Þjóðviljinn - 06.07.1947, Qupperneq 6

6
ÞJÓÐVILJINN
Sunnudagur 6. fúlí 1947
Elliott Roosevelt: 55.
Sjótmrmið Hoosevelts
forseta
mnnnnnninn
DULHEIMAR
iimmiiiiTiimiiniiiniinHitiifiiiinifiíiinm
102.dagur
Smith hershöfðingja, herráðsforingja Eisenhowers. Eg
átti að fara tafarlaust til Oran á fund „mikilvægs manns“.
Það gat þýtt að fundur sem ég vonaðist eftir væri að
verða veruleiki.
Síðari hluta dags nítjánda nóvember flaug ég aftur
yfir Miðjarðarhafið til Oran, og var þegar ekið til þáver-
andi höfuðstöðva Eisenhowers. Þar -hittí ég Franklin
Ijróður mmn sem hafði fengið leyfi frá störfum á tund-
urspillinum sem hann vár á. Það var nú nærri liðið ár
frá því ég sá hann síðast.
Faðir minn flaug ekki í þetta sinn. Hann kom með nýja,
.stóra flaggskipinu ,,Iowa“; ég gerði mér í hugarlund
að það væri nú að beygja fram hjá Gibraltar meðan ég
sat með Franklin og við fengum okkur eitt glas og létum
fara vel um okkur.
Það var gnægð af stjörnum og snúrum á að líta þarna.
Auk Eisenhowers hershöfðingja var brezki admirállinn
Cunningham; Hewitt, vara-aðmíráll okkar og allmargt
annarra hershöfðingja og foringja — og gamli, góði Mike
Reilly, sem enn einu sinni hafði komið á undan til þess
að hafa árvakurt auga með öllu og öllum. Eg hygg að
Mike myndi jafnvel hafa tortryggt ömmu sína; hann
vakti ætíð yfir velferð forsetans með slíkri samvizkusemi
að lengra varð vart komizt.
Við vorum allir snemma á fótum á laugardagsmorgun-
inn. Það var bjartur hressandi dagur. Gott að fá slíkan
dag eftir rigningu gærdagsins. Klukkan níu vorum við
komnir í fjptastöðina í Oran. Mers el Kebir; og í sjón-
aukanum gátum við séð að maður var látinn síga niður í
skij^bát ,,Iowa“.
Tuttugu mínútum síðar veifaði hann til okkar, sól-
brenndur og brosandi. „Roosevelt-veður!“ kallaði hann.
Faðir minn, Ike hershöfðingi, Franklin bróðir minn og
ég stigum síðan inn í bíl hershöfðingjans og lögðum af
íitað í þrjátíu mílna langan akstur upp brattan og bugð-
óttan veginn er liggur til La Senicaflugvallarins. Sjó-
ferðin hafði hresst föður minn, hann var hraustlegur
og fullur eftirvæntingar hvað gerast myndi næstu daga.
Fyrst Kairo, sagði hann, því næst Teheran. Fyrsta ætlaði
hann að ræða við Sjangkaisék og síðan við Jóa frænda
(Stalín). Hann var niðursokkinn í fyrirætlanir sínar.
„Stríðið — og friðurinn,“ sagði hann, það var þakk-
læti í röddinni „getið þér beðið lengur, Ike?“
„Get ég það, herra forseti!“
Við Franklin helltum yfir hann spurningum: hvernig
það gengi heima, hvernig mömmu og Önnu systur liði,
Enn hafði hann tekið blöð með sér — sagði liann. Við
fengjum að sjá þau í kvöld, ef tími ynnist til. Það voru
gamalkunn andlit í fylgdarliði hans, einnig nokkur ný.
'Auk Harry Hopkins, Watsons hershöfðingja, Browns
aðmíráls og Mclntire aðmíráls var Leahy aðmíráll einnig
kominn til að sitja ráðstefnuna. Auk nokkurra athuga-
semda um landið er við ókum um, og nokkur orð um
ihvérnig væri heima, fékkst faðir minn varla til að ræða
um annað en það hvað gerast myndi næstu daga. Við vor-
um fljótir til La Senia og faðir minn fór strax inn í flug-
véi sína C 54. Otis majór var enn stjórnandi flugvélar
hans, Franklin, Harry Hopkins og stjömurnar og snúr-
urnar fóru með honum og þeir flugu þegar af gtað til
Tunis.
