Þjóðviljinn - 27.02.1947, Blaðsíða 6

> !> V I L J I N N
Fmimtudagur 27. febrúar 1947

v .
Louis C. S. Mansfield:

, Mttlers ¥ai* 15 ist
Þannig
var það
með
Hitler
I.
- hvar Brehmer hershöfðingi væri niðurkominn. Skýrsl-
! ur sýndu, að hann hafði látið lífið í síðustu viku apríl
mánaðar 1945, en mér tókst að sýna fram á, að hann
var Jifguidi og við góða heilsu að kvöldi hins 1. rnaí, þeg-
ar J.iann hafði verið á ráðstefnu með Martin Bormann —
nokkrum klukkustundum eftir að brezka, ameríska og
rússneska rannsóknardeildin lýstu því yfir, að Bormann
liefði beðið bana við sprengingu á Friedrichstrasse-
brönni í Beriín!
Eg taldi röntgenmyndirnar svo mikilvægar, að ég
var um tíma helzt að hugsa um að einbeita mér ein-
göngu að þeim og koma ekki nærri Kanslarahöllinni,
’fyr’r en ég hefði fengið þær í hendur. En garðurinn og
loftvarnarbyrgið í Berlín voru alltof freistandi rannsókn-
arefni. .
Þegar ég gekk í gegnum loftvarharbyrgið, úr her-
bergí Evu Braun og inn í herbergi Hitlers, sá ég, að
minjagripasafnarar höfðu tínt þaðan allt, sem talizt
gafc að hafa gildi fyrir rannsóknir mínar.
t E/ECff MfN AÐ BLÖÐBLETTUM
Eg bölvaði þeim mönnum, sem höfðu rifið sessuna
úr ííófanum, en þar var álitið að Hitler. og Eva Braun
íiefðu skotið sig. Eg hafði ætlað að komast að raun um,
J ■. Jivaða hlóðflokki þeir blóðblettir tilheyrðu, sem ég bjóst
við að finna þarna. Það gat veitt mér þýðingarmiklar
upplýsingar, því ég vissi, að blóðflokkur sá, sem Hitler
tilheyrði, var A-flokkurinn. En nú mun ég aldrei geta
gert þessar rannsóknir, nema því aðeins, að einhver, sem
( les þetfca, eigi í fórum sínum slitrur úr sessunni og sendi
(■ mér; þær.
■ Eg gekk upp stigann, er lá úr loftvarnabyrginu og
■ upp í garöinn, þar sem álitið var, að lík Evu Braun og
Hitlers 'iiefðu verið brennd.
j v ■ ■ Þegar ég leit yfir garðinn var mér gtrax ljóst, að
' þarna höfðu hundruð manna traðkað um í leit að
mínjagripum. Það var einnig greinilegt, að rannsókn-
amefnd bandamanna hafði ekki hirt um að leita gaum-
gæfilega að málmhlutum, er gátu upplýst sannleikann
í málínu.
Veggirnir í öryggisgöngiínum frá loftvarnabyrgi
i Hitlers eru tveggja metra þykkir, þar sem þeir eru veik-
*■’■ asfcir, .5 metra þykkir þar sem þeir eru sterkastir.
Sjálft loftvarnabyrgið er um 15 metra neðanjarðar
og frá því liggja sérstök jarðgöng til Kanslarahallar-
inna.r, sem er í 55 m fjarlægð, svo að Hitler
þurfti ekki að stofna sér í neina hættu meðan stóð á
Ioftárásum. Áður fyrr var það útbúið loftræsfcingartækj-
um, rafmagnsvélum, vatnsleiðslu og öðrum þægindum,
Frá opi öryggisganganna er mjór tveggja feta breið-
ur afcein3teypustígur, sem liggur inn í garðinn og end-
ar milli tveggja trjáa á að giska 4—5 metra frá dyrun-
um. Þegar maður gengur út úr opinu og snýr til vinstri,
verður fyrir manni annar samskonar stígur, á að gizka
1 2—3 metra langur, og frá þessum stíg liggur sandslóð í
• mörgum hlykkjum að lágsvölum Kanslarahallarinn-
ínnar.
j Meðan ég stóð á miðstígnum, reyndi ég að gera mér
í hugarlund ógurlegt benzínbál, þar sem lík Evu Braun
og Adolfs Hitlers lægju.
