Þjóðviljinn - 20.02.1946, Blaðsíða 6

6
„Kallarðu þetta storm mamma?“ spurði Fúsi.
„Þú ættir að vita, hvað mig dreymdi mikinn storm
í nótt“.
Hann flýtti sér á fætur og fór út. Það var mik-
ill snjór, og hann hlóð hvern snjókarlinn á fætur
öðrum.
Og enginn strákur var annar eins kappi í snjó-
kasti og Fúsi upp frá þessu.
(Lauslega þýtt).
Þegar Jón litli varð ríkur
(Lauslega þýtt).
Mamma barnanna sagði, að Jóhannes frændi
væri alltof örlátur, það væri ekkert vit í að gefa
krökkunum sínar 10 krónurnar hverjum. En krökk
unum fannst það auðvitað alveg rétt af honum.
Hannes var þrettán ára, Elín tólf og Jón tíu. Þau
voru öll óvön því að hafa mikla peninga undir
höndum.
„Hvað ætlið þið að gera við svona mikla pen-
inga?“ spurði pabbi þeirra.
„Ég veit, hvað ég ætla að gera“, svaraði Jón. Ég
ætla að fara á sundnámskeið í sumarleyfinu. Það
kostar ekki nema tíu krónur. Kennarinn segir, að
allir drengir eigi að læra að synda, það sé svo
hollt og gaman að kunna það“.
Eldri krakkarnir fóru að hlæja. Þeir stríddu Jóni
alltaf á því, að hann færi eftir því, sem kennarinn
;segði. Og það var alveg satt. Stundum ráðlagði
kennarinn krökkurxum að lesa bækur, sem hann
sagði, að væru góðar, og þá fór Jón ævinlega á
bókasafnið daginn eftir og fékk þær lánaðar.
Hannes og Elín fóru út í bæ með peningana
sína og komu aftur með úttroðið bjarndýr, bolta,
hund og fleiri leikföng. Jón öfundaði þau svolítið,
og nú stríddu krakkamir honum. En það
hefðu þeir ekki átt að gera. Mamma þeirra sagði
líka, að þeir skyldu láta hann í friði, hann réði,
hvað hann gerði við peningana.
Þegar skólanum lauk um vorið, fór Jón á sund-
námskeiðið. Stundum var kalt í veðri og þá var
ekki tekið út með sældinni að fara ofan í vatnið
'T'TA
JaL JL./aL
Jóhannes V. Jensen:
GUÐRÚN
Kínverskir hestar eru ekki
stórir en sagðir afar þoLgóðir.
Kínverskt riddaralið fer
venjul. 100 kan- á dag, oft vik
um saman, á óruddum vegi,
'Og hafa hestamir þá oft lé-
lega haga. Skeifurnar eru
líka mjög ófullkoxnnar.
•
Evrópumenn, sem búséttir
eru í Kína, láta mikið af fcrú-
-mennsku kínverskra þjóna og
segja, að samvizkusemi þeirra
íkcmi hvítuim mönnum til að
.faila í stafi- Embættismaður
nokkur, sem hafði kmversk-
an þjón, sagði svo frá, að
einu sinni hefði hann, aldrei
þessu vant, læst kistli, þar
sem hann igeymdi peninga og
skjöl- Nokkru seinna sá hann
að gengið hafði verið um kist-
ilinn og það, sem í homxm
var, fært úr skorðum. Hann
spurði þjóoinn, hvort hann
ætti sök á þessu. , Já“, svar-
aði þjónnbm. ,,Eg vissi ekki,
hvað var í þessum kistlr, en
ég ber ábyrgð á öllu hér á
heimilinu og varð að vita,
hvað þér geymduð í honum“.
ÞJÓÐVILJINN
augu. Hún ætlaði að kcmast
umsvifalaust til dyranna, en
hann gekik í veg fyri-r hana,
svo að hún hafði ekki önnur
ráð en að flýja á bak við
rúmið- Hún hélt að hann
væri svo drukkinn, að hon-
uim væri erfitt um hreyfing-
ar. En hann seildist eftir
henni, svo að hún hélt áfram
að færa sig í kringum rúmið.
