Þjóðviljinn - 15.06.1947, Qupperneq 6

■6
Þ J ÓÐVILJINN
Sunnudagur 15. júní 1947.
Elliott Rooseveit:
38.
Sjónarmið ttoosevelts
forseta
D U L H E
I M A R
ráðnum hug að tefja komu de Gaulles, og að hann gæti
fengið vandræðabarnið sitt til að koma hvenær sem hann
vildi.
En nú 'var Mark Clark hershöfðingi kominn og hann
hafði fréttir að færa. Han var nefnilega kominn með
bandaríska vandræðabarnið, Giraud, til Casablanca. Nú
fengi faðir minn tækifæri til að hitta þann mann, sem
Murhy'og utanríkisráðuneytið höfðu sagt honum að væri
eina persónan, sem hægt væri að tefla fram gegn ein-
ræðisstjórn sem de Gaulle stæði fyrir og Bretar styddu.
Faðir minn var mjög eftirvæntingarfullur, áfjáður að hitta
loksins þann mann, sem hafði varið falin stjórn frönsku
hersveitanna í Norðurafríku.-
Clark gekk úr skugga um að faðir minn vildi tala við
Giraud og fór síðan að sælya hann. Við vorum víst allir
á nálum, hið erfiða þóf föður míns við Churehill seiuustu
dagana átti nú loks að fara að bera árangur, það var
von okkar allra. Þetta var mikilvægur leikur í mikilvægu
og erfiðu tafli. Clark kom aftur með Giraud,, Murphy og
McCrea kaptein, þeir settust og úrslitasamtalið hófst.
Það varð föður mínum mikil vonbrigði.
Giraud hafði engan skilning á stjórnmálum, heldur
aðeins á hernaðarvandamálum stríðsins. Hann sat í stóln-
um teinréttur eins og járnkarl, slappaði ekki af eitt
augnablik. Ellin ein hafði mildað svip hans örlítið, sjálf
tugthúsvistin virtist ekki hafa haft nein áhrif á hann.
Þegar fyrsti óstyrkur hans hvarf, varð vart við meiri
ákefð í róm hans.
„Látið okkur aðeins fá vopn“, íirópaði hann, „látið
okkur fá fallbyssur, skriðdreka og flugvélar. Annað þurf-
um við ekki“.
Faðir minn var vinsamlegur, en ákveðinn, þegar hann
spurði Giraud spjörunum úr. Hann spurði hvaðan her-
menn hans ættu að koma.
,,Við getum kallað í herinn. tugi þúsunda nýlendu-
manna!“
„En hverjir ættu að þjálfa þá?“
„Það eru fjölmargir herforingjar undir minni stjóm,
það er ekkert vandamál. Látið oklcur aðeins fá vopn.
Síðan...."
En síðan kom vandamál, sem hann gat engan veginn
skilið. Churchill hafði bent á,' að de Gaulle væri sérstak-
lega gramur yfir því hversu seint það gengi að nema
úr gildi lög fjandsamleg Gyðingum sem Vichystjórnin
hafði sett, eða að minnsta kosti lét hann svo. Giraud lét
það vandamál sem vind um eyru þjóta. Hann var ein-
strengingslegur.
„Það eina sem okkur skortir er hergögn. Eftir nokk-
urra vikna þjálfun gætum við haft fjölmenna heri til
taks“.
Með spurningum sínum lét faðir minn í ljós þá skoðun
sína að hann efaðist um að Giraud gerði sér Ijóst hvílík
vandamál biðu hans. Franski hershöfðinginn var svo
gagntekinn af hugsunum sjálfs sín, að ég efast um að
hann hafi tekið eftir hinni neikvæðu afstöðu föður míns.
Sannfæring Girauds var takmarkalaus og óhagganleg.
En faðir minn gaf engin loforð. Og strax og Giraud og
hinir voru komnir út úr herberginu, sýndi faðir minn
greinilega álit sitt.
