Þjóðviljinn - 17.12.1949, Qupperneq 6

6
ÞTÓÐVILTINN
Laugardagur 17. des. 1949
Kreutzer —
sónatan
Hin heimsfræga
skáltlsaga
LEO TOLSTOYS
í þýðingu
Sveins Sigurðssonar,
ritstjóra er komin í
bókabúðir.
Verð kr. 18.00 heft
og kr. 30.00 í ágætu
rexinbandi.
I liaivjt kom út
Húsbóndi og þjénn
og fleiri sögur, eftir sama höfund í þýðingu
Sigurðar Arngrímssonar, ritstjóra.
Verð kr. 23,00 og kr. 35,00 í samskonar rexinbandi.
Enginn þarf 'að fyrirverða sig fyrir að
gefa góða bók eftir Tolstoy í jólagjöf.
Prentsmiðja Austurlands h.f.
SeygisfÍEði
Byrjum í dag að selja íslenzkra
furugreinar
Aðeins litlar birgðir til í ár.
Greinasalan
Laugaveg 7, sími 4881.
Tlö
Tilboð óskast í hita- og hreinlætislagnir (efni og
vinnu) í 100 íbúðir i íbúðarhúsum Reykjavíkurbæjar
við Bústaðaveg. ó- ?- '■!
Teikningar og útboöslýsingar fást á skrifstofu
Vatns- og Hitaveitunnar gegn 100 króna skilatrygg-
ingu.
Reykjavík, 16. des. 1949.
Ilelgi Sigasðssen.
iiHCHiMuiniiuiHHiiiins FRAMHALDSSAGA:
BRDÐARHRINGURINN
■m
S
m
3
EFTIR
Mignon lEherhart 8
IHBIHnBll
43. DAGUK
HHUIHHH
sem féll vel að grönnum og spengilegum likama
hennar. Hún sat hnarreist í hægindastól, hvít-
ar hendurnar hvíldu á öðru hnénu, hún lyfti
höfðinu, horfði gráum augunum á forseta dóms
ins — hún var líkust því, að hún sæti fyrii hjá
myndasmið.
Rödd læknisins var samúðarrík: „Lét Sedley
nokkurn tíma í ljós, að hann þyrfti að jafna
sakirnar við dómarann ?“
„N-nei“, sagði Catherine dræmt. „Það er að
segja — auðvitað var honum ekki hlýtt til
dómarans“. Turo glotti að þessu. Róní sá út
undan sér dökka hárið á honum, bláu augun og
hvítar tennurnar. Læknirinn ræskti sig og
sagði: „Þér segið að Sedley hafi farið að heim-
an hálfellefu, eða um það bil ?“
„Já. Kannski svo litið fyrr. Eg sá hann ekki
aftur“.
„Þakka yður fyrir, frú Sedley. Þetta er nóg“.
Plefnd. Það var eina augljósa tilefnið. Það
tilefni hafði lika vaxið í ríkum rnæli við það,
að dómarinn hafði sagt Lewis þetta kvöld,
að kona hans ætlaði að skilja við hann. Það
var litillega minnzt á þetta af tillitssemi við
Catherine, en bent á mikilvægi þess eig'i að
síður.
. Svo hafði Lewis Sedley flúið. Hann hafðist við
í leyni.
Brammi fyrir þessum reiðu, ákveðnu mönn-
um, sem allir voru andvígir Lewis Sedley, gat
Róní livorki sannfærzt um sekt hans, né skýrt
frá því sem henni fannst nú v^ik og ósannfær-
andi rök fyrir því, að hann mundi vera' saklaus.
Bréfið, sem þau -Stuart höfðu brennt (og þar
með eyðilagt sönnunargagn — og það mikil-
vægt sönnunargagn) gat því aðeins leitt til
þess að sanna sakleysi Lewis Sedleys, að mörð-
inginn og bréfritarinn væri einn og sami mað-
ur. Á meðan hún var yfirheyrð sá hún Stuart
snöggvast, þar sem hann var, ásamt öðrum,
í dyrunum og beið þess að verða yfirheyrður.
