Þjóðviljinn - 06.04.1949, Blaðsíða 6

Þjóðviljinn - 06.04.1949, Blaðsíða 6
ÞJÖÐV-ILJINN Miðvikudagur 6. apríl 1949. Fraœh&ld af 5. siðu, tekið á lalþjóðavettvarígi gegn ófriði sem og meðal þjóða sinna og reynt að beita sér fyrir almennum samtökum fyrir friði. Þótt íslenzka þjóðin sé fámenn og máttlítil þá er það skvlda hvers einstaklings hennar menningarleg siðferðisleg og mannleg eins og hvers einstaklings í öllum öðrum löndum að taka afstöðu til þessa máls er varðar heill mannkynsins alls. Og því aðeins verður voðanum, eyðingu alls, afstýrt að sem almennust verði neitun ein- s.taklinganna að stuðla að því að stríð geti orðið. Þessi afsfaða var sett fram á þann veg að í umræddri ályktun var skýrt tekið fram að henni væri beint gegn ihverjum samtökum hugsan- legum til myndunar hernað- arbandalags og væri and- stætt siðferðisskoðunum fundarmanna að gerast að- iljar að nokkrum þeim samn- ingi er hnigi í ná. átt. Það er aðalinntak níð greinarinnar að brigzla þeim er samið hafa ályktunina um alvariega bilun á sinni og taugum. Óbarft ætti að vera að taka fram að svipuðu máli hlvtur að gegna um þá alla er guldu henni já- kvæði sitt og er af því að : sjá sem íslenzka ríkið hafi kosið miðsetur heimsmenn- ingarinnar sem geymslustað fyrir geðsjúklinga sína. Greinár'nöfundur virðist grunsamlega ofnæmur fvrir geðsýki og meira en eðlilegt og heilbrigt getur talizt haldinn hvsteríu í sambandi | við þá. Mér virðist nær göngulla við höfund þess- j arra strákslegu hróba en þá sem þeim er stefnt gegn að i ræða þau á þessum. vett- | vangi og ætti höfundur að l yera þakklátur fyrir að hann er eicki sálgreindur sam- kvæmt þeim upplýsingum sem hann legeur heim í hendur sem hirðir að sinna því viðfangsefni. Ég nenni ekki að gera bað að sinni því að mér virðist höfundur tilheyra of algengri tegund smámenna og lítilsigldri ■ og haldinn of hversdaiíslegri tegund af ágengri og ofstopa- fullri íheimsku sem gr al- geng í dýraríkinu os g«ltir jafnan hátt í hlaði þótt höfðingar ríði um garð. Ég vil aðeins minna hinn afma mann á vísu þá eftir Jónas Hallgrímsson sem rituð er ofan þessarra lína og honum ætluð til íhugunar og að- vörunar.. Ein mjög meinleg prent- villa hefur slæðzt inn í yf- irlýsingu hinna ísienzku nánismanna í París sem greinarhöfundur tekur upp og smjattar á með sinni hungruðu heimsku svo að ógeðslegt er að fylgast með þarmahræringum hans en hún er sú að prentazt hefur sjálfeyðingu i stað sjálfs- deyðingu þá er rætt er um að þátttaka Íslands í her- bandalagi myndi gera það að „yfirlýstum sektaraðila að blóðsaurgun og sjálfs- deyðingu mannkynsins sem sú styrjöld yrði.”. Að öðru leyti ætti yfirlýsingin að vera fullkomlega skiljanleg hverjum manni sem hana les óglámskyggnum huga. í grein Mánudagsblaðsins er þeim misskilningi haldið fram að örlög heimsins hafi verið ráðin í Chaillothöllinni og er það vitni um vfirborðs kennd höfundar og grunn- sýni. Það er í sál hvers manns sem þau verða ráðin, hvort einstaklingarnir segja já eða nei þegar sagt er við þá: smíða þér sverð og rektu það í bak náunga þíns svo að hann drepi þig ekki. Og einungis með því að einstak- lingarnir, menn eins og Jón •Jónsson, Joe Smith og Vassilie Grigorievitsj