Eg var með flugvélina mína í La Senia, B 25 flugvél
er notuð var til ljósmyndaflugs að næturlagi, og einn af
flugsveitarforingjum mínum var í fylgd með mér. Við
vorum nokkuð taugaóstyrkir um stund vegna þess að
einn mótorinn ætlaði ekki að fást í gang, en loks kom-
umst við af stað, hálfri stundu síðar en flugvél föður
míns. Við jukum benzíngjöfina töluvert og komum þrátt
fyrir allt á undan flugvél föður míns til E1 Aouina.
Ike hershöfðingi, Franklin og ég settumst aftur upp í
bifreiðina sem flutti föður minn til villunnar sem honum
var ætluð í Karþagó og einnig hér var nefnd hvíta husið.
Leið okkar lá fram hjá rústunum af gamla hringsviði
Karþagóborgar. Þetta var í fyrsta sinn að faðir minn
kom í þenna hluta heimsins. Og það var ekki hægt að
Bkjóta sér undan því, við urðum að nema staðar og
skoða rústirnar.
Fitir Phyllis Boítome
Jane stuttlega fra. Eru ekki liðnir eitthvað um
fjórir mánuðir af meðgöngutímanum ? Það verður
erfitt að stöðva blæðinguna. Tókuð þér pituitrin
með yður?“
Þegar Jane kom inn, lá Sally á legubekknum, þar
sem Charles hafði lagt hana. Sallj' starblíndi án
afláts galopnum augum á lampann. Andlit hennar
var óþekkjanlegt.
„Eg er hræddur um að hún hafi meiðst innvortis“
sagði Charles lágum rómi. „Væri ekki bezt, að við
tækjum hana inn í skurðstofuna til þess að ganga
úr skugga um, hversu mikið þetta er? Eg vildi að
ég gæti náð í Jones, kvenlækninn í Gloucester, en
það er skollans langur akstur, svona seint að kvöldi.
Það mundi taka rúmar þrjár klukkustundir, en við
verðum að gera ráðstafanir til að stöðva blæðing-
una þegar i stað“.
„Án þess að Alec sé viðstaddur?" spurði Jane
undrandi.
Charles kinnkaði kolli.
„Við gætum þurft að skera hana upp undir eins“,
sagði hann. „En — ég ímynda mér samt, að okk-
ur sé óhætt að fresta því um hálfa klukkustund’*.
Jane byrjaði að undirbúa Sally fyrir uppskurð-
inn. Allur hugur hennar var hjá Sally og hvernig
hún gæti bezt orðið henni að liði. Hún sneri bak.i að
Charles, en fann nærveru hans. Það var eins og
hún héldi vörð — út á úfnu hafi — með skipstjór-
anum.
30. Kafli.
Þokan vall upp að bílnum og umkringdi hann
eins og hvít froða frá öldutoppum. Myra lá í
hnipri við hlið Alecs, steinsofandi. Ljóst hár henn-
ar var það síðasta, sem hann sá áður en þokan
gleypti allt.
Stutt sumarnóttin var þegar hálfnuð. Það var
engin umferð á veginum og ekkert hljóð heyrðist.
Bíllinn þaut gegnum hvítt myrkrið eins og upp-
dregið barnaleikfang. Alec sá hvorki né heyrði, en
þó hann gæti ekki komið við þessum skilningarvitum
þá fann hann lyktina og bragðið af þokunni með
skarpleika þess manns, sem hefur lengi fastað.
Til allrar hamingju þekkti hann allar ójöfnur og
bugður á veginum.
Að vera svona skyndilega umlyktur þokunni
á alla vegu, og það einmitt í kvöld, var í rauninni
dálítið einkennilegt. Reyndar kom slíkt oft fyrir,
þegar þokuskýin læddust meðfram hæðarhryggjun-
um og steyptu sér niður á láglendið, þegar hætti
að rigna.
Hversu óendanlega fljótt, hugsaði Alec með r.jálf-
um sér, getur jörðin og manneskjan sokkið inn í
myrkrið og óskapnaðinn. Og hversu allt var ó-
traust, sem maður gat byggt á. Fyrir skömmu hafði
sumarrökkrið hvílt á hæðunum, eins og djásn á
konu brjósti, og fyrir nokkrum klukkustundum var
Alec fullur af sjálfstrausti, trausti á því, að iiann
gæti komið öllu í lag aftur, sagt skilið við Myru og
fengið aftur virðingu fyrir sjálfum sér.
