Þjóðviljinn - 12.01.1945, Blaðsíða 7

Föstudagur 12. janúar 1945-
ÞJÓÐVILJINN
7
Drauimirinn hennar Ástu
„Nei“, sagði rósin. „Ein vika í blómaríkinu er svo
síutt. Þú ert ekki búin að vera nema eina nótt að heim-
an“.
---- Þegar Ásta kom á fætur um morguninn byrj-
aði hún strax að vökva blómin.
„Mamma. Mig dreymdi svo skrítinn draum um rós-
ina og pelargóniuna“, sagði Ásta.
ENDIR.
FLÖT'TlNN TIL AMERÍKU
(Þýtt).
Árni og Birgir höfðu ákveðið að strjúka til Ameríku.
Dóra, Signý og Ragnar hlustuðu á ráðagerðirnar og
dáðust að hugrekki strokumannanna.
Það var langt síðan þeir fóru að tala um þetta ferða-
lag, en nú var það loksins afráðið og áætlunin var að
öllu leyti mjög nákvæm. Þetta gerðist í Norður-Noregi
og drengirnir ætluðu að leggja leið sína yfir Svíþjóð,
Rússland og Síberíu.
Þeim kom saman um, að það væri ekkert gaman að
fara með farþegaskipum. Að minnsta kosti var það
engin skemmtun fyrir ævintýramenn, sem einmitt
vilja komast í hættur og mannraunir.
Þar að auki var dýrt að fara með þessum skipum
mtCg-tETTA

ERICH MARIA REMARQUE:
VINIR
Rithandafi^eðingar fullyrða,
að innræti mann og lundarfar
endurspeglist í rithönd þeirra.
Kerfi það, sem kennt er við
Þjóðverjann W. Preyer, er í
fám dráttum þannig:
1. Halli línunnar (því að fæst
ir skrifa alveg beinar línur, þó
að svo virðist í fljótu bragði):
Hallist línan upp á við frá
vinstri til hægri, ber það vott
um bjartsýni og áhuga. Hallist
línan niður á við frá vinstri til
hægri sýnir það, að skrifarinn
er svartsýnn og niðurdreginn.
2- Bugðóttar líhur (á óstrik-
uðum pappír) eru tvennskon-
ar: Ef línan bognar fyrst upp
og heldur svo niður á við, tákn
ar það, að skrifarinn er áhuga-
samur við störf sín í byrjun
en missir kjarkinn, þegar fram
líða stundir. Beygist línan
fyrst niður og réttir sig síðan
upp, er skrifarihn verkkvíðirm
en sækir í sig veðrið, þegar
hann venst starfinu. Þá eru til
örfáir menn, sem skrifa bugð-
óttar línur með báðum þessum
einkennum á víxl. Það eru
stjórnkænskumenn og lævísir
yfirborð'menn. Þeir fáu, sem
skrifa alveg þráðbeinar línur,
eru menn, sem láta ekki utan
að komandi áhrif breyta skoð-
un sinni og óttast hvorki fram-
tíðina né hlakka til hennar.
3. Bilið milli línanna og orð-
anna er athyglisvert: Litlir staf
ir og þétt skrift bera vott um
nízku. Stór og gisin skrift tákn
ar gjafmildi. Sé hún úr hófi
fram gisin, merkir það óhófs-
semi.
4. Ruglist línur og orð saman
sýnir það óskýra hugsun. Ó-
skýr skrift og óskýrt málfar
fer oft saman. Hæfilegt og
greinilegt bil milli lína og orða
sýnir skarpa og rökrétta hugs-
un (Þannig er skrift Darwins).
5- Sundurlausir stafir bera
vott um óhagsýni, vöntun á
rökvísi en mikið hugmynda-
flug. Þanriig skrifa margir
listamenn. Miklir rithöfundar
skrifa sjaldan samhangandi
skrift. En það gera lærðir menn
oftast.
6. Þegar stafimir hallast
mjög^rá vinstri til hægri, sýn-
ir það, að skrifarinn er tilfinn-
ingamaður. „Kaldir og rólegir“
menn skrifa lóðrétt. Ef staf-
imir mynda 45 stiga hom við
línuna, er skrifarinn hæfilega
viðkvæmur en lætur ekki til-
finningamar fara með sig í
gönur.
7. Stærð stafanna: Stafagerð
áhugasamra manna er stór-
gerð. Vel lagaðir stafir, án auka
hlykkja, bera vott um þroskað
hugsanalíf.
sem hann sé eitthvert heljar-
menni“.
