Þjóðviljinn - 22.01.1946, Qupperneq 10

10
ÞJÓÐVILJINN
Snjókarlinn
Nóttina eftir gerðist dálítið undarlegt:
Fúsi lá í rúmi sínu og heyrði allt í einu, að ein-
hver kallaði: „Fúsi! Fúsi! Nú skulum við koma út
og leika okkur“
Þáð var enginn annar en snjókarlinn, sem stóð
við rúmið hans. „Þér fórst vel við mig, Fúsi“,
sagði karlinn. ,.Þú bjóst til á mig augu, eyru, nef
og rnunn. Þess vegna er ég svona myndarlegur. Og
riú ætla ég að lofa þér með mér heim til pabba
míns“.
„Hver er pabbi þinn?“ spurði Fúsi. Tennurnar
skulfu í munni hans af kulda og hræðslu.
„Vetrarkóngurinn er pabbi minn“, svaraði
snjókarlinn. „Það er hann, sem sendir ykkur kuld-
ann og snjóinn“.
Fúsa langaði ekki til að fara upp úr volgu rúm-
inu og eitthvað út í kuldann. En hann þorði ekki
að neita, því dð þegar snjókarl er á annað borð
kominn á kreik og farinn að tala mannamál, þá
er ekki hægt að gizka á, hvaða kraftaverk gerast
næst.
„Flýttu þér“, sagði snjókarlinn. „annars bráðn-
ar af mér nefið“
Fúsi klæddi sig og hafði aldrei á ævi sinni ver-
ið jafn handfljótur. Snjókarlinn ýtti honum út úr
ayrunum.
Það var heiður himinn, stjörnubirta og tungls-
ljós. Snjórinn glitraði og hvergi heyrðist hljóð.
Fúsi hafði aldrei komið út um vetrarnótt og var
hrifinn af því, sem hann sá.
„Nú skulum við glíma“, sagði Fúsi, „en ekki
skil ég annað en ég handleggsbrjóti þig — þú, sem
ort bara úr snjó. Og ég hlóð þig sjálfur“.
Snjókarlinn sneri andlitinu í norður og saug að
sér norðanvindinn í þremur djúpum teygum. Síð-
an tókust þeir á.
Fyrst hélt Fúsi. að hann mundi fella snjókarl-
inn. En allt í einu greip snjókarlinn í hálsmálið
hans og fleygði honum í fönnina. Fúsi stökk á fæt-
ur og hristi af sér snjóinn. Snjókarlinn hló dátt,
og þá gat Fúsi ekki annað en hlegið líka.
En það einkennilegasta var, að honum varð
svo hlýtt og notalegt af að veltast í snjónum. Það
var miklu notalegri hlýja en þegar hann sat við
eldinn heima hjá sér.
„Nú ætla ég að sýna þér, hvernig snjókarl fer
að búa til vagn“, sagði snjókarlinn. Hann hnoðaði
snjókúlu og fór að velta henni í mjöllinni.
„Þú getur hjálpað mér“, sagði hann við Fúsa.
„Þa veiztu, hvar þú átt að hafa hendurnar“.
IJomorkumál
Framh. af bls. 9.
áhrifa hennar er gætti um 10
km. í loft upp. Hitinn sem
myndaðist nam mörgum millj-
•cr.um gráða á Celsíus.
Armatto kvaðst álíta að vís-
indamennirnir gætu haft eyð-
ingarsvæðið stærra eða minna
•en þetta eftir vild. Einnig
myndi þeim takast að hag-
nýfa kjarnorkuna við verkfræði
leg viðfangsefni, t.d. spreng-
ingar fyrir skurðum. Tilraunun-
um verður haldið áfram í af-
skekktum fjallahéruðum í Sovét
ríkjunum.
Armatto þessi er erlendur
meðlimur bandaríska mann-
fræðingafélagsins og meðlimur
vísindafélags New York-borg-
ar . Ilann vill engar upplýs-
ingar gefa um heimildarmenn
sína.
Þriðjudagur 22. janúar 1946
Richard Aldington:
Vegna geðveild
I V. . ... , — IJ
I
jhana með sér heim til sín —
! til Magdalen, Capri eða Ta-
orrnina.