Hann hló heimskulegum
drytokjumannifhlátri og virt-
ist halda, að þetta væri leik-
ur. Þessum hlægilega hring-
snúningi í kringum rúmið
hélt áfram naklkrum sinnum.
Stundum sneri hann aftur
og kom á móti henni, eins
og gert er í eltingaleik. Og
að lokum sá hún ekki við
honum og hann greip hana.
Hún varð óstjórnlega
hrædd og greip báðum hönd
um um háls honum, eins og
hún ætlaði að kynkja hann.
En 'hann tók um báða hand-
leggi hennar og hélt þeim
föstum niður með hliðumum.
Vínþefurinn vakti hjá henni
óþolandi viðbjóð og hjarta
hennar sló eins og gufuham-
ar. Hann lyfti henni upp í
fang sér, svo að fætur henn-
ar snertu ekki gólfið, og nú
hafði hann yfirtökin.
Hvað átti hún að gera?
Hún beit hann í höfuðið —
læsti tönnunuim niður í höf-
uðLeðrið. H-ann rak upp hljóð
og sleppti henni-
„Eruð þér bandvitlaiusar?“
sagði hann öskuvondur og
greip hendinni upp í höfuð-
ið. Hann horfði kjánalega á
blóðuga höndina, fölnaði og
datt endilamgur á gólfið. Það
hafði liðið yfir hiann og það
glytti í augnahvátuna undan
hálfopnum augnalokunum.
Nú hefði hún getað hringt
og kaLiað á hjálp. En það
dugði ekki. Það var óþarfi.
Hún gekk inn í baðherberg-
ið og sótti blautt handklæði.
En þess þurfti ekki. Hann
var setzfcur upp, þegar hún
kom inn aftur og góndi á
hana. Hann var ákaflega
móttfarinn. Hendur hans titr
uðu og hann skalf eins og ný
fæddur hvolpur. Hún leit á
höfuðið á honum. Þar var
votur bletfur, annars blæddi
ekki. Hann stundi við, skreið
á fætur og fleygði sér niður
í hægindastólinn:
,,Guðrún!“ stundi hann.
Hann var þá farinn að
kalla hana skímarnafninu!
Hún sótti vatn í glas og
rétti honum. Hann draikk
það og tennumar glömruðu
við glastoarminn.
,,Þetta er vatn!“, sagði
hann aulalega. „Gefið þér
mér vatn?“
Hann hló. Nú var hann
alveg raknaður við en mjög
ölvaður og hló með höfuðið
niðri á bringu.
Hann rétti höndina í áttima
til Guðrúnar þar sem hún
stóð fyrir framan hann með
glasið í hendinni og klappaði
henni. Hún skvetti því, sem
^eftir var í glasinu, framan í
hann. Hann saup kveljur.
,,Æ. Æ!“ veinaði hann og
horfði á hana með opinn
munninn.
Nú var hún orðin reið.
Hún gaf honum vel úti lát-
inn kinnhest.
Henni til mikillar undrun-
ar fór hann að gráta.
„Guðrún, þú ba-rðir mig“,
sagði hann auimfcunarlega.
,,Farið þér heim til yðar“,
sagði hún byrst.
Hann reis á fætur og staul
aðist grátsmdi inn í herbergi
sitt og fleygði sér á grúfu
upp í rúmið.
Guðrún tók lykilinn úr
hurðinni hans cmegin og
læsti sín megin.
Það mátti með sanni segja
að ekki var hljóðbært í hó-
telinu, úr því að enginn há-
vaði hafði borizt af þessum
atburði. Að minnsta kosti
heyrðist engin hreyfinig
fraimmi á .ganginum eða í
nærliggjjmdi herbergjum.
