Þjóðviljinn - 30.09.1950, Blaðsíða 6

ÞJÓÐVILJINN

,(«m 4qw M nfaá&tesaiJ
Laugardagur 30. sept. 1950*
"'inf''}:;'','i' , 6.-~ trL"\ 11 " ,l >'■ ' ■ ’
UWftíWVVWVWWSftVVWftíWVWWyVWVirHWVVWbVSftiVVVWWVVWUWWUWUWUWWVUVWWUVW
Sjómannafélag Reykjavíkur
AugSýsing
UM ATKV.ÆÐAGREIÐSLU
Allsherjaratkvæðagrejiðsla í Sjómannafélagi
Reykjavíkur, um kosningu 16 aðalfulltrúa og 16
Varafulltrúa á 22. þing Alþýðusambands íslands,
fer fram í skrifstofu félagsins, Hverfisgötu 8—10,
dagana 1.—3. cktóber 1950, að báðum dögum
meötöldum.
Kosning verður sem hér segir:
Sunnudag, 1. október, frá kl. 1 til kl. 10 e.h.
Mánudag, 2. október frá kl. 2 til kl. 10 e.h.
Þriðjudag, 3. október, frá kl. 2 til kl. 10 e.h.
og er þá kosningu Iokið.
Kjörskrá liggur frammi í skrifstofu félagsins.
Reykjavík, 29. sept. 1950.
Kjörstjórnin.