Alec hafði alla sína ævi verið einn af þeim mönn-
um, sem hugsa skýrt og hika ekki við að fram-
kvæma fyrirætlanir sínar, hann hafði aldrei verið
með nein undanbrögð eða hik, aldrei sagt neitt, en
gert annað. Hann hafði ekki reiknað með hinu ó-
vissa svæði undirvitundarinnar — þokubakkanum
— er svífur innan um hina skýru hugsun, drt kkir
henni og lætur hann verða sér til minnkunar.
Nú lá allt kallt og skýrt íyrir honum, þó að hann
héldi, að hann væri enn dálítið drukkinn, rey.ndar
ekki mikið, því að hann var ekki af þeirri gerð
manna, sem keyrir drukkinn. En var hann viss
um, að hann væri það ekki. Hvers konar maður
var hann — þegar allt kom til alls — þessi eið-
svarni elskhugi, sem hafði verið ótrúr eiginkonu
sinni ?
Hugsun hans aðgreindi sig frá honum og noitaði
að koma lengur með afsakanir fyrir br.nn. Ástríða
hans, sem hafði fengið útrás, blindaði hann ekki
lengur.
Það þýddi ekki að ætla að skella sökinni á Myru.
Fyrir utan það að hann hratt henni frá sér, er hún
slöngvaðist upp að honum í bílnum, var hún ekki
lengur til í vitund hans.
Hvernig hafði þetta þá viljað til? Hvað var það,
sem Alec saknaði hjá sjálfum sér? Hvað langt
hafði hann leiðst út yfir það, sem ætlun hans var?
Meðfæddur heiðarleiki setti honum nú allt íyrir
sjónir, hvernig hann hafði hegðað sér þetta l.völd.
Þau höfðu ekið út á meinlausan veitingastað hjá golf
BÆRMASAGA
RÓSAMUNNURINN
Þegar vindurinn kom um kvöldið, til að
bjóða rósarunninum góða nótt, þá sagði
rósarunnurinn hátíðlega: ,,Sjáðu nú til,
Kári bróðir. Eg ætla að fylgja ráðum þín-
um, ég ætla ekki framar að blómgast fyr-
ir þessa iðjuleysingja".
Vindurinn strauk mjúkri hendi um blöð
hans og blóm og sagði alvarlega: ,,Aum-
ingja litli rósarunnurinn minn, heldur þú
að þú getir það nú? Þú verður mikið að
þola".
„Já", svaraði rósarunnurinn. „Það veit
ég. En ég finn, að ég hef þrótt til þess.
Þó verður þú að koma á hverjum degi
og syngja fyrir mig frelsisljóð þín og end-
urnýja þannig hugrekki mitt".
Og vindurinn lofaði því.
Og nú komu erfiðir dagar fyrir rósa-
runninn, því að hann. hafði ákveðið að
hætta að neyta vatns, því að með því einu
gat hann komið í veg fyrir, að hann
blómstraði. Þegar vinur hans kom með
vatnskönnuna, þá dró rósarunnurinn að
sér rótarangana, svo að enginn dropi
snerti þá. — En hvað hann tók út; hann
hélt, að hann ætlaði alveg að örmagnast.
Sólin skein á daginn og þorstinn jókst sí
og æ og hann þráði vatnið meir og meir.
Og þegar hinn þráði drykkur kom á kvöld-
in, þá mátti hann ekki teyga, en þyrsti
meir og meir. Stundum fannst honum
hann ætla að gefast upp. En þá kom vind-
urinn og svalaði honum, hughreysti hann
og söng mjúkt og hressandi: „Vertu sterk-
ur, vertu sterkur!" Allan liðlangan daginn
virti rósarunnurinn fyir sér hvíta húsið,
þar sem fólkið bjó, sem hafði allsnægtir,
og hann horfði líka út á götuna, þar sem
aðrir gengu framhjá, sem ekkert áttu, með
föl andlit, þreytt og sorgmædd. Og við það
fékk hann alltaf nýjan þrótt.
Hann varð sífelt veikari og þróttminni.
Greinar hans hengu máttlausar niður,
blómin feldu blöðin og blöð hans urðu föl
og skorpin. Maðurinn sem annaðist hann,
athugaði hann áhyggjufulliir og sagði: