Þjóðviljinn - 23.03.1946, Blaðsíða 6

6
ÞJÓÐVILJINN
Laugardagur 23. marz 1946.
Alít á sama stað
Skrúfstykki, Lóðboltar,
Þjalir, Tin,
Borar, Hvítmálmur,
Siuttbakkar, Rafsuðuvélar,
Vmdur, Rafsuðuvír fyrir
Kluppar, járn, kopar,
Ventlaþvingur, steypujárn og
fí rmgaklemmur, aluminum,
Taugir, Logsuðutæki,
Skiptilyklar, Logsuðuvír,
Stjörnulyklar, Gleraugu.
H.f. Egill Vilhjálmsson
nmg
Fimiur Jónsson opnar málverkasýningu í sýningar-
!u myndlistamanna á morgun, sunnudaginn 24.
■in-arz. kl. 2 e. h.
Sýmingin opin daglega, frá kl. 10—22 e. h.
Allar
húsmæður
vilja að kökubakst-
urinn heppnist sem
bezt. Til þess að
svo verði, er trygg-
ingin að nota
LILLU LYFTIÐUFT
H. F. EFNAGERÐ
REYKJAVÍKUR
Fiðudireinsun
Aðaljiræti. 9B .Sími 4520.
‘ - - •
________________________________
Muníð
Kaffisöluna
Hafnarstræti 16
Stúlkur
vantar.
Saumastofan
Hverfisgötu 49
f iiggiir leiðin
Ragnar Olafsson
Hæstaréttarlögmaðer
og
löggiltur endurskoðandl
Vonarstræti 12, simi 5999
Magða beið þess þolinmóð
hverju fram yndi. Hún vissi
reyndar, hvað það var. Sig-
ríður var frammi í eldhúsi
og sönglaði yfir matnum. Það
brást ekki, þegar Þorsteinn
leit út eins og einhver hefði
móðgað hann, þá hafði hann
hugsað sér að klaga Sigríði.
„Magða!“ sagði hann alvar-
lega.
„Já, hvað er að?“
„Eg var að tala við kennslu
konuna sem kennir Sigríði.
Hún er ekki ánægð með hana.
Þú verður 'að reyna að láta
hana taka sér fram“.
Magða leit á hann og svar-
aði stillilega, eins og hún var
vön:
„Þú átt vist við, að ég
eigi að flengja hana.“
„Þú um það. En þér skilst
líklega, að ég vil ykkur báð-
um vel.“
„Já, þú vilt víst öllum vel,“
sagði Magða og röddin varð
vitund kaldari. „Og vilt okkur
vel líka — bara að við yr$um
þess varar einstöku sinnum! “
Hún tók af borðinu og gekk
hægt fram í eldhúsið. Þor-
steinn heyrði, að hún talaði
blíðlega við Sigríði. Hann
varð reiður og gekk upp á
loftið.
Hann gekk lengi um gólf
uppi í kvistherberginu og tal-
aði við sjálfan sig, eða rétt-
ara sagt við Mögðu, þó að
hún væri hvergi nálæg, enda
lét honum bezt að tala vi5
Mögðu, þegar hann var einn.
Þá horfði hún ekki á hann
þessum stóru, stiliilegu aug-
um. Þau augu var erfitt að
sannfæra með rökum. Hann sá
nefnilega bregða fyrir glettni
í þeim þegar hann talaði sem
ákafast og hafði sem beztan
málstað. Hún tók ekki orð
hans alvarlega, nema þegar
hann var reiður. En nú var
hann ekki reiður. Hann var
hryggur. Hún ætti að geta
gert greinarmun á því.
„Þú skilur það Magða, að
ég.vil þér vel“, sagði hann við
sjálfan sig. „Eg tók þig til
mín undir eins og húsið var
fullgert. Hvað heldurðu, að
hefði orðið um þig, ef þú hefð
ir ekki átt mig að, Tarald á
Breiðavatni reif kofann ofan
af ykkur systrunum. Þú hefðir
orðið húsvilt, ef ég hefði ekki
skötið skjólshúsi yfir þig. —
— Já, já, ég veit að þú segir,
að þú hefðir getaö farið í vist
eins og Lydia og Ragnheiður.
En heldurðu, að það hefði ver
ið eins auðvelt fyrir þig sem
hafðir Sigríði í eftirdragi? Eg
man, að þú varst treg til að
koma, og ég varð að telja um
fyrir þér góða stund. En loks-
ins skildist þér þó. að þú ættir
ekki á öðru völ en taka saman
farangur þinn og flytja til
mín með Sigríði. Hefurðu á-
stæðu til þess að yðrast þess,
Magða? Hef ég ekki reynzt
bér vel og hef ég nokkurn-
tíma drepið hendi við Sigríði?