**+
Síðasti innritunardagur er í dag.
Innritao í Miðbæjarskóla.num kl.
5—7 og 8—9 s.d.
ForsföðukonústöSurnar
við leikskóla, Sumargjafar í Drafnarborg og
Barónsborg eru lausar til umsóknar. Umsóknar-
frestur til 1. des. 1950. Umsóknir sendist skrifstofu
félagsins Hverfisgötu 12.
Stjérnln.
Börn óskast
HiS að. sfljar miða í Siappdrætti
i'rfiöfélaí
Miðarnir eru afhentir hjá: Haraidi Snorrasyni,
Hverfisgötu 90 og einnig hjá Halldóri Sigurðssyni,
Fálkagötu 25 eftir kl. 7 á kvöldin.
Mjög aóð sölulaun
Ðregso á morgun
Þjéðvilisf?n vantar URglinga
til að bera bla.ðið til kaupenda frá næstu mán-
aðamótum í eftirtöldum hverfum:
Vesturgata
Ránargata
Sólvallagölu
ásvallagöfu
Grímsstað?.’iolt.
Miðbæ
Voga
Kringlumýri
Þórsgata
Seltjarnarnes
Sogamýri
Teiga
TALIÐ VIÐ AFGREIÐSLUNA SEM FYRST.
ÞJÖÐVILJINN. sími 7500.
Gertrud Lilja:
Hammgjuleitin
WWWWWJW
63. DAGUR.
eins og fullorðinn mann, og Jerk svaraði alvar-
legur og kotroskinn. Hillu fannst sér alltaf vera
ofaukið þegar hún heyrði þá tala og hlæja í
herbergi Þórs. Þór skipti sér aldrei af Lenu.
Hann strauk einstöku sinnum yfir hár hennar
af skyldurækni, en gat ekki dulið áhugaleysi sitt
og jafnvel andúð. Stundum reyndi Hilla að bera
sig hetjulega og sagði við sjálfa sig, að lífið
hefði sýnt óvenju mikla illgirni með því að gera
barn skáldsins að fávita. Og verra yrði það þeg-
ar Lena stækkaði og vankantar hennar kæmu
greinilegar i ljós. Frá þeirri stundu að Jerk
kom í húsið, virtist hann líta á Lenu sem barn
Hillu einnar.
Þegar Jerk ávarpaði Hillu í fyrsta sinn, hafði
hann kallað hana Hillu. Hilla og Þór höfðu
hlegið, en þegar enginn bað hann um að breyta
ávarpinu, hafði hann haldið því áfram. Og það
var betra en mamma eða frænka, hugsaði Hilla.
Hilla sat í svefnherberginu og annaðist Lenu
meðan Jerk og Þór léku sér í herbergi Þórs með
nýtt rafmagnsleikfang sem Jerk hafði fengið
og faðir hans hafði ekki minni áhuga á en
hann sjálfur. Eins og venjulega gramdist henni
lítið eitt hávaði þeirra og hlátur.
Hún brosti til Lenu, lyfti henni upp, hjalaði
við hana og reyndi að seiða fram "bros, eitthvert
merki um gleði og hugsun. En augu Lenu voru
alltaf jafnsljó. Loks fór Hilla að gráta. Hún
lagði Lenu frá sér og grét við rúmstokk hennar,
hún gleymdi Þór og Jerk, gleymdi öllu nema
hyldjúpri örvæntingu sinni. Hún tók ekki eftir
því að útidyrnar lokuðust á eftir Þór, og Jerk
kom inn til hennar. Hún kom ekki auga á hann,
fyrr en hann var kominn alveg að henni.
Hann stóð þarna, hraustlegur, rjóður í kinn-
um, með forvitnisglampa í bláum, skýrlegum
augunum. Hilla þoldi ekki að horfa á hann.
„Farðu,“ sagði hún.
En hann fór ekki.
„Af hverju ertu að gráta?“ spurði hann. Og
rödd hans titraði lítið eitt.
Hilla horfði á hann og skyndílega varð hún
gripin meðaumkun með honum. Veslings barnið,
honum var varpað hingað inn gegn vilja sínum.
Ilann hefði helzt af öllu viljað fá að vera kyrr
hjá ömmu, heima í skógum Dalanna, hann hafði
aldrei kært sig um að koma til Stokkhólms og
klæðast öðrum fötum og tala annað mál en
hann var vanur. ....
„Af hverju ertu að gráta, Hilia?“ endurtók
hann.
„Af því að ég er hrygg.“
„Af hverju ertu hrygg ?“ -
„Af því að Lena er veik.“
„Er hún veik?“ Það var nýr áhugi í rödd hans.
Veikindi voru engir smámunir, amma hafði
verið veik, og allir vissu hvemig það fór........
Enginn vissi betur en hann hvað veikindi gátu
verið alvarleg.
„Er það þess vegna sem hún getur ekki tal-
að ?“
Hilla kinkaði kolli.
Hann horfði á Lenu sem var sofnuð og 1ái
grafkyrr.
„Er hún dáin?“ hvíslaði hann.
Hilla hristi höfuðið.
Hann rétti hikandi fram höndina og strauk
yfir kinn Lenu, mjúkt og blíðlega.
„Veslingurinn að vera lasinn," sagði hann
þýðum róm. Nú hætti hann öllum aðfinnslum
og gagnrýni, hún var veik, það útskýrði allt,
allan ódugnað hennar.
Hilla horfði á hann. Það var bróðir Lenu sem
þarna stóð. Hún dró hann að sér.
„Ætlarðu alltaf að vera góður við Lenu? Þó
að hún geti ekki leikið við þig eða talað eða
gengið ?“
„Hún má fá bílinn minn lánaðan,“ sagði liann.
Bílinn, dýrgripinn, sem hann svaf með í fangi
sér.
SJÖUNDI KAFLI.
Örlög ráða.
I
„Mér finnst eins og skólaárið hafi byrjað í
gær og nú er komið vor,“ sagði Dagmar, þegar
hún og Hinrik fylgdust að heim úr skólanum.
„Já kennslutíminn líður ótrúlega fljótt,“ sagði
Hinrik.
„Og þó eru dagarnir oft langir.“
„Fyrir mig eru þeir varla nógu langir,‘‘
sagði Hinrik og benti á töskuna. Ætlaði hún
nú að fara að narta í hann rétt einu sinni?
Minna hann á að hann væri einmana, óhamingju-
samur, fráskilinn eiginmaður. ....
„Það væri gaman að fara í gönguferð,“ sagði
hún.
Hann horfði á hana. Eiginlega var durtslegt
af honum að sýna henni aldrei nein vinarhót.
„Ef ég væri ekki með töskuna vildi ég gjarnan
fylgjast með þér,“ sagði hann.
„Þú getur geymt töskuna í tóbaksbúðinni. ..“
Þau gengu þögul um stund eftir að Hinrik
hafði losað sig við töskuna.
„Eg hef oft furðað mig á því að þú skulir
búa áfram í íbúðinni þinni,“ sagði Dagmar loks-
ins.
Hinrik leit aftur á hana. Hvers vegna lei'ddi
hún alltaf talið að einkalífi hans? Var það af
samúð eða hnýsni? Særði hún hann með vilja
eða óvilja? Hún minntist sjaldan á Karinu Dahl
D a v i S