Við bárum hann að bílnum
hans og stungum honum inn í
framsætið. „Hann raknar bráð-
um við“.
Eg var ekkert hreykinn af
þessum málalokum. Eg hafði
meitt mig í þumalfingrinum,
þegar ég greiddi höggið. Og ef
Gústaf vaknaði aftur í sama
vígahug, átti ég á hættu, að
hann færi illa með mig. Eg
sagði unga manninum þetta,
því að hann var svo vingjarn-
légur, og ég spurði hann, hvort
ekki mundi vera réttast - fyrir
mig að fara.
„Hvaða vitleysa“, sagði hann.
Nú er þetta allt úr sögunni-
Komdu nú bara inn á veitinga-
húsið og gefðu okkur þá hress-
ingu, sem lög og reglur mæla j
fyrir. Eg þori annars að ábyrgj-
ast, að þú ert ekki úr bílstjóra-
stéttinni. Er það ekki rétt hjá
mér?“
„Jú, hárrétt“.
„Eg ekki heldur. Eg er leik-
ari“.
„Já, einmitt það?“ Eg leit
spyrjandi á hann.
Hann hló: „Einhvem veginn
verða menn að lifa — Og er
lífið ekki alls staðar sami
skrípaleikurinn?“
— Við vorum fimm. Tveir
gamlir, þrír ungir. Eftir stund-
arfjórðung kom Gústaf á eftir
okkur inn í veitingahúsið. Hann
starði á okkur og gekk hægt
í áttina til okkar. Eg stakk
hendinni í vasann, greip fast
um lyklakippuna og ákvað að
selja líf mitt dýrt.
En það var enginn háski á
ferðum. Gústaf færði stól með
fætinum að borðinu og settist
ólundarlega meðal okkar. Við
drukkum líka og þegar við !
höfðum tæmt glösin, lét ég
fylla þau aftur- Gústaf gaf
mér hornauga, og lyfti glasinu
ofurlítið: , Skál!“ sagði hann.
„Skál!“ svaraði ég.
Gústaf tók sígarettur upp úr
vasa sínum og rétti mér — án
þess þó að líta á mig. Eg
kveikti í fyrir hann í staðinn.
Síðan bað ég um sterkt áka-
víti.
„Vindhani!“ tautaði hann.
„Kjaftaskúmur!" sagði ég í
sama tón.
„Þetta var laglegt högg“,
sagði hann alúðlega.
„Það var bara hending",
sagði ég og sýndi honum meiðsl
in á þumalfingrinum.
„Það var slæmt. — Eg heiti
Gústaf“.
„Og ég heiti Róbert“.
„Róbert! Jæja. Þú ert ágæt-
ur. Eg hélt, að þú værir mont-
inn strákhvolpur, sem væri rétt
að sleppa pilsunum hennar
mömmu sinnar“-
Eftir þetta vorum við Gústaf
beztu vinir.
— Bílarnir stóðu í röð og við
afgreiddum þá, sem komu, í
réttri röð. Leikarinn, sem var
kallaður Tommy, var fremstur
og fékk ágætis ferð bæinn á
enda, en Gústaf varð að láta
sér lynda að fara með mann á
næsta kaffihús. Hann var ösku-
vondur og fékk ekki nema
þrjátíu pfenninga fyrir ferðina.
Sjálfur var ég svo ótrúlega"
heppinn, að gömul, ensk kona
kom og vildi fara um alla borg-
ina og sjá allt, sem vert var að
sjá. Þetta var klukkutíma at-
vinria og á heimleiðinni var ég
tvisvar beðinn að áka spölkorn.
Þegar við sátum inn á bíl-
stjóraknæpu og drukkum mið-
degiskaffið, fannst mér ég vera
þaulvanur atvinnubílstjóri. Og
þessi félagsskapur minnti á
herbúðirnar forðum daga, þar
sem allra stétta mönnum var
hrúgað saman. En þó var sam-
komulagið gott. Þrír okkar voru
bílstjórar að atvinnu, hinir eins
og ég, komnir í hópinn, af því
að þá vantaði vinnu.
Eg var sæmilega ánægður,
þegar ég kom heim á verkstæð-
ið um kvöldið. Köster og Lenz
biðu eftir mér.
„Jæja drengir, hafið þið nurl
að nokkni sarnan í dag?“ spurði
ég.
„Vð höfum selt áttatíu lítra
af benzíni“.