Augnaráð hans var alvarlegt, eins og hann væri
að revna að áminna hana um varkárni; láta
sér ekki detta í hug ljótan blóðstorkinn bréf-
snepil. Næsta vitni á eftir Catherine var Blanche,
íhún staðfesti titrandi röddu, hvenær dómarinn
hefði farið um borð) síðan var kallað á Buff.
Hann Svaraði viðstöðulaust og skorinort, eins
og hann vissi fyrirfram hvers ætti að spyrja.
Aðeins einu sinni kom hik á hann. Það var þeg-
ar Lamoreaux læknir spurði hversu langt hann
hefði gengið eftir stígnum meðfram kílnum.
„Fðruð þér lengra en að sumarhúsinu ?“
■ „Ö —— já, góðan spöl“, svaraði Buff strax.
„Sáuð þár "engan?“
Buff komst út úr jafnvægi allra snöggvast.
Svo sagði hann kuldaléga : „Það var engan að
sjá. Frú Sedley var inni; og ég sá áreiðanlega
hvorki Lewis né nokkurn annan.“
Forseti dómsins lét sér þetta nægja, og lét
Buff fara, en kallaði á Stuart. Róní leit á
Catherine án þess að vita hvers vegna. Cather-
ine horfði á Buff. Engin svipbrigði sáust á fögru
andliti hennar, en þó virtist Róní þar bregða fyr
ir uppgerðar kæruleysi, en hafi svo verið, var
það aðeins andartak.
Stuart sagði sína sögu í stuttu máli en skil-
merkilegu, og gekk alveg fram hjá bréfinu bióð-
uga. Forseti spurði hann síðan: „Var maðurinn,
sem þér sáuð Lewis Sedley?“
„Eg veit það ekki. Eins og ég tók fram, sá
ég aðeins mannsmynd hlaupa eftir þilfarinu. Eg
gat ekki séð hver það var.“
„Þekkið þér Lewis Sedley í sjón? Hefðuð þér
þekkt manninn ef það hefði verið hann?“
Stuart vafðist tunga um tönn. Hann var hár
og föngulegur í hvítum lérefsfötum, dökkur yf-
irlitum og ákveðinn á svip. Augu hans og Róní
höfðu ekki mætzt síðan hann leit til hennar við-
varandi. Þótt hann hefði verið lengi fjarverandi,
mundi fólkið eftir honum og hann eftir því;
íann var strax sem heima, einna af þcim, Orleans
búi.
„Eg er ekki viss um það“, sagði þann stilli-
lega. Að vísu man ég eftir honum, en það er
svo langt síðan. Nei, ég held ekki að ég mundi
þekkja hann, nema ég hefði hann fyrir mér.
Honum var sleppt.
Sennilegt er að ekkert hefði getað haggað
úrskurðinum, hvað sem sagt hefði verið. Henry
Yarrow, dómari, hafði verið myrtur; hann gat
ekki hafa framið sjálfsmorð. Það var hið eina
sem þeim virtist kappsmál að sanna. Úrskurð-
inum fylgdi viðbót; lögreglan var hvött til þess
ið hafa hendur í hári Lewis Sedleys, handtaka
hann sem fyrst og kæra hann fyrir morð.
Auðvitað var ekki minnzt einu orði á ham-
arinn.
«
Þrettándi kafli: Talað af sér.
Enn fleiri rnenn voru sendir af stað að leita
að Lewis. Matur var borinn á borð. Fleiri gest-
ir komu. Blanche veitti því eftirtekt, að Róní
varð því fegin, ef einhver gestanna lét í ljós sam
úð með henni.
„Róní mín, hér er Dentistyfjölskyldan; hana
langar til ao heilsa brúðinni. Þetta er Latour-
:ólkið, meðal okkar euztu vina.“
Blanche var rauðeygð, en gegndi skyldu sinni
við gertina, svo ekki varð að fundið. Stundum
gi’ipu gestirnir og heimilsfólkið til frönskunnar,
irún vár þeim fullteins töm, og samtalið var
innilegra.
n a v l
Jarðarför móður okkar, tengdamóður og ömmu
Ingibjarga? áðalheiðar Jéhannesdótiur
fer fram frá Kapellunni í Fossvogi, mánudaginn
19. des. kl. 1,30 e. h.
Börn og tengdaböm.