Nei!
Mig langar til að þú látir
þér skiljast það, að ég lagðí
mikið í sölumar fyrir ykkur
þá. Eg hafði ásett mér, að sjá
til þess, að þau bæði, sem
gerðu mér smán, skyldu
gleymast alveg e.ms og hús-
hjallurinn á Vatnsenda, sem
var jafnaður víð jörðu. En
hver heldurðu að gleymi þeim,
þegar ég leyfði þér að koma
hingað með hana? Eg er ekki
að mælast til þess, að þið j
farið. Eg vil bara, að þú við-!
urkennir, að þstta var mér j
t-jkki léttbært, Þú ættir að
minnsta kosti að sýna þakk-
læti í því að áminna stclpuna,
svo að ég þuríi ekki að
skammast mín fvrir hana í
skólanum, ofan á. allt annað“.
Þorsteinn opnaði hurðina út
á svalirnar, til þess að hafa
meira olnbogarúm. Þar nam
hann staðar, horfði út á vatn-
ið og gleymdi þ’ó, sem hann
átti eftir að segja við Mögðu.
Vatnið var blátt og spegil-
slétt en skuggar við strendurn
ar af skógivöxnum ásunum.
Og þarna var hólnunn eins og
geisistóru mannsböfði hefði
skotið npp úr vatninu.
Nú kom bátur fyrir tang-
ann. Tvær ljósklæddar konur
sátu í honum. Önnur reri. Þær
stefndu að hólmanum.
Þorsteinn horfði á þær um
stund. Síðan tók hann aftur
til að ganga um gólf. Enn
átti hann margt ótalað við
Mögðu.
En nú mundi hann ekki,
hvar hann hafði hætt og vissi
ekki fyrri en hann stóð úti á
svölumim ftftur. Láturinn var
kominn inn í lítinn vog. Kon-
uraar stóðu á bakkanum, og
voru að afkæða sig, þær
feygðu hverri flýkinni eftir
aðra, þar til engin spjör var
eftir á kroppnum. Svona stóðu
þær í sólskininu grannvaxnar
og ungar — allsnaktar.
Hann þekkti aðra þeirra.
Hún var kennslukona við
barnaskólann. Hvað var hami
að horfa á þær?
Þorsteinn gekk inn í her-
bergið aftur, settist niður og
fór að athuga sti'abækurnar.
En hann gat ekki setið kyrr.
Einhver óró hafði gripið hann.
Hann fleygði stílpbókunum á
legubekkinn og ætlaði niður
í stofu, en hætti slcyndilega
við það.
Skyldi Magða hafa séð þær
líka? Hann langaði ekki til að
íala við Mögðu. Og því gekk
hann út á svalirnar aftur.
Hann gekk ofur hægt, eins
og hann væri hræddur um að
einhver heyrði til hans.
' Þær voru horfnar en fötin
lágu kyrr. Nei, þarna vcru
þær á sundi. kölluðu, hlógu og
biltu sér í vatninu. Þær voru
að nálgast hólmann aftur.
„Gott veður í dag!“ hugsaði
Þorsteinn. Hann r orfði út yfir
skógivaxna ásana. Þama hátt
uppi í hlíðinni sást húsþak. En
þar rauk ekki.
„Hvemig skyidi mömmu
líða?“ hugsaði hann. „Ætli
hún geri mér ekki orð bráðum.
Hún hefur víst verið lasin
undanfarið."
Hann horfði lengi upp í hlíð
amar, en ósjálfrátt leit hann
aftur niður í víkina. Þama
stóðu þær við bakkann í vatni
upp að knjám, hlógu og
skræktu.
Þorsteini varð órótt innan-
brjósts. „Þær sjá mig vpnandi
-ekki,“ hugsaði hann.
Nei, nei, það var engin
hætta. Hvernig var hægt að
sjá inn um glugga að degi, til.
Og hvað, sem öðru leið var
„Það leiðist engum, þar sem ég er“, hneggjaði
hestur rétt hjá þeim í myrkrinu.
„Og enginn er fátækur, þar sem ég er“, rumdi
uxi, sem kom á eftir þeim.
„Og enginn er einn, þar sem ég er“, gjammaði
hundur, sem hljóp á undan þeim.
Amma hans Lárusar varð glöð, þegar hann
kom heim í kotið með allt fylgdarlið sitt. Þau
höfðu alltaf nóg að bíta og brenna, ungu hjónin.
En kæmi það fyrir, að Sóleygu þætti húsið lítið
og fátæklegt, þurfti hún ekki annað en setjast
á hlaðvarpann og horfa á skýjaborgina hans föð-
ur síns, sem breytir sér í sífellu, en er þó alltaf
fegursta höll heimsins. (Lauslega þýtt)