Ilvað „eyðileggingunni“ við
kom, voru skiptar skoðanir. Víst
var það, að mr. Constable var
illa staddur. Það gat nefnilega
komið til mála, að hann yrði að
segja upp stöðu sinni cftir slíkt
hneyksli Svo mikið og blessun-
arríkt er va'ld almenningsálits-
ins.
Það voru gerðar göfugar til-
raunir til að draga úr svívirð-
ingunum. Sóknarpresturinn við
Maríukirkjuna, hcfðarlegustu
kirkjuna í Carchester, kom í
heimsókn til hins æruverða
manns, sem örlögin höfðu leik-
ið svo illa, ætlaði að flytja hon-
um huggun og aliiuga, hvort
ekki væri unnt að færa neitt til
betri vegar.
Þetta var daginn eftir að
Evelyn strauk. Og enn vissu
það aðeins fáir meðal yfirstétt-
ar bæjarins, hvað hafði komið
fyrir. Prestur gekk inn í skóla-
garðinn. Hann var stæðilegur,
rauðbirkinn maður og varð að
raka sig tvisvar á dag. Hann
kunni að meta raddir náttúr-
unnar, svo sem allikurnar sem
skræktu í álmtrjánum og hrafn-
ana sem sátu á kirkjuturninum,
eins og þeirra er siður. Sömu-
jleiðis var hann hrifinn af fín-
'gerðri húsagerðarlist í líkingu
I við þá, sem tíðkaðist á tímum
Elísabetar drottningar.
Ilann hitti mr. Constable í
lestrarstofu hans — stórri,
skuggsýnni stofu. Loftið angaði
af húsgagnagljáa og stofan var
svo þétt.sett stórum timbur-
húsgögnum, að ástæða var til
að óttast yrði skort á rauðviði
í náinni framtíð. Veggirnir voru
þaktir myndum af gömlum
nemendum, sem höfðu orðið
prestar.
Það var mjög svo átakanleg
sjón að sjá mr. Constable, þar
sem hann sat með höfuðið nið-
ur á bringu og handleggina
hangandi niður með stólbríkun-
um. Hann ætlaði að rísa á fætur
en presturinn gaf honum vin-
gjarnlega bendingu um að
sitja kyrr og rétti honum hönd-
ina. Þar næst tók presturinn til
máls í huggunarrómi, sem hann
sótti langt niður í háls og var
vanur að grípa til, þegar liann
talaði við gamalmenni og sjúkl
inga.
„Stattu kyrr! Sittu kyrrh
Sittu kyrr, kæri vinur. Þetta er
]>ung Sorg, en þér verðið að
taka henni með hugprýði“.
Mr Constable bar höndina
upp að augunum. En prestur
fékk sér stól, settist við hlið
hans klappaði honum mildilega
á herðarnar, ræskti sig tvisvar
og hóf huggunarræðuna, sem
hann hafði búið sig undir.
Mr. Constable leit upp og
var eins og um hann færu
krampadrættir: 1
„Hvílík v.anhirða! Ég .er eyði
lagður maður. Sárþjáður og
eyð'ilagður maður!“
„Nei, nei! þér inegið ekki láta
sorgina ná valdi á yður. Van-
virðan snertir yður ekki. Það
fullvissa ég yður um bæði sem
pr.estur og leikiriaður. Vanvirð-
an er mikil og hneykslið hróp-
legt. En það kemur öðrum í
koir.
,,Já — cn, staða mín! Onnur
eins háðung og þetta hlýtur að
skaða orstír skólans. Ég hef
enn ekki haft kjark til að
skrifa skólaráðinu. En ég or
hræddur um, að ég verði að
sækja um lausn frá starfi“.
„Sækja um lausn! Kemur
ekki til greina! þá mundi verða
álitið, að þér ættuð sjálfur ein-
hverja sök á þessu“.
„En hvernig haldið ])ér, að
skólameistari taki þessu?“
„Ég hafði tal af honum í
morgun. Hann bað mig að full-
vissa yður um samúð sína og
vill tala við yður. Ég veit, að
honum mundi falla það mið-
ur — hann yrði jafnvcl reiður,
?f þér segðuð upp stöðunni".
