppgefnir og kölluðu ákaft á hina til hjálpar. Jói
gægðist yfir öldustokkinn til að sjá, hvaða þyngsli þetta
væru og gat greint óglöggt i myrkrinu lítinn peninga-
skáp.
Samtaka nú, kallaði Nelson aftur. Ekki að stanza.
Áfram nú! Einu sinni enn! Og aftur! Yfir borðstokkinn
með hann.
Við ýtrustu áraun, blásandi af mæði, með þanda
vöðva, heppnaðist mönnunum að koma þessum þunga
skáp upp á borðstokkinn, þeir létu hann síðan síga nið-
ur í stýrisrúmið. Káetudyrunum var hrundið upp og
skápnum mjakað þangað inn. Rauði Nelson fylgdist með
til að hafa gát á öllu. Vinstri handleggur hans hékk
máttlaus niður með síðunni og frá fingurgómunum
draup blóðið jafnt og þétt. Honum virtist standa á sama
um það, eins og gnýinn og hávaðann, sem hann hafði
vakið í landi, og eftir hljóðinu a'ð dæma færðist hann
nær, það var verið að elta þá.
Takið stefnu á Golden Gate sagði Franski Pési, þeg-
ar hinn fór. Eg skal reyna að fylgjast með, en ef við
skiljum í myrkri hittast á morgun fyrir utan Farra-
lones.
Nelson stökk ofan í bátinn til mannanna og veifaði
með heilbrigðu hendinni og kallaði glaðlega: Og svo til
Mexíkó, strákar, til Mexíkó í sumarveðrið.
Um leið og Blossi hleypti undan, sást dökkleitt segl
rétt fyrir aftan bátinn, sem hann hafði í togi. Stýris-
rúmið á aðkomuskútunni var fullskipað mönnum, sem
grenjuðu af bræði, þegar þeir sáu ræningjana. Jóa lang-
aði mest til að hlaupa fram á og skera niður seglin, svo
að Blossi yrði tekinn. Eins og hann hafði sagt Franska
Pésa daginn áður, þurfti hann ekkert að óttast þótt
hann yrði tekinn, hann hafði ekkert að blygðast sín
fyrir. En hugsunin um Friskó Kidda hamlaði honum.
Hann vildi láta hann fylgjast með sér, en ekki á þennan
hátt. Það mundi koma honum í fangelsi. Þess vegna
fór honum nú einnig að verða umhugað um að Blossi
kæmist undan.
Skútan, sem eftirförina veitti, stýrði á kulborða, til
þess að reyna að komast fram fyrir Blossa, en í myrkr-
inu rak hún sig á skútuna við duflið. Maðurinn, sem á
henni var, hélt að skapadægur sitt væri' komið, rak upp
org mikið og hljóp fyrir borð. Við stöðvun þá, sem á-
reksturinn olli, og meðan verið var að -reyna að bjarga
manninum, smaug Blossi burt í myrkrinu.
Hreinninn var horfinn, og þegar Friskó Kiddi og Jói
voru búnir að ganga frá öllu, voru þeir komnir út á
rúmsjó. Það hélt áfram að hvessa og Blossa miðaði
drjúgum áfram. Áður en klukkustund var liðin, höfðu
þeir ljósin á Veiðitanga á stjórnborða. Friskó Kiddi fór
niður að hita kaffi, en Jói var kyrr á þiljum uppi. Hann
horfði á hvernig ljósin í syðri hluta San Franciskó urðu
æ skærari, og hann var að hugsa um væntanlega för
þeirra til Mexíkó. Áttu þeir áð leggja út á hafið í því-
líku veðurfarið? Það var óhugsandi. Að minnsta kosti
virtist honum svo, hann hafði aldrei ímyndað sér að
ferðalög yfir hafið yrðu farin öðruvísi en á gufuskip-
um eða stórum og velbúnum seglskipum. Hann sá
næstum eftir að hafa ekki skorið niður seglin og beið
óþolinmóður eftir tækifæri til að spyrja Franska Pésa
spjörunum úr. En þegar fyrsta spurningin kom fram á
ANTON P. TSÉKKOFF:
—------
GRESJAN

Og hann leiddi Jegorúska að
stórri, tvílyftri byggingu,
dimmri og drungalegri eins
og fátækrahæli. Þeir héldu upp
dimman stiga og komu inn í
lítið herbergi, þar sem ívan
ívansson og séra Kristófer sátu
við tedrykkju.