„Eg er hræddur um að það sé vesæll stuðningur sem
við höfum fengið þama“, sagði hann, baðaði út höndun-
um og hló snöggt. „Það er þessi maður, sem Bob Murphy
sagði að Frakkar myndu flykkjast um. Hann er ómögu-
legur stjórnandi og hann verður ómögulegur forustu-
maður!“
Við miðdagsmatinn um kvöldið voru Churchill, Leathers
lávarður, Cunningham aðmíráll, Sommervell hershöfðingi
og Averell Harriman viðstaddir til þess að ræða og koma
sér saman um mjög mikilvægt vandamál: flutningaflot-
ann og forgangsrétt að honum. Um þessar mundir voru
herforingjar Bandamanna orðnir sammála um það að
hætta við hina fyrirhuguðu innrás í Burma; sú hugsun
var farin að mótast að Bandamenn ættu næst að taka
Sikiley til að tryggja samgöngurnar um Miðjarðarhaf til
persneska flóans og áfram til Ráðstjómarríkjanna. En
það var ennþá mikill hörgull á farkosti, aukinn floti var
hin brýnasta nauðsyn. Það var enn ekki unnin fullur
sigur í baráttunni um Atlanzhaf veturinn 1942—43.
Hversu mikið skiprúm varð að nota til að auka birgðirnar
í Bretlandi? Hversu mikið varð að nota til vopnaflutn-
EMr Phyllis Bottome
„Eg geri varla ráð fyrir, að hún geri það“, greip
Christie hjúkrunarkona fram í. „En náttúrlega
þykir henni gaman að sjá ókunnuga. Þeim þykir
það" öllum. Þeim finnst það alltaf dálítill viðbuður,
og á einhvern einkennilegan hátt skynja þeir, að
ókunnuga fólkið er heilbrigðara en þeir sjálfir —
og samt er það ekki að líta eftir þeim og ergja
þá eins og við gerum. Svo að hún hefur einungis
gott af því að hafa kynnzt yður — ef þér skiljið,
við hvað ég á!“
I
Sally kinkaði kolli. Hún gat látið vera að hugsa
um Alec núna. Og það var einmitt þetta sem hún
hafði þráð, að geta hjálpað Carrie, af þýí að hún
var sú sterkari.
„Við sáumst út í garðinum“, hélt Sally áfram.
„Mannstu ekki eftir því? Það er reyndar nokkuð um
liðið. Þú baðst mig að vera hjá þér, en ég gat það
ekki þá. Þú sagðir, að það væri dálítið sérstakt,
sem þig langaði til að segja mér. Eg sagði, að ég
ætlaði að reyiia að hitta þig aftur, og þá gætirðu
sagt mér allt, sem þig langaði til“.
Carrie opnaði munninn. Eitthvað í rödd Sally, —
ef til vill í augum hennar, sem hvíldu á henni með
djúpri samúð, — hafði áhrif á hana. „Vertu -—
vertu hjá mér“, sagði hún biðjandi. „Viltu — viltu
ekki leyfa mér------“. Hún beygði sig snögglega í
áttina til Sally, en hjúkrunarkonan ýtti henni álcveð-
ið afturábak.
Carrie stóð allt í einu á fætur og brosti hinu dul-
arfulla brosi sínu. Hún hafði farið að titra, ekki af
hræðslu, eins og þegar Biscuit var nálægur, heldur
af einhverjum æsing.
„Látið hana nú sjálfráða!“ sagði Sally óþolin-
móð.
Christie hjúkrunarkona hristi höfuðið. „Nei, ég
má það ekki“, sagði hún og brosti afsakandi, til
þess að milda neitun sína. „Mér þykir það mjög leitt,
frú Macgregor, en ég má það ekki. Það er heldur
ekki neitt sérstakt sem hana langar til að segja“.
Uss hvaða vitleysa mótmælti Sally, „Eg sé að
henni liggur eitthvað á hjarta. Orðin eru komin
fram á varir hennar. Sjáið þér ekki, að hún titrar
af löngun til að láta það í 1 jósi ?“
„Han^langar til að gera það, sem hún veit, að
henni er bannað", sagði hjúkrunarkonan varfærnis-
lega.
Biscuit, sem hafði legið alveg rólegur undir borð-
inu, reis á fætur og kom alveg upp að hnjánum á
Sally. Hárin risu á honum og hann fór að urra.
„Eg vil kyssa þig! Eg verð að fá að kyssa þig!
hrópaði Carrie.
Sally kærði sig ekkert sérstaklega um að láta
ókunnuga stúlku kyssa sig, en henni fannst, að
naumast tæki því að gera veður út af slíkum hé-
góma, svo að híin hallaði sér í áttina að Carrie.
Það urðu augnabliks ryskingar. Biscuit glepsaði,
Carrie hljóðaði, og þá sá Sally, hvað hún hafði
haft í hyggju.
„Hún reyndi að bíta mig“, sagði Sally skelf-
ingu.