hafi þor til að hlusta á og hlýða innri rödd sinni sem segir: Þú skalt ekki mann deyða leggja drápsmanni lið hver, sem,.hann er og hvaðan sem hann kemur, — ;þá verð- ur sjálfsmorði beirrar teg- undar sem MAÐUR nefnist forðað. París 30. marz 1949 Thor Vil'hjálmsson. I dag hefst í biaí-uui ný frar.’ihaitlssaga e.ftir hin-n-kpnns brezlia höfund Eyelyn VVaugh Þetta er st.utt skeimnti- oy skppsaga og þýöandinn Ásmund ur Jónsson á Húsavák hcfu gefið Þjóðyiljanum þýðinguna Segir hann í bréfi: „Sem örlíí inn þakkiffitlsþott fyrir síari og barátiu Þjóðyiljgus Iangar mjg tii að seada þessa skemmti Segu skáldsögu ... Eg sé ,ekk. betnr en að .stjprain okka: þrœði mokkurn veginn rijim „nýsköpunar“-brautir og keis- arinn af Azaníu gerði á súiurr tjma, enda hef ég sterka liirtg- un til a3 tiléinka „fyrstn stjórr AlþýðuHokksins á lslandi“ þessa mjög svo ófufikompv þýðingu- á þessu ágseía lista- verfei.“ Aíþingi Framhald af 1. síðu. Sigurður Guðnason sýndi fram á að cf frumv. um afnám vísi tölubindingar yrði fellt,1 færu samningsuppsagnir og kaup- deilur eins og alda yfir landið. Alþingismenn yrðu að gera það upp við sig á hvern hátt þessi kauphækkun færi fram, og beri á því ábyrgð sein ekki verði undan komizt. Atkvæðagreiðslu var frestað. 1. DAGUK ÁSM. JÖNSSON þýddi. I. KAFLI „Vér, Seth, keisari af Azaníu, höfðingi allra höfðingja Sakuva, herra yfir Wamda og drottn- ari heimshafanna, kandídat í heiinspeki við Ox- ford háskóla, á tuttugasta og fjórða ári voru kvaddir af vísdómi almáttugs Guðs og einróma samþykki fólksins tii hássetis feðra vors, gjör- um kunnugt —“ Seth þagnaði í mið-ju kgfi og stgrði út yfir höfnina, sem fyrsti andvari mprgungolunnar gár- aoi um leið og síðasti dhov/inn vatt upp segl og stefndi t.il hafs. „O -— rottpmar þær arna“, sagði hann. „Bölvaðir ræflarnir. Þeir læðast allir sam- an burtu.“ Indverski einkaritarinn hlustaði með athygii. Hann sat reiðubúinn með lindarpennan á papp- írnum og drap titlinga á bak við lonétturnar. „Engar nýjar fréttir úr fjöliunum?“ „Engar, sem hægt er að treysta skilyrðislaust, yðar hátign". „Eg skipaði að láta gera við vjðtækjð — hvar er Marx? Eg sagði, að hann ætti að sjá um það.“ H„ann yfirgaf borginaí gærkvöld." „Yfirgaf ?“ „Já — í þraðbát yðar hátignar, Þeir voru býsna margir — jámbrautarstöðvarstjórinn, lögeglustjórinn, armenski erkibiskupinn, rit- stjóri Azaníuhraðbqðans, og ameríski varakon- súllinn — allir fínustu herramennirnir í Matodi.“ „Það var merkilegast, að þú skyldir ekki fara líka,:A!í“. , Það var ekkert rúm. Eg hafði hugboð um, að bátnum mundi hvolfa, með svona marga og fína herramenn iananborðs". „Trúlyndi þitt skal launað —. hvert var ég kominn?“ „Leyfist. mér að álykta svo, að níu síðustu ásökunarorðin gega flóttamönnunum, séu inn- skotsathpgasémd ?“ „Já, já, vitanlega". „Þá ætla ég að strika þau út. Síðustu orð yðar hátignar voru: gerum hér nieð kunnugt“. „Gerum hér með kunnugt, að vér með þessari vorri tiikynningu veitum fulla sakauppgjöf öllum þeim undirsátum vorum, er nýlega voru afvega- leidtiir í þegnlyndi sínu og drpttinholiustu. Þetta nær til alíra .þcirra, er innan átta sólarhringa frá birtingu þessarar tllkynningar hverfa aftur til lögrega skylduverka sin-na. Ennfremur —“ '1 • ■ ;' •’!