A-ha! Jegor Nikulásson, söngl
aði séra Kristófer, herra Lom-
onosoff!
Þarna kemur höfðinginn,
sagði Kúsmítsjoff, gleður mig
að sjá þig.
Jegorúska fór úr frakkanum.
kyssti frænda sinn og _ settist
við borðið
Jæja, hvernig líkaði þér
ferðalagið, puer bone? spurði
séra Kristófer og gaf honum te.
Orðinn hundleiður á því, spái
ég. Guð varðveiti okkur frá því
að ferðast með vögnum eða ux-
um. Maður kemst. ekkert áfram
og allthf er gresjan jafn enda-
laus framundan. Það er ekki
íerðalag, það er kvalræði.
Drekktu teið þitt. Meðan þú
varst á þessu leiðinda ferðalagi
höfum við lokið öllum okkar
viðskiptum. Guði sé lof, við
seldum Tsjerepahín ullina, og
það var ekki hægt að hugsa sér
betra verð.
Fyrst, er Jegorúska hitti föru
nauta sína, langaði hann mest
til að kvarta, en ræða séra
Kristófers truflaði hann svo. að
hann vissi ekkert hvað hann
átti að segja.
Jæja, drengur minn, sagði
séra Kristófer. hvað er að þér,
þú drekkur ekki teið þitt. Hví
ertu að gráta?
Mér er illt-
Illt, það er ekki rétt, maður
má ekki láta sér verða illt á
ferðalagi. Hann klappaði hon-
um á kollinn. Jú, höfuðið á þér
er heitt, þér hefur orðið kalt;
eða þú hefur borðað eitthvað
óhollt.
Eigum við að gefa honum kín
in? spurði ívan ívansson
Nei, hann á að fá eitthvað
heitt. Viltu súpu?
Nei, ég vil hana ekki.
Skelfur þú?
Eg skalf af kulda, er> nú er
mér svo heitt og verkjar í all-
an skrokkinn
ívan ívansson stóð á fætur,
þreifaði á höfði Jegorúske og
varð vandræðalegur.
Eg skal segja þér, hvað þú
átt að gera, fara að sofa, sagði
séra Kristófer. Svo hjálpaði
hann Jegorúska til að hátta og
læddist svo aftur að borðinu.
Jegorúska lokaði augunum, og
óðara komu sýnirnar frá gresj-
unni aftur. Hann sá Dímoff og
hrópaði: berjið hann, berjið
hann!
Hann hefur óráð. sagði séra
Kristófer.
Það eru ljótu vandræðin.
svaraði ívan ívansson. Það
verður að nudda hann upp úr
ediki. Guð gefi, að honum verði
batnað á morgun-
Jegorúska opnaði augun til
þess að sjá ekki hinar and-
styggilegu sýnir. Ivan frændi
hans og presturinn voru að tala
saman kampagleiðir yfir við-
skiptunum. Séra Kristófer gladd
ist ekki sérstaklega yfir því að
geta nú haldið heimleiðis með
góðan hagnað, heldur gladdi
hann hugsunin um það, þegar
fólk hans mundi þyrpast um
hann og spyrja hann þá ætlaði
hann að taka seðlaveski sitt út-
troðið, fá það Mikkel og segja:
Hérna, taktu við því, svona á
að fara að því að verzla. Kús-
mitsjoff virtist ekki eins ánægð
ur.
Ef ég hefði vitað, að Tsjere-
pahín mundi gefa svona vel fyr-
ir ullina, mundi ég ekkl hafa
selt Makaroff þessi fimm tonn
heima. Það er hræðilegt. En
hverjum gat dottið það í hug?
Maður í hvítri skyrtu tók af
borðinu hjá þeim og kveikti á
litlum lampa úti í horni fyrir
framan helgimynd. Sera Kristó
fer hvíslaði einhverju í eyra
hans, og maðurinn sagði lágt.