— Hún lagðist til svefns
með þekn ásetningi að fara
hejim um morguninn, drakk
vatn og leit á klukkuna á
náttborðinu- Hún var hálf
þrjú. Svo slökkti hún ljósið,
en ekki var henni rótt fyrst
í stað.
„O, jæja“, sagði hún upp-
hátt við sjálfa sig og horfði
út í myrkrið.
XI.
Giuðrún kom niður í for-
stofu klukkan níu morgun-
inn eftir, klædd blárönd-
ótta kjólnum og berhöfðuð.
Hún vakti líka eftirtekt
manna og kvenna, sem sátu
í hægindastólum í anddyr-
inu.
Roscoe kom alveg á mín-
útunni klubkan níu. Hann
'heilsaði og leit í kringum
sig.
„Er mr. Hollund ekki kom-
inn?“
Guðrún hristi höfuðið.
,,Við bíðuan ekki eétir hon-
um“, sagði mr- Roscœ og
hleypti bxúnuim: Harm gekk
raikleiðis út og Guðrún fór
hikandi á eftir honum
Bifreið Rosooes beið hans
utan við dyrnar, Bifreiðar-
Miðvikudagur 20. febr. 1946
stjórin'n stöfcik út og opnaði
fyrir þekn. Roscoe lét Guð-
rúnu setjast inn í aftursæt-
ið og settist sjálfur við hlið
hennar.
„Akið þér“, sagði hann.
Og augnabliki sáðar var bíll-
inn kominn út á götuna og
inn í hringiðu umferðarinn-
ar. Nú gat Hollund ekki far-
ið með þeim.
Roscoe brosti glettnislega
eins og drengur og sneri sér
að Guðrúnu.
„Við föruim bara tvö“.
Hann horfði rannsakandi á
hana en með ánægjusvip.
Bíllinn fylgdist méð
straumnum — fiórir bílar
satnlxliða hvoruim megin göt-
unnar — sinn straumurinn
í hvora átt, eins og skrið-
jöklar mættust. Öðru hvoru
komu strætisvagnar og
gnæfðu hiátt yfir bílaþvög-
una- Stundum stöðvaðist all-
ur straumuriim og- stóð kyrr
í nokkrar mínútur, þar til
honuim var hleypt af stað aft
ur, eins og hnútur hefði ver-
ið leystur. Þetta voru fjöl-
förnustu götur borgarinnar.
Guðrún leit út um glugg-
ann og sá háa myndastyttu,
sem steinljón hölluðu sér
■upp að. Hún þekkti þessa
myndasfcyttu. Það var Nel-
son. Og þetta var Trafalgar-
torgið. Hún brosti ósjálfrátt
eins og bam. Hún vissi auð-
vitað að myndastyttan var
til. En að fá að sjá hana!
Með eigin auguim! Hún haíði
aldrei komið til útlanda
fyrr.
Roscoe horfði á hana,
þessa þreklegu stúlku, sem
var þó í hjarta sániu eins og
bam. Þama lét hún aka sér
eitthvað burt og hlakkaði til,
eins og ekkert gæti komið
fyrir hana, anniað en það
allra bezta.
„Hvað erað þér gömul?“
spurði hann.
„Tuttugu og tveggja ára“-
„Einmitt það“.
Þau yoru komin út úr mið
borginni og óku eftir lönguim
beinum götum.. Þar fór bíll-
inn hratt. Roscoe lagði hönd
ina á öxl bílstjórans.
„Viljið þér stanza hér?“
Ðílstjórinn ók upp að gang
stéttinni og nam staðar.
,,Þér getið farið heim á hó-
telið aftur“, saigði Roscoe.
„Eg ætla að aka sjálfur“.
Þau Guðrún og haxm
færðu ‘ sig yfir í framsætið.
'Rosooe lagði snjóthvítar
hendurnar á stýrið. Rílstjór-
inn stóð á gangstéttinni, ein-
manalegur í grærmi treyju
með gylltuim hnöppum. og