Arthur Constable stundi við
og hallaði sér aftur á bak í
stólnum. Prestur hélt áfram:
„Þér megið ekki minnast á
þá fjarstæðu að segja upp
stöðunni. Þér hafið ekkert
brotið, það hefur verið brot-
ið gegn yður. En — er ekki
hægt að koma öllu í lag aft-
ur? Konna hefur að vísu gert
sig seka í fljótfærni, heimsku
og glæpsamlegu athæfi. En
allt er hægt að fyrirgefa.
Fyrirgefningin er náðargáfa
frá guði. Gætuð þár ekki —
hugsað yður — að fyrirgefa
henni — og fá hana til1 að
koma heim aftur? Þá væri
hægt að koma í veg fyrir
kviksögur — og allt gæti orð-
ið gott“.
Mr. Constable hristi höfuð-
ið sorgbitinn og tók saman-
■brotið bréf upp úr vasa sín-
um. Presturinn lét á sig gler-
augun og hrukkur komu á
ennið af andagift.
Charchesterskólanum,
11. maí 1911.
Kæri Arthur!
Ég læt þig vita,
að nú hef ég yfirgefið þig að
fullu og öllu og fer héðan
með Ronald Cranton, því að
mér þykir vænt um hann.
Mér er mjög áfram um að fá
skilnað, en ég efast ekki um,
að þú verðir á móti því.
Ég veit lika að þú verður
mér reiður og að þú finnur
þér nógar afsakanir, en áfell-
ist mig. En þetta er það eina,
sem gefur mér möguleika til
uð Verða lánsö’m og frjáls. Ég
hef verið unnusta Ronalds í
þrjá mánuði, og jafnvel þessi
stolna hamingja hefur veitt
mér meiri gleði en ég hef
notið alla mína ævi.
Láttu bér ekki detta í hug,
að ég korni til þin aftur.
Jafnvel þó að svo færi, að
Ronaid yfirgæfi mig, mundi
ég frekar vilji deyja en að
fara heim aftur.
Ég gæti sagt margt að
skilnaði, en hamingjan bíður
eftir mér, og sá, sem er ást-
fanginn, getur gleymt öllu
sundurlyndi og beiskju. En
að fara héðan er eins og að
hverfa til ævilangrar sælu-
vistar.
Mér fellur illa, ef þetta
særir þig. En ég segi það
vegna þess, að sambúðin við
þig var kvalræði. Þrátt fyrir
það óska ég þér alls góðs.
Elevyn.
Presturinn lagði bréfið með
hægð á hnéð á sér og tók af
sér gleraugun. Síðan sagði
hann með áherzlu:
„Constaible! Þetta er viður-
styggilegt og tilfinningalaust
bréf. Svona bréf gæti engin
kona með réttu ráði skrifað.
Ég er sannfærður um,aðkon-
an yðar er sinnisveik. Ég skal
líka láta það í veðri vaka“.
Það er líka hægt að líta á
þessa atburði frá annarri
hlið:
Evelyn var fimmta bamið i
röðinni og næstelzta dóttir
skuldugra greifahjóna. Að
hjón þessi höfðu eitthvað að
bíta og brenna var venjuleg-
um mönnum, sem kaupa
nauðsynjar 9!nar á heiðarleg-
an hátt, ráðgáta.
Faðir hennar hafði verið í
indverska hernum. En þegar
hann kom til Englands, flutti
hann á gamalt sveitasetur,
sem hann hafði erft, kvæntist
og eyddi því sem eftir var
ævinnar við að fjölga ómegð,
drepa fugla og veiða fisk.
Evelyn var einmana barn.
Það litla, sem hægt var að
verja til að mennta börnin,
gekk til drengjanna. Stúlk-
urnar voru heima og lærðu
hjá illa launaðri kennslu-
konu. Foreldrarnir höfðu
ekki efni á að bjóða heim
gestum, og því varð fjöl-
skyldan að afþakka flest
heimboð.
Drengirnir fylgdu föður
sinum á veiðar um landar-
eign hans, Stúlkumar voru