í>A®t SEM GRASTAPPARNIR SÖNNUÐU
Samkvæmt upplýsingum Kémpka og Karnau, þeirra
tveggja manna, sem einir þykjast hafa horft á
bálið, voru líkin brennd um.það bil 2—3 m frá útgöngu-
opinu, og á bálið var stöklct allt að því ISO lítrum af
benzíni,
Eftir því sem ég bezt fékk séð, hafði ekki eipn
einasti þeirra rannsóknarmanna, ’sem höfðu verið á und-
an mér (og þeir munu að líkindum hafa skipt þúsundum)
gert Irina minnstu tilraun til að finna eldfasta muni með
því að leita í efsta moldarlaginu en slíkir munir reynast
vel til að vísa rétta leið.
■!■■!■■ I"I"I"I..H-H"H"H"I"I"I"r-PH-l"l"I"!"I"i"I"I"I"I"I"!"I"!"I"

L dagur
Eflir Pltyllis Hoiloiste
Loks kom Jane til órólegustu
stofunnar.
Maclean, vörðurinn, lét þess
getið að Arabi, sem enginn
skildi, væiú óvenjulega illur vió
ureignar, og spurði hvort fara
mæfcti moð hann í sérklefa.
Árabinn lá á hnjánum og
Iclóraoi og reif x rúmdýnuna.
Hamx var skinin beinin. Skegg-
ið, svart og mikið, stóð áberandi
út í loftið, eins og væri meira
líf í því en tærðum líkama hans.
Sængurfötin höfðu þegar verið
teltin frá honum, en hann hélt
áfram að rífa og klóra í dýn-
una með löngum dökkum fingx-
unum.
Harm leit upp til Jane, úr djúp
urn einsemdar simiar, augna-
ráðið í senn iifandi og reiðilegt.
Hún sendi eftir drykkjarvatni
handa honum, en hann gerði
ekki annað en henda ílátinu
harkalega á gólfið.
Jane stóð róleg við rúmstokk
hans og reyndi að upphugsa
hvað hann vildi. Henni tókst
þao ekki en hann ías í augum
hennar vilja til að verða honum
að liði.
„Þér verðið að muna“, sagði
hún ströng við yörðinn, ,,að þó
hanp væri lieilbrigður, skildi
enginn- hvað hann segði. Það
getur verio nógu ergilegt fyrir
heilbrigðan mann, en' fyrir gcð-
bilaðan mann hlýtur það. að
vera óþolandi. Það er elxki að
furða þó hann sé æstur. Eg vil
ekki láta flytja hann í sérklefa,
hann fyndi þar aðeins enn
meii'a til einstæðingsskapar.
Ilér getur hann þó séð aðra
menn með svipaðar þarfir og
hann sjálfur. Skárra að láta
hann ,rífa dýnuna en níðast á
sjálfum sér“.
Hún leit aftur til Arabans.
Hann var strax rórri, Ef Alec
yrði yfirlæknir, gætu þau sent
hann heim til ættlands síns. Það
þurfti ekki nema umráð yfir
sjúkrasjóðum og áhrif virðu-
legs embættis til að koma því í
kring. Hún stóð við rúmstoldc
hans þar til hann hætti að rífa
í dýnuna, og lagðist á bakið
og teygði úr sér með þreytu-
stunum.
Maclean var á vappi nærri
þeim órólegur.
„.Læknir, fyrirgefið“, sagði
hann loks. „Það er Jerry“.
Jane leit snöggt upp, og sá
hinn gríðarstóra negra sitja
uppi í rúmi sínu, horfandi yfir
stofuna til þeirra ygldur á svip.
Jane gekk hratt yfir að rúm-
stokk hans.
„Gott kvöld, Jerry“, sagði
lxún glaðlega.
„í hamingju bænum, læknir“,
muldraði Maclean, „ekki svona
nálægt honum“.
Hún brosti til svarta heljar-
mennisins, óttalaus.
„Ef þú ónáðar nokkurn í
nótt, Jerry“, sagði hún góðlega,
„færðu ckki að syngja í kirkj-
unni á morgun. Það væri leitt,
þú hefur svo laglega rödd“.
Yglibrúnin hvarf af Jerry.
Læknirinn, stóð fast hjá honum.* --------
I 031111 hefði getað þnfið hana Fjaildskapur Emils
I og hengt hana í greip sinni. En i
! reiði hans dvínaði við návist aí 4-
i l“ennar- Hún kom til hans, ekki bannar Rafmagnseftiiiiti rík-
1 síður en AraJxans! Brennandi
i
■ hégómagirnd hans var svalað,
! og hægan f jaraði gremjan úr
1 sjúkum huga hans.
| Jane kinkaði vingjarnlega
■ kolli til hans og fór út úr stof-
unni.
, Konurnar tvær luku stofu-
’ göngunni þögular og stönzuðu
jvið dyi-nar á herbergi hjúkrun-
| arkonunnar.
