Þjóðviljinn - 13.01.1949, Blaðsíða 6

6
ÞJÓÐVILJINN
Fimmtudagur 13. janúar 1949.
105.
Gordbn Schaffer:
AIJSTUR-
ÞYZKALAND
er afleiðing þeirr&r óþolandi skriffinnsku, sem beitt er
annaðhvort af rússnesku yfirvöldunum eða af eftirlits-
nefnd Bandamanna, og eitthvað ætti að gera til að ráða
bót á. Það er ekki ritskoðun, sem veldur þessu, heldur
það, að ekki má senda þyngri bréf en 25 grömm frá
Bretlandi til rússneska hemámssvæðisins).
1 Jena var haldið uppi kennslu í háskólanum allan
kalda veturinn 1946—1947. Þegar of kalt var í sjálfri
háskólabyggingunni, komu stúdentarnir sai^an í sjúkra-
húsinu, sem var eitt af þeim fáu húsum í borginni, sem
voru hituð upp. Stúdentarnir skiptast þannig milli deilda:
guðfræðideild 27, hagfr. og lögfræðideild 484, læ.knisfræði
724, heimspekideild 398, stærðfræði og náttúruvísindi 574,
og uppeldisfræði 237.
Stjórn háskólans semur kennsluskrána í samráði við
rússnesku og þýzku yfirvöldin, og kennsla í sögu, sem
var sú námsgrein, er vandlegast átti að endurbæta kennslu
í, hófst ekki á ný fyrr en sumarið 1947.
_ Stjómmálaflokkarnir starfa mikið innan háskólans í
Jena eins og innan annarra háskóla á hernámssvæðinu.
S. E. D. hefur flesta meðlimi eða 705- L. D. P. hefur 281
og 'C. D. U. 167, en meirihluti stúdentanna eða 1133
standa utan við alla stjórnmálaflokka. Aðeins lítill hundr-
aðshluti kvenstúdentanna hefur gengið í nokkurn stjóm-
málaflokk.
Merkileg tegund átthagaástar er að festa rætur meðal
háskólastúdenta á hernámssvæði Sovétríkjanna. Það kom
að miklu leyti upp vegna þess, að hinar fáránlegustu
áróðurssögur um háskólana hafa gengið í blöðum á vest-
ursvæðinum. Þessar sögur eru svo kjánalegar, að meira
að segja hægrisinnuðu stúdentarnir eru gramir yfir þeim.
Þegar stúdentasendinefnd frá Halle kom aftur úr heim-
sókn til Heidelberg á bandaríska hernámssvæðinu, sögðu
sendinefndarmeðlimirnir frá því með mikilli kátínu, að
gestgjafar þeirra hefðu strax sakað þá um að vera njósn-
arar fyrir Rússa. Ungur stúdent, sem var meðlimur Frjáls
lynda lýðræðisflokksins, og alltaf hafði verið mjög
andvígur Rússum, hafði ekki staðizt mátið og flutt langa
og. nákvæma skýrslu um þær framfarir, sem höfðu átt sér
stað á hernámssvæðinu-
10. kafli.
AFNÁM JÚNKARAVALDSINS
í hundruðum þúsunda heimila á rússneska hernáms-
svæðinu hangir uppi á vegg innrammað skjal með mynd
af bónda, sem plægir akur sinn um sólarupprás. Það ber
undirskrift forseta þess „lands“ eða héraðs, þar sem
býlið liggur. Þessi skjöl eru tákn hins nýja fíma og dauða-
dómur yfir júnkaratéttinni, sem alltaf hefur verið stoð
og stytta þýzkrar hernaðarstefnu. Á hvert skjal er skráð
náfn bónda, sem hefur fengið jörð sina við skiptingu
landeigna góssherranna, og skjalið er tryggingin, sem
hann fæn fyrir því, að nafn hans hafi verið fært í hínar
opinberu skrár og að land hans sé ekki framar hægt að
taka frá honum og eigendurnir og fjölskyldur þeirra eru
til samans næstum tvær milljónir manna.
Louis Bromfield
136. DAGUR.
24
STIINÐIR
þreyttust hvort á öðru, betra að þau gætu haldið
áfram á sama hátt og síðustu nótt, vikur, mánuðum
eða jafnvel árum saman. En hún sá að' slíkt var ó-
hugsanlegt þegar Philip átti í hlut, og ef hún styngi
upp á því eyðilegði hún þá draumamynd af Janie
Fagan sem hann elskaði og kæmi upp um hina
raunverulegu Janie Fagan í blygðunarlausri nekt
hennar. Hún vissi að hann trúði því að þau yrðu
gift alla ævi og myndu eldast saman og eignast
börn og li'fa ánægjulegu lífi; og allan tímann vissi
hún að ekkort þvílíkt myndi gerast og að sú Janie
Fagan sem til var klukkutíma áður var þegar dáin.