ég skil. Svo fór hann út og sótti
eitthvað, sem hann lét undir
sófann. Ivan Ivansson bjó um
sig á gólfinu
Eg er að hugsa um að fara í
dómkirkjuna á morgun, sagði
sérg Kristófer, ég ætti að fara
og heilsa upp á biskupinn eftir
rnessu, en það er sagt, að hann
sé veikur og geti ekki tekið ú
móti gestum Hann fór úr
írakkanum og Róbinson Krúsó
Kom aftur í ljós. Hann hrærði
r-itthvað í skál og kom með það
lil Jegorúska. Ei'tu sofandi?
hvíslaði hann. Seztu upp, ég
ætla að nudda þig úr ediki, það
er gott, en þú verður að lesa
bænir á meðan-
Jegorúska settist upp og séra
Kristófer fór að nudda hann og
blés og stundi mikið á meðan.
í nafni föðurs, sonar og hei-
lags anda, þér verður batnað á
moi-gun, en gerðu þetta ekki
aftur, þú hefur verið úti í
stoi'minum, þú ert heitur eins
og eldur.
Já.
Þú hefðir getað orðið veikur.
í nafni föðurs, sonar og heilags
anda. Þegar hann var bxiinn að
nudda hann, biæiddi hann yfir
hann og fór.
Um morguninn. þegar Jegor-
úska vaknaði, voru þeir Jvan og
presturinn ekki í he'berginu.
Hann spratt á fætur og fór að
klæða sig. Hann var orðinn
frískur og leið vel. Hann mundi
nú eftir gufubátnum og eim-.
reiðinni. og hann langaði til að
sjá það aftur. Þegar hai~n var
búinn að þvo sér og komi'in í
rauðu skyrtuna, kom séra
Kristófer í dymar. Hann var
með pípuhatt og í brúnum
silkistakk með staf í hendi,
brosandi. Hann var að koma úr
kirkju. Hann lét vígt brauð og
einhvern böggul fvrir framan
helgimyndina og sagði:
Guð hefur sent okkur bless-
un sína. Hvernig líður þér?
Vel, sagði Jegoxuska cg
kyssti hönd hans-
Guði sé lof . .. Eg er að koma
úr kirkju, ég hitti prestinn, sem
bauð mér til moi’gurxverðai en
ég fór ekki. ég kann ekki við
að beimsækja fóik svc snemma.
guð blessi það.
Hann fór úr frakkanum og
ÞETTA
Meðal sumra frumstæðra
þjóðflokka t. d. í Nýju Guineu,
eru svokölluð karlmannafélög.
Allir fulloi’ðnir menn hafa með
sér leyndardómsfulla fundi,
sem kvenfólk og unglingar
mega ekki koma nærri. að við-
lagðri refsiirgu. Þeir dvelja
löngum margir saman í sér-
stökum húsum og skevta ekki
um fjölskyldur sínar. Verða all-
ír að reyna ki'afta sína, áður
en þeir fá inngöngu í félagið.
Og þeir, sem taldir eru of mik-
il löðurmenni eru utanveltu og
verða að hírast meðal kven-
fólksins.
En það fvlgir ekki sögunni,
hvorir eru ánægðari með hlut-
skipti sitt-
Mai'gar þjóðsögur herma, að
grimmileg hefnd komi fram á
þeim sem skaprauna smælingj-
um:
Hollenzk sögn segir, að rík
greifafrú hafi einu sinn skop
azt að fátækri konu fyrir það
að hún eignaðist þríbura Guð
hegndi greifafrúnni með því.
að hún eignaðist sjálf ekki
færri en 365 böi'n á einum degi.
! „öll í mannsmynd en ekki
stæri'i en krabba“. Mest urðu
vandræðin þegar átti að halda
þeim undir skírn. Var það ráð
tekið, að láta þau öll í sama
ker. Þetta ker á lengi að hafa
verið geymt í kirkju í Leyden.
til viðvörunar þeim, sem fara
með háð og spott um minni
máttar.