„Annars ekkert að frétta?“
Lenz horfði til himins. Við
yerðum að fá rigningu, svo að
göturnar verði sleipar. Þá verð
ur svolítill árekstur hérna ut-
an við hliðið. Enginn meiðist!
En við fáum bílinn hingað inn
til viðgerðar“.
„Hvað segir þið um þetta?“
spurði ég og sýndi þeim þrjá-
tíu mörk í lófa mínum.
„Vel af sér vikið, sagði Köst-
er. „Þar af eru tuttugu hreinn
ágóði, og því eyðum við í kvöld.
Við verðum að fara eitthvað og
halda upp á daginn, fyrstá dag-
inn, sem þú ert bílstjóri“.
„Við tökum með okkur eina
flösku af góðum Bowler“, sagði
Lenz.
„Hvað eigum við að gera með
það vatnsbland?“ spurði ég.
„Það er vegna þess, að Pat
verður með“.
„Pat!“
„Láttu aftur munninn og
vertu svolítið gáfulegri á svip-
inn“, sagði . síðasti draumóra-
maðurinn".
Hann hélt áfram: „Þetta er
undirbúið fyrir löngu. Við sækj
um hana klukkan sjö og hún
veit það. Þú felur hana alltaf,
svo að við urðum sjálfir að
taka málið að okkur“-
„Eg hef ekkert verið að fela
hana fyrir ykkur. En segðu mér
eitt Gottfried, sagðirðu henni
líka, hvers vegna við ætluðum
að gera okkur gíaðan dag?“
Lenz horfði ‘ rannsakandi á
mig: „Þér hefði kannski þótt
það verra. Eða hvað? Er það
ekki þetta sem ég hef alltaf
sagt?“ Hann andvarpaði og leit
á Köster. „Eg hef alltaf sagt
það, að ástin eyðileggur heið-
arlega menn. Svei mér ef dreng
urinn skammast sín ekki“.
Nú varð ég reiður. Aðallega
vegna þess, áð hann sagði satt.
Nú vissi ég hvers vegna ég
hafði verið svona daufur í
dálkinn í morgun. Það* var
vegna Pat.
„Eg skammast mín ekki fyr-
ir neitt“, sagði ég. „Og ég ætla
að segja henni það sjálfur“.
„Bravó!“ sagði „síðasti draum
óramaðurinn“. „Það sem mest
ríður á í ástamálum er að glata
ekki frelsinu“.
— Við sátum í litla veitinga-
húsinu, þar sem við höfðum séð
Pat í fyrsta sinn. Við höfðum
ekki komið þangað síðan- Borð-
ið, sem við höfðum setið við þá
stóð undir syrenurunna. Nú var
hann útsprunginn og ilmurinn
áfengui'.
Lenz hafði fært stólinn sinn
alveg inn í syrenurunnann og
það var eins og hann sæti í
laufskála. Þungir blómaklasam
ir námu við ljósgult hár hans.
Hann hafði alltaf verið ákaf-
lega hrifinn af syrenum. Þeg-
ar hann langað heim, voru það
syrenurnar, sem hann þráði.
Og nú fór hann að segja okkur
frá því, þegar hann kom heim
frá Brasilíu vorið 1925, þá hafði
það verið eingöngu vegna þess,
að hann gat ekki lengur verið
án þess að sjá syrenur. En þeg-
ar hann kom heim, höfðu þær
þegar fellt blómin.
„Hafið þér líka verið í Brasi-
líu?“ spurði Pat.
Gottfried varð æði undrandi
á svipinn og mér varð ónota-
lega heitt. Eg braut upp á nýju
umtalsefni í dauðans ofboði.
„Nei, sjáið þið tunglið!“ —'Og
um leið sparkaði ég í Gottfried
undir borðinu. Hann var skiln-
ingsgóður, deplaði til mín aug-
unum og brosti örlítið. Mér var
borgið.
Eg hét því með sjálfum mér,
að ég skyldi segja Pat sannleik
ann við fyrsta tækifæri- Gott-
fried hafði á réttu að standa:
Ástin eyðileggur æruna — jafn
vel ást á byrjunarstigi.
— Við fórum heimleiðir klukk-
an ellefu. Það var fagurt og
kyrrt vorkvöld. Köster ók
marga króka. Við fórum gegn-
um sveitaþorp, þar sem allir
voru í svefni. Aðeins einstöku
ljós í glugga. Og á stöku stað
geltu syfjaðir varðhundar á
eftir okkur. Lenz sat í framsæt-
inu hjá Otto. Við Pat vorum