Hún var þreytt og lasin, og óskaði þess í fyrsta
skipti á ævinni að hún ætti meiri tilfinningar og
minna af kaldri skynsemi. Jafnvel þessi feita móðir
hennar var hamingjusamari en hún. Þegar hún
hugsaði um Philip, blíðu hans og virðingu, langaði
hana allt I einu að gráta og fann til snöggrar
óstýrilátrar hvatar að fara til hans og segja hon-
um allt og biðja hann að fara með sig burt og
bjarga’sér, en þessi hvöt hvarf skjótt og hún sá
kaldranalega að ekkert gat bjargað henni. Þrátt
fyrir allt sem hún gæti gert myndi hún giftast hon-
um og gera hann ógæfusaman og að lokum losna
ósnortin sjálf, vegna þess að _hún var orðin of gömul
til að geta breytzt. Fortíðin var orðin samgróin
henni- Janie Fagan var Janie Fagan og ekkert gat
nú breytt henni.
I eins konar örvæntingu hugsaði hún: „Eg ætla
að gleyma því hvað hann er góður og elskulegur og
elska hann eins og flest kvenfólk elskar vegna feg-
urðar hans og líkama. Eg drep allt annað og ef til
vill gerir það mig hamingjusamari." En jafnvel með
því að gera þetta sá hún að hún var ef til vill að
leggja gildru fyrir sjálfa sig sem kynni að tortíma
henni að lokum. Og að lokum sá hún að jafnvel það
að elska hann á holdlegasta hátt var ekki mögulegt
fyrir hana, vegna þess að hún var köld og gleði
holdsins skipti minna máli fyrir hana en framgirnin.
Nú tók hún aftur eftir spegilmyndinni sinni og sá
að hún var þreytt og slitin, og skeífingin greip
hana. Hún sá að hún yrði g.ð gleyma öllu öðru
og hugsa um sjálfa sig eina. Það var ekki þorandi
að kvíða eða vera döpur, og hún yrði að fara reglu-
legar til fegrunarsérfræðings. í huga hennar skaut
áftur upp gulum ljósmyndum af móður hennar
ungri, og hún sá allt í einu að hún var lík móður
sinni, og að eftir tíu ár kynni hún sjálf að vera
orðin feit og klunnaleg nema hún berðist gegn því
af öllu afli.
Hún lagfærði á sér hárið og fór síðan að sím-
anum og hringdi í Mary Willets til þess að biðja
hana að mæta sem vitni við brúðkaup hennar og
Philip Champion.
XVIII.
Savína vaknaði seint og var ekki úthvild vegna
þess að svefnró hennar hafði verið raskað af
draumum og %artröð, en af þeim hafði aðeins ein
verið raunveruleg. Hún mundi eftir því að hafa
heyrt einhvern æpa — undarlegu, hryllilegu ópi,
sem virtist ennþá hryllilegra nú þegar hún hugsaði
um það með köldu blóði en þegar hún heyrði það.
Hún mundi eftir því að hafa farið á fætur til þess
að athuga hvort allt væri með felldu hjá Alídu,
og hún mundi eg.ir því að hafa séð ljós á þriðju
hæð hússins handan við St. Barts kirkjugarðinn.
Hún minntist þessa alls einkennilega skýrt, þótt
hún legði ekkert á sig til að raða atburðunum eða
greina þá sundur. Fólk var alltaf að æpa. Stundum
æpti kvenfólk af engu, og stundum æpti það af
reiði þegar það var að deila við karlmenn, eða
það æpti til þess eins að' fceina athyglinni að sjálfu
sér. New York var full af ópum. Allskonar atburðir
iiitiiiiiiiiiiiiiiniliiiiiifiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiitiii
Bogmennirnir
Únglingasaga um Hróa hött og
félaga hans — eftir
----- GEOFREY TREASE ---------------------------
D A V i Ð
irnir skemmtu læddust tíu menn, einn á
fætur öðrum, inn í kapelluna. Einn
þeirra var bóndi, sem flutt hafði egg
til kastalans, annar förumunkur, hinir
höfðu komizt inn með söngvurunum.
Allir voru þeir í pönsurum innan klæða
og földu sverð sín þar líka. Og unglingur
einn, sem var krypplingur,. hafði rogazt
með stóran viðarbagga inrí í kastalann.
I byrgði sinni sem hann lézt ætla að selja
til eldsneytis, fól hann boga og örvar.
Aðeins tveim útlaganna hafði ekki tekist
að sleppa inn. Þeir voru dulbúnir sem
betlarar, og varðmennirnir vildu ekki
hleypa þeim inn.
Allan liðlangan daginn sátu útlagarnir
flötum beinum eða lágu endilangir á
bjálkunum undir kapelluþakinu. Fyrir
neðan þá þuldi kapellupresturinn aftan-
söng, án þess að hafa minnsta grun um
þá, sem biðu uppi yfir honum. Iiávaði
klukknanna ætlaði þá að æra. Og nóttin
færðist yfir kastalann.
Þeir fluttu sig niður, köstuðu tötrum
sínum og yfirhöfnum og þreifuðu eftir
bogum sínum. Dikon kastaði af sér
kryppunni og varpaði öndinni léttilega,
:svo tók hann á herðar sér örvamæli sinn
í staðinn. -
„Gott væri, að Ulrík og Gurt yrðu kyrr
ir hér“, hvíslaði Alan. „Vera má, að
Hrólfur riddari.reyni að búa um sig í
kapellunn, þegar hann kemst ekki í turn
inn. Lokið vandlega dyrunum á eftir
ykkur. Þið getið skotið út um þakglugg-
ana, og ef þeir kæmust í kapelluna, get-