Hjúkrunarkonan, sem hafði getað togað Carrie
burtu í tæka tíð, og hélt henni nú fastri, viðurkenndi
þetta ofurlítið andstuttum rómi: „Eg er hrædd um,
að hún hafi ætlað sér að gera það! Hún byrjar að
kyssa, én fer svo strax að bíta, svo maður má aldrei
láta þctta eftir henni. Það vakir ekki neitt fyrir
henni með því, og hún er ekkert æst núna, svo að
þetta er allt í lagió Hún gerir þetta ekki nærri eins
oft og áður, og hún er svo miklu betri — að öllu
leyti — og dr. Everest hélt því, að mér væri óhætt
að fara þetta með hana. Eg þori ekki að segja
yður frá þessu áðan, — ég var hrædd um, að það
yrði aðeins til að smeygja því inn hjá henni, —
maður veit aldrei, hvort hún skilur það, sem talað
er um, eða ekki. Yður virðist ekkert hafa verið
kunnugt um þetta — mér þykir þetta mjög leitt.“
„Nei eg vissi ekki um það“, sagði Sally. Hún
hallaði sér aftur á bak í stólnum og fannst hún
vera dálítið undarleg og máttfarin. Þetta var þá
ástæðan fyrir öllum gauraganginum út af því, að
Carrie ætlaði að drekka te hjá henni. En þau hefðu
geta sagt henni frá þessu. Ef til vill hefðu þau gert
það, ef hún hefði ekki átt von á barni. Læknar eru
altaf með einhverja sérvizku, þegar þannig stend-
ur á Hún fann undarlega glöggt, að hún átti von á
barni, — en ekki eins og það væri eingöngu líkamleg
byrði, heldur eitthvað dýrmætt, sem yrði að vernda.
„Þakka yður fyrir! Þakka yður fyrir!“ flýtti hún
sér að scgja við hjúkrunarkonuna. „Þetta er allt
mér að kenna. Eg hefi ekki átt að fá hana hingað.
— Eg fékk hana til að gera þetta“.
„Þetta er ekki neitt“, sagði Christie hjúkrunar-
koria rólega. „Hún snerti yður ekki, svo að þér
urðuð ekki fyrir neinum óþægindum. Nú er hún orð-
in róleg og gerir ekkert af sér aftur, er það ekki
rétt Carrie? Þegar hún er búin að venja sig af öll-
um kjánalátum, þá getur hún fengið að fara ein-
sömul út í stóra sjúkrahúsgarðinn!"
BARNASAGA
PJÓNNINH
aðvörunarorð hans, og tók einnig að gera
gys að gamla manninum. — Þó gættu
þeir þess að láta gamla manninn ekki vita,
hvað þeir hugsuðu, því að þá voru þeir
hræddir um, að hann tæki gjöfina aftur.
Það var eins og þessi góði, gamli töfra-
maður hefði beðið eftir því einu að geta
lokið við þetta verk sitt, því nokkrum
dögum síðar andaðist hann. En áður en
hann lokaði augunum í síðasta sinn, end-
urtók hann aðvörun sína, og síðustu orð
hans voru þessi: ,,Gætið þess vandlega, að
þjónninn verði eki drottnari".
Nú lifðu þorpsbúar blómatíma. Það
starf, sem mennirnir höfðu áður þurft
marga daga til að vinna, vann þjónninn
á nokkrum klukkustundum. Og þegar
þorpsbúar þurftu ekki að þræla undir
drep, til að vinna sér inn fyrir brýnustu
nauðsynjum, heldur gátu tekið sér hvíld-
arstund, þá urðu þeir glaðir og skemtileg-
ir, og hlátrar og gleðskapur hljómaði nú
um þorpið, þar sem lífið hafði áður verið
svo gleðisnautt og drungalegt. Og þegar
þeir fundu nú aldrei til þreytu, þá urðu
þeir svo góðir og vingjarnlegir hver við
annan. Innan skamms hlaut þorpið nafn-
ið: ,,hamingjusama þorpið" í nágrenninu,
og margii' komu úr fjarlægð og settust hér
að, af því að hér var fegurra en nokkurs
staðar annarsstaðar í heiminum.
Sonur gamla töframannsins var góður
og grandvar piltur; hann sá trúlega um
gjöf föður síns og gladdist, er hann sá,
hve mikil velgengni og hamingja féll þorp
inu í skaut, og oft hló hann með sjálfum
sér, þegar honum datt í hug aðvörun föð-
ur síns. Þjónninn þrælaði miskunarlaust,
blés og stundi og hlýddi hverju handtaki.