< ' ■ •• ■: ■ f' " : •' •• :<'t - - Þeir voru staddir í ’hinu gamla Matodi-virki. Hér var það, sem pprtúgalsþt setuliðið. hafði fyr- irþrjú hundruð árum varizt. amsátri Omani-Arab anna í átta mánuði. 'Úr þessum glugga höfðu þeir skimað. eftir hjáiparflptanum, sem kcm tíu dögum of s.eint. Yfir virkishliðinu sáust ennþá leifarna’r af skjaldarmerki. Það var hjáguðamerki, sem féll ekki í kreddur sigurvegaranna. Eftir þessa atburði höfðu Arabarnir verið einráðir við ströndina í tvö hundruð ár. Uppi í fjöllunum að. baki þeirra höfðu Sakuyarnir, sem voru kolsvgrtar og berstrípaðar mannætur, lifað sínu frumstæða lífi. Kynflokkurinn stund- aði f járrækt og lifði á henni. Það var smávaxinn, kyrkingslegur fjárstofn, en hver kind var ná- kvæmlega og ríkulega húðflúruð. Lengra í burtu var yfirráðasvæði Wandanna — þar bjuggu Ga.ll- ar, sem upphaflega komu frá meginlandinu, ed höfðu löngu fyrir komu Arabanna gengið í félag við hina innfæddu á r.orðurhluta eyjarinnar, og yrktu jörðina í félagi við þá. Arabarnir forðuð- ust að skipta sér nokkuð af málum þessara kyn- þátta, og létu þá afskiptalausa. Stundum heyrðu þeir í stríðstrumbum þeirra, og einstaka sinnum kom fyrir, að stórir flákar fjallahlíðanna stóðu í björtu báli af brennandi þorpum. En við strönd- ina óx upp auðug borg. Þar reistu arabísku kaupmennirnir sér hús með haglega skreyttum gluggaumgjörðum og koparslegnum dyraumbún- aði, skrautgarða með mangótrjám, götur, sem ilrnuðu af kryddnellikum og ananas. Þær voru svo þröngar, að tvö múldýr gátu ekki mætzt þar, svo rekstrarmennirnir lentu óhjákvæmilega í rifrildi. Þar var bazar, þar sem víxlararnir sátu á hæ.kjum. sínum við yogirnar og vógu myntir heimsmarkaðsins — austurríska dali, mahratta- gull og portúgalska dúkata. Frá MatodL sigldu dhowarnir yfir til meginlandsins, til Tanga, Dar- es-Salam, Malindi og Kismayu, til að komast í samband við úlfaldalestirnar, sem komu frá hin- um miklu vötnum með fílabein og þræla. Skraut- lega klæddir arabískir herramenn reikuðu eftxr strandvegunum og mösuðu á veitingahúsunum. Snemma á vorin, þegar staðvindurinn var norð- austlægur, komu stórir flotar skipa frá Pers- neska flóanum til að verzla. Þeir voru ijósari á hörund og töluðu hreina arabísku, svo þeim var næstum ógjörningur að skilja eyjarbúa, því eftir því sem árin liðu, auðgaðist mál þeirra að tökuorðum — bantú frá meginlandinu, sakuyu og galla frá hálendinu, og þrælamai’kaðirnir hörðu orsakað það, að hið semíska blcð þeirra þykknaði og dökknaði — siðvenjur mýrlendisins og skóganna höfðu blandazt hinum ströngu erfðavenjum eyðimerkurinnar. Með einu þessara verzlunarskipa kqm Amur- ath, afi Seths. Hann var í öllu ólíkur skipsfé- lögum sínum — þrælssonur, negri að þrem fjórðu, þrekvaxinn og hjólbeinóttur. Hann snap- aði sér svolitlamenntu n hjá munkum 1 Basrá. Síðan seldi hann dhowann sinn í Matodi og g«kk í þjónustu súltansins. Þetta var> á prlagaríkum tíma í sögu eyjarinn- DAVÍÐ ifflíí r Pji .© >2v________ i 11 •: 3

x

Þjóðviljinn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Þjóðviljinn
https://timarit.is/publication/257

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.