„ Á morgun fáum við að vita
j hver nýi yfirlæknirinn okkar
j verður“, sagði Jane eftir stund-
j arþögn. Henni fannst hún endi-
j lega þurfa á styrk ungfrú Stan-
j ton að halda til að þola biðina.
I „Það er þó enginn vafi á því,
læknir?“ spurði ungfrú Stanton
alvarlega. „Mér skildist að dr.
Og það eru liðin 40 ár
Framhald af 3. síðu
Eg dáði þá og tignaði Stef
án, eins og ég geri enn þann
dag í dag. Við kennarastörf
í afskekktri sveit höfðu
kvæði hans verið minn jól-a-
eldur og andlegí styrkur, og
nú átti ég að fá að hlusta á
'hann sjálfan. En svo aivikað
ist það þannig, að ég varð að
stíga í stólinn á eftir oglala
fyrir minni skáldsins, og þó
mér væri það ljúft í aðra
röndina, þá dauðkveið ég fyr
ir að standa frammi fyrir
svo miklum mannfjölda. og
þess vegna verður þessi dag-
ur mér alltaf minnisstæður á
tvennan hátt. En yfirleitt
vorum við konurnar stoltar
■af þessum degi, því það get
ég sagt þér í • hreinskilni, að
mér finnst hver kona betur
sæmd af að fá lof frá Stefáni
í tveim til þremur ljoðlínum
en af löngu lofkvæði fi-á öðr-
um. v
— Heldurðu ekki að ung-
um stúlkum framtíðarinnar
finnist fengur einhvern tíma
■að blaða í svona riti og sjá,
hvað ömmur þeirra og lang-
ömmur hafa verið herskáar,
þegar þær voru að heimta
rétt sinn og réðust ósmeykar
á aldagamla hleypidóma og
kúgunaröfl?
Jú, ég vona það, og ég vona
einnig að saga þessara 40 ára
verði öllum konum hvatning,
á hvaða aldri sem er, að
fylkja sér til baráttu fyjir
þeim réttindum, sem enn eru
ófengin. Við erum nefnilega
enn á leið til fyri.rheitna
landsins, en:
ef til vill er öi'skammt bil,
sem ófarið er marksins til.
(I.B.)
Þ.V.
isins að senda verkfræðing
til Tékkóslóvakíu á sl. hausti
til þess að rannsaka til hlít-
ar möguleika á því að kaupa
þaðan vélar og efni til raf-
orkutvirkjana. Afsökun Emils
er sú, skv. yfirlýsingu Raf-_
■magnseftirlitsins sem birtist
í blaðinu í gær, að vegna þess
að ýmsir Islendingar séu
staddir í Tékkóslóvakíu í
verzlunarerinduim og Raf-
magnseftirlitið var búið að
skrifa bréf þangað, sé ekki
ástæða til þess að senda verk-
fræðing til þess að fullreypa
möguleikana þar. Þessar af-
sakanir Emils sanna, að það
eru eingöngu pólitískir hleypi
dómar og glórulaus aftur-
haldssemi, sem veldur því, að
Bmil Jónsson vill ekki láta
rannsaka til hlítar mögu-
leika til kaupa á vélum og
efni til rafvirkjana frá Tékkó
slóvakíu. Sem sagt, hann vill ■
ekki greiða fyrir viðskiptuini,
milli landanna og á þar sanr-;
leið með íslenzka afturhald-
inu, sem vill fyrir hvern mun
ihindra viðskipti landsins við
ríkin á« megnlandi Evrópu,
sem hafið hafa sosialistiska
uppbyggingu i atvinnulífi
sínu. Það skiptir Emil ekki
máli þó hann með þessu
skaði útflutningsverzlun
landsins og hindr; mai’kaðs-
öflun í lönduim þar sem Is-
lendingar geta fengið örugga
markaði. Bann Emils við því
að senda verkfræðing tíl
Tékkóslóvakíu er eina afrek
hans í viðskiptamálunum, á
því sést hvaða öfl það eru,
sem hafa falið honum við-
skiptamál þjóðarinnar til for-,
sjár.
Framh. af 5. síðu.
c7. Upp úr því urðu ein hróka-
skipti og að lokum kom fraiír
þessi staða:
Hvít: Kgl — He3 — Pa4, b3
og h3.
Svart: Kh6 — Hb2 — Pa5, g6 og
h7.
Svartur stendur enn betur en
ekki nóg til þess að vinna. Leiki
hann pcðunum fram lcóngsmegin
fær hann að vísu ‘tvápeð á g4 enf
það er ekki’nóg.
Hvitur lieldur hróknum á
þriðju röðinni þangað til svarta
peðinu er leikið niður á g3. Þá
fer hann upp í borð hjá svörtum
og hrekur svarta kónginn frá
peðinu með skákuni
Skákin varð því jafntefli.